พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 63

ฉู่เนี่ยนซียิ้มอย่างเย็นชา ดวงตาใสสะอาดคู่นั้นมองตรงมาที่นาง "เหตุใดอ๋องเซิ่งจะต้องด่าทอข้าเพราะเจ้าด้วย!"

นั่นเป็นเพราะอ๋องเซิ่งทนเห็นเจ้าถูกรังแกไม่ได้ก็เท่านั้น!"

"ข้าเคยรังแกเจ้าเมื่อไหร่กัน!"

"คือ......เมื่อวานตอนกลับจากพระราชวัง!" ซ่างกวนเย็นมองเห็นสายตาที่สว่างไสวของฉู่เนี่ยนซี ในใจก็รู้สึกไม่สงบ ตอบคำถามของนางแต่ละคำถาม!

"อ๋องเซิ่งเห็นข้าผลักนางด้วยตาตนเองเลยหรือ?" ฉู่เนี่ยนซีไม่สนใจซ่างกวนเย็น แต่มองไปยังเย่ฉงเซิ่งที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ และมองนางด้วยความโกรธ

เย่ฉงเซิ่งเห็นคำถามของนาง จึงต้องการจะตอบคำถามทันที

ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตาลง สีหน้าท่าทางดูเย็นชา "เจ้าเพียงแค่พยักหน้าหรือส่ายหัวก็ได้นะ แต่คิดให้ดีนะ!"

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของนาง เย่ฉงเซิ่งก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย จึงส่ายหัวไปอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากส่ายหัว เขาก็รู้สึกหงุดหงิดทันที ในชั่วพริบตา ก็รู้สึกหวาดกลัวผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้เล็กน้อย!

"เสด็จพ่อ ท่านก็เห็นแล้ว ว่าอ๋องเซิ่งไม่เห็นว่าข้าผลักซ่างกวนเย็นด้วยตาตนเอง แต่เมื่อเขาออกมาก็ด่าทอข้าเลย หากไม่ใช่ว่าสองคนนี้มีอะไร ก็คงเป็นซ่างกวนเย็นคนนี้ที่เรียนรู้การต่อสู้แย่งชิง ใช้ความยุติธรรมของอ๋องเซิ่งให้เป็นประโยชน์ เพื่อทำให้ซีเอ๋อร์ถูกเข้าใจผิดก็เท่านั้นเพคะ!"

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้พูดโดยตรงว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์กัน แต่บอกถึงความเป็นไปได้สองประการ ไม่ว่าใคร เวลานี้ก็มีความเป็นไปได้ทั้งสองประการ พวกเขาจะต้องเลือกอย่างหลังแน่นอน

นี่ก็คือสิ่งที่ฝ่าบาทเต็มใจที่จะเห็น อย่างไรเสียมันก็เกี่ยวข้องกับเกียรติของราชวงศ์ ซ่างกวนเย็นก็ไม่สามารถเทียมหน้าเทียมตาใครได้ และเรื่องนี้เป็นปัญหาของซ่างกวนเย็นเท่านั้น!

เพื่อให้ซ่างกวนเย็นมีชีวิตรอด ก็จะต้องเลือกอย่างหลังเท่านั้น

เวลานี้ซ่างกวนเย็นราวกับกินแมลงวันเข้าไป กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ติดอยู่ในลำคอ สะอิดสะเอียนตนเอง

"ฝ่าบาทฮองเฮาโปรดตรวจสอบให้ชัดเจนด้วย ระหว่างเย็นเอ๋อร์กับอ๋องเซิ่งไม่มีความสัมพันธ์ที่ผิดปกติอย่างแน่นอน บางที......บางทีอาจจะหกล้มในเวลานั้น ด้วยความตึงเครียดเกินไป จึงเข้าใจท่านพี่ผิดไป ด้วยเหตุนี้เมื่ออ๋องเซิ่งได้ยินคำพูดของเย็นเอ๋อร์จึงเข้าใจผิดไปด้วยเช่นกัน เย็นเอ๋อร์ยินดีที่จะถูกลงโทษเพคะ"

เมื่อกล่าวจบ ซ่างกวนเย็นก็คำนับลงบนพื้น

ถึงแม้ปกติแล้วเย่ฉงเซิ่งจะเหลวไหล แต่อย่างไรเสียก็เป็นองค์ชาย และไม่ได้โง่เขลา ดังนั้นสถานการณ์ที่พลิกผันนี้ จึงเข้าใจได้ เพียงแต่ตอนนี้ได้ยินคำพูดนี้ของซ่างกวนเย็น เดิมทีนางก็ไม่แน่ใจว่าฉู่เนี่ยนซีผลักนางหรือไม่

ในระหว่างนั้น ก็เริ่มสงสัยว่า ที่นางพูดคือถูกบังคับหรือเป็นความจริง

"ฝ่าบาท ถึงแม้ว่ารองพระชายาซ่างกวนคนนี้จะมีความผิด แต่พระชายาหลีก็ไม่สามารถทำให้อ๋องเซิ่งเป็นใบ้ได้เพียงคำพูดไม่กี่คำ วางยาพิษให้เขา หากเป็นเช่นนี้ ในอนาคตเกรงว่าพระชายาหลีจะยังสามารถทำเรื่องที่ร้ายแรงมากกว่านี้ได้" ฮองเฮาเห็นซ่างกวนเย็นเสียหน้า แต่ไม่มีทางเลือกจึงทำได้เพียงรักษาอาการเจ็บป่วยของเย่ฉงเซิ่งเท่านั้น

ฝ่าบาทมองเย่ฉงเซิ่งเล็กน้อย คิดใคร่ครวญ หยิบถ้วยชาที่คนรับใช้ยกมาเมื่อครู่นี้ จิบหนึ่งที "เจ้ามีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?"

"ซีเอ๋อร์ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเพคะ!"

คำพูดของฉู่เนี่ยนซี ทำให้ซ่างกวนเย็นกับฮองเฮารู้สึกดีใจ เย่ฉงเซิ่งมองนางด้วยสีหน้าเย็นชา รู้สึกว่าไม่จริงเล็กน้อย นางจะยอมรับง่ายดายอย่างนี้เลยหรือ?

"ฝ่าบาท พระชายาหลียอมรับแล้ว เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก ต้องลงโทษอย่างเฉียบขาดจึงจะถูก" ฮองเฮากล่าวอย่างจริงจังอยู่ข้างๆ

มุมปากของฉู่เนี่ยนซีโค้งขึ้นเล็กน้อย และสงบนิ่งเหมือนเคย "ซีเอ๋อร์ไม่พูดอะไร แต่ไม่ได้หมายความว่าจะยอมรับโทษนะเพคะ!"

"นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร" ฮองเฮาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้วเบาๆ สายตามองไปยังฮองเฮาเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน "คิดอยากจะลงโทษ ก็ย่อมหาข้ออ้างได้เสมอ เสด็จแม่เป็นแม่ของแผ่นดิน จึงไม่สามารถลำเอียงเช่นนี้ได้ การตัดสินคดีให้ซีเอ๋อร์อย่างเร่งด่วนแบบนี้ เป็นเพราะไม่พอใจอ๋องหลี อย่างไรเสียการมีพระชายาที่ทำร้ายองค์ชาย ก็จะไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของอ๋องหลีแน่นอน ไม่ทราบว่า เสด็จแม่ยังมีความคิดอื่นอีกล่ะเพคะ"

คำพูดของฉู่เนี่ยนซี ตรงไปตรงมาอย่างมาก

อ๋องเหลียนกับอ๋องหลีบาดหมางกันมาตลอด แต่อ๋องเหลียนอยู่ใต้เข่าของฮองเฮา หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉู่เนี่ยนซี อ๋องหลีก็หลีกเลี่ยงที่จะมีส่วนพัวพันด้วยไม่ได้ อำนาจทางการทหารที่มีก็จะต้องถูกยึดคืนกลับไป

และที่ฮองเฮาเร่งรีบเช่นนี้ ก็เพื่อจะได้เห็นผลลัพธ์นี้

นี่จึงทำให้สีหน้าของฝ่าบาทไม่สู้ดีขึ้นมา

และเย่ฉงเซิ่งที่ไม่ได้เอ่ยปากมาตลอด ได้ฟังคำพูดนี้ระหว่างหน้าผากก็มีอารมณ์หลากหลาย

เขาไม่ชอบฉู่เนี่ยนซี อยากจะลงโทษนาง แต่เงื่อนไขข้อแรกคือไม่สามารถทำลายผลประโยชน์ของพี่สามได้

เย่ฉงเซิ่งไม่ได้โง่ ตอนนี้ฉู่เนี่ยนซีกล่าวอย่างตรงไปตรงมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าใจจุดประสงค์ของฮองเฮา มิน่าเล่านางจึงตะโกนเสียงดังว่าจะทำลายชื่อเสียงของเขา และลงโทษฉู่เนี่ยนซี

เพียงแต่ไม่ทราบว่า ครั้งนี้ที่ฮองเฮามาเป็นเรื่องบังเอิญใช่หรือไม่

เย่ฉงเซิ่งกำลังคิด ฮองเฮาทำเสียงกระแทกกระทั้น ลุกยืนขึ้น น้ำเสียงสูงขึ้นทันที "เจ้าเลิกพูดเรื่องไร้สาระที่นี่ได้แล้ว ข้าไม่มีความคิดใดๆ เพียงแค่ต้องการปฏิบัติตามกฎก็เท่านั้น ที่เจ้าทำร้ายอ๋องเซิ่งมันก็สมเหตุสมผลแล้ว"

"คำพูดนี้ของเสด็จแม่ ซีเอ๋อร์ว่าก็มีเหตุผล เสด็จฟังความแค่ซ่างกวนเย็น แต่กลับไม่เชื่อคำพูดของข้าซึ่งเป็นพระชายา ซีเอ๋อร์ไม่คิดมากก็แปลกแล้วเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีพูดจบ ยังกล่าวต่ออีกว่า : "จะว่าไป พวกเขายังพูดอีกว่าซีเอ๋อร์วางยาพิษให้แก่อ๋องเซิ่ง แต่หมอหลวงหลายคนได้มาดูอาการให้เขาแล้ว มันคือการถูกพิษไม่ใช่หรือ? ซีเอ๋อร์ก็เข้าใจทักษะทางการแพทย์ดี ตามที่ข้าเห็น เมื่อเร็วๆ นี้อ๋องเซิ่งเพิ่งจะโมโหไป เมื่อวานนี้จึงถูกความโกรธไปกระตุ้นก็เท่านั้น"

"หากเป็นการโมโหจริง ทำไมหมอหลวงจึงรักษาไม่ได้ล่ะ อ๋องเซิ่งได้เขียนจดหมายแจ้งข้ากับฝ่าบาทให้ทราบ เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าที่ใช้เข็มเงินวางยาพิษ จนถึงตอนนี้พระชายาหลียังจะมาเถียงข้างๆ คูๆ ต่อหน้าฝ่าบาทกับข้าอีกหรือ!" สีหน้าฮองเฮาเคร่งขรึม จากนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าฝ่าบาท "ฝ่าบาท เห็นได้ชัดว่าพระชายาหลีกำลังเถียงคำไม่ตกฟากอยู่ หม่อมฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะเพคะ เพียงแค่รู้ว่าผิดแล้วจะต้องถูกลงโทษ แต่เห็นแก่หน้าของอ๋องหลี อาจจะไม่ประกาศต่อสาธารณะ แต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการลงโทษได้ หม่อมฉันเห็นว่าควรจะนำพระชายาหลีไปเฆี่ยนสามสิบที เพื่อเป็นการตักเตือน และเป็นการดีที่จะให้คำอธิบายกับอ๋องเซิ่งเด็กคนนั้นด้วย"

"เดี๋ยวก่อน" ทันใดนั้นเสียงเย็นชาของผู้ชายก็ดังทอดมาจากหน้าประตู

ฉู่เนี่ยนซีมองไป ก็เห็นเย่เฟยหลีในชุดเสื้อเกราะดำแดงมีแสงสะท้อน รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าได้รูป ราวกับพระเจ้าก็ไม่ปาน ถูกแสงปกคลุมอยู่

ซ่างกวนเย็นเห็นเย่เฟยหลี แววตาเต็มไปด้วยความดีใจ เขาจะเป็นพยานให้อย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นฉู่เนี่ยนซีจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน

เย่เฟยหลีเข้ามา และเมื่อเดินมาตรงหน้าซ่างกวนเย็น นางก็เปลี่ยนท่าทีเป็นน้อยเนื้อต่ำใจทันที "ท่านอ๋อง~ท่านกลับมาแล้ว"

น้ำเสียงของซ่างกวนเย็นนุ่มนวล น้ำตาคลอเบ้า ดังดอกสาลี่ต้องฝน ต้องการให้น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้

เย่เฟยหลีเหลือบมองนางเบาๆ ไม่พูดอะไร แต่คุกเข่าลงตรงหน้าฝ่าบาทกับฮองเฮา "กระหม่อมขอคารวะเสด็จพ่อ เสด็จแม่"

"ลุกขึ้นเถอะ" ฝ่าบาทหยิบถ้วยชา เอียงฝาและโยนใบชาใส่ลงไปด้านบน "สำหรับเรื่องนี้เจ้าจะว่าอย่างไร"