พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 66

ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึงเล็กน้อย และทอดถอนใจกับความผิดปกติของเขาในวันนี้ เข้าใจว่า เนื่องจากเมื่อวานเย่เฟยหลีเข้าใจนางผิดไป ฉะนั้นจึงพูดอย่างอารมณ์ดีก็เท่านั้น

ด้วยเหตุนี้จึงพูดอืมเบาๆ และจากไป

เมื่อเย่เฟยหลีเห็นการแสดงออกที่ไม่แยแสใส่ใจของนาง เขาจึงรู้สึกบาดตาบาดใจเล็กน้อย

กระทั่งเหลียงหยวนเข้ามา เย่เฟยหลีจึงกลับมาเย็นชาดังเดิม

"เจ้านาย หลังจากที่อ๋องเซิ่งกลับไป ก็ไม่ได้ก่อความวุ่นวายแล้ว เพียงแต่ว่า โวยวายว่าจะขอพบท่านตลอด เป็นเวลานานจึงได้สงบลงไปพ่ะย่ะค่ะ"

เย่เฟยหลีมองยาบนโต๊ะ ครุ่นคิดเล็กน้อย

"ยานี้ให้เขากินอีกสองสามวัน"

สีหน้าของเหลียงหยวนดูไม่เข้าใจ "นี่คือ......ของพระชายาหรือ?"

"อืม"

"เช่นนั้นทำไม......" ต้องใช้เวลาอีกสองสามวัน

เหลียงหยวนยังไม่ทันพูดจบ เย่เฟยหลีก็กวาดสายตามองอย่างเย็นชา

"ข้าน้อยเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

เหลียงหยวนหัวหด ในใจเริ่มภาวนาเพื่ออ๋องเซิ่ง หากพระชายากับท่านอ๋องร่วมมือกันเล่นงาน อ๋องเซิ่งจะน่าเวทนาจริงๆ

อีกด้านหนึ่ง ไม่นานฉู่เนี่ยนซีก็กลับมาถึงจวนของตนเอง หยูหนานกลับมาแล้ว และกล่าวรายงานถึงสถานการณ์ของสำนักการแพทย์ ในสองสามวันต่อมา เนื่องจากฉู่เนี่ยนซีไม่ค่อยสะดวก นอกจากมีผู้ป่วยหนักฉู่เนี่ยนซีจึงจะไป เวลาที่เหลือก็พักอยู่ในจวนตลอด และซ่างกวนเย็นก็ถูกกักบริเวณอยู่ ไม่มีใครมาหาเรื่อง ฉู่เนี่ยนซีได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสงบร่มเย็นเหมือนเคย

นางมอบหมายให้หยูตงดูแลทุกสิ่งทุกอย่างในสำนักการแพทย์ เนื่องจากเพิ่งจะเปิดกิจการ ดังนั้นหยูหนานกับหยูซีก็จะไปช่วยเป็นบางครั้งบางคราว

ทันใดนั้นกิจการของสำนักการแพทย์จึงดำเนินไปอย่างราบรื่น แทบจะมีเงินทองเข้ามาทุกๆ วัน และคนที่เคยถูกฉู่เนี่ยนซีรักษา เพียงแต่ทักษะทางการแพทย์ของนางได้เป็นที่ประจักษ์ ยังเห็นหมอเทวดาเฮ่อหลันเป็นผู้ช่วย ฉับพลันชื่อเสียงจึงกระจายเป็นวงกว้าง

เพียงแต่ชื่อเสียงของสำนักการแพทย์รุ่งเรืองมากยิ่งขึ้น แม้กระทั่งชื่อเสียงของซีซานเชิง ก็กระจายไปทั่วทั้งแคว้นปู้เย่

ด้วยเหตุนี้คนจำนวนมากที่นี่เพื่อชื่นชมชื่อเสียง แต่ด้วยฐานะของฉู่เนี่ยนซี จึงไม่สามารถออกไปข้างนอกได้บ่อยๆ จึงทำได้เพียงตั้งกฎที่แน่นอน ว่าต่อไปตนเองจะรักษาคนป่วยหนักๆ เพียงเดือนละสามคนเท่านั้น

เนื่องจากไม่กี่วัน ที่สำนักการแพทย์ก่อตั้งขึ้น มิติของฉู่เนี่ยนซีก็เลื่อนขั้นขึ้นมาอย่างเด่นชัด ถัดจากพื้นที่ปลูกสมุนไพรในมิติ ได้สลายตัวไปส่วนหนึ่ง และกลายเป็นน้ำแร่ และน้ำแร่แตกต่างจากน้ำในลำธารทั่วไป ดื่มแล้วไม่เพียงแต่คลายความเมื่อยล้า อีกทั้งยังเสริมกระดูกให้แข็งแรงอีกด้วย ใช้รดสมุนไพรที่เพาะปลูกไว้ คุณสมบัติทางยาก็จะมีประสิทธิภาพมากขึ้น กระทั่งการเติบโตก็รวดเร็วกว่ามาก เพียงแค่สามวัน ก็สามารถเก็บเกี่ยวได้แล้ว

ด้วยเหตุนี้ เมื่อฉู่เนี่ยนซีว่างนางจะเข้าสู่มิติเพื่อสร้างวัตถุดิบสมุนไพรเหล่านี้ นางยังใส่ปลาลงในลำธาร และเอาน้ำลำธารมาทำซุปทุกวัน นานวันผ่านไปไม่ต้องพูดถึงความชุ่มชื้นเลย

กระทั่งสองสามวันต่อมา ไทเฮาก็กลับวัง วันที่สงบสุขและความสบายใจของฉู่เนี่ยนซีจึงถูกทำลายในที่สุด

ในวันนั้น คนที่มาต้อนรับไทเฮา เข้าแถวจากด้านนอกพระราชวังไปจนถึงแท่นบูชาในพระราชวังเลย

ไทเฮาออกมาจากรถม้าส่วนตัวอย่างตระการตา ต้อนรับเดินไปบนแท่นบูชา ถึงแม้ว่าจะดูแลสุขภาพเป็นอย่างดี ยังคงมีร่องรอยของกาลเวลาบนใบหน้า แต่ข้อดีคือท่าทางสง่างามและหรูหรา คนทั้งคนดูกดดันอย่างมาก

"ขอแสดงความยินดีที่ไทเฮากลับวัง!"

เสียงของรัฐมนตรีและบรรดาขุนนางดังไปทั่วจัตุรัส คุกเข่าลงกันอย่างมืดฟ้ามัวดิน

"กระหม่อม (หม่อมฉัน) คารวะเสด็จแม่"

ฝ่าบาทกับฮองเฮาคารวะอย่างเคารพนบนอบ ใบหน้าของไทเฮาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ประคองฝ่าบาทลุกขึ้นมา

"รีบลุกขึ้นเถอะ" พูดจบ นางยังโบกไม้โบกมือให้กับด้านล่าง "พวกเจ้าก็ลุกขึ้นเถอะ"

"ขอบพระทัยไทเฮา"

ฉู่เนี่ยนซีลุกขึ้นพร้อมกับทุกคน และยืนอยู่ข้างๆ เย่เฟยหลี

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็สบสายตากับไทเฮาพอดี สายตาคู่นั้นเหมือนว่ากำลังพิเคราะห์ตรวจสอบพิจารณา

ฉู่เนี่ยนซีหัวใจเต้นแรง ในความทรงจำของตนเองไม่มีข้อมูลของไทเฮามากนัก สายตาของฮองเฮาถึงแม้ว่าจะดูเจตนาร้าย แต่ก็ทำให้นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจ ไม่อยากคิดอะไร ที่มุมปากยกขึ้นเผยรอยยิ้มที่ดูเหมาะสม ก็ถือว่าเป็นการตอบรับ

ไทเฮาเผชิญหน้ากับนางอย่างสงบนิ่งเช่นนี้ ในใจก็อดที่จะตื่นตระหนกไม่ได้ นี่ไม่เหมือนกับข่าวลือที่เคยได้ยินก่อนหน้านี้ เพียงแต่ว่า การครอบครองสิ่งของของคนอื่นท้ายที่สุดแล้วคือสิ่งที่ไม่ดี

ไทเฮาขมวดคิ้ว แล้วก็ไม่มองนางอีกเลย "ฝ่าบาท เริ่มการเซ่นไหว้เถอะ"

"เริ่มการเซ่นไหว้!" ภายใต้การพยักหน้าแสดงเจตนารมณ์ของฝ่าบาทต่อเฉินกงกง เสียงที่นุ่มนวลและแหลมคมดังก้องไปทั่วจัตุรัส

คนกลุ่มนั้นสวมชุดนักพรต ต่างทยอยมายืนที่แท่นบูชา บนโต๊ะมีสัตว์ 6 ชนิดคือม้า วัว แกะ ไก่ สุนัข หมู

นักบวชเต๋าหนวดเครายาวที่เป็นหัวหน้า มือข้างหนึ่งถือแส้ปัด ข้างหนึ่งถือแก้วเหล้า เคาะเสียงดังติดต่อกัน จุดธูปเทียน ปักลงบนเครื่องเซ่นไหว้

โปรยข้าวสาร จุดธูปเผากระดาษ คุกเข่าลงกราบเป็นอันสำเร็จเสร็จสิ้น

ชายชราหนวดเครายาว มอบธูปเก้าดอกให้ไทเฮาฝ่าบาทและฮองเฮา

ทั้งสามคนรับธูปมา จุดไฟ และคุกเข่าลงบนฟูก ก้มลงกราบเทพเจ้า อธิษฐานด้วยจิตใจเลื่อมใส

เสียงเคาะหยุดลง ทั้งสามคนจึงลุกขึ้น และนำธูปปักลงไปในกระถางธูป

แต่ในขณะที่ปักธูปลงไป ฉับพลันธูปที่เผาไหม้อยู่ก็หักลง ธูปครึ่งดอกได้ตกลงบนแท่น

ไทเฮาเป็นเช่นนี้ แม้กระทั่งฝ่าบาทกับฮองเฮาก็เป็นเช่นนี้

เหตุการณ์ไม่คาดคิดในครั้งนี้ ทำให้ทุกๆ คนตกใจ ในฉับพลันก็ไม่กล้าแสดงความโกรธออกมา

ทันใดนั้นในจัตุรัส กลายเป็นเงียบสงบลงมา

เงียบสงบอย่างมาก!

"หายนะครั้งใหญ่!" นักบวชเต๋าหนวดเครายาว เบิกตาโพลง

กระทั่งยังพูดประโยคนั้นซ้ำอีกครั้ง "หายนะครั้งใหญ่"

ทุกคนสูดลมหายใจเข้า และทยอยกันคุกเข่าลงอย่างกระวนกระวายใจ

ไทเฮากับฝ่าบาทขมวดคิ้วแน่น ไทเฮาเอ่ยถามอย่างเคร่งเครียดว่า "ท่านนักบวชที่กล่าวมาหมายความว่าอย่างไร? หายนะครั้งใหญ่อะไรกัน"

"จุดธูปหักทั้งหมด นี่คือเรื่องอัปมงคล เป็นครั้งแรกที่ข้าน้อยได้เห็นลางร้ายเช่นนี้ หากไม่ใช่ความเสื่อมเสีย ร่างกายของผู้ภาวนาก็จะต้องเจ็บป่วย แม้แต่โชคชะตาของประเทศนี้ก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย" นักบวชเต๋าหนวดเครายาวลูบหนวดเครา ใบหน้าหน้าเศร้าโศก

เดิมทีไทเฮาที่เซ่นไหว้เทพเจ้าอยู่ ได้ยินเช่นนี้ ก็ยิ่งตื่นตระหนก รีบเอ่ยถามว่า "ท่านนักบวชน่าจะมีวิธีบีบบังคับมันนะ"

ฝ่าบาทที่อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วแน่น มองเขาด้วยใบหน้ารีบร้อน

ท่านนักบวชครุ่นคิดเล็กน้อย ท้ายที่สุดก็ถอนหายใจอย่างจนปัญญา "ช่างเถอะ ความลับนี้จะต้องไม่รั่วไหล แต่มันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ถึงแม้ว่าข้าน้อยจะสิ้นอายุขัยลง ก็จะคอยมาแอบสอดแนมความลับชั่วคราว"

พูดจบ เขาก็นั่งขัดสมาธิ หลับตาแน่น ทำปมซับซ้อนในมือ

จากนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นสะท้านขึ้นมา ดวงตาเริ่มเหลือกถลน

ฉู่เนี่ยนซีมองไปบนแท่น ในใจก็อดหัวเราะเยาะไม่ได้ ในฐานะที่นางเป็นคนสมัยใหม่ ถึงแม้จะรู้ว่ามีสิ่งเหนือธรรมชาติมากมายในโลกใบนี้ แล้วก็มีผู้คนมากมายที่มีความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ แต่นักบวชเต๋าคนนี้เป็นพวกคนชั่วอย่างเห็นได้ชัด จากการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อใบหน้าและมือ สิ่งเหล่านี้เป็นการเจตนา

หากเป็นปฏิกิริยาตอบสนองตามเงื่อนไขจริง หรือถูกแรงภายนอกตรึงเอาไว้ อาการชักกระตุก การตอบสนองของกล้ามเนื้อจะไม่เป็นเช่นนี้อย่างแน่นอน

คนธรรมดาทั่วไปอาจจะไม่รู้ แต่ฉู่เนี่ยนซีเข้าใจร่างกายมนุษย์เป็นที่สุด เป็นธรรมดาที่จะไม่สามารถซ่อนมันจากสายตาของนางได้

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ฉู่เนี่ยนซีที่คุกเข่าก็รู้สึกเจ็บปวดที่หัวเข่า จึงค่อยๆ ขยับร่างกายส่วนร่างเล็กน้อย แต่จู่ๆ เย่เฟยหลีก็พิงเข้ามา และพูดกระซิบว่า "ถ้าเมื่อยก็พิงได้นะ"

ฉู่เนี่ยนซีมองไหล่ที่พิงเข้ามา ก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

ช่วงนี้เย่เฟยหลีเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน คาดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถใช้คำพูดที่อ่อนโยนเช่นนี้

เป็นอีกครั้งที่ของซ่างกวนเย็น ที่เห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง สองมือที่ปิดซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ ค่อยๆ กำแน่นขึ้นมา ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความริษยาเกลียดชัง จากนั้นก็เหมือนว่านึกอะไรขึ้นได้ จึงยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

หึ ฉู่เนี่ยนซีเจ้าลำพองใจไปก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะต้องทนทุกข์ทรมานแล้ว