ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 90

วันรุ่งขึ้นครอบครัวตระกูลอู๋เพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จ ซูจิ่วเย่ว์เก็บจานชามและทำความสะอาด กำลังจะตามพี่สะใภ้รองไปดูผักในกระถาง ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายข้างนอก

จากนั้นก็ได้ยินเสียงวุ่นวายของพี่สะใภ้รองของเธอ “หยางหลิ่วกลับมาแล้ว！หยางหลิ่วกลับมาแล้ว！จิ่วยา！พวกเราก็ไปดูกันเถอะ！”

ซูจิ่วเย่ว์ยังไม่ทันได้เช็ดน้ำบนมือของเธอ ก็ถูกนางดึงแขนออกไปจากห้องครัว

“กลับมาเร็วขนาดนี้เลยหรือ? นางอยู่ที่ไหน?” ซูจิ่วเย่ว์สีหน้าประหลาดใจ

“กลับมาแล้วจริงๆ ถึงหน้าประตูบ้านหยางต้าลี่แล้ว！นางนั่งเกี้ยวสีแดงกลับมา เจ้าไม่รู้ว่าสง่างามแค่ไหน ตอนนี้ชาวบ้านต่างก็ไปมุงดูที่บ้านของหยางต้าลี่แล้ว！”ขณะที่เทียนซิวเหนียงพูด ก็ไม่สามารถปิดบังความอิจฉาที่แสดงออกมาทางใบหน้าของนางได้

ซูจิ่วเย่ว์ถูกนางทั้งดึงทั้งผลักจนไปถึงบ้านตระกูลหยาง ข้างนอกมีคนมุงล้อมอยู่นานแล้ว แวบแรกซูจิ่วเย่ว์ก็เห็นเกี้ยวสีแดงที่อยู่ข้างนอกได้อย่างชัดเจน

บนผ้าไหมสีแดงปักรูปปลาทองว่ายอยู่ใกล้ใบบัว ทั้งสี่มุมของเกี้ยวถูกแขวนด้วยโบว์ผ้าไหมสีแดง สวยงามมาก

แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซูจิ่วเย่ว์เห็นเกี้ยวคันนี้ เธอจำได้เลือนรางว่าตอนที่แม่สามีและเธอพาซีหยวนไปรักษาในเมือง ก็เคยเห็นเกี้ยวดังกล่าว

อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นคนที่โผล่หัวออกมาจากเกี้ยวนั้น ไม่ใช่หยางหลิ่วแต่เป็นคุณหนูรองของตระกูลชุย

นางสามารถยืมเกี้ยวของคุณหนูรองตระกูลชุยมาเพื่อเล่นตบตาได้ เห็นได้ว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาหยางหลิ่วใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในจวนตระกูลชุย

ชาวบ้านที่มุงดูอยู่รอบๆต่างก็พูดคุยกัน สงสัยว่าตอนที่หยางหลิ่วหนีออกไปนั้นช่างน่าเวทนา แต่ทำไมตอนนี้นางถึงได้ดูดีขนาดนี้? และมีเกี้ยวให้นั่งด้วย！

วันนี้ซูจิ่วเย่ว์ยังค้นพบบางสิ่งที่ผิดปกติเกี่ยวกับหยางหลิ่ว ผมของนางนั้นเกล้าขึ้นสูง บนผมติดทองเงินหยกไว้มากมาย ดูเหมือนว่านางจะสวมข้าวของทุกอย่างที่ตัวเองมีไว้บนหัวทั้งหมดแล้ว

นางสวมเสื้อคลุมสีแดงเลือดหมู และมีขนกระต่ายสีขาวพันไว้ที่คอ ดูเหมือนกับคนร่ำรวยที่เธอเคยเห็นในเมืองยงโจวจริงๆ

หยางหลิ่วไม่ได้เข้าไปในบ้าน วันนี้นางพาสาวใช้มาสองคน คนรับใช้สี่คน สาวใช้ยกเก้าอี้มาวางที่ลานบ้านอย่างเปิดเผย

นางรวบแขนเสื้อ และนั่งลงท่ามกลางพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ราวกับว่านางตั้งใจที่จะทำให้ชาวบ้านมามุงดูเรื่องราวของบ้านนาง

หยางต้าลี่และแม่นางเฉียนได้ยินความเคลื่อนไหวก็รีบออกมาจากบ้านทันที เมื่อเห็นหญิงสาวที่แต่งตัวดีนั่งอยู่บนเก้าอี้ พวกเขาแทบจะจำนางไม่ได้ นี่ใช่ลูกสาวที่หน้าตามอมแมมของพวกเขาหรือเปล่า?

