ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 52

หลิวซุ่ยฮวา ให้ต้าเฉิงพาพวกเขาไป เพราะพวกเขาจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บฟืนทุกวัน ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกหากพวกเขาจะหายตัวไปสักวันหรือสองวัน

ทันทีที่อู๋ซีหยวน ตื่นขึ้นมา เขาพบว่าไอ้เด็กน้อยที่แย้งพวกพี่ชายของเขาหายตัวไปแล้ว

ก่อนที่เขาจะดีใจ เขาก็พบว่าพี่ใหญ่ของเขาหายไปพร้อมกัน

เมื่อรู้เรื่องนี้ก็ทำให้เขาเสียใจอย่างมาก และเขาก็เดินคอตกไปหาซูจิ่วเย่ว์ “เมียข้า พี่ใหญ่ไม่ต้องการข้าอีกแล้วเหรอ? เขากำลังจะเป็นพี่ใหญ่ของคนอื่นเหรอ?”

ซูจิ่วเย่ว์เพิ่งตักน้ำร้อนออกมาและจะล้างหน้าให้เขา แต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดขี้หวงเช่นนี้ เธอก็อดหัวเราะไม่ได้

เมื่อเธอยิ้ม อู๋ซีหยวนก็ยิ่งรู้สึกทําอะไรไม่ถูก

เขาเกาหลังศีรษะแล้วถามอย่างไร้เดียงสา: "เมียข้า เจ้าหัวเราะอะไร ทำไมเด็กคนนั้นถึงหายไปพร้อมกับพี่ใหญ่?"

ซูจิ่วเย่ว์ไม่สามารถที่จะอธิบายที่อยู่ของอู๋จงหยวนให้เขาฟังได้ เธอจึงพูดว่า "พี่ใหญ่ไปส่งเขาหาครอบครัวของเขาแล้ว"

อู๋ซีหยวนจึงยิ้มอย่างมีความสุข "ดีจริงๆ เขามีครอบครัวแล้ว เขาก็ไม่ต้องแย่งพี่ชายของข้าแล้ว!"

“พี่ใหญ่และพี่รองก็เป็นพี่ชายของเจ้าตั้งแต่แรก และไม่มีใครแย่งพวกเขาไปได้เหรอ”

อู๋ซีหยวนพยักหน้า "ใช่! เขายังเป็นพี่ชายของเมียข้าด้วย!"

ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก

ซูจิ่วรู้สึกกระสับกระส่ายทันที จับมือผ้าคลุมหน้าไว้แน่น แต่เธอไม่กล้าไปเปิดประตู เพราะเธอกลัวว่าเธอจะแสดงอาการน่าสงสัย หรือสร้างปัญหาอะไรออกมา

เสียงเคาะประตูยังคงดังอยู่ อู๋ซีหยวนเห็นว่าซู่จิ่วเยว่ไม่ได้เปิดประตู จึงมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ “เมียข้า ทำไมเจ้าไม่ไปเปิดประตูล่ะ?”

จากนั้นซูจิ่วเย่ว์ก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง และยิ้มเบาๆ "ไปสิ ไปสิ"

มือของเธอสัมผัสกับลูกกลอน และหายใจออกลึกๆเพื่อสงบอารมณ์ของเธอก่อนที่จะเปิดประตู

คนที่ยืนอยู่ข้างนอกไม่ใช่ทหารคุ้มกันที่ถือดาบเหมือนในความฝันของเธอ แต่เป็นคนธรรมดาที่สวมเสื้อคลุมขาดๆ

ซู่จิ่วเยว่ไม่เคยเห็นบุคคลนี้มาก่อน น่าจะไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านของพวกเขา

ทันทีที่อีกฝ่ายเห็นว่าประตูเปิด ก็พูดทันทีว่า "นี่คือบ้านของอู๋ฉ่วนหรือเปล่า?"

ซูจิ่วเย่ว์พยักหน้า "ใช่ ขอถามหน่อยว่าท่านคือ..."

“ข้ามาจากหมู่บ้านตระกูลหลิวข้างๆ ข้าบังเอิญผ่านหมู่บ้านของเจ้าและมาส่งความให้ หลิวต้าหลินเขาป่วยหนัก พวกเจ้ารีบไปดูหน่อยเถอะ”

ซู่จิ่วเยว่ไม่รู้ว่าหลิวต้าหลินคือใคร แต่จริงๆ แล้วในครอบครัวของพวกเขามีคนนามสกุลหลิวซึ่งเป็นแม่สามีของเธอ

ทันทีที่สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอก็รีบตะโกนเข้าไปในห้อง "ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านรีบออกมาเร็วๆ มีคนจากหมู่บ้านหลิวมาที่นี่!"

ทั้งสองหมู่บ้านอยู่ไม่ไกลกันมากนัก หลิวซุ่ยฮวา เพิ่งกลับไปบ้านเกิดของเธอเมื่อเพิ่งเข้าฤดูหนาว และยังนำถุงข้าวสารมาให้ที่บ้าน และคิดว่าพวกเขาน่าจะอยู่รอดผ่านฤดูหนาวได้

ตอนนี้มีคนจากตระกูลข้ามา? และมาทำไม?

แม้ว่าตอนนี้เธอจะเต็มไปด้วยความสงสัย และเธอก็ยังรีบเดินออกมาจากห้อง

เมื่อมองไปที่ลานบ้านเป็นหลิวจ้วง จึงรีบถามว่า "ต้าจ้วง ทำไมเจ้ามาถึงที่นี่ล่ะ? มีอะไรเกิดขึ้นกับท่านแม่ของข้าเหรอ?"

หลิวจ้วงถอนหายใจ "มันเกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องใหญ่เลย!"

ใบหน้าของหลิวซุ่ยฮวา ซีดลง "อะไร...เรื่องใหญ่เหรอ?"

“ วันนี้มีคนกลับมาจากเมืองยงโจวและบอกว่าหลานชายคนโตของเจ้าถูกชายฉกรรจ์จับ และท่านแม่ของเจ้าก็หมดสติไปตรงนั้น ตอนที่ข้าเดินทางมาท่านก็ยังไม่ฟื้นเลย!”

น้ำตาของหลิวซุ่ยฮวา ก็ไหลออกมาทันที เมื่อวานเธอไปเมืองยงโจวทำไมไม่ได้เจอหลานชายคนโตของเธอ จะได้พาเขากลับมาพร้อมกัน นี่ไปถูกโดนชายฉกรรจ์จับได้ยังไง?!

ลูกชายคนเล็ก หลานชายคนโต นี่ล้วนเป็นชีวิตจิตใจของท่านแม่เธอเลย!