พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 58

คนทั้งสองเห็นเช่นนี้ จึงรีบหลบ ซึ่งหลบได้อย่างหวุดหวิด หลังจากนั้นเข็มเงินหลายเล่มก็ถูกปล่อยออกไป บังคับให้เย่เฟยหลีลุกขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีมองเขา มุมปากแฝงไปด้วยการยิ้มเยาะ หลังจากนั้นก็ดึงคอเสื้อของซ่างดวนเย็นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และดึงอย่างรุนแรง เสื้อด้านนอกถูกฉีกออก หลังจากนั้น นางก็ถีบอย่างแรง จนคนลงไปในสระบัวโดยตรง

เย่เฟยหลีไม่คาดคิดว่าฉู่เนี่ยนซีจะทำเช่นนี้ แต่เมื่อซ่างกวนเย็นร้องขอให้ช่วยชีวิต เขาก็ไม่สนใจสิ่งอื่น และกระโดดลงไปในน้ำทันที

เย่ฉงเซิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ มองไปยังนางอย่างโหดเหี้ยม "นังผู้หญิงอัปลักษณ์! ข้าไม่เคยพบเคยเจอคนที่ดุร้ายใจกล้าเช่นเจ้า คาดไม่ถึงว่าจะลงมืออย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าคน"

"ยังมีความใจกล้าที่เจ้ายังไม่เคยเห็นอีกนะ!" เวลานี้ฉู่เนี่ยนซีเหมือนกับงูพิษที่ถูกกระตุ้นให้โกรธเดือดดาล และคอยจ้องหาโอกาส ในขณะที่ยกยิ้มมุมปากเข็มก็ลอยออกมา และพุ่งเข้าใกล้ดวงตาของเขา

เย่ฉงเซิ่งไม่คาดคิดว่านางจะทำเช่นนี้ จึงรีบหลบหลีก แต่พอเลี่ยงดวงตาได้ ก็ไม่ได้ตรวจสอบถึงความเจ็บที่คอและขา ซึ่งมีเข็มปักอยู่อย่างแน่นหนา

"โอ๊ย....." เย่ฉงเซิ่งดึงเข็มออก ทันใดขาของเขาก็อ่อนแรง อยากที่จะลุกขึ้น แต่กลับพบว่าขยับตัวไม่ได้ และอยากจะพูดด้วยความโกรธเคือง แต่ก็พบว่าในลำคอ มีเพียงเสียงอาๆๆ

"ปากใช้กินข้าวและพูด ไม่ใช่ใช้พูดจาสกปรกหยาบคาย ในเมื่อเจ้าใช้ไม่เป็น เช่นนั้นต่อไปก็ไม่ต้องพูดแล้ว"

นางพูดพลางหันมันไปยังคนทั้งสองที่อยู่ในสระบัว ระงับความรู้สึกกลัดกลุ้มภายในใจ และเอ่ยปากอย่างเย็นชาว่า "ต้องการให้กล่าวขอโทษไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ข้ามีเหตุผลแล้ว ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ระวังแต่ตั้งใจถอดเสื้อตัวนอกของเจ้า และถีบเจ้าลงไปในสระบัว"

ฉู่เนี่ยนซียังพูดไม่จบ ก็ไม่มองเย่เฟยหลีอีก และหันเดินจากที่ตรงนั้นไปอย่างรวดเร็ว

เย่เฟยหลีมองภาพด้านหลังของนางที่จากไป ภายในใจก็คล้ายกับว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีกลับไปถึงจวนของตัวเอง หยูเป่ยก็เข้ามาต้อนรับ

"เจ้านาย การตกแต่งสำนักการแพทย์เสร็จเรียบร้อยแล้ว สมุนไพรที่ต้องการวางก็สามารถวางได้เลย และยังมีหมอผู้ร่วมงานที่มาถึงแล้วด้วย สองวันมานี้ท่านพี่รองได้ไปประกาศตามถนนหนทางและโรงเตี๊ยมทุกแห่ง พรุ่งนี้เปิดกิจการแล้ว ทางด้านของหมอเทวดายังไม่ได้แจ้งให้ทราบ ท่านว่า.........."

ฉู่เนี่ยนซีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบอารมณ์ หลังจากนั้นก็เดินไปพลางพูดไปพลางว่า "หยูหยานมีวิชาตัวเบาที่เป็นเลิศ อีกสักครู่ให้เขาไปแจ้งให้ผู้อาวุโสเฮ่อหลันทราบก็แล้วกัน ส่วนการจัดการทางด้านของหอหุยหุ้นนั้นเป็นอย่างไรบ้างหรือ"

เนื่องจากหยูเป่ยชำนาญการหาเลี้ยงชีพในยุทธภพ อีกทั้งยังชำนาญเรื่องการพนันและเรื่องแปลกๆ ในยุทธภพอีกด้วย ฉะนั้นหลังจากที่กลับไปรับซื้อที่หอหุยหุ้น นางจึงมอบหมายให้หยูเป่ยเป็นคนดูแล

"ข่าวที่ท่านให้ข้าเชื่อมต่อจะทยอยส่งไปตามลำดับ สองสามวันมานี้ก็สามารถรับการแจ้งข่าวได้ทุกๆ ที่ หากข้าได้รับข่าว ผ่านไปไม่นาน หอหุยหุ้นก็จะมีเครือข่ายข่าวที่ใหญ่ที่สุด" หยูเป่ยมีสีหน้าเชื่อมั่นในตัวเอง แต่ก็เหมือนกับว่าคิดอะไรได้บางอย่าง จึงกล่าวต่อไปว่า "เพียงแต่ ทางเข้าของหอหุยหุ้นเป็นหอร้องรำ แต่ในตอนแรกหอหุยหุ้นไม่ได้นำหอร้องรำมามอบให้ท่าน เกรงว่าในอนาคตเรื่องบางเรื่องก็คงยากที่จะหลีกเลี่ยงคาดการณ์ไม่ได้"

เมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ฉู่เนี่ยนซีก็ทิ้งเรื่องราวเมื่อครู่นี้ไปจากสมอง และรู้ถึงความกังวลใจของหยูเป่ย จึงอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดขึ้นมา

หอหุยหุ้นนางพนันได้กลับมาจากเจ้าของบ่อน แต่ก็อาจจะไม่ง่ายขนาดนั้น

ไม่ใช่ว่าฉู่เนี่ยนซีไม่เคยคิดว่า เขามีจุดประสงค์อื่นๆ แต่นางในตอนนั้นก็ขาดเงิน ถ้าหากอยากจะก่อนตั้งสำนักการแพทย์ ทำให้พื้นที่ว่างของตนเองถูกยกระดับขึ้น ก็น่าจะต้องไม่ไปสนใจจุดประสงค์ของเขา

แต่ตอนนี้ นางก็ไม่อาจไม่ไปสนใจได้

"เจ้าไปด้วยกันกับหยูตง คืนนี้ไปที่หอร้องรำ ดูว่าสามารถพบเจ้าของบ่อนได้หรือไม่ รวบรวมหอร้องรำเอาไว้ด้วยกัน ราคาไม่จำกัด!"

"พ่ะย่ะค่ะ!" หยูเป่ยหยักหน้า หลังจากนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่าง "เออใช่ พิธีเปิดจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้แปดโมงเช้า เจ้านายห้ามลืมนะพ่ะย่ะค่ะ"

"จำได้ ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็รีบจัดการให้เร็วที่สุด"

หลังจากหยูเป่ยฟังคำสั่งแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็มองเขาจากไป แล้วจึงเดินเข้าไปในห้อง

เนื่องจากเมื่อวานหลังจากกลับมาจากหุบเขายา ก็ไม่ได้มีโอกาสเลย ต่อมาหลังกลับมาจากในพระราชวังก็ผล็อยหลับไปโดยตรง ฉะนั้นสมุนไพรที่ยังมีชีวิตอยู่จึงยังไม่ได้ปลูก

ฉู่เนี่ยนซีรีบจัดการแยกสมุนไพรดีแล้ว จึงหยิบออกมา

ยังดีที่หุบเขายามีวิธีการเก็บรักษาแบบพิเศษ ฉะนั้นสมุนไพรในเวลานี้นอกเสียจากบางชนิดที่ใกล้ตายแล้ว สรรพคุณทางยาของพวกมันก็ยังคงไม่เสียหาย ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ นางก็ไม่รู้ว่า สมุนไพรที่อ่อนแอเหล่านี้ จะยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้หรือไม่

ฉู่เนี่ยนซีเคลื่อนไหวอย่างมีสติ นำสมุนไพรใส่ลงในช่องว่าง และทำการปลูกทีละชนิด

ในพริบตาเดียว สมุนไพรที่กำลังจะตายเหล่านั้น ก็ผุดขึ้นทันทีเหมือนหน่อไม้หลังฝนตก ใบไม้ก็แผ่กระจายออกมา สีเขียวมรกตก็ยิ่งเขียวมากขึ้น และสีแดงก็แดงสดมากขึ้น

มองดูแล้วไม่เพียงแต่สดชื่นมีชีวิตชีวา แต่ยังรู้สึกได้ถึงการเติบโตขึ้นเล็กน้อยด้วย

กระทั่งลักษณะพิเศษของสมุนไพรเหล่านี้ที่ปรากฏในสมองของฉู่เนี่ยนซีต่างก็ยกระดับขึ้นเล็กน้อย

นี่จึงทำให้เขารู้สึกดีใจขึ้นมาทันที นางไม่คาดคิดเลยว่า ดินแดนที่เพิ่งเปิดใหม่ในช่องว่างของนางนี้จะเป็นดินลักษณะพิเศษ