“เสี่ยวหลิ่วเอ๋อร์！” เมื่อแม่นางเฉียนเห็นลูกสาวของตัวเองก็จะรีบวิ่งเข้าไปหา แต่หยางหลิ่วก็เลี่ยงออกไป

คนรับใช้ที่นางพามาก็รีบเข้าไปขัดขวางแม่นางเฉียนไว้ แม่นางเฉียนไม่เคยคิดเคยฝันว่าวันหนึ่งลูกสาวแท้ๆของเธอจะทำกับเธอเหมือนเป็นคนแปลกหน้า

ร่างของเธอเซไปมา ด้วยท่าทางที่ไม่เชื่อ “เสี่ยวหลิ่วเอ๋อร์！เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

หยางหลิ่วนั่งโดยไม่ขยับตัว ลดสายตาลง และไม่มองเธอ

“ท่านอย่าเรียกข้าเช่นนี้ ข้ากลับมาครั้งนี้เพื่อจะถามว่า เงินสองตำลึงที่ฝากแม่นางซูมาให้พวกท่านได้รับแล้วใช่ไหม?”

น้ำเสียงราบเรียบ ราวกับว่าคนที่นางกำลังคุยด้วยไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับนาง

มีผู้หญิงกี่คน ที่ถูกพ่อและพี่ชายทุบตีมาทั้งชีวิต แต่พวกเธอก็ต้องทนตลอดชีวิต?

เช่นเดียวกับแม่ของหยางหลิ่วแม่นางเฉียน ถูกสามีตัวเองทุบตีมาทั้งชีวิต ไม่เพียงไม่กล้าต่อต้าน เมื่อลูกสาวตัวเองต่อต้านก็เป็นสิ่งที่ผิดในสายตาเธอ

ในขณะที่เธอกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามือขวาของเธอถูกใครดึงไว้

เธอสะดุ้ง และรีบสะบัดมือ เมื่อเธอหันกลับไปก็เห็นซีหยวนยืนยิ้มให้เธอ

จากนั้นเธอก็หยุดดิ้นรน ทุบหน้าอกของเขาด้วยมือซ้าย “เจ้ามาที่นี่ทำไม?”

ทันทีที่เธอพูดจบ ก็รู้สึกถึงรสหวานในปาก อู๋ซีหยวนพูดอย่างมีความสุข “ข้าวเพิ่งทานยาเสร็จ ท่านแม่ให้รางวัลข้า ข้าจึงขอมาเผื่อเจ้าด้วยหนึ่งชิ้น！”

รสหวานมันเยิ้มของน้ำตาลเริ่มละลายในปาก ความตึงเครียดของซูจิ่วเย่ว์ก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เธอไม่สนใจคนรอบข้าง สามีของเธอไม่เพียงไม่เคยลงมือทุบตีเธอ ยังให้เธอกินขนม ซึ่งมันรู้สึกดีมาก

อู๋ซีหยวนมองดูเรื่องตลกที่อยู่ตรงหน้า และทันใดนั้นก็รู้สึกมึนงง

ยังคงเป็นลานบ้านเดิม หยางหลิ่วนอนอยู่บนพื้นหิมะ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหน้าผากของนาง นางลืมตาไว้ตลอด คนรอบข้างทั้งร้องไห้และส่งเสียงดัง มีเพียงนางที่ไร้สีหน้าใดๆ นิ่งเงียบ และค่อยๆหมดลมหายใจ........

ซูจิ่วเย่ว์สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติในตัวเขา จึงจับมือเขาแล้วเขย่า “ซีหยวน? เป็นอะไร? พวกเขาทำให้เจ้าตกใจหรือ?”