ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เซียวชิงเฟิงรู้สึกหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ อ้อมแขนหนากระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วเอ่ยเสียงอ่อน “... ขอบใจ”
“หม่อมฉันเองก็ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องที่อุตส่าห์ลุยน้ำเย็น ๆ มาพาหม่อมฉันขึ้นเพคะ อีกทั้งยังยอมสละเสื้อคลุมหนา ๆ แบบนี้ให้อีกด้วย”
เซียวชิงเฟิงเริ่มยิ้มตามคนมักน้อยในอ้อมแขน ก่อนจะนึกถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง แววตาคมฉายความเย็นชาออกมาสายหนึ่ง “เหตุใดจึงไม่ยอมบอกว่า ผู้ใดที่ทำร้ายเจ้า?”
ฉินเจียวเยี่ยนชะงักค้างราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบกินขนม ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน “หม่อมฉันสะดุดล้มเองเพคะ”
เซียวชิงเฟิงหรี่ตาแคบ “เจ้ามั่นใจรึ?”
“มั่นใจสิเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนตอบเสียงแข็งเล็กน้อย
“แต่สหายเจ้ากล่าวว่า ฉินเยี่ยนฟางและกู้หลานเป็นผู้ผลักเจ้าตกสะพาน”
“หืม ลี่เอ๋อร์น่าจะเข้าใจผิดนะเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนเริ่มหลบตาไปอีกทาง
เซียวชิงเฟิงข่มขู่ “หากโกหกอีกคำ คืนนี้ เจ้าไม่ต้องนอน”
“ไม่รู้ว่า เป็นพี่หญิงหรือกู้หลานเพคะ ที่เป็นคนผลักหม่อมฉัน”
มุมปากของเซียวชิงเฟิงกระตุก
นี่ เจ้ากลัวว่า จะไม่ได้นอนถึงเพียงนี้เชียว...
ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มประจบ “ฮี่ หม่อมฉันตอบแล้วนะเพคะ แต่หม่อมฉันไม่มั่นใจจริง ๆ จึงไม่ได้กล่าวออกไป”
“แต่เจ้าก็สามารถบอกข้าได้นี่ อย่างไร ข้าก็ต้องหาความจริงให้เจ้าได้อยู่แล้ว” เซียวชิงเฟิงโน้มตัวลงมาแนบหน้าผาก สบสายตากับฉินเจียวเยี่ยน “เจ้ากำลังจะได้เป็นพระชายาของข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องกล้ำกลืนความอยุติธรรมเช่นนี้อีก”


ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC