พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 58

คนทั้งสองเห็นเช่นนี้ จึงรีบหลบ ซึ่งหลบได้อย่างหวุดหวิด หลังจากนั้นเข็มเงินหลายเล่มก็ถูกปล่อยออกไป บังคับให้เย่เฟยหลีลุกขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีมองเขา มุมปากแฝงไปด้วยการยิ้มเยาะ หลังจากนั้นก็ดึงคอเสื้อของซ่างดวนเย็นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และดึงอย่างรุนแรง เสื้อด้านนอกถูกฉีกออก หลังจากนั้น นางก็ถีบอย่างแรง จนคนลงไปในสระบัวโดยตรง

เย่เฟยหลีไม่คาดคิดว่าฉู่เนี่ยนซีจะทำเช่นนี้ แต่เมื่อซ่างกวนเย็นร้องขอให้ช่วยชีวิต เขาก็ไม่สนใจสิ่งอื่น และกระโดดลงไปในน้ำทันที

เย่ฉงเซิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ มองไปยังนางอย่างโหดเหี้ยม "นังผู้หญิงอัปลักษณ์! ข้าไม่เคยพบเคยเจอคนที่ดุร้ายใจกล้าเช่นเจ้า คาดไม่ถึงว่าจะลงมืออย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าคน"

"ยังมีความใจกล้าที่เจ้ายังไม่เคยเห็นอีกนะ!" เวลานี้ฉู่เนี่ยนซีเหมือนกับงูพิษที่ถูกกระตุ้นให้โกรธเดือดดาล และคอยจ้องหาโอกาส ในขณะที่ยกยิ้มมุมปากเข็มก็ลอยออกมา และพุ่งเข้าใกล้ดวงตาของเขา

เย่ฉงเซิ่งไม่คาดคิดว่านางจะทำเช่นนี้ จึงรีบหลบหลีก แต่พอเลี่ยงดวงตาได้ ก็ไม่ได้ตรวจสอบถึงความเจ็บที่คอและขา ซึ่งมีเข็มปักอยู่อย่างแน่นหนา

"โอ๊ย....." เย่ฉงเซิ่งดึงเข็มออก ทันใดขาของเขาก็อ่อนแรง อยากที่จะลุกขึ้น แต่กลับพบว่าขยับตัวไม่ได้ และอยากจะพูดด้วยความโกรธเคือง แต่ก็พบว่าในลำคอ มีเพียงเสียงอาๆๆ

"ปากใช้กินข้าวและพูด ไม่ใช่ใช้พูดจาสกปรกหยาบคาย ในเมื่อเจ้าใช้ไม่เป็น เช่นนั้นต่อไปก็ไม่ต้องพูดแล้ว"

นางพูดพลางหันมันไปยังคนทั้งสองที่อยู่ในสระบัว ระงับความรู้สึกกลัดกลุ้มภายในใจ และเอ่ยปากอย่างเย็นชาว่า "ต้องการให้กล่าวขอโทษไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ข้ามีเหตุผลแล้ว ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ระวังแต่ตั้งใจถอดเสื้อตัวนอกของเจ้า และถีบเจ้าลงไปในสระบัว"

ฉู่เนี่ยนซียังพูดไม่จบ ก็ไม่มองเย่เฟยหลีอีก และหันเดินจากที่ตรงนั้นไปอย่างรวดเร็ว

เย่เฟยหลีมองภาพด้านหลังของนางที่จากไป ภายในใจก็คล้ายกับว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีกลับไปถึงจวนของตัวเอง หยูเป่ยก็เข้ามาต้อนรับ

"เจ้านาย การตกแต่งสำนักการแพทย์เสร็จเรียบร้อยแล้ว สมุนไพรที่ต้องการวางก็สามารถวางได้เลย และยังมีหมอผู้ร่วมงานที่มาถึงแล้วด้วย สองวันมานี้ท่านพี่รองได้ไปประกาศตามถนนหนทางและโรงเตี๊ยมทุกแห่ง พรุ่งนี้เปิดกิจการแล้ว ทางด้านของหมอเทวดายังไม่ได้แจ้งให้ทราบ ท่านว่า.........."

ฉู่เนี่ยนซีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบอารมณ์ หลังจากนั้นก็เดินไปพลางพูดไปพลางว่า "หยูหยานมีวิชาตัวเบาที่เป็นเลิศ อีกสักครู่ให้เขาไปแจ้งให้ผู้อาวุโสเฮ่อหลันทราบก็แล้วกัน ส่วนการจัดการทางด้านของหอหุยหุ้นนั้นเป็นอย่างไรบ้างหรือ"

เนื่องจากหยูเป่ยชำนาญการหาเลี้ยงชีพในยุทธภพ อีกทั้งยังชำนาญเรื่องการพนันและเรื่องแปลกๆ ในยุทธภพอีกด้วย ฉะนั้นหลังจากที่กลับไปรับซื้อที่หอหุยหุ้น นางจึงมอบหมายให้หยูเป่ยเป็นคนดูแล

"ข่าวที่ท่านให้ข้าเชื่อมต่อจะทยอยส่งไปตามลำดับ สองสามวันมานี้ก็สามารถรับการแจ้งข่าวได้ทุกๆ ที่ หากข้าได้รับข่าว ผ่านไปไม่นาน หอหุยหุ้นก็จะมีเครือข่ายข่าวที่ใหญ่ที่สุด" หยูเป่ยมีสีหน้าเชื่อมั่นในตัวเอง แต่ก็เหมือนกับว่าคิดอะไรได้บางอย่าง จึงกล่าวต่อไปว่า "เพียงแต่ ทางเข้าของหอหุยหุ้นเป็นหอร้องรำ แต่ในตอนแรกหอหุยหุ้นไม่ได้นำหอร้องรำมามอบให้ท่าน เกรงว่าในอนาคตเรื่องบางเรื่องก็คงยากที่จะหลีกเลี่ยงคาดการณ์ไม่ได้"

เมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ฉู่เนี่ยนซีก็ทิ้งเรื่องราวเมื่อครู่นี้ไปจากสมอง และรู้ถึงความกังวลใจของหยูเป่ย จึงอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดขึ้นมา

หอหุยหุ้นนางพนันได้กลับมาจากเจ้าของบ่อน แต่ก็อาจจะไม่ง่ายขนาดนั้น

ไม่ใช่ว่าฉู่เนี่ยนซีไม่เคยคิดว่า เขามีจุดประสงค์อื่นๆ แต่นางในตอนนั้นก็ขาดเงิน ถ้าหากอยากจะก่อนตั้งสำนักการแพทย์ ทำให้พื้นที่ว่างของตนเองถูกยกระดับขึ้น ก็น่าจะต้องไม่ไปสนใจจุดประสงค์ของเขา

แต่ตอนนี้ นางก็ไม่อาจไม่ไปสนใจได้

"เจ้าไปด้วยกันกับหยูตง คืนนี้ไปที่หอร้องรำ ดูว่าสามารถพบเจ้าของบ่อนได้หรือไม่ รวบรวมหอร้องรำเอาไว้ด้วยกัน ราคาไม่จำกัด!"

"พ่ะย่ะค่ะ!" หยูเป่ยหยักหน้า หลังจากนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่าง "เออใช่ พิธีเปิดจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้แปดโมงเช้า เจ้านายห้ามลืมนะพ่ะย่ะค่ะ"

"จำได้ ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็รีบจัดการให้เร็วที่สุด"

หลังจากหยูเป่ยฟังคำสั่งแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็มองเขาจากไป แล้วจึงเดินเข้าไปในห้อง