พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 66

ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึงเล็กน้อย และทอดถอนใจกับความผิดปกติของเขาในวันนี้ เข้าใจว่า เนื่องจากเมื่อวานเย่เฟยหลีเข้าใจนางผิดไป ฉะนั้นจึงพูดอย่างอารมณ์ดีก็เท่านั้น

ด้วยเหตุนี้จึงพูดอืมเบาๆ และจากไป

เมื่อเย่เฟยหลีเห็นการแสดงออกที่ไม่แยแสใส่ใจของนาง เขาจึงรู้สึกบาดตาบาดใจเล็กน้อย

กระทั่งเหลียงหยวนเข้ามา เย่เฟยหลีจึงกลับมาเย็นชาดังเดิม

"เจ้านาย หลังจากที่อ๋องเซิ่งกลับไป ก็ไม่ได้ก่อความวุ่นวายแล้ว เพียงแต่ว่า โวยวายว่าจะขอพบท่านตลอด เป็นเวลานานจึงได้สงบลงไปพ่ะย่ะค่ะ"

เย่เฟยหลีมองยาบนโต๊ะ ครุ่นคิดเล็กน้อย

"ยานี้ให้เขากินอีกสองสามวัน"

สีหน้าของเหลียงหยวนดูไม่เข้าใจ "นี่คือ......ของพระชายาหรือ?"

"อืม"

"เช่นนั้นทำไม......" ต้องใช้เวลาอีกสองสามวัน

เหลียงหยวนยังไม่ทันพูดจบ เย่เฟยหลีก็กวาดสายตามองอย่างเย็นชา

"ข้าน้อยเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

เหลียงหยวนหัวหด ในใจเริ่มภาวนาเพื่ออ๋องเซิ่ง หากพระชายากับท่านอ๋องร่วมมือกันเล่นงาน อ๋องเซิ่งจะน่าเวทนาจริงๆ

อีกด้านหนึ่ง ไม่นานฉู่เนี่ยนซีก็กลับมาถึงจวนของตนเอง หยูหนานกลับมาแล้ว และกล่าวรายงานถึงสถานการณ์ของสำนักการแพทย์ ในสองสามวันต่อมา เนื่องจากฉู่เนี่ยนซีไม่ค่อยสะดวก นอกจากมีผู้ป่วยหนักฉู่เนี่ยนซีจึงจะไป เวลาที่เหลือก็พักอยู่ในจวนตลอด และซ่างกวนเย็นก็ถูกกักบริเวณอยู่ ไม่มีใครมาหาเรื่อง ฉู่เนี่ยนซีได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสงบร่มเย็นเหมือนเคย

นางมอบหมายให้หยูตงดูแลทุกสิ่งทุกอย่างในสำนักการแพทย์ เนื่องจากเพิ่งจะเปิดกิจการ ดังนั้นหยูหนานกับหยูซีก็จะไปช่วยเป็นบางครั้งบางคราว

ทันใดนั้นกิจการของสำนักการแพทย์จึงดำเนินไปอย่างราบรื่น แทบจะมีเงินทองเข้ามาทุกๆ วัน และคนที่เคยถูกฉู่เนี่ยนซีรักษา เพียงแต่ทักษะทางการแพทย์ของนางได้เป็นที่ประจักษ์ ยังเห็นหมอเทวดาเฮ่อหลันเป็นผู้ช่วย ฉับพลันชื่อเสียงจึงกระจายเป็นวงกว้าง

เพียงแต่ชื่อเสียงของสำนักการแพทย์รุ่งเรืองมากยิ่งขึ้น แม้กระทั่งชื่อเสียงของซีซานเชิง ก็กระจายไปทั่วทั้งแคว้นปู้เย่

ด้วยเหตุนี้คนจำนวนมากที่นี่เพื่อชื่นชมชื่อเสียง แต่ด้วยฐานะของฉู่เนี่ยนซี จึงไม่สามารถออกไปข้างนอกได้บ่อยๆ จึงทำได้เพียงตั้งกฎที่แน่นอน ว่าต่อไปตนเองจะรักษาคนป่วยหนักๆ เพียงเดือนละสามคนเท่านั้น

เนื่องจากไม่กี่วัน ที่สำนักการแพทย์ก่อตั้งขึ้น มิติของฉู่เนี่ยนซีก็เลื่อนขั้นขึ้นมาอย่างเด่นชัด ถัดจากพื้นที่ปลูกสมุนไพรในมิติ ได้สลายตัวไปส่วนหนึ่ง และกลายเป็นน้ำแร่ และน้ำแร่แตกต่างจากน้ำในลำธารทั่วไป ดื่มแล้วไม่เพียงแต่คลายความเมื่อยล้า อีกทั้งยังเสริมกระดูกให้แข็งแรงอีกด้วย ใช้รดสมุนไพรที่เพาะปลูกไว้ คุณสมบัติทางยาก็จะมีประสิทธิภาพมากขึ้น กระทั่งการเติบโตก็รวดเร็วกว่ามาก เพียงแค่สามวัน ก็สามารถเก็บเกี่ยวได้แล้ว

ด้วยเหตุนี้ เมื่อฉู่เนี่ยนซีว่างนางจะเข้าสู่มิติเพื่อสร้างวัตถุดิบสมุนไพรเหล่านี้ นางยังใส่ปลาลงในลำธาร และเอาน้ำลำธารมาทำซุปทุกวัน นานวันผ่านไปไม่ต้องพูดถึงความชุ่มชื้นเลย

กระทั่งสองสามวันต่อมา ไทเฮาก็กลับวัง วันที่สงบสุขและความสบายใจของฉู่เนี่ยนซีจึงถูกทำลายในที่สุด

ในวันนั้น คนที่มาต้อนรับไทเฮา เข้าแถวจากด้านนอกพระราชวังไปจนถึงแท่นบูชาในพระราชวังเลย

ไทเฮาออกมาจากรถม้าส่วนตัวอย่างตระการตา ต้อนรับเดินไปบนแท่นบูชา ถึงแม้ว่าจะดูแลสุขภาพเป็นอย่างดี ยังคงมีร่องรอยของกาลเวลาบนใบหน้า แต่ข้อดีคือท่าทางสง่างามและหรูหรา คนทั้งคนดูกดดันอย่างมาก

"ขอแสดงความยินดีที่ไทเฮากลับวัง!"

เสียงของรัฐมนตรีและบรรดาขุนนางดังไปทั่วจัตุรัส คุกเข่าลงกันอย่างมืดฟ้ามัวดิน

"กระหม่อม (หม่อมฉัน) คารวะเสด็จแม่"

ฝ่าบาทกับฮองเฮาคารวะอย่างเคารพนบนอบ ใบหน้าของไทเฮาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ประคองฝ่าบาทลุกขึ้นมา

"รีบลุกขึ้นเถอะ" พูดจบ นางยังโบกไม้โบกมือให้กับด้านล่าง "พวกเจ้าก็ลุกขึ้นเถอะ"

"ขอบพระทัยไทเฮา"

ฉู่เนี่ยนซีลุกขึ้นพร้อมกับทุกคน และยืนอยู่ข้างๆ เย่เฟยหลี

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็สบสายตากับไทเฮาพอดี สายตาคู่นั้นเหมือนว่ากำลังพิเคราะห์ตรวจสอบพิจารณา

ฉู่เนี่ยนซีหัวใจเต้นแรง ในความทรงจำของตนเองไม่มีข้อมูลของไทเฮามากนัก สายตาของฮองเฮาถึงแม้ว่าจะดูเจตนาร้าย แต่ก็ทำให้นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย