ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 19

เช้าวันต่อมา..

เมื่อคืนนี้พอสัมผัสได้ว่าเธอร้องไห้ เขาก็เลยเก็บเจ้าสิ่งนั้นไว้ และปล่อยให้เธอได้นอน

"เย็นนี้ผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนอีก ผมต้องเข้าบริษัทก่อนนะครับ" ประโยคแรกเขาพูดกับคนเป็นภรรยา ประโยคต่อมาชายหนุ่มหันไปพูดกับแม่เธอที่นอนอยู่บนเตียง

"เดี๋ยวฉันลงไปส่งค่ะ"

"ไม่ต้องหรอกอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่เถอะ" ก่อนที่จะออกมาชายหนุ่มโน้มตัวลงไปหอมแก้มเธอเบาๆ สโรชาไม่รู้ว่าเขาทำไปเพื่ออะไร แต่ก็ขอบคุณเขามากที่ทำให้แม่มีรอยยิ้มขึ้นมาได้

"แม่ดีใจนะที่ลูกเจอคนที่รักลูกจริง" ไม่เหมือนนาง ถ้าชาติหน้ามีจริงคงไม่ต้องมาเป็นอนุของคนอื่นแบบนี้

"โรสก็บอกแม่แล้วไงคะว่าลูกเขยของแม่เป็นคนดี และเขาก็รักลูกสาวแม่มากเลยนะ"

ขณะที่เธอกำลังเตรียมผลไม้ให้แม่ โทรศัพท์จากแม่ใหญ่ก็โทรเข้ามา

พอสโรชารับแล้วก็ถูกต่อว่าไปยกใหญ่ เรื่องที่ไม่กลับมาบ้านเลย จริงๆ นางก็อยากให้พาลูกเขยมาบ้านบ้างนั่นแหละ

{"พรุ่งนี้โรสจะกลับไปค่ะ"}

{"มาเย็นนี้เลย แม่เตรียมอาหารเย็นไว้รอแล้ว"}

{"เย็นนี้หรือคะ"} หญิงสาวมองไปดูแม่ที่นอนอยู่บนเตียง ถ้ากลับไปไม่นานคงพอได้ แต่เขาจะไปด้วยไหมนั่นมันก็อีกเรื่องหนึ่ง

ที่จริงแม่ของเธอก็ได้ยินเสียงลูกสาวคุยโทรศัพท์ แต่นางไม่ถาม เพราะไม่อยากทำให้ลูกไม่สบายใจ

จนเวลาผ่านล่วงเลยมาถึงตอนเย็นของวันเดียวกัน

แล้วเขาจะมาตอนไหน ..หญิงสาวลงมายืนรออยู่หน้าโรงพยาบาล ถ้าใครผ่านเข้าออกต้องเข้าประตูตรงนี้แน่ จะโทรหาก็ไม่กล้า เดี๋ยวหาว่าโทรไปรบกวนอีก

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปก็แล้ว สองชั่วโมงกำลังจะผ่านไป หญิงสาวก็เลยตัดสินใจเดินออกมาเพื่อเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ถ้าแม่ใหญ่ไม่เห็นหน้าเธอวันนี้คงเป็นเรื่องแน่ แต่ขณะที่กำลังเดินออกมารถของคนที่เธอกำลังรออยู่ก็วิ่งมาจอดด้านหน้า

"จะไปไหน" ชายหนุ่มเลื่อนกระจกลงเล็กน้อยเพื่อถาม

"คุณมาก็ดีแล้วค่ะ แม่ใหญ่โทรมาให้กลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน" หญิงสาวกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูด้านหน้าข้างคนขับ เธอนึกขึ้นได้ก็เลยถอยมาเปิดประตูด้านหลังแล้วรีบขึ้นไปนั่ง

ไม่ต้องตั้งใจฟังก็ได้ยินเสียงคนตรงหน้าพ้นลมหายใจออกมา แต่เธอก็ทำเป็นไม่ได้ยิน เขาคงเอือมระอาเธอมาก

ที่จริงวันนี้งานของเขายุ่งมาก มาโรงพยาบาลหวังจะได้นอนพักผ่อนเลย แต่ก็ต้องได้พาเธอตระเวนกลับไปบ้านอีก

ใช้เวลาอยู่บนท้องถนนพอสมควรเพราะเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนที่หลายๆ บริษัทกำลังเลิกงาน

แต่สโรชาก็โทรมาบอกทางบ้านแล้วว่ากำลังเดินทาง พอมาถึงทั้งสองก็ไปนั่งร่วมรับประทานอาหาร วันนี้พ่อของเธอกลับมาบ้านเพื่อนทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา

"เห็นคุณพ่อของเราบอกว่างานที่บริษัทมีปัญหาเหรอ" ท่านพลโทชวนลูกเขยคุยระหว่างที่กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่

"เรื่องของที่ส่งออกนั่นแหละครับ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยของก็เลยเสียหาย"

"เป็นแบบนี้แย่เลยนะ แล้วแก้ไขปัญหายังไงล่ะ"

"ให้ฝ่ายผลิตผลิตขึ้นมาใหม่ครับ"

สโรชาได้แต่นั่งฟัง ถ้าพ่อไม่ถามเธอคงไม่รู้เรื่องนี้

"ถ้างั้นต้องทานเยอะๆ แล้วล่ะจะได้มีแรงทำงาน" ว่าแล้วแม่ภรรยาก็ตักอาหารวางใส่จานให้ลูกเขย โดยมีสายตาของสามีกรอกมองตาม

ส่วนลูกสาวไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอทำแค่นั่งทานข้าวอยู่เงียบๆ

"คืนนี้ก็ค้างกันที่นี่เลยจะได้ไม่ต้องเหนื่อยขับรถ" นางยังคงพูดต่อ

จากที่ทานข้าวอยู่เงียบๆ สโรชาหันมองดูเขา เพราะคืนนี้ยังไงเธอก็ต้องกลับไปนอนที่โรงพยาบาลให้ได้

แต่เขาก็ไม่ได้ช่วยพูดอะไร แถมยังตักอาหารที่แม่ตักให้เมื่อสักครู่ใส่ปาก

"เราเป็นอะไร" นางหันมามองลูกสาวบ้าง เพราะลูกสาวเอาแต่จ้องหน้าสามี

"เปล่าค่ะ"

"ถึงจะมีสามีแล้วแม่ก็ไม่อนุญาตให้ปล่อยตัวโทรมเข้าใจไหม..ดูสิ" นางเริ่มตำหนิลูกสาว

หลังทานข้าวเสร็จ..