ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 196

ขณะที่เขาพูด และพลางยกมือคำนับอู๋ซีหยวน “พี่ซีหยวนมีสมาธิดีมาก ข้ารู้สึกละอายยิ่งนัก！”

อู๋ซีหยวน ：..........

ไม่ใช่ว่าเขามีสมาธิดี แต่เป็นเพราะภรรยาของเขายังเด็กอยู่........

แน่นอนว่า เขาจะไม่เอ่ยคำเหล่านี้กับพวกเขา จึงเดินอ้อมผ่านเขาไปที่โต๊ะของตัวเอง แล้วถามอย่างใจเย็นว่า “เจ้าท่องหนังสือของวันนี้เสร็จแล้วหรือ?”

โจมตีครั้งเดียวถึงตาย

เมิ่งอวี่ชุนร่ำไห้ และทรุดตัวลงบนเตียงนอน “ทำไมคนเราถึงแตกต่างกันได้ขนาดนี้? บางคนสามารถไปหาภรรยาหลังเลิกเรียนได้ แต่บางคนกลับต้องท่องตำราอยู่ที่สำนักศึกษา และบังเอิญที่คนอื่นท่องจำได้แล้ว แต่ข้ากลับท่องจำไม่ได้ ข้าช่างอาภัพนัก”

ครู่ต่อมา เขาก็ลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้ง และเข้าหาอู๋ซีหยวนใกล้ๆ ยกมือขึ้นพร้อมแยกเขี้ยวขู่ใส่เขา

“รีบบอกเคล็ดลับในการท่องจำมาให้ข้าโดยเร็ว！ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้ายนะ！”

อู๋ซีหยวนหัวเราะเบาๆ และเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองเขาด้วยใบหน้ากึ่งยิ้ม “ถ้าเจ้าเหม่อลอยในขณะที่อาจารย์กำลังบรรยาย เกรงว่าจะท่องจำได้ง่ายกว่า”

เมิ่งอวี่ชุนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ยิ้มอย่างไม่เต็มใจ และนั่งตัวตรง “เจ้าเองก็เห็นเช่นกันหรือ”

แต่ไม่ใช่ว่าเขาต้องการเหม่อลอย แต่คนเราจะมีความสนใจที่จดจ่อสี่ถึงห้าชั่วโมงต่อวันได้อย่างไร?

“ข้าก็ไม่อยากเป็นเช่นนั้น แต่การอ่านหนังสือทั้งวัน แม้ว่าจะเป็นนักเรียน แค่เห็นข้าก็ปวดหัวแล้ว”

สิ่งที่อู๋ซีหยวนภูมิใจที่สุดคือการควบคุมตัวเอง เมื่อเขามีสมาธิ เขาก็ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย และจะจดจ่อกับการอ่านหนังสือเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าเมิ่งอวี่ชุนดูหมดเรี่ยวแรงและไร้ชีวิตชีวา ดูเหมือนว่าเขาเห็นแล้วก็ทนไม่ไหว จึงถอนหายใจ และพูดกับเขาว่า “แน่นอนว่าเจ้าท่องหนังสือแบบนี้มันย่อมไม่ได้ผล เจ้าต้องเข้าใจความหมายก่อน จากนั้นก็จะท่องจำได้เร็วขึ้น”

เมิ่งอวี่ชุนรู้ว่าเขากำลังชี้แนะตัวเอง ดังนั้นจึงรีบลุกขึ้น และโค้งคำนับของคุณเขา “น้อมรับคำชี้แนะ”

.

ซูจิ่วเย่ว์และหลิวซุ่ยฮวาพักที่โรงเตี๊ยมหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นพวกเขาตื่นแต่เช้า ไปลงบันทึกรายละเอียดการเข้าพักที่พ่อค้าคนกลาง จากนั้นก็เดินทางไปจวนสกุลเย่ว์

วันนี้นายหญิงเย่ว์ก็ตื่นแต่เช้า รีบแต่งตัว และรอพวกเธออยู่ที่บ้าน

คนเฝ้าประตูเพิ่งเข้ามารายงาน เธอก็รีบพาสาวใช้และแม่สามีออกไปข้างนอก

“จิ่วเย่ว์ พี่สะใภ้หลิว พวกท่านมากันเช้ามาก ทานข้าวหรือยัง? ข้าจะให้ในครัวเตรียมอาหาร ท่านทั้งสองทานข้าวก่อนแล้วเราค่อยออกเดินทางดีไหม?”

