ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 90

วันรุ่งขึ้นครอบครัวตระกูลอู๋เพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จ ซูจิ่วเย่ว์เก็บจานชามและทำความสะอาด กำลังจะตามพี่สะใภ้รองไปดูผักในกระถาง ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายข้างนอก

จากนั้นก็ได้ยินเสียงวุ่นวายของพี่สะใภ้รองของเธอ “หยางหลิ่วกลับมาแล้ว！หยางหลิ่วกลับมาแล้ว！จิ่วยา！พวกเราก็ไปดูกันเถอะ！”

ซูจิ่วเย่ว์ยังไม่ทันได้เช็ดน้ำบนมือของเธอ ก็ถูกนางดึงแขนออกไปจากห้องครัว

“กลับมาเร็วขนาดนี้เลยหรือ? นางอยู่ที่ไหน?” ซูจิ่วเย่ว์สีหน้าประหลาดใจ

“กลับมาแล้วจริงๆ ถึงหน้าประตูบ้านหยางต้าลี่แล้ว！นางนั่งเกี้ยวสีแดงกลับมา เจ้าไม่รู้ว่าสง่างามแค่ไหน ตอนนี้ชาวบ้านต่างก็ไปมุงดูที่บ้านของหยางต้าลี่แล้ว！”ขณะที่เทียนซิวเหนียงพูด ก็ไม่สามารถปิดบังความอิจฉาที่แสดงออกมาทางใบหน้าของนางได้

ซูจิ่วเย่ว์ถูกนางทั้งดึงทั้งผลักจนไปถึงบ้านตระกูลหยาง ข้างนอกมีคนมุงล้อมอยู่นานแล้ว แวบแรกซูจิ่วเย่ว์ก็เห็นเกี้ยวสีแดงที่อยู่ข้างนอกได้อย่างชัดเจน

บนผ้าไหมสีแดงปักรูปปลาทองว่ายอยู่ใกล้ใบบัว ทั้งสี่มุมของเกี้ยวถูกแขวนด้วยโบว์ผ้าไหมสีแดง สวยงามมาก

แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซูจิ่วเย่ว์เห็นเกี้ยวคันนี้ เธอจำได้เลือนรางว่าตอนที่แม่สามีและเธอพาซีหยวนไปรักษาในเมือง ก็เคยเห็นเกี้ยวดังกล่าว

อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นคนที่โผล่หัวออกมาจากเกี้ยวนั้น ไม่ใช่หยางหลิ่วแต่เป็นคุณหนูรองของตระกูลชุย

นางสามารถยืมเกี้ยวของคุณหนูรองตระกูลชุยมาเพื่อเล่นตบตาได้ เห็นได้ว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาหยางหลิ่วใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในจวนตระกูลชุย

ชาวบ้านที่มุงดูอยู่รอบๆต่างก็พูดคุยกัน สงสัยว่าตอนที่หยางหลิ่วหนีออกไปนั้นช่างน่าเวทนา แต่ทำไมตอนนี้นางถึงได้ดูดีขนาดนี้? และมีเกี้ยวให้นั่งด้วย！

วันนี้ซูจิ่วเย่ว์ยังค้นพบบางสิ่งที่ผิดปกติเกี่ยวกับหยางหลิ่ว ผมของนางนั้นเกล้าขึ้นสูง บนผมติดทองเงินหยกไว้มากมาย ดูเหมือนว่านางจะสวมข้าวของทุกอย่างที่ตัวเองมีไว้บนหัวทั้งหมดแล้ว

นางสวมเสื้อคลุมสีแดงเลือดหมู และมีขนกระต่ายสีขาวพันไว้ที่คอ ดูเหมือนกับคนร่ำรวยที่เธอเคยเห็นในเมืองยงโจวจริงๆ

หยางหลิ่วไม่ได้เข้าไปในบ้าน วันนี้นางพาสาวใช้มาสองคน คนรับใช้สี่คน สาวใช้ยกเก้าอี้มาวางที่ลานบ้านอย่างเปิดเผย

นางรวบแขนเสื้อ และนั่งลงท่ามกลางพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ราวกับว่านางตั้งใจที่จะทำให้ชาวบ้านมามุงดูเรื่องราวของบ้านนาง

หยางต้าลี่และแม่นางเฉียนได้ยินความเคลื่อนไหวก็รีบออกมาจากบ้านทันที เมื่อเห็นหญิงสาวที่แต่งตัวดีนั่งอยู่บนเก้าอี้ พวกเขาแทบจะจำนางไม่ได้ นี่ใช่ลูกสาวที่หน้าตามอมแมมของพวกเขาหรือเปล่า?

“เสี่ยวหลิ่วเอ๋อร์！” เมื่อแม่นางเฉียนเห็นลูกสาวของตัวเองก็จะรีบวิ่งเข้าไปหา แต่หยางหลิ่วก็เลี่ยงออกไป

คนรับใช้ที่นางพามาก็รีบเข้าไปขัดขวางแม่นางเฉียนไว้ แม่นางเฉียนไม่เคยคิดเคยฝันว่าวันหนึ่งลูกสาวแท้ๆของเธอจะทำกับเธอเหมือนเป็นคนแปลกหน้า

ร่างของเธอเซไปมา ด้วยท่าทางที่ไม่เชื่อ “เสี่ยวหลิ่วเอ๋อร์！เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

หยางหลิ่วนั่งโดยไม่ขยับตัว ลดสายตาลง และไม่มองเธอ

“ท่านอย่าเรียกข้าเช่นนี้ ข้ากลับมาครั้งนี้เพื่อจะถามว่า เงินสองตำลึงที่ฝากแม่นางซูมาให้พวกท่านได้รับแล้วใช่ไหม?”

น้ำเสียงราบเรียบ ราวกับว่าคนที่นางกำลังคุยด้วยไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับนาง