พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 101

ฉู่เนี่ยนซีเดินไปถึงข้างกายฝ่าบาทกำลังจะคำนับ ก็ถูกฝ่าบาทขวางไว้ “ไม่ต้องคำนับแล้ว รีบเข้าไปดูฉิงกุ้ยเหริน”

ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า กำลังจะเข้าไป พระชายาลี่กับขันทีสองคนก็มาถึง ขันทีน้อยคนหนึ่งพูดข้างหูของเย่เหลียนไปสองคำ เห็นเพียงแววตาอันมืดครึ้มของเย่เหลียนมองไปที่ฉู่เนี่ยนซี สายตาเปลี่ยนไปอย่างยากจะเดา

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้สนใจ เข้าไปในห้องนอนโดยตรง

พอเข้าไปถึงห้องนอน กลิ่นคาวเลือดก็โชยมา ฉู่เนี่ยนซีมองดูผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง เห็นเพียงหน้าผากของนางเต็มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าซีดขาว ถึงแม้ว่าหมอตำแยจะตะโกนว่าให้ใช้แรง

นางก็อ่อนเพลียไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ทำได้เพียงหายใจหอบแรง ร้องครวญคราง

ฉู่เนี่ยนซีก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หมอตำแยกำลังจะพูด ฉู่เนี่ยนซีก็เปิดปากพูดก่อน “ฝ่าบาทให้ข้ามาช่วยฉิงกุ้ยเหริน พวกเข้าแค่ฟังข้าก็พอ”

พูดจบ นางสังเกตสถานการณ์ของฉิงกุ้ยเหรินแล้ว ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ จากนั้นก็รีบป้อนยาสีม่วงเข้าปากนางหนึ่งเม็ด

“นี่สามารถทำให้เจ้าฟื้นฟูกำลังได้ ถึงแม้ว่าลูกในครรภ์ของเจ้าจะแค่แปดเดือนเท่านั้น ยังไม่ถึงเวลาคลอด แต่ว่าทารกโตเกินไป มิหนำซ้ำตำแหน่งทารกไม่ตรง เพราะฉะนั้นข้าจะฝังเข็มให้เจ้า ให้ตำแหน่งทารกหมุนกลับมาตรง”

ฉิงกุ้ยเหรินเพราะว่ากินยาปรุงพิเศษของฉู่เนี่ยนซี กำฟื้นฟูกำลังแล้ว ชีวิตชีวาก็ดีกว่าเมื่อครู่มาก แต่ว่าหน้าท้องมีอาการเจ็บปวดเป็นระยะๆ ยังคงทำให้นางอ่อนเพลียไม่ไหว “รบกวนพระชายาหลีแล้ว”

ถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่เคยพบกัน แต่หน้าของฉู่เนี่ยนซีง่ายต่อการจดจำมาก ฉิงกุ้ยเหรินอยู่ในวังหลัง แต่ก็เคยได้ยินคนอื่นพูดถึง พระชายาหลีชนะหมอหลวงในสำนักหมอหลวง รักษาอาการป่วยของฝ่าบาทหาย

ตอนนี้ฝ่าบาทเชิญนางมา เพราะฉะนั้นหากพูดว่าฉิงกุ้ยเหรินเชื่อฉู่เนี่ยนซี สู้พูดว่าเชื่อฝ่าบาทดีกว่า

แน่นอนว่าฉู่เนี่ยนซีก็สามารถคิดถึงความคิดของฉิงกุ้ยเหรินได้ แต่สิ่งเหล่านี้นางล้วนไม่ใส่ใจ

นิ้วของนางใต้แขนเสื้อขยับเล็กน้อย เข็มเงินก็ออกมา ปักเข้าไปในชีพจรของฉิงกุ้ยเหรินอย่างรวดเร็ว มือขาวคู่หนึ่ง จับท้องอย่างเบาๆ ทำตามวิธีที่เหมาะสม ค่อยๆผลักอย่างช้าๆ

ครู่หนึ่งผ่านไป หน้าผากของฉู่เนี่ยนซีก็มีเม็ดเหงื่อออกมา คาดการณ์เวลาดึงเข็มออก ถึงได้ยืดตัวตรง “ตอนนี้ตำแหน่งครรภ์ของท่านตรงแล้ว! แต่ว่า.......ทารกโตเกินไป ตอนนี้จะคลอดธรรมชาติเกรงว่าจะไม่ได้แล้ว ข้าต้องผ่าท้องของท่านเพื่อเอาเด็กออกมาถึงจะได้!”

“อะไร? ผ่าท้อง? นี่เพิ่งได้ยินครั้งแรก นี่มันคนโทษหนักถึงจะโดนผ่าท้อง ฉิงกุ้ยเหรินจะไปรับโทษเช่นนี้ได้อย่างไร!”

หมอตำแยด้านข้างได้ยินคำพูดของฉู่เนี่ยนซี ก็ตกใจทันที รีบโบกมือ หมอตำแยคนอื่นๆก็พูดตาม

“ใช่ การผ่าท้องนี้จะสามารถใช้บนตัวฉิงกุ้ยเหรินได้อย่างไร มิหนำซ้ำ ผ่าท้องถึงเวลาเอาเด็กออกมาไม่ได้ ผู้ใหญ่ก็ต้องเจ็บจนตาย หรือไม่ก็เสียเลือดมากจนตาย”

“ใช่ วิธีการคลอดลูกแบบนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”

นางกำนัลด้านข้างฟังคำสนทนาของพวกนาง ก็แอบถอนตัวออกไป

ถึงแม้ว่าฉู่เนี่ยนซีเห็นแล้ว แต่ก็ไม่ได้ห้าม

อย่างไรเสียหากจะทำการผ่าท้อง ยังคงต้องรายงานฝ่าบาท

แน่นอน เวลาเพียงครู่เดียว ทั้งฝ่าบาทฮองเฮาและฉู่กุ้ยเฟยก็เดินเข้ามา

ฉู่กุ้ยเฟยดมกลิ่นภายในห้อง บนหน้าอันอ่อนเพลียก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวอีกครั้ง ทันใดนั้นกระเพาะก็ปั่นป่วนขึ้นมา คลื่นไส้ขึ้นมา

ฝ่าบาทตบหลังนางอย่างเป็นห่วง “ให้นางกำนัลส่งเจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด”

ฉู่กุ้ยเฟยพยักหน้า “หม่อมฉันรออยู่ข้างนอกดีกว่า มิเช่นนั้นก็ไม่อาจวางใจได้”

พูดไป จากการพยุงอย่างดีของนางกำนัล ฉู่กุ้ยเฟยเดินออกจากประตู

ในห้องเมื่อหมอตำแยและนางกำนัลเห็นฝ่าบาท ก็พากันคุกเข่า “คำนับฝ่าบาท ฮองเฮา”

“ลุกขึ้นเถิด” ฝ่าบาทโบกมือ จากนั้นก็พูดว่า “ฉิงกุ้ยเหรินเป็นอย่างไรบ้าง”