ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 26

อู๋ซีหยวนยังอยากพูดต่อ แต่เธอก็ยกผ้าห่มขึ้นแล้ว "ข้าจะเอาถ้วยไปให้ท่านแม่"

เธอที่เพิ่งนั่งอยู่ที่ขอบเตียงเตาผิง ก่อนจะลงจากเตียงเตาผิง อู๋ซีหยวนก็หยิบถ้วยขึ้นมา "เดี๋ยวข้าเอาไปให้ท่านแม่เอง ข้างนอกมันหนาว เจ้าอยู่ข้างในห้องเถอะ"

ในขณะที่ซูจิ่วแย่ว์กำลังจะตอบว่าไม่ เขาก็ออกจากประตูไปแล้ว

ไม่นาน อู๋ซีหยวนก็กลับมาจากข้างนอก พร้อมกับเกล็ดหิมะที่เกาะบนตัวเขาเล็กน้อย

ซีเย่ว์จิ่วช่วยปัดหิมะออกจากเสื้อผ้าของเขา แล้วเร่งเขา: "เจ้าไปที่เตียงเตาผิงเร็ว พื้นมันเย็นมาก"

หน้าต่างของบ้านถูกแปะด้วยกระดาษสองชั้นและผ้าม่านก็ถูกดึงลด แต่ลมหนาวยังคงพัดเข้ามาตามช่องว่างทุกทิศทางของบ้านเป็นครั้งคราว

อู๋ซีหยวนก็ไม่เกรงใจเธอ ถอดเสื้อคลุมข้างนอกออกสองสามตัว แล้วมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม

“เจ้าอย่ากอดข้า!” ซูจิ่วเย่ว์รีบท้วง

อู๋ซีหยวนไม่ยอมปล่อยมือ "เจ้ากลัวความหนาวขนาดนั้น ตัวข้าอุ่นมาก ข้าจะช่วยให้เจ้าอบอุ่น"

...

กลางคืนของฤดูหนาวนั้นยาวนานมาก หิมะตกตลอดทั้งคืน และด้านนอกก็ขาวโพลนกว้างใหญ่เป็นเวลานาน

แต่ถึงอย่างนั้น หลายคนก็ยังตื่นแต่เช้าตรู่

ทันทีที่ลืมตา ครอบครัวก็ต้องกินข้าว ออกไปข้างนอกอาจจะหาของกินไม่ได้ แต่ถ้าไม่ออกไป ท้องทุกคนต้องหิวแน่นอน

ข้างนอกมีหลายคนที่สวมเสื้อคลุมและแบกตะกร้าไว้บนหลัง เพื่อที่จะไปบนภูเขา ซีเย่ว์จิ่วเพิ่งลืมตาขึ้น

เธอที่นอนอยู่บนเตียงเตาผิง เธอยังมึนงงเล็กน้อย ใช้เวลานานมากกว่าจะแยกตัวเองออกจากความฝันฟางไฉได้

เป็นอาการใจสั่นที่ห่างหายไปนาน เธอลุกขึ้นนั่งจากเตียงเตาผิงและขบคิด พลางหยิบเสื้อผ้าของเธอจากเตียงเตาผิงทีละตัวและสวมมันด้วยสีหน้าว่างเปล่า

การเคลื่อนไหวของเธอก็รบกวนอู๋ซีหยวนที่อยู่ข้างๆด้วย อู๋ซีหยวนลืมตาขึ้นและยิ้มกว้างเมื่อเห็นเธอ"อรุณสวัสดิ์! เมียข้า!"

ซูจิ่วเย่ว์ผูกสายรัดบนเสื้อและพลางพูดกับเขาว่า : "เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะ ข้าจะไปต้มน้ำร้อน วันนี้หนาวมาก ทุกคนต้องใช้น้ำร้อนแน่"

เดิมทีอู๋ซีหยวนก็งีบหลับน้อยมาก และเขาไม่มีนิสัยชอบนอนขี้เกียจ เขาจึงลุกขึ้นจากเตียงเตาผิงทันที

