ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 8

หลังจากนั้นไม่นาน ก็ถึงคิวของหลิวซุ่ยฮวาสองแม่ลูก หลิวซุ่ยฮวายื่นเงินจำนวนหกเหรียญไปให้อย่างระมัดระวัง อีกฝ่ายรับไปไว้ที่มือแล้วเขย่ามันสองครั้งแล้วโยนลงไปที่ตระกร้าบนพื้น

"สองคน หกเหรียญ! เข้าไปได้!"

……

ในเมืองมีคนน้อยกว่านอกเมือง จะเห็นได้ว่าเงินสามเหรียญใหญ่นั้นทำให้ผู้คนจำนวนมากไม่สามารถเข้าเมืองได้

หลิวซุ่ยฮวาปล่อยมือที่จูงซูจิ่วเย่ว์อยู่"จิ่วยาลูกเดินใกล้ ๆ แม่ไว้นะ โลกนี้คนไม่ดีเยอะระวังโดนเขาหลอกไปนะลูก"

จิ่วเย่ว์เกิดมาหน้าตาสะสวย แม้จะสวมใส่เสื้อผ้าหยาบมีรอยปะก็ไม่สามารถปกปิดความงามของนางได้

ตัวซูจิ่วเย่ว์เองก็รู้ ขนาดพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของนางยังสามารถขายนางได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนอื่น

เธอตามติดหลิวซุ่ยฮวาอย่างใกล้ชิดตลอดทางโดยไม่กล้าที่จะเดินช้าแม้ก้าวเดียว

ในตระกร้าของหลิวซุ่ยฮวามีเห็ดหลินจืออยู่ นางแค่ต้องการแลกมันเป็นเงินเสียก่อน เห็ดหลินจือนี้ค่อนข้างใหญ่น่าจะขายได้เงินไม่ใช่น้อย

แม้แต่นางเองก็ไม่คาดคิดว่าลูกสะใภ้ที่ซื้อมาวันแรกก็ให้โชคใหญ่กับนางขนาดนี้

มีร้ายขายยาเจ้าใหญ่ในเมือง เจ้าของร้านยาเป็นคนซื่อตรง โดยปกติแล้วถ้าลูกชายขุดเจอผักป่าเขาจะนำมันมาเพื่อแลกเงินกับเจ้าของร้าน และเถ้าแก่ก็ไม่เคยโกงใคร

ด้วยเหตุนี้หลิวซุ่ยฮวาจึงพาซูจิ่วเย่ว์มาที่นี่

ช่วงนี้มีผู้คนจำนวนมากที่มาขายยาสมุนไพร แม้แต่สมุนไพรที่ยังไม่ถึงเวลาเก็บเกี่ยวก็ถูกขุดขึ้นมาขาย เจ้าของร้านเห็นแล้วก็รู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก

ขณะที่เถ้าแก่กำลังใช้ลูกคิดเพื่อคิดยอดบัญชีอยู่ ทันใดนั้นเสมียนที่อยู่ด้านหน้ารีบวิ่งมาที่ห้องโถงด้านหลัง "เถ้าแก่ ที่หน้าร้านมีหญิงคนหนึ่งเอาเห็ดหลินจือมาขาย ข้าน้อยโง่เขลาขาดความรู้ แต่รู้สึกว่าอายุของเห็ดหลินจือนั้นไม่น้อย และข้าไม่กล้าตัดสินใจ เชิญเถ้าแก่ไปสักครู่"

เมื่อเถ้าแก่เฉียนได้ยินคำนี้และหยุดมือที่วางบนลูกคิดเงยหน้าขึ้นมองเขา " เห็ดหลินจือแก่งั้นหรือ? เจ้าดูไม่ผิดใช่ไหม?"

เสมียนพนมมือขึ้น "ข้าน้อยดูไม่ผิดแน่ ๆ เกิดมาไม่เคยเห็นเห็ดหลินจือใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย!"

เถ้าแก่เฉียนก็เกิดความสนใจแล้วรีบลุกขึ้นทันที "ไป เราไปดูกันเถอะ"

ซูจิ่วเย่ว์และหลิวซุ่ยฮวายืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ มองไปยังทิศทางที่เสมียนเดินออกไป จนมองเห็คนสองคนปรากฏขึ้น ดวงตาก็เปล่งประกายในขณะเดียวกัน

เถ้าแก่เฉียนเดินเข้ามาโดยไม่ต้องพูดเยอะและถามตรงๆ ว่า "ของอยู่ไหน"

หลิวซุ่ยฮวาเปิดผ้าคลุมตะกร้าขึ้น "ท่านเห็นไหม?"

เวลานี้ เมื่อเถ้าแก่เฉียนเห็นเห็ดหลินจือในตะกร้า เขาตกใจมากมองไปรอบๆ เห็นมีคนอยู่ในร้านค่อนข้างเยอะ และผู้หญิงสองคนนี้คือหญิงที่พาลูกมาด้วย

เพื่อไม่ให้พวกเขาเดือดร้อนโดยไม่จำเป็น เถ้าแก่เฉียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ชางกุ้ย! พาสองคนนี้ไปที่ห้องโถงด้านหลังจัดยา!"

ซูจิ่วเยว่รู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่หลิวชุ่ยฮวาเห็นโลกมาเยอะและรู้ว่าเถ้าแก่ต้องการต่อลองราคากับนาง

มีทรัพย์สินเงินทองห้ามเปิดเผยให้คนอื่นรู้ นางยังกังวลว่าจะทำให้เกิดปัญหาโดยไม่จำเป็น แต่เมื่อเถ้าแก่ทำแบบนี้ นางก็รู้สึกโล่งใจ

นางขอบคุณเถ้าแก่ร้านแล้วพาซูจิ่วเยว่ตามชางกุ้ยไปที่ปีกหลังบ้าน

เถ้าแก่เฉียนตามเข้ามาหลังจากนั้นไม่นาน "พี่สะใภ้ ข้าขอพูดตามตรงนะ เห็ดหลินจือดอกนี้ของท่านมีอายุมากกว่าสามร้อยปี ตามราคาตลาดปัจจุบัน ราคาสูงสุดที่ข้าสามารถให้ท่านได้คือสามสิบตำลึง ท่านต้องการขายไหม"

หลิวซุ่ยฮวารู้ว่าสิ่งนี้มีค่ามาก แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะขายมันได้ในราคาสามสิบตำลึง? !

กล่าวกันว่าเงินเดือนประจำทั้งปีของเจ้าคณะอำเภอของพวกเขาคือเงินเพียงสี่สิบห้าตำลึงรวมข้าวเก้าสิบต้าน