พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 99

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น ทุกคนมองไปตามเสียง และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีขาวน้ำเงินเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

ใจกว้าง งดงาม มีสง่า และมีกลิ่นอายเทพเซียนที่ดูเหมือนไม่เคยปนเปื้อนควันจากการประกอบอาหาร

หญิงผู้นั้นเดินไปข้างหน้าไทเฮาและคารวะ บนใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย ลักยิ้มทั้งสองข้างเพิ่มความน่ารัก

“ขอเสด็จแม่ทรงมีพระพลานามัยสมบูรณ์แข็งแรง”

“รีบๆลุกขึ้น!” เมื่อเห็นเย่หลิงเอ๋อร์ ไทเฮาก็ดีใจในทันที ช่วยประคองนางและจับมือของนาง “ที่นี่ลมแรง เจ้าสุขภาพไม่ค่อยดี ทำไมถึงไม่อยู่ข้างใน?”

“ลูกได้ยินมาว่าเสด็จแม่ทรงจัดงานเลี้ยงชื่นชมดอกเบญจมาศ หลิงเอ๋อร์รู้สึกเบื่อ ดังนั้นจึงออกมาร่วมสนุก!”

เย่หลิงเอ๋อร์ใช้โอกาสนี้นั่งข้างๆ ไทเฮา จากนั้นมองไปที่ฉู่เนี่ยนซีและกะพริบตา “เสี่ยวซีเอ๋อร์มานั่งข้างข้าสิ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซุนจื่อซีที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แต่เมื่อเห็นสายตาของเย่หลิงเอ๋อร์ นางก็อดไม่ได้ที่จะหยุดชะงัก และมองฉู่เนี่ยนซีก่อนที่จะเดินไปข้างหน้า

“เสี่ยวซีเอ๋อร์ เจ้าสวยขึ้นแล้ว”

หากเป็นคนอื่น ฉู่เนี่ยนซีคงคิดว่าคนผู้นี้กำลังเยาะเย้ยนางอย่างแน่นอน แต่เมื่อเห็นดวงตาที่จริงใจคู่นั้นของเย่หลิงเอ๋อร์ ฉู่เนี่ยนซีก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

“ขอบพระทัยเพคะ พระองค์ก็เช่นกัน”

ผู้คนมองดูทั้งสองพูดคุยกันด้วยความประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉู่เนี่ยนซี และรู้สึกว่าขมับกระตุกในทันที

ช่างกล้าโอ้อวดกล้าตอบโต้เสียจริง!

นี่พระชายาหลีไม่รู้จักรูปลักษณ์หน้าตาของตนเองหรือ? ผู้หญิงที่ยิ้มแย้มอยู่ตรงหน้า คือองค์หญิงใหญ่ที่เย็นชาและชอบความเงียบสงบจริงๆ หรือ?

“จริงสิเพคะเสด็จแม่ ทำไมปิ่นปักผมนี้ถึงอยู่กับพระองค์?” เย่หลิงเอ๋อร์ดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นก็หยิบปิ่นปักผมขึ้นมาดู

เมื่อเห็นเช่นนี้ เจี่ยงเส้าหยุนก็ก้าวไปข้างหน้าในทันที “เสด็จอา ปิ่นปักผมนี้เป็นนางที่เอามา อีกทั้งยังบอกว่าพระองค์ทรงมอบให้ เกรงว่าคนผู้นี้จะฉวยโอกาสตอนที่พระองค์ไม่อยู่ไปขโมยมา”

แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าฉู่เนี่ยนซีกับองค์หญิงใหญ่รู้จักกันตั้งแต่เมื่อใด แต่ปิ่นปักผมนี้เป็นของกำนัลที่ฝ่าบาทองค์ปัจจุบันทรงสั่งทำให้นางด้วยตนเองในพิธีปักปิ่น จะมอบให้ผู้อื่นง่ายๆ ได้อย่างไร!

ดังนั้นในความคิดของนาง ฉู่เนี่ยนซีจะต้องขโมยปิ่นปักผมนี้มาอย่างแน่นอน!

เดิมทีดวงตาของเย่หลิงเอ๋อร์ดูยิ้มแย้ม แต่เมื่อมองไปที่เจี่ยงเส้าหยุนก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา และเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม “เจ้าเป็นใคร?”

