ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 6

ซูจิ่วเยว่เอียงศีรษะและคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัว “ฉันยังไม่เคยกินเหมือนกัน แต่อันนี้ขายได้เงินเยอะมาก”

“เงินเยอะเหรอ?!” ดวงตาของอู๋ซีหยวนเป็นประกาย “งั้นก็สามารถซื้อตุ๊กตาน้ำตาลปั้นได้ใช่ไหม?”

ซูจิ่วเยว่พยักหน้า "แน่นอน! เราไปขุดแล้วเก็บไปให้ท่านแม่เอาไปแลกเงินกันเถอะ!"

ซูจิ่วเยว่ขุดดินด้วยพลั่วเล็กๆของเธอ และอู๋ซีหยวนก็ต้องการช่วย เธอกังวลว่าการกระทำของเขาไม่ระวังจะทำให้รากหัก เธอจึงให้เขาดูอยู่ข้างๆและไม่ให้เขาทำอะไร

อู๋ซีหยวนก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี เมื่อเธอขุดเห็ดหลินจือออกมาทั้งหมด ท้องฟ้าก็ใกล้มืดแล้ว

อู๋ซีหยวนลูบท้อง "เมียข้า ข้าหิวแล้ว"

เดิมทีทั้งสองคนวิ่งมาไกลขนาดนี้ก็ใช้แรงไปไม่น้อย และอู๋ซีหยวนยังกินชานจาไปสองสามลูกอีกด้วย ทำให้ตอนนี้พวกเขาหิวมากขึ้น?

ซูจิ่วเยว่เหลือบมองไปที่ดวงอาทิตย์ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกแล้ว และใส่เห็ดหลินจือที่ขุดออกมาในตะกร้าใบเล็กของเธอแล้ว จึงดึงเขาลุกขึ้น

"ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน"

พวกเขาสองคนยังเด็ก ฝีเท้าก็เร็ว และเมื่อกลับถึงบ้านจึงใช้เวลาไม่มาก

ก่อนเข้าบ้าน ก็ได้ยินเสียงดังของเทียนซิวเหนียง "ท่านแม่! วันนี้ข้าขุดผักป่ามาเยอะขนาดนี้ ท่านต้องแบ่งเกี้ยวให้ข้าเยอะกว่านี้สิ!"

"ไม่! หลายวันก่อนพี่สะใภ้ของเจ้าก็ขุดผักป่าได้เยอะเหมือนกัน ทําไมไม่ได้ยินว่าเขาจะขอเพิ่มเลยสักชิ้น เราทั้งหมดต่างเป็นครอบครัวเดียวกัน ให้คนละชิ้น ไม่เกินนี้!"

"ท่านแม่! ท่านลำเอียงเกินไปไหม แต่บ้านเหล่าซานไม่ได้กินเป็นแค่เกี๊ยวผักนี่? ทั้งหมดนี้ต่างเป็นลูกสะใภ้ของท่าน คนนั้นก็ลูก คนนี้ก็ลูก จะตัดเนื้อก้อนไหนออกไป มันก็เจ็บปวดหัวใจไม่ใช่เหรอ ท่านช่างทำร้ายจิตใจของลูกสะใภ้จริงๆ!"

หลิวซุ่ยฮวาพูดพึมพำ "ลำเอียงเหรอ? ในเมื่อเจ้ารู้อยู่แก่ใจ แต่ข้าไม่ได้คิดว่าเจ้าจะอยู่เพื่อบอกในสิ่งที่ไม่ดีนี้กับข้า เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงลำเอียง? ทำไมในไห่ที่ใส่น้ำตาลทรายแดงของข้าจึงหายไปเยอะ?"

สิ่งที่เทียนซิวเหนียงทำถูกเปิดโปงแล้ว ตอนนี้ใบหน้าของเธอก็แทบจะแขวนไม่อยู่ เมื่อพี่สะใภ้ใหญ่มองเธอ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะแก้ต่างให้ตัวเองสักสองสามคำ

“นี่ไม่ใช่เถาเอ๋อร์อยากกินเหรอ? ลูกอยากจะกิน ในฐานะที่ข้าเป็นแม่ ข้าไม่มีอะไรดีๆจะให้ลูกกิน ข้าจึงต้มน้ำผสมน้ำตาลทรายแดงให้ลูก พวกเราจะเป็นผู้ใหญ่แล้วลำบากหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่ไม่อยากให้ลูกต้องลำบากว่าไหม? "

หลิวซุ่ยฮวาชำเลืองมองลูกสะใภ้คนโตของเธอ และยังคงเป็นเหมือนน้ำเต้าที่เลื่อยปากและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

สะใภ้สามกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ธรรมชาติของคนเป็นแม่ เธอจึงต้องยอมลําเอียงเล็กน้อย

ลูกชายอีกสองคนก็เป็นลูกแท้ๆของเธอเช่นกัน แม้ว่าในฐานะแม่ เธอจะไม่ได้ยุติธรรมมากนัก แต่ก็ต้องไม่ลำเอียงเกินไป

แต่ลูกสะใภ้รองคนนี้เป็นคนฉลาดมาก ในตอนแรกที่ลูกชายรองหลงรักเธอ เธอยืนกรานต้องมอบสินสอดทองหมั้น หลังจากนั้นลูกชายก็ทำงานอย่างหนักจนไม่ได้กินไม่ได้ดื่มมาสามวัน เธอไม่มีทางเลือกนอกจากให้คนไปไถ่ถาม

ต่อมาเธอก็ได้รู้ว่าลูกสาวของตระกูลเทียน แม้จะชอบฉวยโอกาสในเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เธอก็ไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไร ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจให้แต่งงานกับลูกชายของเธอ

แต่หลังจากแต่งงานแล้ว ข้าถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เอาเปรียบแม้กระทั่งคนครอบครัวตัวเองด้วยซ้ำ!

“งั้นลูกไม่ต้องลำบากแล้ว น้ำตาลทรายแดงครึ่งไห่ที่เหลือก็จะถูกแบ่งให้ครอบครัวพี่ใหญ่กับครอบครัวเหล่าซาน!” หลิวซุ่ยฮวากล่าว

เทียนซิวเหนียงจะมีความสุขได้อย่างไร? อย่างมากที่สุดเธอแอบดื่มไม่กี่ครั้ง จะดื่มได้เท่าไหร่กัน? น้ำตาลทรายแดงอีกตั้งครึ่งไห่ ยังเหลือไม่น้อยเลย!

“ท่านแม่! ข้าตักไปแค่สองช้อนเอง มันไม่ได้มากด้วย ท่านแบ่งให้ข้าน้อยลงหน่อยก็ได้ไหม?!”

หลิวซุ่ยฮวามองเธออย่างว่างเปล่า "อย่าแม้แต่จะคิดเลย!"

หลังจากเข้าไปในห้องแล้วหลิวซุ่ยฮวาก็ปิดประตูตามหลัง แล้วถามซูจิ่วเยว่เบาๆว่า "จิ่วยา ลูกมีเรื่องอะไรต้องการบอกแม่เหรอ?"

ซูจิ่วเยว่เม้มริมฝีปากของเธอ วางตะกร้าในมือของเธอลงบนพื้น จากนั้นเอาชั้นผักป่าที่คลุมด้านบนออก และนำสิ่งที่เธอใช้เวลาขุดมานานออกมา

“ท่านแม่ ท่านดูสิว่านี่คือเห็ดหลินจือหรือไม่?”

หลิวซุ่ยฮวาจึงเข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ให้เทียนซิวเหนียงแตะตะกร้าของเธอในเมื่อกี้ เธอไม่คาดคิดจริงๆว่าเด็กน้อยทั้งสองออกไปครั้งหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะได้รับผลประโยชน์แบบนี้กลับมา?

เธอหยิบเห็ดหลินจือจากมือของซูจิ่วเยว่ และใช้แสงจากนอกหน้าต่างดูอย่างละเอียด

เมื่อเห็นสิ่งนี้ใบหน้าของเธอก็แสดงความสุขขึ้นมาทันที "ใช่จริงๆ! เจ้าไปเอามันมาจากไหน"

“วันนี้ซีหยวนพาข้าไปเก็บผักป่า แล้วบังเอิญเจอเข้า”

หลิวซุ่ยฮวาใส่เห็ดหลินจือกลับเข้าไปในตะกร้าแล้วถามเธอว่า "จิ่วยา เจ้าคิดว่าจะขายสิ่งนี้หรือไหม?"

แม้ว่าจะเป็นลูกสะใภ้ แต่ก็เป็นคนเก็บเห็ดหลินจือนี้มา เธอไม่สามารถรับมันไว้เพียงเพราะสถานะของเธอหรอก

ซูจิ่วเยว่ยื่นตะกร้าใบเล็กกับให้เธอ "ท่านแม่ เอาสิ่งนี้ไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินเถอะ"

“ปีนี้เก็บเกี่ยงได้ไม่ดี เอาไปแลกเป็นเงินแล้วเอามาซื้อข้าว” เธอขมวดคิ้ว แววตาเศร้าโศกไม่สมกับอายุ

ต่างบอกว่าลูกของคนจนรีบมีครอบครัว หลิวซุ่ยฮวาถอนหายใจ ยื่นมือไปลูบผมนุ่มๆของเธอ แต่สุดท้ายก็กังวลว่าเมื่อเธอเอาไปแลกเงินแล้วจะถูกโกง ดังนั้นจึงตอบตกลงไป

“พรุ่งนี้แม่จะไปตลาด เจ้าจะไปด้วยกันไหม?”