นางกำนัลยกมือขึ้นกอดอก ก้มหน้ามองอย่างดูแคลน “เธอก็พูดไปเรื่อย พวกเราต่างก็มาจากยุคสมัยใหม่เหมือนกัน เรื่องฆ่าคนอะไรนั่น ใครจะทำใจได้ง่ายขนาดนั้น”
ฉินเจียวเยี่ยน “แล้วเธอจับฉันมาเพราะอะไรกันแน่?”
อีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบ “...”
“เอางี้นะ ในฐานะที่เราทั้งคู่ก็หลุดเข้ามาในนิยายเรื่องนี้ เรามาคุยกันแบบเปิดอกเลยได้ไหม?” ฉินเจียวเยี่ยนเอ่ยขึ้น “เรามาหาทางที่พวกเราทั้งคู่จะมีชีวิตที่ดีด้วยกันดีไหม?”
นางกำนัลนิ่งไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน “ก็ได้ ฉันเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน”
“งั้นคำถามแรก เธอคือใคร?”
นางกำนัลไม่ตอบ แต่ล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วหยิบกระดาษเช็ดเครื่องสำอางออกมาเช็ดเครื่องสำอางบนใบหน้า
ฉินเจียวเยี่ยนเบิกตากว้าง “นี่ เธอมีกระดาษเช็ดเครื่องสำอางด้วยเหรอ?”
“ก็มีน่ะสิ” คำพูดดังขึ้น แม้ว่า นางกำนัลจะยังเช็ดหน้าไม่เสร็จ ปล่อยให้ฉินเจียวเยี่ยนรอคอยอย่างอดทน จนกระทั่งใบหน้านั้นสะอาดหมดจด
“เสี่ยวหง!!”
“อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อเชย ๆ แบบนั้นนะ!!” เสี่ยวหงแหวเสียงตอบ พลางขยำกระดาษเช็ดเครื่องสำอางในมือแล้วโยนทิ้งไปอีกฝั่ง ก่อนจะล้วงเครื่องสำอางอื่น ๆ ออกจากแขนเสื้ออีกมากมาย ทั้งดินสอเขียนคิ้ว รองพื้น อายแชโดว์ มาสคาร่า หรือแม้แต่ลิปสติก
“พระเจ้าช่วย!! นี่ เธอข้ามมิติมาพร้อมของพวกนี้เหรอ!?” ฉินเจียวเยี่ยนตกตะลึงเบิกตากว้าง อุทานด้วยความอิจฉา
เสี่ยวหงเลิกคิ้ว มองอย่างสงสัย “ก็ใช่น่ะสิ อย่าบอกนะ ว่า เธอไม่มี”
“ก็ไม่มีน่ะสิ!!” ฉินเจียวเยี่ยนสวนขึ้นมาทันควันด้วยความโมโห “ให้ตายเถอะ ฉันมาไม่มีอะไรเลย ไม่มีเลย! มีแต่เนื้อเรื่องในหัวที่ว่าจะตายในหอนางโลมนี่แหละ”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC