พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 59

ทางด้านนี้ หลังจากที่เย่เฟยหลีออกจากจวนของซ่างกวนเย็นแล้ว ก็มาถึงหน้าจวนของฉู่เนี่ยนซีโดยไม่ตั้งใจ

เขามองประตูใหญ่ของลานบ้านที่ปิดสนิท บนใบหน้าก็แสดงความขัดเคืองเล็กน้อย ส่ายหน้า แล้วกำลังจะเดินจากไป

"เจ้านาย ข้าน้อยรู้ว่าท่านจะต้องมาอยู่ที่นี่เป็นแน่

เย่เฟยหลีมองคนที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกคล้ายกับว่าถูกจับได้ แต่ไม่นานในดวงตาก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม

"เจ้ามาทำอะไร!"

"เรียนเจ้านาย คือทางด้านหมอของอ๋องเซิ่ง หมอที่เรียกมาล้วนบอกว่ารักษาไม่ได้ เพียงแต่ขาของเขาสามารถหายเองได้ ตอนนี้ท่านนั้นกำลังทุบทำลายข้างของอยู่พ่ะย่ะค่ะ" เหลียงหยวนกล่าวอย่างละเอียดถี่ถ้วน และแสดงสีหน้าลำบากใจ

ถึงแม้ว่าจวนอ๋องนี้จะไม่ขาดเงิน แต่การทุบทำลายโดยไม่อนุญาตเช่นนี้ เขามองดูแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

"ผลงานชิ้นเยี่ยมของนาง จะสามารถให้หมอธรรมดาทั่วไปรักษาให้หายได้อย่างไรล่ะ" เย่เฟยหลีชำเลืองมองไปยังลานบ้านของฉู่เนี่ยนซี แล้วเอ่ยปากอย่างนิ่งๆ

เหลียงหยวนแสดงสีหน้างุนงง "นี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับพระชายาหรือ?"

แต่เขาก็เหมือนกับคิดอะไรได้ จึงแสดงสีหน้าตกตะลึง "นี่......หรือว่า........"

เหลียงหยวนพูดอึกๆ อักๆ ก็เห็นเพียงเย่เฟยหลีพยักหน้า

"ข้าน้อยเห็นว่า พระชายาไม่ใช่คนที่จะลงมืออะไรตามอำเภอใจ มิหนำซ้ำนั่นก็คือองค์ชาย พระชายาไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักมารยาทอย่างแน่นอน" เหลียงหยวนค่อนข้างงุนงง ถ้าหากว่าคำพูดนี้ไม่ใช่เจ้านายของตนเองเป็นคนพูด เขาก็จะไม่เชื่อคนที่นำเรื่องนี้มาพูดอย่างแน่นอน ว่าจะไปทำร้ายอ๋องเซิ่ง จนทำให้คนต้องกลายเป็นใบ้

เย่เฟยหลีนำเรื่องนี้เล่าให้ฟังอย่างคร่าวๆ หลังจากนั้นก็จ้องเขม็งมองเหลียงหยวน แล้วกล่าวถามทันทีว่า "เจ้าคิดว่า เรื่องนี้ฉู่เนี่ยนซีเป็นคนทำหรือไม่"

แน่นอนว่าไม่คิดว่าเย่เฟยหลีจะถามเรื่องของอ๋องเซิ่ง แต่ก็ตอบกลับโดยไม่ต้องคิดว่า "ตามความคิดของข้าน้อย ถึงแม้ว่าพระชายาจะมีนิสัยค่อนข้างแข็งกระด้าง แต่ก็ปฏิบัติต่อคนอย่างมีจิตใจเมตตา ไม่เหมือนกับคนอย่างรองพระชายาซ่างกวนนั่น"

เย่เฟยหลีไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบกลับเช่นนี้ จึงเลิกคิ้วเล็กน้อย "ก่อนหน้านี้เจ้ารังเกียจนางอย่างมากไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมเวลาผ่ายไปไม่ถึงครึ่งเดือน ถึงไปพูดชมเชยนางแล้วล่ะ"

