พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 99

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น ทุกคนมองไปตามเสียง และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีขาวน้ำเงินเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

ใจกว้าง งดงาม มีสง่า และมีกลิ่นอายเทพเซียนที่ดูเหมือนไม่เคยปนเปื้อนควันจากการประกอบอาหาร

หญิงผู้นั้นเดินไปข้างหน้าไทเฮาและคารวะ บนใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย ลักยิ้มทั้งสองข้างเพิ่มความน่ารัก

“ขอเสด็จแม่ทรงมีพระพลานามัยสมบูรณ์แข็งแรง”

“รีบๆลุกขึ้น!” เมื่อเห็นเย่หลิงเอ๋อร์ ไทเฮาก็ดีใจในทันที ช่วยประคองนางและจับมือของนาง “ที่นี่ลมแรง เจ้าสุขภาพไม่ค่อยดี ทำไมถึงไม่อยู่ข้างใน?”

“ลูกได้ยินมาว่าเสด็จแม่ทรงจัดงานเลี้ยงชื่นชมดอกเบญจมาศ หลิงเอ๋อร์รู้สึกเบื่อ ดังนั้นจึงออกมาร่วมสนุก!”

เย่หลิงเอ๋อร์ใช้โอกาสนี้นั่งข้างๆ ไทเฮา จากนั้นมองไปที่ฉู่เนี่ยนซีและกะพริบตา “เสี่ยวซีเอ๋อร์มานั่งข้างข้าสิ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซุนจื่อซีที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แต่เมื่อเห็นสายตาของเย่หลิงเอ๋อร์ นางก็อดไม่ได้ที่จะหยุดชะงัก และมองฉู่เนี่ยนซีก่อนที่จะเดินไปข้างหน้า

“เสี่ยวซีเอ๋อร์ เจ้าสวยขึ้นแล้ว”

หากเป็นคนอื่น ฉู่เนี่ยนซีคงคิดว่าคนผู้นี้กำลังเยาะเย้ยนางอย่างแน่นอน แต่เมื่อเห็นดวงตาที่จริงใจคู่นั้นของเย่หลิงเอ๋อร์ ฉู่เนี่ยนซีก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

“ขอบพระทัยเพคะ พระองค์ก็เช่นกัน”

ผู้คนมองดูทั้งสองพูดคุยกันด้วยความประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉู่เนี่ยนซี และรู้สึกว่าขมับกระตุกในทันที

ช่างกล้าโอ้อวดกล้าตอบโต้เสียจริง!

นี่พระชายาหลีไม่รู้จักรูปลักษณ์หน้าตาของตนเองหรือ? ผู้หญิงที่ยิ้มแย้มอยู่ตรงหน้า คือองค์หญิงใหญ่ที่เย็นชาและชอบความเงียบสงบจริงๆ หรือ?

“จริงสิเพคะเสด็จแม่ ทำไมปิ่นปักผมนี้ถึงอยู่กับพระองค์?” เย่หลิงเอ๋อร์ดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นก็หยิบปิ่นปักผมขึ้นมาดู

เมื่อเห็นเช่นนี้ เจี่ยงเส้าหยุนก็ก้าวไปข้างหน้าในทันที “เสด็จอา ปิ่นปักผมนี้เป็นนางที่เอามา อีกทั้งยังบอกว่าพระองค์ทรงมอบให้ เกรงว่าคนผู้นี้จะฉวยโอกาสตอนที่พระองค์ไม่อยู่ไปขโมยมา”

แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าฉู่เนี่ยนซีกับองค์หญิงใหญ่รู้จักกันตั้งแต่เมื่อใด แต่ปิ่นปักผมนี้เป็นของกำนัลที่ฝ่าบาทองค์ปัจจุบันทรงสั่งทำให้นางด้วยตนเองในพิธีปักปิ่น จะมอบให้ผู้อื่นง่ายๆ ได้อย่างไร!

ดังนั้นในความคิดของนาง ฉู่เนี่ยนซีจะต้องขโมยปิ่นปักผมนี้มาอย่างแน่นอน!

เดิมทีดวงตาของเย่หลิงเอ๋อร์ดูยิ้มแย้ม แต่เมื่อมองไปที่เจี่ยงเส้าหยุนก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา และเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม “เจ้าเป็นใคร?”

“กราบทูลเสด็จอา หม่อมฉันเป็นพระชายาเอกของอ๋องเหลียนเพคะ เจี่ยงเส้าหยุน”

“ข้าสนิทสนมกับเจ้ามากเลยหรือ? ข้าแก่ขนาดนั้นเลยหรือ?” ดวงตาที่เย็นชาของเย่หลิงเอ๋อร์จ้องมองไปที่เจี่ยงเส้าหยุน ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ในขณะที่นางกำลังจะพูด เย่หลิงเอ๋อร์ก็เปลี่ยนท่าทีในทันที นางยิ้มหวานและมองไปที่ฉู่เนี่ยนซี “ปิ่นปักผมที่ข้าให้เจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่ปักไว้?”

ในขณะพูด นางก็หยิบปิ่นปักผมไปปักไว้บนศีรษะของฉู่เนี่ยนซีด้วยมือของตนเอง

ฉากนี้ทำให้ทุกคนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ปิ่นปักผมนี้เป็นองค์หญิงใหญ่มอบให้จริงๆ หรือ?”

“โอ้สวรรค์ องค์หญิงใหญ่ทรงปักปิ่นปักผมให้นางด้วยตนเอง และพระชายาหลีก็ยังมีท่าทีสงบนิ่ง”

“เพียงแต่พระชายาหลีรู้จักกับองค์หญิงใหญ่ตั้งแต่เมื่อใด ความสัมพันธ์ถึงได้ดีเช่นนั้น และทำให้ผู้คนอิจฉา!”

ผู้คนต่างประหลาดใจ แต่ส่วนใหญ่จะอิจฉา

ในเมืองปู้เย่แห่งนี้ นอกจากไทเฮาแล้ว องค์หญิงใหญ่ก็เป็นผู้ที่สูงศักดิ์ที่สุด แม้แต่ฮองเฮาก็มิอาจเทียบได้