พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 35

ซ่างกวนเย็นหลับตา รอคอยริมฝีปากของเขามาประกบ….

แต่ริมฝีปากบางนั้นอยู่ห่างจากนางเพียงหนึ่งชุ่น จู่ๆก็หยุดชะงักไป

ตัวเย่เฟยหลีเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เขามองไปทางใบหน้าไร้ซึ่งตำหนิของซ่างกวนเย็น และเขาจับพลัดจับผลูหวนย้อนนึกถึงค่ำคืนวันที่เขาเพิ่งจะโดนพิษมาไม่นานนี้

ในคืนวันนั้น ก็เป็นแสงไฟแบบนี้ เตียงแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นบีบคางของเขาอย่างรุนแรง อาการชาไร้ซึ่งกำลังเริ่มปะทุจากจุดสัมผัสผิวหนัง ไหลเวียนทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว

และเหมือนกันกับค่ำคืนนั้น ครั้งแรกที่ตัวเองสัมผัสได้ อภิเษกสมรสมาสามเดือนแล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้มองเข้าไปในแววตานางอย่างใกล้ชิด

ถึงแม้บนใบหน้าจะมีรอยบาดแผลน่ากลัว แต่ดวงตาคู่นั้น กลับสวยงามมาก

รออยู่ตั้งนานไม่มีการเคลื่อนไหว ซ่างกวนเย็นเลยลองลืมตาขึ้น กลับได้เห็นเย่เฟยหลีอยู่ในระยะใกล้ แม้ว่าจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ แต่นัยน์ตาคู่นั้นชัดเจนว่าไม่ได้จับจ้องสนใจตัวเอง

“ท่านพี่….หลี?”

เย่เฟยหลีได้สติกลับมาทันที จ้องมองใบหน้าซ่างกวนเย็นที่อยู่ตรงหน้า ผ่านไปไม่นาน เขาล้มลงบนเตียงที่อยู่ด้านข้างอย่างไร้เรี่ยวแรง ขมวดคิ้วเป็นปม กดบาดแผลบริเวณไหล่ของตัวเอง

ซ่างกวนเย็นชะงักงัน กล่าวว่า“ท่านพี่ บาดแผลของท่าน….ยังไม่หายดีหรือเพคะ?”

เย่เฟยหลีส่ายหน้า กล่าวว่า“ขอโทษนะ ข้าไม่ค่อยสบาย”

นัยน์ตาซ่างกวนเย็นปิดบังความผิดหวังไม่มิด โชคดีที่ตอนนี้เย่เฟยหลีมองไปทางอื่น

ซ่างกวนเย็นสูดหายใจเข้าลึกๆพยายามยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน กล่าวว่า“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านพี่หลีพักอยู่ที่นี่เถอะนะเพคะ รอท่านพี่หายดีแล้ว วันหลังหม่อมฉันค่อยทำอาหารให้ท่านรับประทานเพคะ”

เย่เฟยหลียกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้านาง พยายามกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า“นอนเถอะ ข้าจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเจ้า ดูเจ้านอน”

คำพูดนี้ชดเชยความอ้างว้างในใจ ซ่างกวนเย็นมองเขาอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่สักพักหนึ่ง ถึงได้หลับตาลง

ค่ำคืนนี้ ราวกับผ่านไปช้าๆ

เย่เฟยหลีนอนไม่หลับ จ้องมองท้องฟ้าอันมืดมน จนตอนที่ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของซ่างกวนเย็นแล้ว เขาถึงได้ก้าวลงจากเตียง ใส่เข็มขัดของตนเองเบาๆไม่ให้เสียงดังรบกวน

ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงได้ควบคุมตัวเองไม่ได้

ตั้งแต่อภิเษกสมรสมาจนถึงวันนี้ ภาพต่างๆนาๆที่เกี่ยวกับฉู่เนี่ยนซีไม่เชื่อฟังล้วนวนเวียนอยู่ในสมองเขา เขานึกทุกอย่างหลังจากที่นางเข้ามาในจวน แต่กลับมักจะคิดไม่ออก ตอนที่นางเพิ่งจะอภิเษกสมรสกับเขานั้นเป็นแบบไหนกันนะ

เขาเพิ่งจะรู้สึกได้ว่า ที่แท้ตอนนั้นตัวเองปฏิบัติกับนาง คิดไม่ถึงว่าจะเฉยเมยกับนางจนถึงระดับนี้

เย่เฟยหลีออกมาอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นเหลียงหยวนแปลกประหลาดใจ เลยรีบยกนิ้วชี้ไว้บริเวณริมฝีปาก

ถ้าไม่ใช่ว่าเย่เฟยหลีหมุนตัวเดินออกมานอกจวน เหลียงหยวนจะต้องคิดว่าตัวเองละเมอจนเห็นเย่เฟยหลีตัวปลอมแน่นอน

เขาเดินตามเงียบๆ ยิ่งเดินยิ่งรู้สึกผิดปกติ จนเย่เฟยหลีชะงักงันฝีเท้า เหลียงหยวนถึงพบว่า ท่านอ๋องของตนเองได้มาถึงเรือนพระชายาแล้ว!

ทิ้งซ่างกวนเย็นมาหาฉู่เนี่ยนซีหรือ? เกิดอะไรขึ้น?

และไม่มีเวลาให้เขาคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก็เห็นเย่เฟยหลีหันมา ท่าทางราวกับสามารถทำให้เขาเยือกแข็งได้ กล่าวว่า”ด้านในนี้มีอะไรกัน?”

เหลียงหยวนได้สติกลับมา และเมื่อฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วน ได้พบว่าดึกดื่นป่านนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่าด้านในเรือนของพระชายาจะมีเสียงหัวเราะและเสียงขลุ่ยดังมา พอดมแล้วมีกลิ่นย่างเนื้อด้วย!

เย่เฟยหลีสะบัดชุด สาวเท้าเข้าไปในเรือนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ปฏิกิริยาของฉู่เนี่ยนซีเองก็มีความโดดเด่น กริชหนึ่งเล่มที่เหลือจากการเล่นเมื่อครู่นี้ขว้างออกไปทันที——

กริชขว้างเล่มนั้นหยุดลง เห็นเพียงนิ้วมือเรียวยาวหนีบกริชนั้นไว้ เนื่องจากความเฉื่อยของกริช เลยทำให้กริชยังสั่นอยู่เล็กน้อย

เย่เฟยหลีหรี่ตามอง กริชขว้างห่างจากหว่างคิ้วของเขาไม่กี่ชุ่น

เสียงหัวเราะและเสียงขลุ่ยภายในเรือนหยุดลงทันที

เสี่ยวเถาตกอกตกใจ รีบหันไปทำความเคารพ กล่าวว่า“น้อม น้อมเคารพท่านอ๋องเพคะ”

เมื่อฉู่เนี่ยนซีเห็นว่าเป็นเขา เลยยกมือขึ้นเช็ดน้ำมันจากการเพิ่งจะกินขาไก่เมื่อครู่นี้ลงบนกระโปรง จากนั้นกระโดดลงมาจากด้านบนชายคา หยุดอยู่บนพื้นอย่างสง่างาม

แต่คราบน้ำมันที่อยู่บนกระโปรงของนาง ได้ทำลายภาพลักษณ์อันสง่านี้ของนาง

เย่เฟยหลีดีดกริชย้อนกลับคืนไปให้นาง

ฉู่เนี่ยนซีจับรับไว้แน่น ตามด้วยกล่าวว่า“ท่านมาทำไมหรือ?”

เย่เฟยหลีรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน “ยอมให้พวกเจ้าไร้ยางอายอยู่ที่นี่ แล้วจะไม่ให้ข้าเดินเล่นอยู่ในจวนของตัวเองหรือ?”

“ไม่นะ ผู้ใดกล้าควบคุมท่านอ๋องกันเล่า?”ฉู่เนี่ยนซียักไหล่“แต่พวกเราก็แค่ย่างขาแกะขาเดียว เกรงว่าท่านมาจะไม่พอที่จะแบ่ง”

เหลียงหยวนยืนอยู่ด้านนอกประตูจวน เมื่อมองหน้าของเย่เฟยหลี ตัวเองจนจะลืมหายใจแล้ว

เขาอยากจะตักเตือนพระชายาที่กล้าหาญเหิมเกริมคนนี้มาก ที่นี่เป็นจวนอ๋องหลี ไม่ใช่หอจุ้ยเยว่ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็พูดไม่ออก