พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 60

เมื่อพ้นยามโหย่วเพียงเค่อเดียว

ร่างบุรุษในชุดสีดำสนิทได้ใช้วิชาตัวเบาย่องเข้ามาในเรือนเหมยฮวา บานประตูถูกปิดสนิทอย่างเบามือ กลิ่นกำยานดอกเหมยลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ยิ่งสร้างความกำหนัดให้แก่ผู้บุกรุก

นับวัน ยิ่งเขาได้แนบชิดและอภิรมย์กับตัวนางมากเท่าใด ยามได้กลิ่นดอกเหมยที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวนางแล้ว ก็ยิ่งสร้างความพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง โดยที่ยังไม่ทันได้แตะต้องตัวนาง

เซียวชิงเฟิงก้าวเข้ามาในห้อง จึงเห็นร่างแน่งน้อยในชุดบางเบากำลังนั่งคัดอักษรอยู่หลังโต๊ะไม้ตัวใหญ่

“เจ้ากำลังทำสิ่งใดรึ?”

“ท่านพ่อสั่งว่า แม้ท่านอ๋องจะไม่ถือสา แต่อย่างไร หม่อมฉันก็ประพฤติตัวไม่งาม จำเป็นต้องได้รับการลงโทษ” ฉินเจียวเยี่ยนตอบพลางขยับพู่กันในมือไปมา

“จึงให้เจ้าคัดบทสี่คุณธรรมเช่นนั้นรึ?” เซียวชิงเฟิงเหลือบมองกระดาษที่นางคัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว “จำนวนเท่าใด?”

“ร้อยจบเพคะ”

ดูจากปริมาณแล้วคาดว่า ฉินเจียวเยี่ยนจะเริ่มคัด ตั้งแต่เขากลับไป “แล้วยามนี้ ได้เท่าใดแล้ว?”

“เพิ่งจะยี่สิบบทเพคะ”

“อืม” เซียวชิงเฟิงครางรับในลำคอ แล้วเดินออกไปที่หน้าประตูครู่หนึ่ง จึงเดินกลับมาดึงพู่กันออกจากมือขาวเรียบเนียนนั้นอย่างเอาแต่ใจ

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันยังคัดไม่เสร็จเลยนะเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนอุทธรณ์ “ท่านพ่อสั่งให้หม่อนฉันคัดให้เสร็จภายในคืนนี้นะเพคะ”

“ไม่ต้องกังวล” เซียวชิงเฟิงกวาดมือดันแผ่นกระดาษและแท่นฝนหมึกออกไปทางด้านข้าง เพิ่มพื้นที่ว่างกลางโต๊ะ แล้วจึงอุ้มฉินเจียวเยี่ยนให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแทน

“ท่านอ๋องจะทำอะไรเพคะ?” ฉินเจียวเยี่ยนรีบยกมือขึ้นยันไหล่อีกฝ่ายไว้

“ร่างกายเจ้าไม่แข็งแรง ข้าจึงจำเป็นต้องมาตรวจด้วยตัวเอง หากเจ้าเอาแต่คัดคำสอน แล้วข้าจะตรวจร่างกายเจ้าได้อย่างไร?”

มือสากเลื่อนมากระตุกปมเชือก แล้วรั้งผ้าคลุมลงมา เผยให้เห็นไหล่เนียนละเอียด ร่องรอยรักที่เขาทิ้งไว้เมื่อสี่ห้าวันก่อนจางลงไปมากแล้ว

รอยหายไปแล้ว คงต้องทำรอยจับจองเป็นเจ้าของใหม่...

“ข้าอยากจะช่วยเจ้าคัดคำสอนบ้าง”

ประโยคนั้น สร้างความมึนงงให้แก่ฉินเจียวเยี่ยน แต่เมื่อเห็นปลายพู่กันที่จรดลงบนหน้าผากของนาง นางจึงเริ่มเข้าใจเจตนาของเขา

ปลายพู่กันลากไล้ไปตามโครงหน้าของนางอย่างแผ่วเบา สร้างสัมผัสแผ่วเบาราวกับขนนก จนฉินเจียวเยี่ยนต้องผินหน้าหลบด้วยความระคาย

เซียวชิงเฟิงจึงลากพู่กันลงต่ำมาตามคอระหง ผ่านลูกกระเดือกมาถึงไหปลาร้าได้รูป และไล้บริเวณฐานเนินอกอวบอิ่ม

เขาหมุนวนข้อมือ ลากพู่กันเป็นวงกลมจากฐานขึ้นสู่ยอดสูงที่เป็นลูกอิงเถาเม็ดเล็กสีแดงสวย

“ชะ ช้าก่อน อ่ะ อ่า” เสียงครางหวิว เมื่อปลายพู่กันจรดหมุนวนอยู่ที่เดิม ไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปที่ใด

*เค่อ หมายถึง 15 นาที

*ยามโหย่ว หมายถึง ช่วงเวลา 17.00-18.59 น.