พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 54

หมอหลวงหลี่พูดประโยคนี้จากใจจริง เมื่อวานหลังจากที่กลับไป เขาก็หวนกลับไปนึกถึงขั้นตอนการรักษาของฉู่เนี่ยนซีโดยตลอด จู่ๆ เขาก็นึกถึงหลังการตรวจวินิจฉัยปัญหาออกมาของฉู่เนี่ยนซี ให้คนชำระล้างบริเวณที่ทายาให้ฮ่องเต้ไว้

เมื่อเขาคิดไปคิดมาแล้ว จึงพลิกดูตำรากลางดึก จึงพบว่าสกุลไธม์เป็นข้อห้ามสำหรับผู้ป่วยโรคไต แต่ยาของสำนักหมอหลวงที่ทาให้ฮ่องเต้มีส่วนผสมของสิ่งนี้อยู่มาก

ฉู่เนี่ยนซีรู้อยู่แล้ว แต่กลับไม่แจ้งให้ฮ่องเต้ทราบ

ฉะนั้นจึงพูดได้ว่าฉู่เนี่ยนซีช่วยเหลือสำนักหมอหลวงจริงๆ

"สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าสมควรทำ เพียงแต่คนที่เป็นหมอไม่ควรผิดพลาด ต่อไปหมอหลวงหลี่ก็จะต้องเพิ่มความระมัดระวังให้มากก็แล้วกัน"

ฉู่เนี่ยนซีพูดอย่างนิ่งๆ

เพียงแต่นางก็รู้ว่า เรื่องนี้ไม่สามารถโทษเขาได้ อาการป่วยของฮ่องเต้ก็ง่ายที่จะทำให้คนเข้าใจผิดว่าเป็นอาการบาดเจ็บที่เอว ในยุคสมัยนี้ที่ไม่มีเครื่องมือเหมือนยุคปัจจุบัน การวินิจฉัยโรคผิดพลาด ก็มีให้เห็นไม่น้อย

"พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะจำคำสอนของพระชายาหลี"

หมอหลวงหลี่คารวะด้วยความจริงใจทำให้ทุกคนยิ่งเบิกตาโพลงด้วยความตกตะลึง

"หัวหน้าหลี่ เกรงว่าวันนี้คงจะไม่ได้กินอะไรผิดมาใช่ไหม บ้าไปแล้วหรือ"

"คิดว่าน่าจะใช่ ถึงแม้ว่าฝ่าบาทจะให้พระชายาหลีมาสอนหนังสือ แต่นางก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง จะสามารถทำอะไรได้ เกรงว่าตระกูลสูงศักดิ์ผู้นี้คงจะไม่มีที่เล่นสนุกแล้ว"

"เป็นเพราะพระชายาหลีรักษาฝ่าบาทหายได้ ฉะนั้นจึงได้ส่งนางมาที่นี่ ข้ามองดูแล้ว ก็เพียงเพราะว่ายาของสำนักหมอหลวงของพวกเราใช้ได้ผล จึงทำให้นางสวมรอยเอาประโยชน์ไปได้"

ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์ตามๆ กัน ทุกคนจึงมองฉู่เนี่ยนซีอย่างเหยียดหยาม

หมอหลวงหลี่ลุกขึ้นยืน แล้วหันตัวกลับไป แล้วเปลี่ยนเป็นท่าทีที่เคร่งขรึม "พูดมากขนาดนี้ ความชำนาญทางการแพทย์ที่ต้องศึกษาค้นคว้ามีหมดแล้วใช่ไหม? หรือว่ายาที่ศึกษามีประสิทธิภาพที่สามารถเห็นผลได้ทันทีแล้ว?"

หมอหลวงหลี่กล่าวตำหนิทันที เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างก็เงียบปาก จึงกลับไปมีรอยยิ้มดังเดิม และโค้งคำนับไปยังฉู่เนี่ยนซี "ไม่ทราบว่าวันนี้พระชายาหลีเตรียมที่จะบรรยายอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"ไม่ได้เตรียมหรอก ใครมีตรงไหนไม่เข้าใจ ก็ถามมาแล้วก็" ฉู่เนี่ยนซีอ่านหนังสือวิชาแพทย์ต่อไป เพื่อฆ่าเวลา

"ยังไม่ได้เตรียม เกรงว่าอะไรก็คงจะทำไม่เป็น แล้วแสร้งมาทำเป็นมีความชำนาญทางการแพทย์ล้ำเลิศที่นี่นะสิ"

ทันใดก็มีคนที่อยู่ข้างๆ พูดพึมพำขึ้นมา น้ำเสียงไม่เบาไม่ดัง พอที่จะทำให้เข้าหูคนทั้งหมดได้

ทันใดหมอหลวงหลี่ก็จ้องเขม็งด้วยความโกรธเคือง กำลังจะระเบิดออก น้ำเสียงสบายๆ ของฉู่เนี่ยนซีก็ดังขึ้นมาว่า

"หมอหลวงท่านนี้กำลังมีข้อสงสัยต่อฝ่าบาทหรือ?"

"นี่......นี่เกี่ยวข้องอะไรกับฝ่าบาทด้วย!"

"ข้าคือคนที่ฝ่าบาทส่งมา เจ้าว่าเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวล่ะ?" น้ำเสียงของฉู่เนี่ยนซีเหมือนเดิม แต่ในนี้มีความกดดันโดยปริยาย

หมอหลวงหลี่ลูบหนวดเครา ในสายตาปรากฏรอยยิ้ม

หึ พวกมีความรู้น้อยโลกทัศน์แคบ เมื่อวานข้าได้รับรู้แล้ว อีกสักครู่ พวกเจ้าก็คงจะได้รู้ว่าอะไรเรียกเหนือฟ้ายังมีฟ้าเหนือคนยังมีคน

"หึ คำสั่งของฝ่าบาทข้าฟังอย่างแน่นอน แต่สำนักหมอหลวงงานยุ่ง ถ้าหากจะให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนพระชายาหลีทำเรื่องไม่มีประโยชน์ ก็ต้องขออภัยที่ข้าไม่สามารถทำตามคำสั่งได้!"

คนคนนี้มีท่าทีเด็ดเดี่ยวมาโดยตลอด ทำให้ทุกคนยิ่งมองฉู่เนี่ยนซีด้วยสายตาที่เหยียดหยามและเป็นศัตรู

หมอหลวงหลี่เห็นทุกคนต่างเป็นเช่นนี้ กลัวว่าจะทำให้ท่านนี้ที่นั่งอยู่โกรธเคือง จึงรีบไกล่เกลี่ย

"เมื่อวานอาการป่วยของฝ่าบาท ข้าและคนอื่นๆ ต่างก็หมดหนทางที่จะรักษา แต่พระชายาหลีฝังเข็มลงไปไม่กี่เข็ม ฝ่าบาทก็สามารถเหมือนกับคนที่ไม่ได้เป็นอะไร ลุกขึ้นเคลื่อนไหว ถ้าหากจะบอกว่านางไม่มีความสามารถ ก็เกรงว่าสำนักหมอหลวงของพวกเราคงจะเต็มไปด้วยนักต้นตุ๋นแล้วล่ะ"

"หัวหน้าหลี่วันนี้ดูเหมือนจะเอาอกเอาใจคนคนนี้จริงๆ เกรงว่าจะได้รับผลประโยชน์อะไรบางอย่างหรือไม่" หมอหลวงที่มีหน้ามีตาคนหนึ่ง กล่าวอย่างกลับตาลปัตร