ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 26

อู๋ซีหยวนยังอยากพูดต่อ แต่เธอก็ยกผ้าห่มขึ้นแล้ว "ข้าจะเอาถ้วยไปให้ท่านแม่"

เธอที่เพิ่งนั่งอยู่ที่ขอบเตียงเตาผิง ก่อนจะลงจากเตียงเตาผิง อู๋ซีหยวนก็หยิบถ้วยขึ้นมา "เดี๋ยวข้าเอาไปให้ท่านแม่เอง ข้างนอกมันหนาว เจ้าอยู่ข้างในห้องเถอะ"

ในขณะที่ซูจิ่วแย่ว์กำลังจะตอบว่าไม่ เขาก็ออกจากประตูไปแล้ว

ไม่นาน อู๋ซีหยวนก็กลับมาจากข้างนอก พร้อมกับเกล็ดหิมะที่เกาะบนตัวเขาเล็กน้อย

ซีเย่ว์จิ่วช่วยปัดหิมะออกจากเสื้อผ้าของเขา แล้วเร่งเขา: "เจ้าไปที่เตียงเตาผิงเร็ว พื้นมันเย็นมาก"

หน้าต่างของบ้านถูกแปะด้วยกระดาษสองชั้นและผ้าม่านก็ถูกดึงลด แต่ลมหนาวยังคงพัดเข้ามาตามช่องว่างทุกทิศทางของบ้านเป็นครั้งคราว

อู๋ซีหยวนก็ไม่เกรงใจเธอ ถอดเสื้อคลุมข้างนอกออกสองสามตัว แล้วมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม

“เจ้าอย่ากอดข้า!” ซูจิ่วเย่ว์รีบท้วง

อู๋ซีหยวนไม่ยอมปล่อยมือ "เจ้ากลัวความหนาวขนาดนั้น ตัวข้าอุ่นมาก ข้าจะช่วยให้เจ้าอบอุ่น"

...

กลางคืนของฤดูหนาวนั้นยาวนานมาก หิมะตกตลอดทั้งคืน และด้านนอกก็ขาวโพลนกว้างใหญ่เป็นเวลานาน

แต่ถึงอย่างนั้น หลายคนก็ยังตื่นแต่เช้าตรู่

ทันทีที่ลืมตา ครอบครัวก็ต้องกินข้าว ออกไปข้างนอกอาจจะหาของกินไม่ได้ แต่ถ้าไม่ออกไป ท้องทุกคนต้องหิวแน่นอน

ข้างนอกมีหลายคนที่สวมเสื้อคลุมและแบกตะกร้าไว้บนหลัง เพื่อที่จะไปบนภูเขา ซีเย่ว์จิ่วเพิ่งลืมตาขึ้น

เธอที่นอนอยู่บนเตียงเตาผิง เธอยังมึนงงเล็กน้อย ใช้เวลานานมากกว่าจะแยกตัวเองออกจากความฝันฟางไฉได้

เป็นอาการใจสั่นที่ห่างหายไปนาน เธอลุกขึ้นนั่งจากเตียงเตาผิงและขบคิด พลางหยิบเสื้อผ้าของเธอจากเตียงเตาผิงทีละตัวและสวมมันด้วยสีหน้าว่างเปล่า

การเคลื่อนไหวของเธอก็รบกวนอู๋ซีหยวนที่อยู่ข้างๆด้วย อู๋ซีหยวนลืมตาขึ้นและยิ้มกว้างเมื่อเห็นเธอ"อรุณสวัสดิ์! เมียข้า!"

ซูจิ่วเย่ว์ผูกสายรัดบนเสื้อและพลางพูดกับเขาว่า : "เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะ ข้าจะไปต้มน้ำร้อน วันนี้หนาวมาก ทุกคนต้องใช้น้ำร้อนแน่"

เดิมทีอู๋ซีหยวนก็งีบหลับน้อยมาก และเขาไม่มีนิสัยชอบนอนขี้เกียจ เขาจึงลุกขึ้นจากเตียงเตาผิงทันที

“ข้าจะช่วยเจ้าก่อไฟ!” ในเวลานี้เขาดูเหมือนเด็กเล็กที่กระฉับกระเฉงและยังขยันมากๆ

คนหนึ่งก่อไฟ อีกคนทำอาหาร

เมื่อทุกคนตื่นขึ้น ซูจิ่วเย่ว์ได้ย้ายม้านั่งเล็กๆ ออกไปตัดฟืนข้างนอกแล้ว

อู๋ซีหยวนอยากช่วยเธอ เธอก็ไม่ยอม แค่ให้เขาจัดเรียงกองฟืนอยู่ข้าง ๆ

หลิวซุยฮวาตื่นมาก่อนเพื่อต้มน้ำร้อนล้างตัว และอู๋เอ้อร์เฉินจากห้องที่สองก็ตื่นขึ้นเช่นกัน และหลิวซุยฮวาเรียกเขาว่า "เหล่าเอ้อร์ สักหน่อยเจ้าขึ้นไปกวาดหิมะที่ข้างบนหลังคาให้หมด หิมะที่ตกหนักติดๆกันหลายวัน กลัวว่าหลังคาจะพังลงมา"

ไม่นานหลังจากที่อู๋เอ้อร์เฉินตื่นขึ้นมา เพราะได้ยินคำพูดของแม่ เขาก็ตอบเสียงเบาและวิ่งไปที่กระท่อมในสวนหลังบ้าน

ซูเย่ว์จิ่วนั่งอยู่ในสนามหญ้า มือของเธอเคลื่อนไหวช้าๆ เธอครุ่นคิดกับเรื่องที่อยู่ในใจ และจึงตัดสินใจได้

หลังจากนั้นไม่นาน อู๋เอ้อร์เฉินเก็บข้าวของและมากวาดหิมะ แต่ถูกซูจิ่วเย่ว์หยุดไว้ "พี่ชายรอง เดี๋ยวท่านค่อยกวาดเถอะ ข้าจะตัดฟืนพวกนี้ให้เสร็จก่อน"

อู๋เอ้อร์เฉิน เห็นว่าเธอตัวเล็ก และถือขวานลำบาก เขาจึงพูดตรงๆว่า "เจ้ากลับไปที่บ้านเถอะ ข้ากวาดหิมะเสร็จ แล้วจะตัดฟืนให้ ยังไงก็ไม่เปลืองแรงข้าหรอก"

แต่ซีเย่ว์จิ่วยืนกรานว่า "พี่รอง ท่านยังไม่ได้ทานข้าวเช้าใช่ไหม กินข้าวเช้าก่อนแล้วค่อยทํางานต่อก็ไม่สายหรอก งานแค่นี้ล้มข้าไม่ได้หรอก"