พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 63

ฉู่เนี่ยนซียิ้มอย่างเย็นชา ดวงตาใสสะอาดคู่นั้นมองตรงมาที่นาง "เหตุใดอ๋องเซิ่งจะต้องด่าทอข้าเพราะเจ้าด้วย!"

นั่นเป็นเพราะอ๋องเซิ่งทนเห็นเจ้าถูกรังแกไม่ได้ก็เท่านั้น!"

"ข้าเคยรังแกเจ้าเมื่อไหร่กัน!"

"คือ......เมื่อวานตอนกลับจากพระราชวัง!" ซ่างกวนเย็นมองเห็นสายตาที่สว่างไสวของฉู่เนี่ยนซี ในใจก็รู้สึกไม่สงบ ตอบคำถามของนางแต่ละคำถาม!

"อ๋องเซิ่งเห็นข้าผลักนางด้วยตาตนเองเลยหรือ?" ฉู่เนี่ยนซีไม่สนใจซ่างกวนเย็น แต่มองไปยังเย่ฉงเซิ่งที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ และมองนางด้วยความโกรธ

เย่ฉงเซิ่งเห็นคำถามของนาง จึงต้องการจะตอบคำถามทันที

ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตาลง สีหน้าท่าทางดูเย็นชา "เจ้าเพียงแค่พยักหน้าหรือส่ายหัวก็ได้นะ แต่คิดให้ดีนะ!"

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของนาง เย่ฉงเซิ่งก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย จึงส่ายหัวไปอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากส่ายหัว เขาก็รู้สึกหงุดหงิดทันที ในชั่วพริบตา ก็รู้สึกหวาดกลัวผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้เล็กน้อย!

"เสด็จพ่อ ท่านก็เห็นแล้ว ว่าอ๋องเซิ่งไม่เห็นว่าข้าผลักซ่างกวนเย็นด้วยตาตนเอง แต่เมื่อเขาออกมาก็ด่าทอข้าเลย หากไม่ใช่ว่าสองคนนี้มีอะไร ก็คงเป็นซ่างกวนเย็นคนนี้ที่เรียนรู้การต่อสู้แย่งชิง ใช้ความยุติธรรมของอ๋องเซิ่งให้เป็นประโยชน์ เพื่อทำให้ซีเอ๋อร์ถูกเข้าใจผิดก็เท่านั้นเพคะ!"

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้พูดโดยตรงว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์กัน แต่บอกถึงความเป็นไปได้สองประการ ไม่ว่าใคร เวลานี้ก็มีความเป็นไปได้ทั้งสองประการ พวกเขาจะต้องเลือกอย่างหลังแน่นอน

นี่ก็คือสิ่งที่ฝ่าบาทเต็มใจที่จะเห็น อย่างไรเสียมันก็เกี่ยวข้องกับเกียรติของราชวงศ์ ซ่างกวนเย็นก็ไม่สามารถเทียมหน้าเทียมตาใครได้ และเรื่องนี้เป็นปัญหาของซ่างกวนเย็นเท่านั้น!

เพื่อให้ซ่างกวนเย็นมีชีวิตรอด ก็จะต้องเลือกอย่างหลังเท่านั้น

เวลานี้ซ่างกวนเย็นราวกับกินแมลงวันเข้าไป กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ติดอยู่ในลำคอ สะอิดสะเอียนตนเอง

"ฝ่าบาทฮองเฮาโปรดตรวจสอบให้ชัดเจนด้วย ระหว่างเย็นเอ๋อร์กับอ๋องเซิ่งไม่มีความสัมพันธ์ที่ผิดปกติอย่างแน่นอน บางที......บางทีอาจจะหกล้มในเวลานั้น ด้วยความตึงเครียดเกินไป จึงเข้าใจท่านพี่ผิดไป ด้วยเหตุนี้เมื่ออ๋องเซิ่งได้ยินคำพูดของเย็นเอ๋อร์จึงเข้าใจผิดไปด้วยเช่นกัน เย็นเอ๋อร์ยินดีที่จะถูกลงโทษเพคะ"

เมื่อกล่าวจบ ซ่างกวนเย็นก็คำนับลงบนพื้น

ถึงแม้ปกติแล้วเย่ฉงเซิ่งจะเหลวไหล แต่อย่างไรเสียก็เป็นองค์ชาย และไม่ได้โง่เขลา ดังนั้นสถานการณ์ที่พลิกผันนี้ จึงเข้าใจได้ เพียงแต่ตอนนี้ได้ยินคำพูดนี้ของซ่างกวนเย็น เดิมทีนางก็ไม่แน่ใจว่าฉู่เนี่ยนซีผลักนางหรือไม่

ในระหว่างนั้น ก็เริ่มสงสัยว่า ที่นางพูดคือถูกบังคับหรือเป็นความจริง

"ฝ่าบาท ถึงแม้ว่ารองพระชายาซ่างกวนคนนี้จะมีความผิด แต่พระชายาหลีก็ไม่สามารถทำให้อ๋องเซิ่งเป็นใบ้ได้เพียงคำพูดไม่กี่คำ วางยาพิษให้เขา หากเป็นเช่นนี้ ในอนาคตเกรงว่าพระชายาหลีจะยังสามารถทำเรื่องที่ร้ายแรงมากกว่านี้ได้" ฮองเฮาเห็นซ่างกวนเย็นเสียหน้า แต่ไม่มีทางเลือกจึงทำได้เพียงรักษาอาการเจ็บป่วยของเย่ฉงเซิ่งเท่านั้น

ฝ่าบาทมองเย่ฉงเซิ่งเล็กน้อย คิดใคร่ครวญ หยิบถ้วยชาที่คนรับใช้ยกมาเมื่อครู่นี้ จิบหนึ่งที "เจ้ามีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?"

"ซีเอ๋อร์ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเพคะ!"

คำพูดของฉู่เนี่ยนซี ทำให้ซ่างกวนเย็นกับฮองเฮารู้สึกดีใจ เย่ฉงเซิ่งมองนางด้วยสีหน้าเย็นชา รู้สึกว่าไม่จริงเล็กน้อย นางจะยอมรับง่ายดายอย่างนี้เลยหรือ?

เย่ฉงเซิ่งกำลังคิด ฮองเฮาทำเสียงกระแทกกระทั้น ลุกยืนขึ้น น้ำเสียงสูงขึ้นทันที "เจ้าเลิกพูดเรื่องไร้สาระที่นี่ได้แล้ว ข้าไม่มีความคิดใดๆ เพียงแค่ต้องการปฏิบัติตามกฎก็เท่านั้น ที่เจ้าทำร้ายอ๋องเซิ่งมันก็สมเหตุสมผลแล้ว"

"คำพูดนี้ของเสด็จแม่ ซีเอ๋อร์ว่าก็มีเหตุผล เสด็จฟังความแค่ซ่างกวนเย็น แต่กลับไม่เชื่อคำพูดของข้าซึ่งเป็นพระชายา ซีเอ๋อร์ไม่คิดมากก็แปลกแล้วเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีพูดจบ ยังกล่าวต่ออีกว่า : "จะว่าไป พวกเขายังพูดอีกว่าซีเอ๋อร์วางยาพิษให้แก่อ๋องเซิ่ง แต่หมอหลวงหลายคนได้มาดูอาการให้เขาแล้ว มันคือการถูกพิษไม่ใช่หรือ? ซีเอ๋อร์ก็เข้าใจทักษะทางการแพทย์ดี ตามที่ข้าเห็น เมื่อเร็วๆ นี้อ๋องเซิ่งเพิ่งจะโมโหไป เมื่อวานนี้จึงถูกความโกรธไปกระตุ้นก็เท่านั้น"

"หากเป็นการโมโหจริง ทำไมหมอหลวงจึงรักษาไม่ได้ล่ะ อ๋องเซิ่งได้เขียนจดหมายแจ้งข้ากับฝ่าบาทให้ทราบ เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าที่ใช้เข็มเงินวางยาพิษ จนถึงตอนนี้พระชายาหลียังจะมาเถียงข้างๆ คูๆ ต่อหน้าฝ่าบาทกับข้าอีกหรือ!" สีหน้าฮองเฮาเคร่งขรึม จากนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าฝ่าบาท "ฝ่าบาท เห็นได้ชัดว่าพระชายาหลีกำลังเถียงคำไม่ตกฟากอยู่ หม่อมฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะเพคะ เพียงแค่รู้ว่าผิดแล้วจะต้องถูกลงโทษ แต่เห็นแก่หน้าของอ๋องหลี อาจจะไม่ประกาศต่อสาธารณะ แต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการลงโทษได้ หม่อมฉันเห็นว่าควรจะนำพระชายาหลีไปเฆี่ยนสามสิบที เพื่อเป็นการตักเตือน และเป็นการดีที่จะให้คำอธิบายกับอ๋องเซิ่งเด็กคนนั้นด้วย"

"เดี๋ยวก่อน" ทันใดนั้นเสียงเย็นชาของผู้ชายก็ดังทอดมาจากหน้าประตู

ฉู่เนี่ยนซีมองไป ก็เห็นเย่เฟยหลีในชุดเสื้อเกราะดำแดงมีแสงสะท้อน รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าได้รูป ราวกับพระเจ้าก็ไม่ปาน ถูกแสงปกคลุมอยู่

ซ่างกวนเย็นเห็นเย่เฟยหลี แววตาเต็มไปด้วยความดีใจ เขาจะเป็นพยานให้อย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นฉู่เนี่ยนซีจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน

เย่เฟยหลีเข้ามา และเมื่อเดินมาตรงหน้าซ่างกวนเย็น นางก็เปลี่ยนท่าทีเป็นน้อยเนื้อต่ำใจทันที "ท่านอ๋อง~ท่านกลับมาแล้ว"

น้ำเสียงของซ่างกวนเย็นนุ่มนวล น้ำตาคลอเบ้า ดังดอกสาลี่ต้องฝน ต้องการให้น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้

เย่เฟยหลีเหลือบมองนางเบาๆ ไม่พูดอะไร แต่คุกเข่าลงตรงหน้าฝ่าบาทกับฮองเฮา "กระหม่อมขอคารวะเสด็จพ่อ เสด็จแม่"

"ลุกขึ้นเถอะ" ฝ่าบาทหยิบถ้วยชา เอียงฝาและโยนใบชาใส่ลงไปด้านบน "สำหรับเรื่องนี้เจ้าจะว่าอย่างไร"