“กราบทูลเสด็จอา หม่อมฉันเป็นพระชายาเอกของอ๋องเหลียนเพคะ เจี่ยงเส้าหยุน”

“ข้าสนิทสนมกับเจ้ามากเลยหรือ? ข้าแก่ขนาดนั้นเลยหรือ?” ดวงตาที่เย็นชาของเย่หลิงเอ๋อร์จ้องมองไปที่เจี่ยงเส้าหยุน ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ในขณะที่นางกำลังจะพูด เย่หลิงเอ๋อร์ก็เปลี่ยนท่าทีในทันที นางยิ้มหวานและมองไปที่ฉู่เนี่ยนซี “ปิ่นปักผมที่ข้าให้เจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่ปักไว้?”

ในขณะพูด นางก็หยิบปิ่นปักผมไปปักไว้บนศีรษะของฉู่เนี่ยนซีด้วยมือของตนเอง

ฉากนี้ทำให้ทุกคนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ปิ่นปักผมนี้เป็นองค์หญิงใหญ่มอบให้จริงๆ หรือ?”

“โอ้สวรรค์ องค์หญิงใหญ่ทรงปักปิ่นปักผมให้นางด้วยตนเอง และพระชายาหลีก็ยังมีท่าทีสงบนิ่ง”

“เพียงแต่พระชายาหลีรู้จักกับองค์หญิงใหญ่ตั้งแต่เมื่อใด ความสัมพันธ์ถึงได้ดีเช่นนั้น และทำให้ผู้คนอิจฉา!”

ผู้คนต่างประหลาดใจ แต่ส่วนใหญ่จะอิจฉา

ในเมืองปู้เย่แห่งนี้ นอกจากไทเฮาแล้ว องค์หญิงใหญ่ก็เป็นผู้ที่สูงศักดิ์ที่สุด แม้แต่ฮองเฮาก็มิอาจเทียบได้

อดีตฮ่องเต้ใช้เวลาห้าสิบปีกว่าจะมีเย่หลิงเอ๋อร์ พระธิดาเพียงพระองค์เดียว และถูกทุกคนเอาอำนาจมาไว้ในมือ

ต่อมาเมื่อฮ่องเต้องค์ปัจจุบันขึ้นครองราชย์ พระองค์ก็ทรงเอ็นดูน้องสาวเพียงพระองค์เดียวมากขึ้น และแทบจะตอบรับทุกคำขอ

เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ทั้งสองพระองค์ นั่นเป็นการดำรงอยู่อย่างเป็นที่รักของผู้คนนับพัน

เมื่อไทเฮาที่อยู่ข้างๆ เห็นการกระทำของเย่หลิงเอ๋อร์ นางก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ “หลิงเอ๋อร์รู้จักกับหญิงสาวผู้นี้ตั้งแต่เมื่อใด?”

เย่หลิงเอ๋อร์หันกลับมามองไทเฮาด้วยรอยยิ้ม “ความลับเพคะ นี่เป็นความลับของลูกกับเสี่ยวซีเอ๋อร์ ไม่อาจบอกได้”

ในขณะพูด นางก็ขยิบตาให้ฉู่เนี่ยนซีอย่างทะเล้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าทางที่ทะเล้นของนาง ฉู่เนี่ยนซีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน และลูบหัวของนางโดยรู้ตัว

ผู้คนรอบข้างต่างก็หายใจไม่ออก และมองไปที่ฉู่เนี่ยนซีด้วยความประหลาดใจ

คนผู้นี้ช่างกล้าหาญเกินไปแล้ว ถึงได้ปฏิบัติต่อองค์หญิงองค์ใหญ่เหมือนเด็ก ลูบหัว?

เย่หลิงเอ๋อร์ก็ตกตะลึงเล็กน้อย และมองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของฉู่เนี่ยนซี รอยยิ้มที่สดใสเผยออกมาในทันที สวยงามจนผู้คนแทบหยุดหายใจ

เมื่อเห็นฉากนี้ ไทเฮาก็ตื่นตระหนกจนแทบกรามค้าง แม้ว่าปกติแล้วเย่หลิงเอ๋อร์อาจจะยิ้มให้คนรู้จัก แต่ก็ไม่สนิทสนมกับใครมากนัก และด้วยนิสัยที่เย่อหยิ่ง นางไม่มีทางยอมให้ผู้อื่นลูบหัว

