“ฉินฮูหยิน” เมิ่งฮูหยินร้องทักขึ้นทันทีที่เห็นหลินซื่อ ฉินเยี่ยนฟาง และฉินเจียวเยี่ยน เดินเข้ามาบริเวณทางเดินที่ประดับประดาด้วยโคมไฟสีสันสดใส และผ้าไหมที่มีลวดลายงดงาม “ช่วงนี้ ไม่ค่อยได้เจอเจ้าเลย”
“เมื่อสองสามวันก่อน เยี่ยนเอ๋อร์จับไข้ ข้าจึงต้องอยู่จวนดูแลนาง” หลินซื่อตอบกลับ ขณะพากันเดินไปที่ศาลากลางสวน “แล้วลี่เอ๋อร์เล่า? ไม่ได้ด้วยรึ?”
“มาสิ งานรื่นเริงเช่นนี้ บุตรสาวข้ามีหรือจะไม่มา นางไม่เรียบร้อยเหมือนบุตรสาวเจ้าเลย” เมิ่งฮูหยินทอดสายตาชื่นชมไปทางฉินเยี่ยนฟาง และฉินเจียวเยี่ยนที่เดินตามหลัง “เยี่ยนเอ๋อร์ก็ไม่ได้เจอลี่เอ๋อร์เลยนะ”
“เจ้าค่ะ ตั้งแต่งานเลี้ยงวันเกิดของท่านพ่อ ก็ไม่ได้เจอลี่เอ๋อร์เลย” ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มละมุน เมื่อนึกถึงสหายสนิทอย่างเมิ่งลี่ ที่นับได้ว่าเป็นมิตรแท้ของนางเพียงคนเดียวในบทละครเรื่องนี้
เพราะบรรดาท่านแม่ของพวกนางสนิทกัน ฉินเจียวเยี่ยนและเมิ่งลี่จึงสนิทกันตามไปด้วย อุปนิสัยก็ไม่แตกต่างกันเท่าใดนัก ลับหลังทั่วทั้งเมืองหลวง จึงเรียกขานพวกนางว่า สองสาวตุ๊กตากระเบื้อง
“เยี่ยนเยี่ยน!” พูดถึงไม่ทันขาดคำ เมิ่งลี่ก็สาวเท้าเข้ามาหาในทันที จนโดนเมิ่งฮูหยินดุใส่เบา ๆ
“แม่สั่งสอนกี่ครั้งแล้ว ออกมานอกจวนให้ทำตัวดี ๆ ”
“ก็ข้าคิดถึงเยี่ยนเยี่ยนนี่เจ้าคะ” เมิ่งลี่แลบลิ้นอย่างแสนซน เดินเข้ามาจูงมือฉินเจียวเยี่ยน “ข้าไม่เจอเจ้าตั้งหลายวัน เหตุใดเจ้าจึงดูสวยขึ้นเล่า?”
“หืม?” ฉินเจียวเยี่ยนเลิกคิ้วบางดังกิ่งหลิวอย่างสงสัย
“จริงนะ ข้ารู้สึกว่า ผิวพรรณเจ้าเนียนละเอียดขึ้น อวบอิ่มสมบูรณ์ รูปร่างยังได้สัดส่วนกว่าเดิมด้วย” เมิ่งลี่กวาดสายตาพินิจเพื่อนสาวอย่างสงสัย “เจ้ามีเคล็ดลับใดจะแนะนำสหายรักอย่างข้าหรือไม่?”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC