พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 5

"เหตุใดน้องสาวถึงใจร้อนเช่นนี้ แม้กระทั่งแก้วน้ำชายังถือไม่ดีเลย"

เสียงของทั้งสองคนดังขึ้นในเวลาเดียวกัน ซ่างกวนเย็นไม่ได้ยินเสียงแก้วตกพื้น อารมณ์ที่เดิมสะสมอยู่นั้นก็เกิดการแตกร้าว มองไปทางฉู่เนี่ยนซีด้วยความประหลาดใจ

เห็นแต่มือของฉู่เนี่ยนซีรับแก้วน้ำชาไว้อย่างแน่น สายตามองไปทางนางอย่างเย็นชาและประชด

ซ่างกวนเย็นอึ้งไปเลย

ผู้หญิงคนนี้ให้นางคุกเข่าถวายน้ำชา นางจะรับได้อย่างไรล่ะ?

เดิมทีนางแค่อยากให้คนอื่นรู้สึกว่าฉู่เนี่ยนซีเป็นผู้หญิงขี้หึง เจตนาคว่ำแก้วน้ำชาแถมยังผลักนางด้วย

สิ่งที่ทำให้นางคิดไม่ถึงคือ ฉู่เนี่ยนซีรับแก้วน้ำชาไว้ได้!

"น้องสาวเป็นผู้มีความรู้ความสามารถ แต่วันนี้กลับพูดผิดตลอด และยังเกิดอุบัติเหตุด้วย คนที่ไม่รู้จักน้องสาว ยังจะนึกว่าน้องสาวมีความเห็นต่อข้าเลย ถึงตั้งใจทำแบบนี้ ครั้งหน้าต้องระวังหน่อยแล้วนะ"

ระหว่างที่พูดฉู่เนี่ยนซีก็ลุกขึ้น ยื่นมือให้ซ่างกวนเย็นที่นั่งอยู่บนพื้น"รีบๆขึ้นมาเถอะ พื้นมันเย็น"

ถึงแม้ซ่างกวนเย็นโกรธแค้นในใจอย่างยิ่ง แต่คนมากมายขนาดนี้อยู่ที่นั่น นางก็มีแต่ต้องระงับอารมณ์ แถมยังต้องยื่นมือไปพร้อมกับรอยยิ้ม"ขอบคุณที่พี่สาวสั่งสอนเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีดึงซ่างกวนซีขึ้นมาอย่างมั่นคง ในขณะเดียวกันมือของนางก็มีเข็มเงินปรากฏ

ตอนที่ซ่างกวนเย็นจะเก็บมือกลับไป มุมปากที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าปิดหน้าก็ยิ้มขึ้นมาระดับหนึ่ง จากนั้นแทงไปที่จุดๆหนึ่งบนมือของนางอย่างแม่นยำ

เชอะ ในเมื่อรังแกนาง งั้นนางก็จะทำให้ประจำเดือนของนางมาล่วงหน้า ไม่สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้

ซ่างกวนเย็นรับรู้ถึงความเจ็บปวดบนมือ หายใจเข้าลึกๆ แล้วสะบัดมือที่ถูกดึงไว้ออกอย่างแรง

ฉู่เนี่ยนซีกรีดร้องขึ้นมาเสียงหนึ่งตามท่าทางของนาง แล้วสะดุดไปข้างหลังสองก้าว จนเซล้มลงไปบนเก้าอี้ข้างหลัง

"น้องสาวทำอะไรเนี่ย?"ฉู่เนี่ยนซีแกล้งทำเป็นตกใจ วินาทีต่อไปน้ำตาก็คลออยู่ในดวงตา มือจับไปที่หัวใจของตัวเอง เหมือนถูกทำร้าย

"ที่แท้แล้วข้าคิดเอาเองฝ่ายเดียวเท่านั้น เดิมทีนึกว่าเจ้าเรียกข้าว่าพี่สาวด้วยความจริงใจ ข้าดึงเจ้าขึ้นมาด้วยความหวังดี ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีความเห็นต่อข้าขนาดนี้......"

"ไม่เลย ข้าไม่ได้ผลักนางเพคะ"ซ่างกวนเย็นมีความกังวลเล็กน้อย รีบมองไปทางเย่เฟยหลีแล้วอธิบาย

"ได้ข่าวว่าแม่นางซ่างกวนเป็นสตรีผู้มีความรู้ แถมยังเป็นสตรีที่สวยงามที่สุดของเมืองหลวง ชื่อเสียงก็โด่งดังไปทั่ว คิดไม่ถึงว่าจะเป็นนิสัยแบบนี้เลย!"

"ก็ใช่สิ เมื่อกี้ข้าเห็นว่านางผลักพระชายาหลีนะ!"

"ใช่ไง ข้าก็เห็นด้วย ล้วนพูดกันว่าพระชายาหลีหน้าตาขี้เหร่แถมยังขี้หึงด้วย พอเห็นวันนี้แล้วข้าว่าไม่เหมือนนะ!แต่กลับเป็นซ่างกวนเย็นคนนี้......เฮ้อ......ไร้คำบรรยายจริงๆ"

ทุกคนต่างซุบซิบนินทากัน สายตาไม่สามารถปกปิดความดูถูกที่มีต่อซ่างกวนเย็นได้เลย

เย่เฟยหลีใช้สายตาที่เย็นชากวาดมองไปผู้คนที่ยิ่งพูดยิ่งไม่น่าฟังเข้าไปใหญ่ คนเหล่านั้นรู้สึกหวาดกลัวทันที จึงรีบหุบปาก

ซ่างกวนเย็นได้ยินคำพูดของพวกเขา ยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่ น้ำตาคลออยู่ในดวงตา ดูน่าสงสารมาก

"พี่หลี ข้าไม่ได้ผลักพี่สาว เจ้าต้องเชื่อข้า"

ดวงตาของเย่เฟยหลีมีความสงสัยพาดผ่าน เขาก็เห็นท่าทางของซ่างกวนเย็นจริงๆ แต่ภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนและใจดีของนางเจาะลึกในใจของเขา และถ้าปีนั้นนางไม่ได้รับมีดเล่มนั้นแทนเขา เขาอาจจะไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว

"พอแล้ว ข้าเชื่อเจ้าอยู่แล้ว"

ฉู่เนี่ยนซีมองสองคนที่สบตากันอย่างหวานชื่นลึกซึ้งที่อยู่ต่อหน้านี้ แอบหัวเราะเยาะและส่ายหน้าในใจ

ผู้ชายคนนี้โง่จริงๆเลย ถูกหญิงเสแสร้งหลอกอยู่นั่นแหละ

ถึงแม้ผู้หญิงคนนี้พูดความจริง แต่ก็ยังไงล่ะ เพราะนางแค่ทำแบบตาต่อตา ฟันต่อฟันเท่านั้น!

การแสดงใครๆก็ทำได้ทั้งสิ้น!

"ในเมื่อข้าอยู่ที่นี่ ทำให้น้องสาวไม่สบายใจขนาดนี้ งั้นข้าออกจากที่นี่ไปละกัน!จะได้ไม่ต้องขัดตาเจ้า!"

น้ำเสียงของฉู่เนี่ยนซีสะอึกสะอื้นอยู่ นิ้วมือทำท่าเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง แล้วลุกขึ้นมา ลักษณะดูเสียใจยิ่งนัก แล้ววิ่งออกไปจากห้องแบบงกๆเงิ่นๆ

จนกว่าวิ่งถึงที่ๆไม่มีคน ถึงกลับมาเป็นความใจเย็นแต่เดิม