พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 39

ฉู่เนี่ยนซีคิดจะเดินไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเย่ฉงเซิ่งคนนี้จะพูดคุยโวไม่ละอายใจได้คืบจะเอาศอกแบบนี้

นางเอาเศษขนมฝูหรงที่เหลืออยู่ในมือทิ้งลงสระน้ำ ท่าทางเย็นชาขึ้นมา

นางเกลียดที่สุดคือคนอื่นแส่เรื่องนางโดยไม่ได้รับอนุญาต อีกทั้งไม่รู้รายละเอียดลึกๆด้านในแล้ววิพากษ์วิจารณ์ เหมือนที่เย่ฉงเซิ่งทำอยู่แบบนี้

“คืนนั้นคนที่เห็นข้าคือท่านหรือ?”

“ใช่ ไม่อย่างนั้นข้าจะรายงานท่านพี่สามได้อย่างไร?”

“สับปลับ!”

เย่ฉงเซิ่งเบิกตาโพลงกว้าง ผู้หญิงคนนี้กล้าพูดว่าเขาสับปลับหรือ?

ฉู่เนี่ยนซีทำเสียงไม่พอใจ  กล่าวว่า“คืนนั้นชัดเจนว่าเป็นคนของท่านอ๋องเหลียนเห็นข้า หลอกใช้ท่าน อาศัยการที่ท่านอยากเห็นท่านพี่สามของท่านอับอาย เลยทำทีแกล้งบอกข่าวท่าน!ไม่อย่างนั้นท่านคิดว่าทำไมระหว่างทางกลับจวนถึงได้เจอกับนักฆ่าลอบสังหารเข้าให้ล่ะ?ไม่ใช่เพราะท่านถูกคนหลอกใช้หรือ!”

เย่ฉงเซิ่งคิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงว่าบทสนทนานี้จะทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ขึ้น แต่เรื่องที่เย่เฟยหลีเจอกับนักฆ่าทำไมเขาถึงไม่รู้?

เหตุใดเมื่อครู่นี้ท่านพี่สามไม่พูด?

“ดูท่านสิเพิ่งจะข้ามผ่านอายุยี่สิบ ทว่ากลับเหมือนเด็กสามขวบ เกินเยียวยาจริงๆ!”

ฉู่เนี่ยนซีสะบัดแขนเสื้อ มองเขาด้วยสายตารังเกียจ กล่าวขึ้นว่า“มีเวลาว่างฟังซ่างกวนเย็นพูดจาไร้สาระอยู่ที่นี่ก็เลยเริ่มสนใจเรื่องไร้สาระ มันไม่สู้กับการดูแลปากตัวท่านเองให้ดีเลยนะ อย่าได้ทำให้เย่เฟยหลีแทบจะเอาชีวิตไม่รอดเพราะตัวท่านอยากดูเรื่องสนุกสนานไร้สาระอีกเลย!”

เย่ฉงเซิ่งจ้องเขม็งมองนาง กำหมัดแน่นตัวสั่นระริก แต่กลับไม่มีคำตอบโต้

“เรื่องของข้า ข้าดูจัดการเองได้!”

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาพูดออกมาหนึ่งประโยค และออกไปจากบริเวณสระน้ำอย่างรวดเร็วไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ฉู่เนี่ยนซีสงบสติอารมณ์ลง ตัวเองไม่ได้อารมณ์เดือดพล่านแบบนี้มานานมากแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคนตรงหน้านี้มีความสำคัญกับเย่เฟยหลีมาก เกรงว่าแม้แต่คำเดียวนางก็ไม่พูดหรอก

กำลังจะหมุนตัวเดินออกไป พอหันไปก็เห็นเย่เฟยหลีสวมชุดสีดำ กำลังยืนสงบนิ่งอยู่ในป่าไผ่ คนทั้งคนดูว่างๆสบายอกสบายใจ ไม่เหมือนท่านอ๋องหลีที่สูงสง่าองอาจ กลับกันดูเหมือนคุณชายคนหนึ่งมาเดินเตร่ไปมา

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้หลบเขา นางยืนอยู่กับที่มองเขาเดินมาหาตนเอง กล่าวอย่างนุ่มนวลขึ้นว่า“ข้าไม่ได้บอกเขาเรื่องที่เจอนักฆ่าลอบสังหาร เพราะกลัวเขาโทษตัวเอง”

“ท่านคิดที่จะปกป้องเขาไปถึงเมื่อไหร่? ความคิดเหมือนเด็กเช่นนี้ ท่านคิดจะเป็นพ่อเขาหรือ?”

ท่านพ่อของอ๋องเจ็ดคือฝ่าบาท คำพูดรุนแรงเช่นนี้มีเพียงฉู่เนี่ยนซีกล้าพูด แต่เย่เฟยหลีเพียงแค่มองนาง เขาคุ้นชินเอือมกับคำพูดประมาณนี้ของนางแล้ว

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่านักฆ่าเหล่านั้นเป็นคนของท่านอ๋องเหลียน?”เย่เฟยหลีเปลี่ยนบทสนทนา นัยน์ตาสั่นไหว

ฉู่เนี่ยนซีรู้ว่าเขาสงสัยตัวเองว่าอาจจะเป็นไส้ศึก เพราะฉะนั้นเลยไม่ได้อธิบายมาก

“จวนอ๋องหลีของพวกท่านมีคนสอดแนม จวนเฉิงเซี่ยงของท่านพ่อข้าก็คือเลี้ยงเสียข้าวสุกหรือ?”

เย่เฟยหลีจ้องมองนางชั่วขณะหนึ่ง เบนสายตาช้าๆ แต่ภายในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ตอนที่เห็นนางตำหนิเย่ฉงเซิ่งเมื่อครู่นี้