พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 100

“คุณ...... ” เจี่ยงเส้าหยุนชี้ไปที่นาง ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นได้ และคุกเข่าลงตรงหน้าไทเฮาในทันที “เสด็จย่า หยุนเอ๋อร์เพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น หยุนเอ๋อร์ไม่อยากถูกลงโทษ”

เมื่อเห็นเจี่ยงเส้าหยุนร้องไห้เหมือนดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ไทเฮาก็ทนไม่ได้ ประกอบกับเดิมทีไทเฮาก็ไม่ชอบฉู่เนี่ยนซี หลังจากครุ่นคิดก็เอ่ยปากในทันที “ล้วนเป็นแค่เรื่องขบขัน ข้าว่าเรื่องในวันนี้ ช่างมันเถอะ”

“เรื่องขบขัน?” ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “หากเป็นข้าที่ต้องถูกลงโทษ ไทเฮาจะทรงคิดว่าเป็นเรื่องขบขันหรือไม่เพคะ? และจะไม่ถูกลงโทษ?”

คำถามของฉู่เนี่ยนซีทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง ฉู่เนี่ยนซีเป็นคนแรกที่ถามคำถามเช่นนี้กับไทเฮาโดยตรง

บนใบหน้าของไทเฮามีความโกรธเล็กน้อย และน้ำเสียงที่เจือด้วยความโกรธนั้นดูแผ่วเบา “เจ้ากำลังตั้งข้อสงสัยในความยุติธรรมของข้าหรือ?”

“ตั้งข้อสงสัย? ซีเอ๋อร์ไม่กล้าเพคะ เพียงแค่แสดงความไม่แน่ใจเท่านั้น”

“ดี! ดีเลย ในเมื่อไม่แน่ใจ เช่นนั้นข้าก็จะบอกเจ้าว่าหากเป็นเจ้า ข้าก็จะคิดว่าเป็นเรื่องขบขันเช่นกัน และงดเว้นการลงโทษ!” ไทเฮาจ้องมองไปที่นาง ไม่ได้รู้สึกอับอายขายหน้าเลยแม้แต่น้อยที่ฝืนใจพูด

เมื่อเห็นเช่นนี้ เจี่ยงเส้าหยุนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นข้างๆ ก็รีบพยักหน้า “ใช่ๆ หากเจ้าต้องถูกลงโทษ ข้าจะยกโทษให้เจ้าอย่างแน่นอน!”

เมื่อไทเฮาเห็นเช่นนี้ก็หันหน้าไปทางฉู่เนี่ยนซีเล็กน้อย “ทำไม? ตอนนี้ยังมีอะไรจะถามอีกหรือไม่? หากไม่มี ก็ชื่นชมดอกเบญจมาศอย่างสงบกันเถอะ”

ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้น มองไปยังไทเฮาที่ปกป้องเจี่ยงเส้าหยุน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะในใจ แต่ใบหน้ายังคงเรียบร้อยและดูดี

“ไม่ว่าไทเฮาและพระชายาเหลียนจะทำตามที่พูดหรือไม่ก็ตาม แต่ซีเอ๋อร์จะไม่ถูกใส่ร้ายโดยเปล่าประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้นหากข้าชื่นชมดอกเบญจมาศ ไทเฮาไม่คิดว่าสีของดอกเบญจมาศหลากหลายเกินไปหรือเพคะ? สีเหลือง สีขาว สีชมพู แต่ขาดเพียงแค่สีแดงสดในการเฉลิมฉลอง ซีเอ๋อร์คิดว่าจะต้องใช้เลือดของพระชายาเหลียนมาเติมสีสันจึงจะพอดี!

“เจ้ากล้า!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจี่ยงเส้าหยุนก็ยืนขึ้นในทันที นิ้วมือสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือกลัว!

“ทำไมข้าจะไม่กล้า!” ทันใดนั้นเสียงของฉู่เนี่ยนซีก็ดังขึ้น ดวงตาอันงดงามคู่นั้นมีกลิ่นอายของความเยือกเย็น “เรื่องที่ไม่มีหลักฐาน เจ้าล้วนกล้าพูดเหลวไหล และลงโทษตามอำเภอใจ ข้าต้องการลงโทษผู้ที่ใส่ร้ายข้า ทำไมจะไม่กล้า! แต่พวกท่านทำได้อย่างที่พูดจริงๆ หรือ ใจกว้างเช่นนั้นเลยหรือ?”

“แต่นี่ล้วนไม่สำคัญ..... ” ฉู่เนี่ยนซีหัวเราะเยาะและกล่าวต่อ “เพราะข้าทำไม่ได้! ดังนั้นโทษของท่านในวันนี้ข้าได้ตัดสินใจแล้ว!”

“เจ้า......เจ้ามันหลงระเริง เสด็จย่าอยู่ที่นี่ เจ้ากล้าแตะต้องข้าหรือ!”

ฉู่เนี่ยนซีมองดูเจี่ยงเส้าหยุนรีบวิ่งไปข้างๆ ไทเฮา แววตาดูดุดันยิ่งขึ้น แต่ทันใดนั้นมุมปากก็ยกขึ้นอย่างชั่วร้าย “เช่นนั้นหรือ?”

พูดจบนางก็หยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้วชูไว้เหนือศีรษะ “แล้วหากข้ามีสิ่งนี้เล่า?”

“โอ้โห เป็นป้ายทองคำพระราชทานของฝ่าบาท......เห็นป้ายทองคำเหมือนเห็นฝ่าบาท!”

“ถวาย......ถวายบังคมฝ่าบาท......”

“……เจ้า……” เจี่ยงเส้าหยุนมองดูป้ายทองคำที่ฉู่เนี่ยนซีเอาออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ หลังจากนั้นก็ตื่นตระหนก “เสด็จย่า......เสด็จย่า หยุนเอ๋อร์ไม่อยากถูกลงโทษ!”

ในเวลานี้ใบหน้าของไทเฮามืดมน ราวกับจะหยดออกมาเป็นน้ำหมึก และน้ำเสียงแผ่วเบาด้วยความอดกลั้น “เจ้าต้องการใช้ฝ่าบาทมาข่มข้าหรือ!”

“ซีเอ๋อร์ไม่กล้า! เพียงแต่จุดประสงค์ที่เสด็จพ่อทรงมอบป้ายทองคำให้ซีเอ๋อร์ เกรงว่าเพราะไม่ต้องการให้ซีเอ๋อร์ได้รับความไม่เป็นธรรม! ข้าแค่ไม่อยากฝ่าฝืนพระราชประสงค์” ฉู่เนี่ยนซีกล่าวอย่างสบายๆ ด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง แล้วยิ้มเบาๆ อีกครั้ง “แต่......ไทเฮาทรงเข้าพระทัยความชอบธรรมอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าจะใจพระ แต่ไทเฮาก็คงไม่ขัดขวางซีเอ๋อร์ ”

ฉู่เนี่ยนซีจงใจส่องป้ายทองคำ หลังจากนั้นจึงเอาลงมาและใส่ไว้ในแขนเสื้อ

ไทเฮาหรี่ตาลงเล็กน้อย ส่งเสียงหึอย่างเย็นชาและลุกขึ้นยืน “แน่นอน ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเจ้าตามสบายเถอะ”

ในขณะพูดไทเฮาก็มองไปยังเย่หลิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ “ข้างนอกลมแรง เจ้าควรกลับไปพักผ่อนด้วยกันกับข้าเถอะ”