พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 55

"เอาล่ะ ยารักษาสารพัดโรควางไว้ตรงนี้ ข้าหิวแล้ว ต้องไปหาของกินสักเล็กน้อย ช่วงบ่ายจะเข้ามาตรวจคำตอบของพวกเจ้า" ฉู่เนี่ยนซีพูดพลางหันเดินออกไป แล้วคล้ายกับว่าคิดอะไรได้ จึงหันกลับมา "เออใช่ ห้ามทำเสียหายเด็ดขาด!"

หมอหลวงทุกคนของสำนักหมอหลวง ได้เห็นวิชาความรู้ของนางแล้ว ก็ไม่ได้เหยียดหยามเหมือนเมื่อตอนแรกเริ่ม แต่กลับแสดงสีหน้ายกย่อง และพยักหน้าอย่างชื่นชม

พอฉู่เนี่ยนซีออกจากสำนักหมอหลวง ขันทีคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา คารวะฉู่เนี่ยนซี และกล่าวอย่างเคารพนบนอบทันทีว่า "พระชายาหลี ฝ่าบาทและฉู่กุ้ยเฟยให้ข้าน้อยมาเชิญท่านเข้าไปรับประทานอาหารพ่ะย่ะค่ะ!"

"รับประทานอาหาร?" เวลานี้นางคิดอะไรก็ได้อย่างนั้นเลยหรือ? ถึงแม้ว่านางจะไม่อยากรับประทานอาหารร่วมกันกับฝ่าบาท แต่ก็มีอาหารที่ดีกว่าที่นางไปหากินเองเป็นไหนๆ

"ไปสิ ไปรับประทานอาหาร นำทางไปเถิด!"

ฉู่เนี่ยนซีเดินตามขันทีไปสองสามโค้ง ก็มาถึงพระตำหนักหย่างซิน

เมื่อมาถึงหน้าประตู กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยออกมา ท้องของฉู่เนี่ยนซีก็ร้องไม่หยุด ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ นางไม่ได้กินอาหารเลยแม้แต่คำเดียว เมื่อเช้าขึ้นมาจึงหิวไม่น้อย

ด้วยเหตุนี้นางจึงยิ่งเพิ่มความเร็วฝีเท้า เดินเข้าไปในพระราชวัง

"คารวะฝ่าบาท กุ้ยเฟยเหนียงเหนียง"

"ยัยหนูมาแล้ว รีบลุกขึ้นมารับประทานอาหารเถิด" ในน้ำเสียงที่มีพลังแฝงไปด้วยความอ่อนโยนเล็กน้อย

ฉู่กุ้ยเฟยที่อยู่ข้างๆ แสดงรอยยิ้มบนใบหน้า ลุกขึ้นทันที เดินไปข้างๆ ฉู่เนี่ยนซีและดึงนางขึ้น ให้มานั่งลงข้างๆ นาง "ป้าทุกครั้งที่พบเจ้า ก็ไม่เคยได้คุยสักกี่คำเลย ดูเจ้าสิ ผอมไปแล้วนะ"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท กุ้ยเฟยเหนียงเหนียง ซีเอ๋อร์ไม่ผอมแถมยังอ้วนอีกต่างหาก"

ฉู่กุ้ยเฟยได้ยินเช่นนี้ จึงลูบผมของนางด้วยความรักและสงสาร ฉู่เนี่ยนซีโตขนาดนี้แล้ว ยังมาเคยมีใครมาลูบศีรษะของตนเองอย่างสนิทสนมเช่นนี้มาก่อน ทันใดก็หดคอลงด้วยความไม่เคยชิน

ฉู่กุ้ยเฟยคล้ายกับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของนาง จึงทำได้เพียงยิ้มและดึงมือกลับ

เมื่อบรรยากาศระหว่างทั้งสองรู้สึกแปลกเล็กน้อย ฝ่าบาทก็เอ่ยปากเรียกให้นางกำนัลยกอาหารมา หลังจากนั้นจึงยิ้มๆ "ยัยหนูคนนี้ สายตาก็จดจ่ออยู่กับอาหารแล้วนี่ อย่าเกรงใจเลย รีบรับประทานเถิด"

ฉู่เนี่ยนซีเห็นว่าในที่สุดเขาก็เอ่ยถึงการรับประทานอาหารที่เป็นจุดประสงค์ในครั้งนี้ ทันใดความเหนื่อยล้าบนหน้าก็คลี่คลายออก แล้วหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบกินอย่างไม่ยี่หระ

ไม่สนใจสายตาของคนทั้งสองที่มองมายังตนเองแม้แต่น้อย มีความเป็นห่วงเอาใจใส่ มีการพิจารณา มีความคิดถึง และมีความห่วงใย!

"ข้าได้ยินมาว่า เจ้ากำหนดหัวข้อเรื่องให้กับหมอหลวงของสำนักหมอหลวงหรือ?"

ในที่สุดฮ่องเต้ก็เอ่ยปากพูด

ฉู่เนี่ยนซีกลืนอาหารที่อยู่ในปากลงไปแล้ว จึงพยักหน้า"เพคะ"

"เอ่อแล้ว......ยารักษาสารพัดโรค.....สามารถทำให้พวกเขารู้สึกว่ายากได้จริงๆ หรือ?" บนใบหน้าของฮ่องเต้แฝงไปด้วยความไม่เข้าใจเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าหมอหลวงกลุ่มนั้นจะมีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ไม่เท่าฉู่เนี่ยนซี แต่ก็มีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่ไม่เลวเลย อีกทั้งแต่ละคนก็มีอายุเท่าพ่อหรือปู่ของนางเสียด้วยซ้ำ แน่นอนว่าต้องมีความสามารถจริงๆ

ฮ่องเต้จึงอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ ว่าสุดท้ายจะสามารถทำให้พวกเขารู้สึกว่ายากหรือไม่

"ได้แน่นอนเพคะ ซีเอ๋อร์เดิมพันด้วยทองคำหนึ่งร้อยตำลึง!" ฉู่เนี่ยนซีพูดพลาง นำขนมกุ้ยฮวาในมือใส่เข้าปากแล้วเคี้ยวต่อไป

ฮ่องเต้เห็นว่านางกินอย่างเอร็ดอร่อย จึงไม่ได้ถามต่อ จนกระทั่งนางกลืนของที่อยู่ในปากลงไปอีกครั้ง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ "สรุปแล้วยารักษาสารพัดโรคนั้นชื่ออะไรหรือ"

ฉู่เนี่ยนซีชำเลืองตามองฮ่องเต้ ไตร่ตรองเล็กน้อย ในขณะที่ทุกคนคิดว่านางกำลังจะพูด

จู่ๆ นางก็หัวเราะคิกคัก ดวงตาทั้งคู่ยิ่งงดงามสดใส "เสด็จพ่อช่วงบ่ายก็จะรู้เองเพคะ!"

ล้อเล่นหรือเปล่า นั่นก็คือทองคำหนึ่งร้อยตำลึง แล้วนางจะบอกล่วงหน้าได้อย่างไร ถึงเวลานั้นหากมีคนหลุดปากพูดต้องไม่ดีแน่

ฮ่องเต้ไม่ได้ยินคำตอบที่ต้องการ ก็ไม่ได้โกรธเคือง แต่กลับหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

"ยัยหนูคนนี้ ช่างนิสัยเหมือนกับฉู่เฉิงเซี่ยงจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะไม่กลัวข้า!"