พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 32

ฉู่เนี่ยนซีหยุดหายใจชั่วขณะ ปฏิกิริยาแรกของนางคือหยูตงดูแลเรือนยังไง ทำไมถึงดูแลจนเย่เฟยหลีมาถึงที่นี่ได้?

สิ่งที่นางไม่รู้คือ ความจริงแล้วหยูตงดูแลคุ้มกันเรือนได้เป็นอย่างดีเลย แต่ทุกคนคิดไม่ถึงคือปกติเย่เฟยหลีที่จัดการภารกิจงานของตัวเองเสร็จจะออกจากห้องตำรากลับห้องนอน จู่ๆค่ำนี้เกิดจับพลัดจับผลูมาที่เรือนของฉู่เนี่ยนซี

จากนั้นหยูตง ยึดมั่นในคำสั่งของนายเป็นสำคัญ หยูตงที่คอยอารักขาอยู่ด้านนอก เกือบจะต่อสู้กับกันเย่เฟยหลีขึ้นมาแล้ว

แน่นอนว่าเย่เฟยหลีไม่มีทางที่จะต่อสู้กับอารักขาคนหนึ่งขึ้นมาจริงๆหรอก

พอดีกับเวลานี้เย่ฉงเซิ่งได้เข้ามารายงานข่าว บอกว่าเห็นพระชายาหลีแต่งกายเป็นชายไปที่ หอร้องรำเย่เฟยหลีรู้สึกว่าเลือดลมปราณในสมองของตัวเองสูบฉีดเดือดพล่านขึ้น เลยได้หมุนตัวพาคนขับรถม้าคนสนิทมาถึงสถานที่แห่งนี้

และเขาเพิ่งกระโดดลงจากรถม้า กำลังเตรียมจะถลันเข้าไปด้านใน ปลายจมูกก็ได้กลิ่นหอมสมุนไพรที่ยิ่งคุ้นเคยลอยมา

ไม่รอให้ฉู่เนี่ยนซีอธิบายเหตุผลอะไรมา เย่เฟยหลีก็ได้คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของนาง และลากมาขึ้นรถม้า

“ปล่อยนะ! ท่านทำอะไรกัน!”

นางมีความหวาดผวาใจฝ่อเล็กน้อย ฉู่เนี่ยนซีเลยรีบต่อต้านขึ้นมา แต่แรงของผู้ชายคนนี้มีมากกว่าที่นางคิด แม้แต่วิชาต่อสู้นางก็ได้งัดออกมาใช้แล้ว แต่เย่เฟยหลียังคงไม่สะทกสะท้านเหมือนเดิม และยิ่งนางต่อต้าน เขายิ่งจับนางแน่นขึ้น

หยูเป่ยที่อยู่ด้านข้างคิดที่จะพูดหรือทำอะไรบางอย่าง แต่ตัวเองเป็นอารักขาดึกดื่นพาผู้เป็นนายมาที่หอร้องรำอีกทั้งยังถูกท่านอ๋องจับได้ ควรเริ่มอธิบายจากตรงไหนดี?

“เย่เฟยหลี ปล่อยข้านะ!”

เย่เฟยหลีน่าจะออกแรงมากเกินไป จนทำให้ฉู่เนี่ยนซีเจ็บจนเสียงเปลี่ยน

หยูเป่ยสะดุ้งโหยงตกใจ เลยรีบมาจับที่แขนของเย่เฟยหลี กล่าวด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจว่า“ขอท่านอ๋องได้โปรดปล่อยมือเถอะพ่ะย่ะค่ะ พระชายาไม่ได้หาความสำราญที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”

เย่เฟยหลีหรี่ตา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เจ้ากล้าสั่งข้าหรือ?”

หยูเป่ยก้มหน้าก้มตา แต่ไม่ได้ถอยให้ กล่าวว่า“ท่านอ๋องโปรดพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ”

สายตาเย็นชาของเย่เฟยหลีหันไปมองฉู่เนี่ยนซี เขามองลงมา แล้วกล่าวว่า“เจ้านี่เก่งเสียจริงๆ อารักขาคนหนึ่งก็กล้าที่จะบังอาจมาขวางข้า?”

กล่าวแล้ว เขาถือโอกาสตอนฉู่เนี่ยนซีชะงัก พลิกมือออกแรงดันนางขึ้นรถม้า กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า”กลับจวน!”

เพิ่งจะกล่าวจบ เขาก็เหยียบขึ้นรถม้าตามไป คนหามเกี้ยวตามก็เป็นคนที่เย่เฟยหลีไว้วางใจ ไม่รีรอให้เสียเวลาแม้แต่นิดเดียว ยกแส้ขึ้นมาฟาดม้าออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

ภายในรถม้า ฉู่เนี่ยนซีพยายามไม่มองใบหน้าเย็นชาของเย่เฟยหลี แต่เขาเหลือบมองนางไม่ละสายตากันเลย

“หากว่าเจ้าเบื่อ ข้าก็จะหาคนที่ร้องเพลงได้เต้นได้ไปให้เจ้า พอถึงตอนนั้นประตูเรือนเจ้าปิด อยากจะดีดดิ้นอย่างไรก็แล้วแต่! ดึกดื่นแบบนี้มาหาความเพลิดเพลินที่หอร้องรำแล้วยังแต่ชุดผู้ชายอีก เจ้าคิดออกมาได้ดีจริงๆ!”

ฉู่เนี่ยนซีคาดเดาอยู่สักพักหนึ่ง ถึงได้เข้าใจที่เขาพูดอ้อมไปอ้อมมานี่หมายความว่ายังไง นั่นคือนางเป็นถึงพระชายากลับมาสถานที่แบบนี้ได้ ขายหน้าขายตาเขา

อีกประเด็นหนึ่งคือรังเกียจตัวเองที่เล่นสนุกไม่เป็น แล้วแต่งตัวเป็นผู้ชายมาหอร้องรำ…..

สมองของเขาคงไม่ใช่ว่าถูกยาพิษแปลกประหลาดทั่วทุกเจ็ดย่านน้ำทำลายแล้ว?

แต่โชคดีที่เขาไม่รู้ว่าจริงๆแล้วนางไปบ่อน ฉู่เนี่ยนซีเลยปล่อยวางลงได้บ้าง น้ำเสียงก็ถือว่าค่อนข้างปกติกล่าวว่า“จมูกท่านทำไมดีเช่นนี้? ข้าไปถือว่าเป็นความลับแล้วนะ”

“ความลับหรือ?”

เย่เฟยหลีเหลือบมองนาง รู้สึกว่าการกระทำของผู้หญิงคนนี้แหกกฏเกณฑ์เสียจริงๆ

“ในเมืองนี้มีหูมีตามากแค่ไหน มีนักสืบมากแค่ไหน เจ้าเคยคิดไหม? ครั้งนี้โชคดีที่น้องเจ็ดเห็นเจ้า ถ้าให้คนอื่นรู้ว่าเจ้ามาสถานที่เช่นนี้ เรื่องยุ่งๆตามมาเป็นแน่! อีกอย่าง เจ้ารู้ไหมว่าหอร้องรำเป็น….”

เย่เฟยหลีรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิดแล้ว เบนสายตาหลบทันที นัยน์ตาของเขาเย็นชาราวกับดวงดาวยามค่ำคืนฤดูหนาว