พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 41

“เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือ?”

จู่ๆน้ำเสียงของเย่เฟยหลีก็ดังขึ้นข้างหู ฉู่เนี่ยนซีตกใจ หันกลับไปทันที ทว่ากลับเห็นเขาและตัวเองใกล้กันมาก ปลายจมูกแทบจะชนกันกับเขาแล้ว

“อ้อ ไม่เป็นไร ก็แค่มันร้อนจนเกินไป”นางลูบสัมผัสบริเวณใบหูที่โดนลมหายใจอุ่นร้อนของเขา เกิดความรู้สึกประหม่าจนต้องหลบ”เมื่อครู่ข้าเห็นชื่อของท่านอ๋องเหลียนในใบรายชื่อ เรื่องนี้ท่านรู้หรือไม่?”

เย่เฟยหลีเงียบไปสักพักหนึ่ง เลยเรียกคนรับใช้มา เอาเหล้าของฉู่เนี่ยนซีเปลี่ยนเป็นน้ำชาฤทธิ์เย็น

“ต่อให้เขามา ข้าก็ไม่แปลกใจ”

ผู้คนอยู่ทั่วบริเวณโดยรอบ หลังจากรอเป็นเวลานานทางด้านนี้ถึงได้เงียบสงบลง เย่เฟยหลีเหลือบมองฉู่เจี้ยนอี้ กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“ขาของฉู่เจี้ยนอี้ เป็นเจ้ารักษาหายใช่หรือไม่”

ฉู่เนี่ยนซีชะงักงัน จากนั้นปล่อยวางทันที ในเมื่อพิษของเย่เฟยหลี นางยังสามารถรักษาหายในระยะเวลาสั้นๆ เขาเดาได้ว่านางรักษาขาของฉู่เจี้ยนอี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“อืม”

“ดูเหมือนว่าในจวนเฉิงเซี่ยงก็มีคนเกลียดเจ้านะ”แม้ว่าเย่เฟยหลีจะพูดกับนาง แต่สายตากลับมองไปทางฉู่หว่านเอ๋อร์

ฉู่เนี่ยนซีรู้ว่าเขาหมายถึงใคร เลยกล่าวพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า”ข้าไม่ใช่บ่อเงินบ่อทอง ทำไม่ได้หรอกนะที่จะให้ทุกคนมาชอบ”

เย่เฟยหลีมองใบหน้าเรียบเฉยของนางด้วยความทึ่ง และก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ไม่นาน จู่ๆฉู่หว่านเอ๋อร์ได้ลุกขึ้นจากที่นั่ง รอยยิ้มบนใบหน้ามีความจริงจังขึ้นมา

ฉู่เนี่ยนซีมองตามสายตาของนาง ก็เห็นเย่เหลียนสวมชุดสีขาวเข้ามา สีหน้าเกลี้ยงเกลา สายตามีความเย็นชา สาวเท้าตามคนรับใช้เข้ามาในธรณีประตู

ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้วขึ้น อีกทั้งมองไปทางฉู่หว่านเอ๋อร์ ในแววตาที่นางพยายามปกปิดแต่ทว่ากลับมองเห็นสายตาหยาดเยิ้มนั้นได้ และสัมผัสได้ถึงกลิ่นถึงความผิดปกติ

ฉู่หว่านเอ๋อร์ชื่นชอบเย่เหลียน

ฉู่เนี่ยนซีเผลอยิ้มออกมา หยิบน้ำชาฤทธิ์เย็นขึ้นมาจิบ เย่เฟยหลีมองรอยยิ้มของนาง และมองไปตามสายตาของนาง เลยเข้าใจแจ่มแจ้งขึ้นมาทันที

“น้อมเคารพท่านอ๋องเหลียงเพคะ”

ฉู่หว่านเอ๋อร์เดินมาตรงหน้าเย่เหลียน ถอนสายบัวเบาๆ สีหน้าเขินอายแดงระเรื่อ เมื่อนางมองไปยิ่งสวยงามเป็นอย่างมาก

เย่เหลียนเพียงแค่พยักหน้า สายตาไม่ได้หยุดมองใบหน้านางเลยแม้แต่วินาทีเดียว จากนั้นก็สะบัดชุดเล็กน้อย ตามเด็กรับใช้ไปเข้าที่นั่ง

นัยน์ตาฉู่หว่านเอ๋อร์มีความผิดหวังแฉลบผ่าน แต่อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย นางยังคงยิ้มออกมาไม่หยุด และสั่งให้เด็กรับใช้เอาอาหารขึ้นโต๊ะและเทเหล้าให้เย่เหลียน

จากนั้นลงไปเตรียมการแสดงที่จะแสดงต่อ แต่ทางกลับกันเมื่อฉู่หว่านเอ๋อร์ออกไป ซ่างกวนเย็นเหมือนคิดอะไรอยู่ เลยตามออกไปด้วย

แน่นอนฉู่เจี้ยนอี้เป็นตัวเอกของงาน เขาเลยต้องพูดคุยกับเย่เหลียน แต่เมื่อทักทายได้ไม่กี่คำ ก็เดินถือจอกเหล้าเดินมาทางนี้ ฉู่เนี่ยนซียิ้มเล็กน้อย กำลังจะพูดอะไรขึ้นมา แต่กลับถูกฉู่เจี้ยนอี้ชิงกล่าวก่อนว่า“ข้าได้ยินการสนทนากันที่งานเลี้ยง เรื่องเจ้ารักษาขาคู่นี้ข้า เกรงว่าจะต้องถูกกลบฝังดินแล้ว”

“ไม่เป็นไร สิ่งสำคัญคือท่านแข็งแรง ไม่ใช่ใครช่วยท่านให้แข็งแรง”

“ข้าแค่รู้สึกว่าทำผิดต่อเจ้า”นัยน์ตาฉู่เจี้ยนอี้มีความรู้สึกเสียใจและโทษตัวเองแฉลบผ่าน “แต่ความกังวลของเจ้ากับท่านพ่อก็ไม่ใช่ไม่มี ตอนนี้เจ้าอภิเษกสมรสกับท่านอ๋อง เขาเป็นคนที่ไม่ได้รับความโปรดปราน ส่วนชื่อเสียงเจ้าก่อนหน้านี้….ถ้าตอนนี้เจ้าโดดเด่นมากเกินไป เกรงว่าจะมีคนอื่นคิดว่าจวนเฉิงเซี่ยงสบคบก่อตั้งกลุ่มกับองค์ชายได้”

ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า“อืม แต่พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องขอโทษ ส่วนชื่อเสียงเหล่านี้ข้าก็ไม่ได้สนใจ”

ระหว่างสองพี่น้องพูดคุยกัน ไม่ได้รู้เลยว่าอีกด้านเริ่มทำการแสดงแล้ว จ้าวโม่เหยียนตั้งใจทำให้งานเลี้ยงนี้ออกมาดี ไม่เสียดายที่จะลงแรงเลย

ทันใดนั้นบนเวทีได้มีความครึกครื้นขึ้นมา ตรงกลางมีท่านอาจารย์เป่าไฟยืนอยู่ท่านหนึ่ง ด้านข้างมีคนเล่นศิลปะการต่อสู้กริชและกระบี่อยู่ ฉู่เจี้ยนอี้เลยนั่งลงข้างฉู่เนี่ยนซีและดูการแสดงด้วยกันเลยทันที

บรรยากาศครึกครื้นทันที แม้แต่ฉู่เฉิงเซี่ยงที่นั่งอยู่ตรงกลางยังพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