พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 6

"ฮูหยินกรุณาระวังคำพูดด้วย ถึงแม้ข้าเป็นรุ่นหลัง แต่ข้าแต่งงานออกไปแล้ว ถึงแม้อยู่ในจวนเฉิงเซี่ยง ข้าก็ยังคงเป็นพระชายาของอ๋องหลี ท่านทรงเป็นลูกชายคนที่สามของฝ่าบาท เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าคุณหนู ผิดมารยาทหรือเปล่าเจ้าคะ?"

"และอีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้พี่สะใภ้ใหญ่เป็นสะใภ้ของตระกูลฉู่ พ่อแม่ก็มองนางเหมือนลูกสาวตัวเองอยู่แล้ว ฮูหยินผู้มีตระกูลในเมืองหลวงก็ล้วนเห็นอยู่กับตา คำพูดแบบนี้พูดเล่นในบ้านได้ แต่จะไปพูดข้างนอกไม่ได้เลยนะ คนที่รู้เรื่องจะคิดว่าท่านเป็นห่วงลูกสาว แต่คนที่ไม่รู้เรื่องจะนึกว่าท่านรังเกียจลูกเขยเลยนะ ชื่อเสียงของพี่สะใภ้อาจจะถูกทำลายไปด้วยนะเจ้าค่ะ"

"เจ้า......!"หลิ่วซื่อเบิกตากว้าง นิ้วมือชี้ไปที่ฉู่เนี่ยนซี แต่คนต่อหน้านี้ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ยังคงเป็นสีหน้าที่ใจเย็น

นึกว่าคำพูดที่ฉู่เนี่ยนซีพูดในเมื่อกี้นี้ หลิ่วซื่อมีแต่ต้องกลืนความโมโหลงไป

"ตอนนี้พระชายาหลีพูดเก่งจริงๆ งั้นก็รบกวนพระชายาช่วยนำทางให้หน่อย ข้าก็ไม่ได้เจอกับแม่ของเจ้ามานาน จะได้พูดคุยกันด้วย!"

ถึงแม้ไม่ชอบใบหน้าที่ขี้เหร่ของฉู่เนี่ยนซีมากขนาดไหน หลิวซื้อก็ไม่กล้าดูถูกเหยียดหยามนางในจวนเฉิงเซี่ยงหรอก มีแต่ต้องทนไปก่อน

ไม่คิดว่าฉู่เนี่ยนซีกลับยิ้มอย่างลึกซึ้งกว่าเดิม และพูดว่า"ครั้งนี้คุณป้ามาได้ไม่เป็นเวลาเลย ท่านพ่อของข้าป่วย คิดว่าท่านแม่ก็ไม่มีอารมณ์ต้อนรับท่านด้วย เชิญมาวันหลังเถอะเจ้าค่ะ"

"เจ้าไล่ข้าออกไปจากจวนเฉิงเซี่ยงอย่างงั้นหรือ?ลูกสาวที่แต่งออกไปอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตัดสินเรื่องในจวนเฉิงเซี่ยงได้?!"

"ข้าตัดสินใจได้หรือเปล่านั้นไม่สำคัญ สำคัญคือข้าเป็นคนปากไว หากไม่ระวังขึ้นมาและเล่าเรื่องที่ได้ยินให้ท่านพ่อท่านแม่ฟัง ทำให้ท่านพ่อป่วยหนักขึ้น ถึงตอนนั้นฮูหยินเตรียมจะทำอย่างไรล่ะ?"

สีหน้าของหลิ่วซื่อซีดขาวไปเลย โกรธแค้นจนกัดฟัน และอดไม่ได้ที่จะเถียงกลับ"เจ้านั่นแหละเป็นคนมาแอบฟังก่อน ตอนนี้กลับโทษข้าอีก?!"

"ท่านแม่!"

พี่สะใภ้ตวาดเสียงหนึ่ง ความสง่างามที่มีอยู่แต่เดิมก็ล้วนหายไปหมด

ฉู่เนี่ยนซีใจเย็นเหมือนเดิม พูดด้วยรอยยิ้มต่อ"ได้เลย งั้นจะให้เนี่ยนซีช่วยพูดกับพ่อและพี่ชายแทนฮูหยินไหมว่า พี่สะใภ้จะหย่ากับพี่ชายตอนนี้?หากในเวลานั้นเนี่ยนซีไม่ระวังเกิดพูดอะไรซ้ำเติมอีก ท่านก็อย่าโทษเนี่ยนซีเลยนะ ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อท่านทั้งนั้นแหละ"