“ข้าจะช่วยเจ้าก่อไฟ!” ในเวลานี้เขาดูเหมือนเด็กเล็กที่กระฉับกระเฉงและยังขยันมากๆ

คนหนึ่งก่อไฟ อีกคนทำอาหาร

เมื่อทุกคนตื่นขึ้น ซูจิ่วเย่ว์ได้ย้ายม้านั่งเล็กๆ ออกไปตัดฟืนข้างนอกแล้ว

อู๋ซีหยวนอยากช่วยเธอ เธอก็ไม่ยอม แค่ให้เขาจัดเรียงกองฟืนอยู่ข้าง ๆ

หลิวซุยฮวาตื่นมาก่อนเพื่อต้มน้ำร้อนล้างตัว และอู๋เอ้อร์เฉินจากห้องที่สองก็ตื่นขึ้นเช่นกัน และหลิวซุยฮวาเรียกเขาว่า "เหล่าเอ้อร์ สักหน่อยเจ้าขึ้นไปกวาดหิมะที่ข้างบนหลังคาให้หมด หิมะที่ตกหนักติดๆกันหลายวัน กลัวว่าหลังคาจะพังลงมา"

ไม่นานหลังจากที่อู๋เอ้อร์เฉินตื่นขึ้นมา เพราะได้ยินคำพูดของแม่ เขาก็ตอบเสียงเบาและวิ่งไปที่กระท่อมในสวนหลังบ้าน

ซูเย่ว์จิ่วนั่งอยู่ในสนามหญ้า มือของเธอเคลื่อนไหวช้าๆ เธอครุ่นคิดกับเรื่องที่อยู่ในใจ และจึงตัดสินใจได้

หลังจากนั้นไม่นาน อู๋เอ้อร์เฉินเก็บข้าวของและมากวาดหิมะ แต่ถูกซูจิ่วเย่ว์หยุดไว้ "พี่ชายรอง เดี๋ยวท่านค่อยกวาดเถอะ ข้าจะตัดฟืนพวกนี้ให้เสร็จก่อน"

อู๋เอ้อร์เฉิน เห็นว่าเธอตัวเล็ก และถือขวานลำบาก เขาจึงพูดตรงๆว่า "เจ้ากลับไปที่บ้านเถอะ ข้ากวาดหิมะเสร็จ แล้วจะตัดฟืนให้ ยังไงก็ไม่เปลืองแรงข้าหรอก"

แต่ซีเย่ว์จิ่วยืนกรานว่า "พี่รอง ท่านยังไม่ได้ทานข้าวเช้าใช่ไหม กินข้าวเช้าก่อนแล้วค่อยทํางานต่อก็ไม่สายหรอก งานแค่นี้ล้มข้าไม่ได้หรอก"

อู๋ซีหยวนที่อยู่ข้างเธอก็หันกลับมาและพูดว่า "มีข้าด้วย! พี่รอง! ข้าจะช่วยเมียของข้า! ข้าทำงานเก่งมากนะ!"

เด็กน้อยทั้งสองคนพูดเช่นนั้น และอู๋เอ้อร์เฉินก็หัวเราะ :"ได้! งั้นพี่รองจะรอก่อนค่อยกวาด!"

ซูเย่ว์จิ่วยังคงตัดฟืนอยู่ เงยหน้าขึ้นมองไปทางที่เก็บฟืนเป็นครั้งคราว แต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เมื่อเห็นว่าอู๋เอ้อร์เฉินกำลังจะออกมา ซูจิ่วเย่ว์รู้สึกรีบเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นอู๋ซีหยวนที่แอบเล่นหิมะอยู่ข้างๆ จู่ๆเธอก็คิดวิธีใหม่ออกมาได้

“ซีหยวน เจ้ามานี่ ข้ามีเรื่องที่จะพูดกับเจ้า” เธอตะโกน

อู๋ซีหยวนโยนหิมะในมือลงบนพื้น และตบร่างกายของเขา ก่อนที่จะกระโดดโลดเต้นมาหาเธอ "เมียข้า! เจ้าว่ายังไง!"

ซูเย่ว์จิ่วนั่งบนม้านั่งตัวเล็ก กวักมือเรียกเขา และส่งสัญญาณให้เขาเข้ามา

อึกทึกครึกโครมสักพัก จึงถามเขาว่า "จําได้ไหม?"

ดวงตาของอู๋ซีหยวนเป็นประกาย ศีรษะเล็กๆของเขาผงกขึ้นเหมือนไก่ที่จิกข้าว "จำไว้แล้ว!"

