พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 57

ซ่างกวนเย็นหรี่ตาลงเล็กน้อย ทันใดก็พุ่งไปยังด้านข้างของฉู่เนี่ยนซี

สัมผัสทั้งห้าของฉู่เนี่ยนซีค่อนข้างสูงกว่าคนอื่น เวลานี้คล้ายกับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ในดวงตาจึงเกิดการระวังตัวขึ้นมาทันที

ในขณะที่ซ่างกวนเย็นกำลังจะเข้ามาสัมผัสด้านหลังของนาง ทันใดฉู่เนี่ยนซีก็บิดตัวหันข้างทันที เนื่องจากแรงเฉื่อย ซ่างกวนเย็นจึงคว้าน้ำเหลว แต่ด้วยความที่นางออกแรงไปด้านข้าง ฉะนั้นด้วยปัญหาขององศา จึงไม่ได้พุ่งไปยังสระบัวโดยตรง แต่กลับล้มลงกับพื้น

มุมปากของฉู่เนี่ยนซียิ้มเยาะเล็กน้อย ความเย็นชาที่แฝงอยู่ในดวงตาเพียงพอที่จะทำให้นางรู้สึกได้ถึงความกดดัน

"เจ้ารู้สึกว่าอากาศร้อนหรือ? จึงอยากให้ข้าลงไปเย็นชุ่มฉ่ำสักหน่อยหรือ?" น้ำเสียงอันเย็นชาพ่นออกมาจากริมฝีปากอันแดงระเรื่อของฉู่เนี่ยนซี ทำให้ซ่างกวนเย็นรู้สึกสั่นสะท้านอย่างบอกไม่ถูก

"ข้า.....เมื่อครู่นี้ข้าไม่ระมัดระวังจึงเหยียบก้อนหินเข้า แล้วจึงเซล้มลงไปข้างหน้า"

"หืม? อย่างนั้นหรือ....." เสียงของฉู่เนี่ยนซีต่ำ และผ่อนคลาย แล้วกล่าวต่อไปว่า "ข้าคิดว่า เจ้าเป็นโรคลมแดด จึงได้ล้มลงเสียอีก"

"ไม่เช่นนั้น......" ฉู่เนี่ยนซีจึงลดตัวลง แล้วกวาดสายตามองไปยังร่างกายของนางอย่างเย็นชา "ถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วลงไปอาบน้ำสักหน่อยเถิด!"

ซ่างกวนเย็นเบิกตาโพลงทันที แล้วมองนางด้วยความหวาดกลัว "เจ้าทำเช่นนี้ไม่ได้นะ ท่านอ๋องจะต้องไม่ยกโทษให้เจ้าเป็นแน่"

ฉู่เนี่ยนซีมองนางด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แน่นอนว่านางไม่สามารถทำเช่นนี้ได้จริงๆ เพราะคนคนนี้ นางยิ่งเข้าไปยุ่งเกี่ยวก็ยิ่งสร้างความเดือดร้อน ในเมื่อไม่สามารถฆ่าได้โดยตรง ถึงเวลานั้นก็ไม่ใช่การปล่อยให้คนมาตามล่า ตามก่อเรื่องกับนางหรือ แต่การกล่าวเตือนทำให้นางตกใจสักเล็กน้อยก็เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ

"ที่นี่มีเพียงพวกเราสองคน หากเจ้าตายไปแล้ว ใครจะรู้ละว่าข้าโยนเจ้าลงไป!" ฉู่เนี่ยนซียกยิ้มมุมปาก

ใบหน้าที่แฝงไปด้วยรอยแผลขนาดใหญ่ บวกกับรอยยิ้มปีศาจร้ายของนาง ทันใดก็ทำให้ซ่างกวนเย็นต้องขนพองสยองเกล้า

"ไม่ เจ้าทำไม่ได้นะ......เมื่อครู่นี้คนรับใช้เห็นพวกเราเข้ามาแล้ว! เจ้า.....เจ้าปิดบังไม่ได้หรอก"

"หืม? อย่างนั้นหรือ......"

ฉู่เนี่ยนซียิ่งทำตัวปกติ ซ่างกวนเย็นก็ยิ่งตึงเครียด

แต่จู่ๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าอารมณ์ของซ่างกวนเย็นก็เปลี่ยนไปทันที ทันใดในดวงตาก็แฝงไปด้วยความดีใจและแผนการบางอย่าง

ในความสงสัยของฉู่เนี่ยนซีว่าต้องมีเรื่องไม่ดี แต่เมื่อรู้ตัว ก็ไม่ทันการแล้ว

เห็นเพียงจู่ๆ ซ่างกวนเย็นก็พลิกตัว แล้วพุ่งลงไปยังสระดอกบัว

"เจ้าจะทำอะไร!" น้ำเสียงอันเยือกเย็นของเย่เฟยหลีดังมาจากด้านหลังที่อยู่ไม่ไกล

สุดท้ายก็เห็นสายตาอันเย็นชากวาดมองมายังด้านหลังของนาง และกระโดดลงไปในน้ำเสียงดัง"ตูม"

