พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 36

การมาของเย่เฟยหลีทำลายบรรยากาศอย่างมาก

แต่ในเรือนหลังนี้ทุกคนล้วนเห็นฉู่เนี่ยนซีเป็นผู้นำ เพราะฉะนั้นหยูตงเลยเป่าขลุ่ยต่อ หยูซีย่างขาแกะต่อ หยูหนานออกแรงกับน่องไก่ที่อยู่ในมือตัวเอง ส่วนหยูเป่ยยืนเป็นกังวลใจอยู่ด้านหลังฉู่เนี่ยนซี เพราะเกรงว่าเย่เฟยหลีจะโมโห แล้วทะเลาะกันกับผู้เป็นนายของตัวเองขึ้นมา

มีแค่เสี่ยวเถาที่อยู่ด้านหลัง และยังทำท่าทางเคารพเย่เฟยหลีเหมือนเดิม เสี่ยวเถาตื่นตะลึงสั่นเล็กน้อย มองสังเกตการณ์ท่าทีของเย่เฟยหลีกับฉู่เนี่ยนซีอยู่เป็นนิจ

เย่เฟยหลีกวาดสายตามอง หันไปทางเสี่ยวเถาแล้วเชยคางขึ้น“เจ้าพูดมาสิ องครักษ์กับสาวใช้ในเรือนนี้หายไปไหนกันหมด?”

“กราบ กราบทูลท่านอ๋อง วันนี้พระชายาบอกว่าถือโอกาสให้ทุกคนพักผ่อน ให้พวกเขากลับเรือนของตัวเองแล้วเพคะ….”

ฉู่เนี่ยนซีเลือกน่องไก่ที่ยังหน้าตาดูดีอยู่จากบนโต๊ะ ถือโอกาสก่อนเย่เฟยหลีจับผิดส่งไปตรงหน้าเขาก่อน และกล่าวว่า“ได้ ไม่ได้นับส่วนของท่าน ข้าผิดเอง น่องไก่ชิ้นนี้ข้าให้ท่าน ถือว่าเป็นการขอโทษ”

กล่าวจบ นางได้หันไปกล่าวพูดเสียงดังกับหยูตงว่า“เป่าต่อ! อย่าหยุด!”

หยูตงพยักหน้า ถึงแม้ท่าทางของเย่เฟยหลีจะน่ากลัว แต่อย่างไรเสียเขาก็ฟังแค่ฉู่เนี่ยนซี เพราะฉะนั้นเลยยังเป่าอยู่

เพลงที่เป่าเป็นเพลงที่นิยมเป่าในหอจุ้ยเยว่ ท่วงทำนองนั้นเย้ายวนชวนฝันราวกับฝันไป ซึ่งมันไม่เข้ากับจวนอ๋องหลีที่เคร่งครัดนี้เลย

เย่เฟยหลีกำลังจะพูด ฉู่เนี่ยนซียัดน่องไก่เข้าไปในมือของเขาทันที จากนั้นหันมาประคองเสี่ยวเถาลุกขึ้น สั่งให้นางยกจอกเหล้าแล้วให้เย่เฟยหลี อีกทั้งกล่าวพูดกับเหลียงหยวนที่ยืนตรงแด่วอยู่หน้าประตูว่า“เจ้าก็เข้ามาเสียสิ ยืนเซ่ออยู่นั่นทำไมล่ะ?”

เหลียงหยวนที่ปกติไม่เปะปะ เวลานี้เหมือนท่อนไม้มาก เขาสาวเท้าอย่างจำยอมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก มาหยุดอยู่ด้านหลังเย่เฟยหลี พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า”ท่านอ๋อง คืนนี้ท่านอ๋องต้องการ…..ค้างคืนที่นี่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เหมือนเย่เฟยหลีถูกฉู่เนี่ยนซีกระตุ้น จึงลากเก้าอี้มาแล้วนั่งลง กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ข้าอยากจะดูนัก คนเหล่านี้จะยังทำไม่เห็นคนอื่นในสายตาไปถึงไหน!”