ไม่เพียงเพิ่มคุณภาพของสมุนไพร แต่ยังเร่งการเจริญเติบโตของพืชผลอีกด้วย

"ดูท่าสมุนไพรของสำนักการแพทย์ในช่วงเวลานี้ จะสามารถเพาะปลูกผ่านช่องว่างนี้ได้" ฉู่เนี่ยนซียิ้มเล็กน้อย ภายในใจอดไม่ได้ที่จะโล่งอก

อีกด้านหนึ่ง เย่เฟยหลีให้คนแบกเย่ฉงเซิ่งไปยังห้องพักแขก เมื่อเล่าให้หมอฟังแล้ว ตนเองก็อุ้มซ่างกวนเย็นกลับมาในห้อง และสั่งให้คนไปทำน้ำอุ่น

"ไปอาบน้ำอุ่นสักหน่อยก่อน อีกสักครู่หมอจะเข้ามาตรวจให้" เสียงของเย่เฟยหลีเบามาก แต่มองไม่ออกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

ซ่างกวนเย็นมองด้วยดวงตาที่งดงาม แล้วนำมือไปคล้องที่คอของเย่เฟยหลี "ท่านพี่หลีเปียกโชกไปทั้งตัวเลย ต้องโทษเย็นเอ๋อร์ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น ไม่เช่นนั้นก็ไม่ต้องไปรบกวนท่าน"

"ข้าร่างกายแข็งแรง ไม่เป็นอะไรหรอก" เย่เฟยหลีดึงมือของนางลงอย่างช้าๆ ในดวงตาแฝงไปด้วยการจัดการให้เป็นระเบียบ ใบหน้าของตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากนั้นจึงหันหน้าไปยังประตูแล้วตะโกนว่า "เฟยจู้ เข้ามาปรนนิบัติเจ้านายของเจ้าอาบน้ำ"

"ท่านพี่หลี......ตัวของท่านก็เปียกเหมือนกัน ไม่เช่นนั้นให้เย็นเอ๋อร์ปรนนิบัติท่านอาบน้ำก่อนจะดีกว่าเพคะ" ดวงตาทั้งคู่ของซ่างกวนเย็นแฝงไปด้วยความมีเสน่ห์อย่างมาก นิ้วที่ขาวราวกับหยกเลื่อนไปที่หน้าอกของเย่เฟยหลี เนื่องจากเสื้อผ้าที่เปียกชื้น กระทั่งนางสามารถรู้สึกได้ถึงลายเส้นกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขา ทันใดในสายตาก็แฝงไปด้วยการเฝ้ารอและเขินอาย ด้วยท่าทีเช่นนี้ ถ้าหากเป็นชายอื่นก็เกรงว่าจะจิตใจเตลิดเปิดเปิงไปนานแล้ว

แต่ในเวลานี้สีหน้าของเย่เฟยหลีกลับสงบนิ่ง ภายในใจกลับรู้สึกต่อต้านเป็นอย่างมาก คล้ายกับว่าร่างกายและจิตใจกำลังต่อต้านการยั่วยวนของนาง

สายตาของฉู่เนี่ยนซีตอนที่ออกมาจากสระบัว มาฉายซ้ำอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลา

เขาจึงลุกขึ้นทันที ซ่างกวนเย็นไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้ ไม่ทันระวังจึงกลิ้งตกลงมาบนพื้นทันที

เย่เฟยหลีกำลังจะยื่นมือเข้าไป เพราะเห็นว่านางมีท่าทีอ่อนแอและเสียใจ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจู่ๆ ก็นึกถึงท่าทีสีหน้าอันเย็นชานิ่งเฉยและโกรธเคืองของฉู่เนี่ยนซี คาดไม่ถึงว่าจะทำให้เขาชักมือกลับมา

"ไม่ต้องหรอก ข้าจะไปดูน้องเจ็ดสักหน่อย" เย่เฟยหลีพูดพลางหันเดินออกไป เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู ก็กล่าวกับคนรับใช้ว่า "ดูแลเจ้านายของพวกเจ้าให้ดี" หลังจากนั้นก็เดินจากไป

ซ่างกวนเย็นทุบลงไปบนพื้นอย่างแรง ดวงตาทั้งคู่คล้ายกับถูกฉาบไปด้วยพิษ โหดเหี้ยมอำมหิต

"เจ้านาย ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ" เฟยจู้เห็นเย่เฟยหลีออกไปแล้ว จึงรีบเข้ามาในห้อง แต่ก็พบซ่างกวนเย็นกำลังนั่งอยู่บนพื้น จึงเข้ามาประคองทันที

"ไปแจ้งให้ทุกคนในพระราชวังทราบ! ว่าองค์ชายเจ็ดถูกฉู่เนี่ยนซีวางยาพิษจนเป็นใบ้"

เพียงเฟยจู้ก็ตกตะลึง ทันใดก็พยักหน้าแล้วออกไป

ซ่างกวนเย็นแสดงสีหน้าโกรธแค้น กำหมัดแน่น "ฉู่เนี่ยนซี ข้าไม่ปล่อยให้เจ้ามีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน!"