ทันใดชั่วพริบตาก็เกิดความตื่นตระหนก เมื่อเห็นเขาทำเช่นนี้ ไม่นานก็สงบลง ส่งสายตาอันเย็นชามองเขาที่อุ้มซ่างกวนเย็นขึ้นมา

"แค่กๆ ......." ตัวของซ่างกวนเย็นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ผมแนบติดทั้งสองข้าง จากนั้นก็ไออย่างรุนแรงสองสามครั้ง และดูอ่อนแรงลงอย่างชัดเจน

"ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่อัปลักษณ์ คาดไม่ถึงว่ายังดุร้ายเช่นนี้อีก เจ้าไม่รู้หรือว่ารองพระชายาซ่างกวนว่ายน้ำไม่เป็น นี่เจ้าอยากจะให้นางจมน้ำตาย เพื่อไม่ให้ใครได้รับความโปรดปรานเหมือนกับเจ้าใช่หรือไม่!"

เย่ฉงเซิ่งที่อยู่ข้างๆ ชี้นิ้วด่าฉู่เนี่ยนซีเสียงดัง

"พี่สาว ข้าเพียงแค่เข้ามาถามว่าเจ้าสอนหนังสือในพระราชวังเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าประโยคไหนทำให้เจ้าไม่พอใจ.....คาด.....คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ และอยากจะฆ่าข้าให้ตาย!"

ฉู่เนี่ยนซีไม่หันหน้ากลับมา ระงับความรู้สึกไม่สบายใจ แล้วเอ่ยปากอย่างเย็นชาว่า "ทำไม อ๋องเซิ่งคิดที่จะจับข้าส่งไปขังหรือ!"

"เจ้าเป็นพระชายาของพี่สาม แน่นอนว่าไม่สามารถส่งเจ้าไปพบฝ่ายข้าราชการได้ เจ้าหน้าไม่อาย แต่ราชวงศ์ยังต้องการศักดิ์ศรี เจ้าจำเป็นต้องกล่าวขอโทษรองพระชายาซ่างกวน"

"กล่าวขอโทษ?" ฉู่เนี่ยนซีหัวเราะเยาะ แล้วหันหน้ากลับมา "มีสิทธิ์อะไร? เพราะว่านางกระโดดลงน้ำไปเอง เพื่อเรียกร้องความเห็นใจเช่นนั้นหรือ? หรือเพราะว่าองค์ชายเจ็ดอย่างเจ้าที่มีสมองไม่ดี จึงถูกคนหลอกใช้แล้วยังไม่รู้ตัว?"

"นังหญิงอัปลักษณ์ เจ้าบอกว่าใครสมองไม่ดี จนถึงตอนนี้แล้วยังหาข้อแก้ตัวอีก รองพระชายาซ่างกวนจิตใจดีงามเช่นนี้ เด็กที่โง่เขลายังไม่อยากจะเชื่อว่านางจะไม่กลัวตายแล้วกระโดดลงสระบัวไปเอง เพื่อใส่ร้ายป้ายสีเจ้า!"

ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกเหมือนว่าสีซอให้ควายฟังจริงๆ ส่วนนางก็ไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับเขา และมองไปยังเย่เฟยหลี "เจ้าก็คิดว่าข้าผลักนางลงไปเหมือนกันหรือ?"

เย่เฟยหลีไม่คาดคิดว่านางจะถามเขา เขามองสายตาที่ใสบริสุทธิ์ของนาง คาดไม่ถึงว่าจะรู้สึกไม่แน่ใจ และอดไม่ได้ที่อยากจะเชื่อนาง

ซ่างกวนเย็นที่เอนตัวอยู่ในอ้อมกอด คล้ายกับว่ารับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเขา ภายในใจจึงสับสนอลหม่านขึ้นมาทันที และอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงพูดพึมพำขึ้นมา "หนาวจัง เดิมทีเย็นเอ๋อร์ก็กลัวน้ำอยู่แล้ว ไม่คาดคิดว่าวันนี้..........."

นางพูดพลาง น้ำตาไหลออกมา ทำท่าทีเหมือนความจริง

เย่เฟยหลีครุ่นคิดเล็กน้อย ทันใดก็ละทิ้งความคิดของตัวเอง เย็นเอ๋อร์ว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ แล้วนางจะสามารถกระโดดลงน้ำไปเองได้อย่างไร ชั่วพริบตาก็สามารถทำให้เขาตัดสินใจได้ "ไม่ว่าเจ้าจะไม่มีเจตนาหรือไม่ แต่ก็ควรจะกล่าวขอโทษกับนาง!"

"หึหึ....." ฉู่เนี่ยนซีได้ฟังเช่นนี้ ก็หัวเราะขึ้นมาทันที การหัวเราะนี้ทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เย่เฟยหลีจึงขมวดคิ้วแน่น รู้สึกว่าการหัวเราะของนาง ค่อนข้างแตกต่างอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากหัวเราะแล้ว สายตาของฉู่เนี่ยนซีก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิน "คาดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะตาบอด ดวงตานั่นไม่ต้องมีก็ได้นะ!"

นางพูดพลางขยับนิ้วมือเล็กน้อย เข็มเงินสองสามเล่มพุ่งเข้าหาดวงตาของเย่เฟยหลีและเย่ฉงเซิ่งอย่างรวดเร็ว!