"เอ่อ.......ก่อนหน้านี้ข้าน้อยหูเบาเชื่อข่าวลือ จึงได้เข้าใจผิดต่อพระชายา บัดนี้เมื่อได้คบค้าสมาคมกันแล้ว กระทั่งคนรับใช้ภายในจวน ก็ยังสรรเสริญนางอยู่เบื้องหลังเลยพ่ะย่ะค่ะ"

"มิหนำซ้ำ......." เหลียงหยวนพิจารณาเย่เฟยหลีเล็กน้อย แล้วจึงพูดต่อไปว่า "เรื่องราวในวันนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นกลอุบายของศึกชิงรักหักสวาท เมื่อดูจากการเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาแล้ว ความคิดของพระชายาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับท่านมากนัก นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนี้"

เหลียงหยวนกำลังพูดอยู่ ทันใดก็รู้รู้ว่าด้านหลังเย็นวาบ จึงอดไม่ได้ที่จะหดคอลง และเห็นเพียงเย่เฟยหลีกำลังมองมายังเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

เหลียงหยวนรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของความอันตราย จึงคำนับเย่เฟยหลี "ข้าน้อยเห็นว่าพระชายาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะปฏิบัติการรักษาต่ออ๋องเซิ่ง เช่นนั้นข้าน้อยจึงต้องขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ!"

เหลียงหยวนพูดพลางรีบหันหลังเดินจากไป ส่วนภาพด้านหลังนั้นคาดไม่ถึงว่าจะวิ่งหนีเตลิดออกไป

เย่เฟยหลีมองเขาจากไป ความเย็นชาก็จืดจางลงอย่างมาก ชำเลืองมองหน้าประตูใหญ่ของลานบ้าน จึงลอยตัวขึ้นทันที แทบจะชั่วพริบตาเขสก็เหยียบลงบนหลังคาห้องนอนของฉู่เนี่ยนซี

กระทั่งเหลียงหยวนรู้ว่าฉู่เนี่ยนซีไม่อาจทำเช่นนี้ และเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน แต่เขาไม่มีวิธีที่จะพูดโน้มน้าวใจตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนเป็นการแสดงของซ่างกวนเย็นผู้มีจิตใจเมตตาและอ่อนแอ

ฉะนั้นเขาจึงลังเลใจเล็กน้อย เมื่อนึกถึงสายตาอันเย็นชาของฉู่เนี่ยนซีอีกครั้ง เย่เฟยหลีก็ตระหนักได้ทันทีว่า บางทีเขาก็ไม่ควรรับปากให้ซ่างกวนเย็นเข้ามาในจวน เพียงเพราะทดแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตเอาไว้

ทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้เป็นเพียงสิ่งที่ตนเองชักนำเข้ามาเท่านั้น

เขาค่อยๆ เปิดมุมกระเบื้องหลังคาชิ้นหนึ่งออก มุมนั้นสามารถมองเห็นว่าฉู่เนี่ยนซีกำลังหลับอยู่พอดี ซึ่งเงียบเหงากว่าในวันปกติ นางในเวลานี้คาดไม่ถึงว่าจะดูน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก

มุมปากของเย่เฟยหลียกบิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว จึงถือโอกาสนอนหลับตาลงบนหลังคา และรู้สึกได้ถึงความสงบภายในอารมณ์ที่แปรปรวน

เช้าวันต่อมา

เมื่อฉู่เนี่ยนซีตื่นขึ้นมา ก่อนจะไปที่หอหุยหุ้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจึงสวมชุดขาวของผู้ชายและเดินเข้าประตูด้านข้างของสำนักการแพทย์

สำนักการแพทย์และหอหุยหุ้นไม่ไกลกันมาก ระยะห่างเพียงแค่ถนนเส้นเดียว