หยูซีถือกริชขว้างที่เมื่อครู่ฉู่เนี่ยนซีทิ้งลงบนขาแกะ และหั่นเนื้อสองชิ้นด้วยท่าทางสง่างาม จากนั้นใช้กริชเสียบส่งให้เย่เฟยหลีกับเหลียงหยวน

“พระชายาของพวกเรามักพูดคำน่าทึ่งอยู่เสมอ กระหม่อมแนะนำให้ท่านอ๋องมาดื่มสักจอก พอเหล้าเข้าลำไส้แล้ว กฎเกณฑ์อะไรเหล่านั้นก็ไม่นับว่าอะไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เขาพูดออกมาอย่างสบายใจตามตรง เย่เฟยหลีรับมาเงียบๆ จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นท่านอ๋องที่สูงส่งอีกแล้ว และคนที่อยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นพระชายากับคนรับใช้แล้ว ทุกคนแค่กินย่างแกะกันอย่างสนุกสนานรื่นเริงหนึ่งมื้อ ดื่มเหล้าเล่นกริชเท่านั้นเอง

เหมือนกับว่าไม่ได้มีอะไรรุนแรงหนักหนาขนาดนั้น

เย่เฟยหลีกินขาแกะย่างนุ่มๆ ไม่รู้ว่าหยูหนานเอาเหล้าสาเกมาจากร้านค้าไหนกัน เขากินเนื้อคำเหล้าคำ ราวกับว่าไม่ได้เข้ากันไม่ได้กับคนที่นี่มากขนาดนั้น

เหล้ากับเนื้อลงท้อง เข้าลำไส้ ความทุกข์ทนบนงานราชก็ลดลงไปมาก

แต่เขากลับควบคุมสายตาของตัวเองได้ สายตาของเขาจับจ้องมองฉู่เนี่ยนซีที่อยู่ไม่ไกล

นางไม่เห็นเขาเป็นพระสวามีที่นางควรจะเคารพจริงๆ

บุตรสาวคนเดียวของจวนเฉิงเซี่ยง ครอบครัวมั่งมี ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าจะอยู่ข้างไฟที่สุมกลางแจ้ง และถกเถียงกันกับหยูเป่ยว่าควรที่จะโรยเกลือก่อนหรือว่าเผาถ่านก่อนดี

เย่เฟยหลีจ้องไม่วางตา เขาเห็นรอยยิ้มจริงใจบนใบหน้าของนาง ดวงตาที่น่าหลงใหลสุกสกาวคู่นั้น มองนางเล่นกริชไม่หยุด เลยทำให้ข้อมือขาวละมุนโผล่ออกมาด้านนอก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เหล้าจนเห็นก้นแล้ว ส่วนขาแกะก็เป็นกระดูกแล้ว

พี่น้องตระกูลหยูสามคนนอนอยู่บนพื้นหรือไม่ก็อยู่บนชายครา นอนจนไม่ได้สติ เหลือไว้เพียงหยูซีที่ดื่มพันแก้วไม่ล้มกำลังเก็บจัดของอยู่

ดวงตาเหลียงหยวนเยิ้มเคลิ้มแล้ว แต่ได้บีบขาตัวเองไว้ สั่งไม่ให้ตัวเองล้มลง เพราะเขาจะต้องคุ้มกันอยู่ข้างกายเย่เฟยหลี

เย่เฟยหลีไม่ได้เมาง่าย เขาหันกลับไปมองเหลียงหยวนที่ใกล้จะหลับ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า“คืนนี้ข้าจะพักที่นี่ มีหยูซีดูอยู่ เจ้ากลับไปเถอะ พรุ่งนี้ไม่ต้องเปลี่ยนกะ ข้าให้เจ้าพักผ่อนหนึ่งวัน”

เหลียงหยวนดื่มไปเยอะมาก แต่ยังคงกล่าวตามธรรมเนียมมารยาทว่า“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”