เมื่ออู๋เอ้อร์เฉินออกมาจากบ้าน เขาบังเอิญเห็นทั้งสองคนกัดหูกัน จึงกลั้นความดีใจไว้ไม่ได้

จู่ๆน้องชายของเขาก็กลับไปสู่วัยเด็ก ที่มีชีวิตชีวาและน่ารักมาก

เขาหยิบพลั่วและกำลังจะขึ้นไปบนหลังคา เขาต้องกวาดหิมะออกจากที่เก็บฟืนก่อน ดีกว่าถ้าจะบอกว่าที่เก็บฟืนสร้างด้วยไม้แทนอิฐ ถ้าหิมะเยอะกว่านี้มันอาจจะถล่มได้

ทันทีที่เขาเดินไป น้องชายของเขาก็กระโดดมาตรงหน้าเขา "พี่รอง พี่รอง! ท่านปั้นตุ๊กตาหิมะให้ข้าได้ไหม"

อู๋เอ้อร์เฉินเห็นว่าดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง และนึกถึงวันที่เขาเป็นเด็ก ปั้นตุ๊กตาหิมะกับน้องชายในวันที่หิมะตก เขาก็ยิ้มอย่างเต็มใจและตอบตกลง

"ได้! รอพี่รองกวาดหิมะออกจากหลังคาเสร็จ ข้าจะปั้นมันให้เจ้า! ปั้นใหญ่ๆเลย!"

อู๋ซีหยวนกางแขนขวางทางเขา "ไม่ ปั้นตุ๊กตาหิมะให้ข้าก่อน แล้วค่อยกวาดหิมะ!"

อู๋เอ้อร์เฉินไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้ จึงได้แต่ยอมรับชะตากรรม และใช้พลั่วปั้นตุ๊กตาหิมะด้วยให้เขา

ตัวของตุ๊กตาหิมะเพิ่งถูกวางซ้อนกัน อู๋ซีหยวนพาหลานสาวสองคนกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง"โครม"

ทุกคนรีบหันกลับไปดู หลังคาที่เก็บฟืนพังถลมลงมาและหิมะก็สาดกระเซ็นไปทั่ว

เทียนซิวเนียงได้ยินเสียง จึงรีบวิ่งออกมาจากบ้าน เมื่อเห็นสภาพก็ตะโกนด้วยความตกใจว่า "มันถล่มได้ยังไง?"

ย้อนคิดว่าหากสามีของเธอขึ้นไปกวาดหิมะอยู่ ยิ่งทำให้เธอกลัวไปใหญ่

กระดูกของคนเราเปราะมากในสภาพอากาศหนาวเย็น ถ้าตกลงมาจากที่สูงจะเกิดอะไรขึ้น? !

อู๋เอ้อร์เฉินตกตะลึงไปทั้งตัว ใช้เวลานานกว่าจะตั้งสติได้ สายตามองลงมาที่น้องชายที่อยู่ตรงหน้าที่สูงเกือบเท่ากับเขา เขาแทบจะรีบวิ่งไปกอดและหอมเขาสองฟอด

คนอื่นๆ ก็มาที่ลานบ้านในเวลานี้ หลิวซุยฮวามองไปที่หลังคาที่พังถล่มลงมา จากนั้นมองไปที่เด็กๆในสวนต่างไม่มีใครเป็นอันตราย เธอจึงแล้วถอนหายใจยาว

“ดีที่พวกเจ้าไม่เป็นอะไร โชคดีที่พี่ชายรองไม่ได้ไปกวาดหิมะ ไม่งั้นเราจะทำอย่างไร!”

อู๋ฉ่วนพยักหน้าตามเธอราวกับว่าเขากำลังสะท้อนคำพูดของเธอ

แต่อู๋เอ้อร์เฉินกล่าวว่า "ท่านพ่อ ท่านแม่ ครั้งนี้ต้องขอบคุณน้องสาม ถ้าไม่ใช่เพราะน้องสาม ข้าว่าข้าคงขึ้นไปแล้ว"

ทั้งครอบครัวต่างมองไปที่อู๋ซีหยวน อู๋ซีหยวนยังคงงุนงงเล็กน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นฮีโร่ของครอบครัว

หลิวซุยฮว่าเข้ามากอดเขา "ลูกรัก! แม่จะทอดไข่ให้เจ้า!"

ครั้งนี้เทียนซิวเนียงไม่ได้ต่อต้านอะไร แต่เธอกลับอาสาและพูดว่า "ท่านแม่ ให้ข้าทอดไข่ให้เถอะ!"

อู๋ซีหยวน ขัดจังหวะพวกเขาเสียงดัง "เดี๋ยวก่อน!"