เมื่อหลิวซุ่ยฮวาได้ยินนางเรียกตัวเองว่าพี่สะใภ้ ก็รู้สึกใกล้ชิดกับนางมากขึ้น

สุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านี้ต่างก็คิดว่าตัวเองสูงส่ง แต่นายหญิงเย่ว์คนนี้อ่อนน้อมถ่อมตน ช่างเป็นคนที่ยอดเยี่ยมนัก

“นายหญิงเกรงใจเกินไปแล้ว ก่อนมาพวกข้าทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ถ้าท่านเตรียมตัวเสร็จแล้ว พวกเราออกเดินทางเลยไหม?”

นายหญิงเย่ว์อยากจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย เกรงว่าจะมีคนมาชิงตัดหน้านางไป

นางหัวเราะอย่างเต็มที่ “พี่สะใภ้ไม่ต้องเกรงใจ นามสกุลเดิมของข้าคือหลี่ ชื่อเซ่าอิง ท่านเรียกข้าว่าน้องเซ่าอิงก็ได้”

นายหญิงเย่ว์ชอบร่วมมือกับคนธรรมดาเช่นพวกเธอ ถ้าเจ้าเคารพข้า ข้าก็จะเคารพเจ้าเช่นกัน เงินสิบเหรียญสำหรับขุนนางชั้นสูงอย่างพวกเขาแล้ว ก็ไม่ถือว่าเป็นเงินก้อนใหญ่อะไร

นางมีร้านค้าสิบกว่าร้าน และยังมีที่ดินและบ้านที่เป็นชื่อของนาง นับประสาอะไรกับเงินแค่สิบเหรียญ

ถ้าหากได้เธอมาช่วย ต้องเพิ่มอีกสิบเหรียญทำไมจะไม่ได้?

“พวกท่านได้อ่านเอกสารแล้ว มีข้อคัดค้านหรือไม่? ไม่ต้องกังวล หากมีอะไรที่ไม่พอใจก็สามารถพูดออกมาได้เลย พวกเราสามารถตกลงเงื่อนไขกันได้”

ซูจิ่วเย่ว์ส่ายหัว “ไม่มีแล้ว ท่านเขียนเอกสารได้ดีมาก”

นายหญิงเย่ว์เห็นด้วย “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปหาใต้เท้าจือโจวกัน?”

ใต้เท้าจือโจวต้องออกว่าราชการในตอนเช้าที่ศาล ชาวบ้านธรรมดาไม่มีโอกาสได้เข้าพบเขา แต่นายหญิงเย่ว์มีตำแหน่งนายหญิงชั้นสูงสุด ใต้เท้าจือโจวจะกล้าปฏิเสธนางได้อย่างไร?

ซูจิ่วเย่ว์และหลิวซุ่ยฮวานั่งอยู่ในรถม้าของนายหญิงเย่ว์ มองดูการตกแต่งอันงดงามภายในรถม้า พวกเขาจึงคอยระมัดระวัง กลัวว่าตัวเองจะสัมผัสบางสิ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ จนทำให้เกิดความเสียหาย

นายหญิงเย่ว์สังเกตเห็นทุกอย่าง จึงพูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับประสบการณ์ของนางในที่ต่างๆ แม่สามีและลูกสะใภ้จึงค่อยๆผ่อนคลาย

เมื่อมาถึงจวนจือโจว หวังก่วงเสียนรู้ว่านายหญิงเย่ว์มาถึงแล้ว ก็ออกมาต้อนรับด้วยตัวเองที่หน้าประตู

หวังฉี่อิงเป็นคนไม่เอางานเอาการ เขากำลังจะพาผู้ติดตามของเขาไม่กี่คนออกไปเดินเล่นข้างนอก เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างที่คุ้นเคยลงมาจากรถม้า

เอ๊ะ? นี่มันใช่........ชื่อว่าอะไรนะ? เขาเอาพัดที่ถือไว้เคาะที่ศีรษะอยู่นาน กว่าจะนึกขึ้นได้

“คุณชาย ท่านหมายถึงใคร?”