พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 56

ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้ามองไปตามเสียง เห็นเพียงที่บนต้นไม้ใหญ่ด้านข้างประตูใหญ่ของสำนักหมอหลวง มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดกระโปรงสีน้ำเงินเข้มประดับด้วยดอกไม้สีขาว กำลังมองมายังนางด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

เห็นนางมองเข้ามา ผู้หญิงคนนั้นจึงลอยลงมาจากบนต้นไม้ ตามการกระทำของนาง กิ่งก้านและใบไม้บนต้นไม้ก็สั่นเบาๆ และปลิวลอยตามลมตกลงมา ยิ่งส่งเสริมความรู้สึกถึงนางฟ้าที่ลงมายังโลกมนุษย์ได้มากยิ่งขึ้น

ระหว่างที่ฉู่เนี่ยนซีครุ่นคิดอยู่ หญิงสาวก็ลงมายังตรงหน้าของนาง เมื่อสบตากับในระยะที่ใกล้ ก็เห็นเพียงว่าผิวของหญิงสาวนั้นขาวผ่อง ดวงตาทั้งคู่แวววาวสดใสมีชีวิตชีวา จมูกงอนอ่อนช้อย ริมฝีปากแดงเหมือนผลเชอร์รี่ เมื่อตอนยิ้มก็ดูมีสง่าน่ารัก

"เจ้าก็คือพระชายาหลีใช่หรือไม่?" หญิงสาวเสียงหวานและมีชีวิตชีวา

ฉู่เนี่ยนซีได้สติกลับมา จึงยิ้มอย่างงดงาม "ใช่แล้ว"

"ยินดีที่ได้รู้จักเพคะ เพียงแต่......เจ้าไม่เหมือนกันในข่าวลือสักนิด" สีหน้าของหญิงสาวพิจารณา แต่ในแววตาไม่ได้มีเจตนาร้ายแม้แต่น้อย หลังจากนั้นจึงกล่าวต่อไปว่า "เพียงแต่......ข้าก็ไม่เคยเชื่อข่าวลืออยู่แล้ว เจ้าสง่างามมาก แล้วก็โดดเด่นอย่างมาก และดูเฉลียวฉลาดกว่าคนที่อยู่ในพระราชวังนี้เสียอีก!"

ฉู่เนี่ยนซีไม่คาดคิดว่าวันนี้จะถูกคนชื่นชมเช่นนี้ ถ้าหากเมื่อครู่นี้นางได้ฟังนางพูดมาโดยตลอด ไม่เชื่อข่าวลือก่อนหน้านี้ และชื่นชมว่านางฉลาด นางก็ไม่แปลกใจหรอก

แต่บัดนี้นางกลับชื่นชมว่านางสวย นี่จึงทำให้ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะลูบคลำใบหน้าของตนเอง เกรงว่ารอยแผลที่ปกปิดเอาไว้จะหลุดไปเสียแล้ว

แต่เมื่อคลำไปก็ไม่มีความผิดปกติแต่อย่างใด

แต่การกระทำนี้ตกอยู่ในสายตาของหญิงสาว กลายเป็นการไปทิ่มแทงจุดเจ็บปวดของนาง เกรงว่านางจะเข้าใจผิดว่าตนเองไปเย้ยหยันนาง "ที่ข้าพูดทั้งหมดเป็นเรื่องจริงนะ ไท......ไทเฮาเคยบอกว่า คนที่งดงามไม่ใช่ดูเพียงแค่ภายนอก สำหรับข้าแล้ว เจ้าสวยเสียยิ่งกว่าใครๆ"

ฉู่เนี่ยนซีเห็นดวงตาที่ใสสะอาดและจริงใจของนางแล้ว ก็รู้ว่านางไม่ได้พูดแบบขอไปที ด้วยเหตุนี้นางจึงยิ้มอยู่ภายในใจ

"ขอบคุณ เจ้าเป็นคนแรกที่ชื่นชมข้าเช่นนี้"

หญิงสาวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินเสียงตะโกนติดต่อกันเข้ามาจากที่ไกลๆ จึงดึงแขนของฉู่เนี่ยนซีเอาไว้ "สิ่งนี้มอบให้เจ้า คนใกล้ชิดเรียกข้าว่าหลิงเอ๋อร์ รับของขวัญจากข้าไปแล้ว พวกเราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว ในอนาคตพวกเราจะได้พบกันอีก"

นางพูดพลางหัวเราะคิกคัก แล้ววิ่งจากไปไกล

เสียงหัวเราะอันเพราะพริ้งของนาง แฝงไปด้วยความมีชีวิตชีวาเล็กน้อย ฉู่เนี่ยนซีมองภาพของหญิงสาวที่จากไปไกลแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ปิ่นปักผมที่อยู่ในมือ นางก็คงจะคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องจริง

เพียงแต่ผู้หญิงคนนี้จะมาจะไปต่างก็รีบร้อน ฉู่เนี่ยนซีจึงรู้สึกว่าเป็นเพียงบุปผาชั่วคราวเท่านั้น งดงามแต่ไม่เอามาใส่ใจ

มันเป็นเพียงการฆ่าเวลาที่น่าเบื่อขององค์หญิงคนอื่นๆ ในพระราชวังเท่านั้น

เนื่องจากจุดประสงค์การเข้าพระราชวังสำเร็จแล้ว จากนั้นจึงออกจากพระราชวัง

เพียงแต่ไม่รู้ว่า เรื่องที่เกิดจากสำนักหมอหลวงในวันนี้ ในวันนั้นข่าวได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งพระราชวัง บอกว่าฉู่เนี่ยนซีใช้วาจาเอาชนะบรรดาผู้รู้ จนได้รับชัยชนะในที่สุด และสมุนไพรที่สุ่มเลือกเอามาตามอำเภอใจก็ทำให้บรรดาหมอหลวงของสำนักหมอหลวง ไม่ได้รับประทานข้าวกลางวัน อีกทั้งเมื่อคิดพิจารณาอย่างสุดความสามารถแล้ว ก็กลายเป็นหัวข้อสนทนายามว่างหลังอาหาร

เมื่อฮองเฮาได้รู้เรื่องนี้ ก็ทำลายข้าวของภายในห้องจนเสียหาย เดิมทีที่ไม่ชอบนางที่เป็นคนของตระกูลฉู่อยู่แล้ว ก็ยิ่งเพิ่มความแค้นที่นางมีต่อฉู่เนี่ยนซีเข้าไปอีก

อีกด้านหนึ่ง ฉู่เนี่ยนซีมาถึงจวนอ๋องอย่างรวดเร็ว เนื่องจากการแสดงออกของนางในช่วงเวลานี้ อีกทั้งยังรักษาคนรับใช้ภายในจวนเป็นครั้งคราว ด้วยบารมีของนางที่เพิ่มขึ้นในจวนอ๋องหลี ตลอดทางเมื่อคนพบเห็น ต่างก็คำนับด้วยความกระตือรือร้น

ถ้าหากพูดว่าเย่เฟยหลีอยู่ภายในใจของพวกเขา เช่นนั้นก็เปรียบเสมือนเทพเจ้า ถึงแม้จะเคารพและศรัทธา แต่ก็เย็นชาจนไม่อาจเข้าถึงได้

เช่นนั้นที่ฉู่เนี่ยนซีอยู่ภายในใจของพวกเขา ก็เปรียบเสมือนโพธิสัตว์ที่ลงมายังโลกมนุษย์ เคารพและศรัทธา แต่ใกล้ชิดสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก

และก็คือความเคารพยำเกรง และคำพูดชมเชยของเหล่าคนรับใช้นี้ จึงทำให้คนที่ไม่ได้อยู่ไกลจากด้านหลังของฉู่เนี่ยนซี กัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน