พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 68

คนบนแท่นเห็นนางเข้ามาใกล้ก็รู้สึกไม่เข้าใจ แต่เมื่อนางได้พูดคำพูดนี้ออกมา อดไม่ได้ที่จะตึงเครียดขึ้นมา ฮองเฮาจึงตะโกนกล่าวว่า "ฉู่เนี่ยนซี เจ้าจะทำอะไร? หรือว่าต้องการฆ่าคนเพื่อปิดปาก? รีบมาขัดขวางนางเร็วเข้า!"

"ใครบังอาจ!" ในดวงตาของฉู่เนี่ยนซีราวกับมีแสงเย็นวาบ มองไปที่องครักษ์ที่เตรียมจะเข้ามา จากนั้นก็มองไปยังฮองเฮา "นี่ฮองเฮาหมายความว่าอย่างไร ไม่ว่าอย่างไร ซีเอ๋อร์ก็เป็นคนของราชวงศ์นะเพคะ ตอนนี้ถูกคนเอาดาวหายนะมาสวมหัว ไม่ว่าอย่างก็จะต้องคิดออก หากข้าเป็นดาวหายนะจริง เพื่อเห็นแก่ร่างกายของไทเฮากับฝ่าบาท และประเทศชาติบ้านเมืองนี้แล้ว ตนเองจะต้องถูกโยนลงเตาไฟ แต่ปัจจุบันนี้สามารถถูกเผาโดยไม่มีเหตุอันควรได้"

ฉู่เนี่ยนซีพูดอย่างเด็ดเดี่ยวและองอาจผึ่งผาย อดไม่ได้ที่จะทำให้คนรู้สึกประทับใจเล็กน้อย

ต่อให้บูชาเทพเจ้า ก็ไม่สามารถเผาคนให้ตายทั้งเป็นได้อย่างแน่นอน

ไทเฮามองนางอย่างตกตะลึง รู้สึกพูดไม่ออกอยู่ในใจ แง่หนึ่งก็เชื่อท่านนักบวช อีกแง่หนึ่งกลับเห็นท่วงท่าที่งดงามมีสง่าและชอบธรรมของฉู่เนี่ยนซี ไม่เหมือนกับดาวหายนะตามที่ปากของเขาพูดเลย จึงอดถามไม่ได้ว่า "ท่านนักบวช เจ้าดูซิ ว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า ดาวหายนะอาจจะมีคนอื่นอีกก็ได้"

"ไม่หรอกพ่ะย่ะค่ะ ดาวหายนะมีลักษณะพิเศษที่เด่นชัด ท่านนี้สอดคล้องกันอย่างสมบูรณ์ อีกทั้งดาวหายนะยังชำนาญฝนการเถียงข้างๆ คูๆ ด้วย ไทเฮาไม่สามารถถูกภาพที่ปรากฏหลอกจนทำให้สับสนได้นะพ่ะย่ะค่ะ"

ท่านนักบวชหนวดเครายาวเห็นไทเฮาลังเลสงสัย ก็รีบกล่าวปฏิเสธทันที

ฉู่เนี่ยนซีมองเขา ด้วยใบหน้าที่ยังคงแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าเรื่องที่กำลังพูดทั้งหมดในขณะนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางแม้แต่น้อย

"ท่านนักบวชยังไม่ได้ตอบคำถามของข้าเลย เจ้าสามารถติดต่อกับเทพเจ้าได้ น่าจะรู้ว่าตนเองจะตายเมื่อไหร่! ท่านนักบวชไม่กล้าตอบ หรือไม่รู้วิธีที่ติดต่อกับเทพเจ้ากันแน่"

"เจ้า......เป็นธรรมดาที่ข้าจะรู้อยู่แล้ว แต่ความตายนั้นเป็นความลับ ไม่สามารถรั่วไหลได้"

"อย่างนี้นี่เอง ท่านนักบวชคิดแทนผู้อื่นเช่นนี้ จะต้องมีชีวิตที่สงบสุขราบรื่นอายุยืนยาวเป็นร้อยๆ ปีอย่างแน่นอน" ฉู่เนี่ยนซีก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง แต่เท้าดูเหมือนว่าจะเหยียบชายกระโปรงของตนเอง ฉับพลันจึงซวนเซไปข้างหน้าสองก้าว

"ไอ๋หยา" ฉู่เนี่ยนซีทำเสียงตกใจ ในแววตาแสร้งทำว่ามีความตื่นตระหนกเข้ามาแทนที่

ในเวลาเดียวกัน ฉู่เนี่ยนซีก็เข้าใกล้ท่านนักบวชมากยิ่งขึ้น มือโบกไปมา ในชั่วพริบตาแป้งเหล่านั้น ก็ได้ผ่านปลายจมูกของเขา

จากนั้นก็ทรงตัวยืนอย่างมั่นคง "ขอโทษนะ ชุดฝ่ายในวันนี้ค่อนข้างยาวไปเล็กน้อย"

"หึ......" ท่านนักบวชหนวดเครายาวโบกแส้ขึ้นลง "ข้าจะต้องสงบสุขราบรื่นอย่างแน่นอน"

"หื๊ม? อย่างนั้นหรือ เช่นนั้นตอนนี้ข้าจะบอกกับเจ้าว่า ข้าก็ติดต่อกับเทพเจ้าได้เช่นกัน เทพเจ้าเพิ่งจะบอกข้าว่า หากเจ้าไม่ใช่คนชอบธรรม อีกสักครู่เจ้าจะต้องตายโหง!"

"ดาวหายนะอย่างเจ้าเจตนาจะพูดให้คนที่อยู่ที่นี่ตกใจ" ชายชราหนวดเครายาวกล่าวอย่างโมโห หันไปทางไทเฮาทันที "ไทเฮากับฝ่าบาทได้โปรดออกคำสั่งโดยเร็วด้วย ดาวหายนะพูดมากขึ้น ก็จะมีเหตุร้ายเกิดมากขึ้นไปด้วย เมื่อถึงเวลานั้นเกรงว่าจะไม่อาจเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้"

ไทเฮาได้ฟังคำพูดของท่านนักบวช ถึงแม้ว่าจะเป็นห่วงประเทศชาติ แต่ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นคนที่มีชีวิต อดไม่ได้ที่จะยุ่งเหยิงเล็กน้อย "เอ่อ ข้าทานเจมาหลายปีแล้ว แล้วคนที่มีชีวิตตอนนี้จะต้องถูกเผาจนตาย......ท่านนักบวชมีวิธีอื่นหรือไม่"

"มีเพียงวิธีการนี้พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ว่าที่อยู่ตรงหน้าเรานี้ไม่ใช่คนแล้ว เวลานั้นที่ดาวหายนะเข้าร่าง เจ้าของร่างเดิมได้ตายไปแล้ว! ดังนั้นไทเฮาไม่จำเป็นจะต้องตำหนิตนเอง การทำเช่นนี้ ร่างเดิมก็จะสงบสุขไปด้วย"

"เสด็จแม่เพคะ ร่างกายของท่านกับฝ่าบาทและประเทศชาติเป็นสิ่งสำคัญ ถึงแม้ว่าหม่อมฉันจะทนไม่ได้ แต่ในเมื่อท่านนักบวชบอกแล้วว่า ตอนนี้เป็นดาวหายนะ ไม่ใช่คน เช่นนั้นเราควรจะกำจัดอันตรายเพื่อประชาชน" ฮองเฮาเห็นว่าไทเฮายังคงลังเลอยู่ ทันใดนั้นจึงกล่าวอย่างมีนัยแฝง

ไทเฮารู้สึกยุ่งเหยิงในใจ ทันใดนั้นก็ราวกับพบจอกแหน ค่อยๆ มั่นคงขึ้นมา ในเมื่อเป็นดาวหายนะ เช่นนั้นก็ควรกำจัดทิ้งเสีย! ประเทศชาติไม่สามารถสั่นคลอนได้