แต่ในตอนนี้......ปฏิบัติต่อฉู่เนี่ยนซีผู้นี้อย่างผิดปกติ

หรือว่า......ฉู่เนี่ยนซีผู้นี้จะทำให้ผู้คนลุ่มหลงได้จริงๆ? มิเช่นนั้นในตอนนั้นที่จะเซ่นไหว้ เย่เฟยหลีที่เยือกเย็นมาตลอด จะเผชิญหน้ากับเสด็จย่าที่เคารพนับถือเช่นนางได้อย่างไร

เมื่อคิดเช่นนี้ ไทเฮาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ฝ่าบาทก็จริงๆ เลย ฉวยโอกาสตอนที่นางไม่อยู่ สร้างความหายนะนี้ขึ้นเพื่อพระชายาเอกของหลีเอ๋อร์ น่าสงสารซีเอ๋อร์ของนาง

ไทเฮาเงยหน้าขึ้นไปมองซุนจื่อซี และถอนหายใจเบาๆ แต่สายตากลับแน่วแน่มากยิ่งขึ้น

ซีเอ๋อร์ของบ้านนางโดดเด่นมาก ต้องได้อยู่เคียงข้างหลีเอ๋อร์ถึงจะถูก

เย่หลิงเอ๋อร์ดูเหมือนจะเห็นสายตาของไทเฮา และอดไม่ได้ที่จะกังวล แต่ยังคงจับมือของฉู่เนี่ยนซีไว้อย่างมั่นคง “เสี่ยวซีเอ๋อร์ เดี๋ยวเจ้ากลับไปที่ตำหนักชังหลิงกับข้า ข้ามีเรื่องมากมายอยากจะคุยกับเจ้า”

“ได้!” ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า แต่ทันใดนั้นสายตาก็มองไปด้านข้าง และกล่าวต่อว่า “แต่……ตอนนี้ข้ายังต้องแก้ไขเรื่องหนึ่ง”

ในขณะพูดนางก็หันไปมองเจี่ยงเส้าหยุน ใดวงตาเยือกเย็น “ท่านไม่ได้บอกว่าหากองค์หญิงใหญ่มอบปิ่นปักผมให้ข้า ท่านจะยอมถูกลงโทษไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ไทเฮาก็สามารถเรียกคนมาจัดการได้แล้ว”

“เจ้า......ข้า...... ” ใบหน้าของเจี่ยงเส้าหยุนดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย และเริ่มพูดตะกุกตะกัก

ถึงอย่างไรในตอนที่พูดเช่นนี้ ทุกคนก็เฝ้ามองอยู่ ก่อนหน้านี้สามารถอาศัยชื่อเสียงที่เลื่องลือตบตาให้ผ่านไปได้ แต่ตอนนี้องค์หญิงองค์ใหญ่เป็นพยานด้วยตนเอง อีกทั้งองค์หญิงใหญ่ยังมีท่าทีสนิทสนมที่กับฉู่เนี่ยนซี ผู้คนจะทำให้ฉู่เนี่ยนซีไม่พอใจเพื่อนางได้อย่างไร?

“เจ้า......เจ้าจงใจอย่างสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าสนิทสนมกับองค์หญิงใหญ่ เจ้าบอกว่าคนแปลกหน้ามอบให้!”

เจี่ยงเส้าหยุนกัดฟันพูดครึ่งประโยคหลังอย่างเน้นย้ำ เห็นได้ชัดว่าพูดให้เย่หลิงเอ๋อร์ได้ยิน หากคนธรรมดาได้ยินจะต้องคิดว่าฉู่เนี่ยนซีเห็นนางเป็นคนแปลกหน้า ไม่ให้ความสำคัญ และไม่ได้จริงใจมากนัก

อย่างไรก็ตาม เย่หลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อย “เสี่ยวซีเอ๋อร์ของข้าช่างเฉลียวฉลาด!”

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรักใคร่ และจงใจทำให้เจี่ยงเส้าหยุนเห็น ทำให้ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึง ทำไมองค์หญิงใหญ่ผู้นี้ถึงได้น่ารักเช่นนี้

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่หลิงเอ๋อร์ เจี่ยงเส้าหยุนก็แทบจะกระอักเลือดออกมา สีหน้าก็แดงก่ำจากการอดกลั้นเอาไว้ และพูดอะไรไม่ออกอยู่นาน

เมื่อเห็นท่าทางที่โกรธของนาง ฉู่เนี่ยนซีก็เลิกคิ้วขึ้น และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่สำคัญว่าจงใจหรือไม่จงใจ สิ่งสำคัญคือหากองค์หญิงใหญ่ไม่มา ผู้ที่ต้องถูกลงโทษก็คือข้า!”