พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 62

เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ สำนักการแพทย์จึงมีชื่อเสียงเลื่องลือขจรไกล เป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้หยูตงและคนอื่นๆ ได้จัดการอย่างเหมาะสมแล้ว มีการรับสมัครพนักงานกับหมอเป็นจำนวนมาก ฉะนั้นถึงแม้ว่าจะยุ่ง แต่ก็สามารถรับมือได้

ฉู่เนี่ยนซีใช้เวลาตลอดทั้งเช้าอยู่ที่สำนักการแพทย์ เพื่อตอบคำถามเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์อย่างไม่รู้จบกับหมอเทวดาเฮ่อหลันไปพลาง และใจลอยรอคนไข้ที่มีอาการป่วยพิเศษไปด้วย เพื่อเลื่อนขั้นไปอีกระดับหนึ่ง

แต่ว่า ตลอดจนถึงเที่ยง ไม่มีใครที่เรียกว่าป่วยหนักเลย ฉะนั้น หลังจากฉู่เนี่ยนซีกระชับสั่งสองสามประโยค จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับไปที่จวนอ๋องหลี

ฉู่เนี่ยนซีเพิ่งจะกลับมาถึงจวนอ๋อง สาวใช้คนหนึ่งก็วิ่งมาข้างๆ นางด้วยสีหน้าร้อนรนใจ พลางมองไปยังห้องโถงด้านหน้า และกล่าวกระซิบอย่างระมัดระวังว่า "พระชายา ท่านกลับมาแล้ว ฝ่าบาทกับฮองเฮาก็อยู่ที่นี่เจ้าค่ะ"

"พวกเขามาทำไมกันหรือ?" ฉู่เนี่ยนซีไม่เข้าใจเล็กน้อย

"ว่ากันว่า เป็นที่ท่านรักษาฝ่าบาทให้หายดี ฮองเฮาจึงมาที่นี่เพื่อให้รางวัลแก่พระชายาเป็นการส่วนตัว แต่ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด จึงรู้ว่าอ๋องเซิ่งอาศัยอยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงเรียกอ๋องเซิ่งมาเข้าเฝ้า......จากนั้น......" สาวใช้เหลือบมองฉู่เนี่ยนซีอย่างกังวลใจ คำพูดต่อไปไม่ได้พูดออกมา

แน่นอนฉู่เนี่ยนซีรู้ว่านางต้องการจะพูดอะไร และทราบเรื่องที่นางทำให้อ๋องเซิ่งกลายเป็นใบ้ด้วย

เพียงแต่ว่า ที่ฝ่าบาทกับฮองเฮามาที่นี่อาจจะบังเอิญเกินไปหน่อย หลังจากที่รักษาเย่ฉงเซิ่งแล้ว พวกเขาสองคนก็มาถึงจวนอ๋องหลีเลย

เกรงว่ารางวัลนี้จะเป็นเรื่องปลอม เพื่อนำเรื่องที่นางทำให้เย่ฉงเซิ่งเป็นใบ้มาเปิดเผย และเป็นเรื่องจริงที่จะได้ลงโทษนาง!

"ท่านอ๋องล่ะ?" ฉู่เนี่ยนซีคิดเล็กน้อยและเอ่ยถาม

"ว่ากันว่าส่งคนไปบอกกล่าวที่ค่ายทหารแล้ว ไม่นานน่าจะกลับมาเจ้าค่ะ"

ฉู่เนี่ยนซีคิดใคร่ครวญเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า "อืม! เราเข้าไปกันก่อนเถอะ"

พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็เดินนำหน้าไปยังห้องโถงด้านหน้า

ในห้องโถงด้านหน้า เวลานี้นอกจากฝ่าบาทกับฮองเฮาแล้ว เย่ฉงเซิ่งกับซ่างกวนเย็นก็อยู่ที่นั่นด้วย และเสี่ยวเถากำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นราวกับนกกระทาตัวหนึ่ง และหลังจากที่ได้เห็นฉู่เนี่ยนซี แววตาที่มืดมนก็ดูสว่างสดใสขึ้นมาทันที

ฝ่าบาทนั่งอยู่ในท่าตรง เอนพิงอยู่บนเก้าอี้ หลับตา และเคาะนิ้วอยู่บนโต๊ะไม่หยุด

"ซีเอ๋อร์คารวะเสด็จพ่อ เสด็จแม่"

ฝ่าบาทได้ยินเสียง จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เมื่อเผชิญกับดวงตาที่ใสสะอาดและเรียบๆ คู่นั้นของฉู่เนี่ยนซี มันทำให้เขาลืมความโกรธและคำถามก่อนหน้านี้ไปเลย

"ฉู่เนี่ยนซี เจ้าน่าจะรู้ความผิดแล้ว!" ฮองเฮาเห็นว่าตั้งนานแล้วฝ่าบาทก็ยังไม่พูดอะไร จึงเอ่ยปากก่อน

สายตาที่เย็นชาของฉู่เนี่ยนซีมองไปทางฮองเฮาอย่างสับสนงุนงง "ไม่ทราบว่าซีเอ๋อร์ทำอะไรผิดหรือเพคะ?"

"รู้อยู่แก่ใจยังจะแสร้งถาม! เสียงของอ๋องเซิ่งถูกยาพิษของเจ้า รีบส่งยาถอนพิษมา ฝ่าบาทกับข้าจะพิจารณาฐานะของเจ้า จากโทษหนักจะกลายเป็นเบา!"

ฉู่เนี่ยนซีได้ฟังเช่นนี้ ก็คุกเข่าลงบนพื้น ตื่นตกใจ ใบหน้าไม่อยากจะเชื่อ "เสียงของอ๋องเซิ่งถูกวางยาพิษหรือเพคะ? นี่จะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อวานนี้ข้างสระบัว ยังด่าทอซีเอ๋อร์ว่าอัปลักษณ์ทำให้คนสะอิดสะเอียน และยังให้อ๋องหลีหย่ากับซีเอ๋อร์อยู่เลยไม่ใช่หรือ? เหตุใดตอนนี้ถึงได้เป็นใบ้ไปแล้วล่ะ?"

ฉู่เนี่ยนซีแสดงออกอย่างชัดเจน มองไปที่ฝ่าบาทกับฮองเฮา และยังมองไปที่เย่ฉงเซิ่งด้วย ท่าทางนั้นดูไร้เดียงสาอย่างมาก ดูเหมือนว่าทุกการกระทำที่กล่าวมา ข้าไม่รู้เรื่อง ไม่เกี่ยวกับข้าเลย