ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 20

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเสร็จรามสูรก็ออกมา สโรชาก็เลยเดินเข้าไปใช้ห้องน้ำต่อจากเขา

มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะหน้าจอยังสว่างอยู่ พอเห็นข้อความนั้นเขาก็รีบหันกลับไปมองคนที่กำลังจะปิดประตูห้องน้ำ และเธอก็มองมาเช่นกัน

เช้าวันต่อมา..

เมื่อคืนนี้พออาบน้ำออกมาก็ไม่เจอเขาอยู่ในห้องแล้ว แต่แม่ก็บอกว่าเขามีงานด่วนวันหลังจะมาค้างด้วยใหม่

"แม่ว่าหนูกลับบ้านไปเถอะลูก จะได้ดูแลสามีแบบใกล้ชิดหน่อย"

"โรสอยากอยู่กับแม่ค่ะ"

"แต่แม่ว่า.." นางไม่อยากให้ชีวิตครอบครัวของลูกสาวมีปัญหา เพราะมัวแต่มาทุ่มเทเวลาให้กับแม่ที่นอนป่วยอยู่

"คุณรามสูรเข้าใจเรื่องนี้ดีค่ะ แม่ก็เห็นแล้วว่าเขาเป็นผู้ใหญ่" ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าแม่กำลังคิดอะไร

คนเป็นแม่ก็เลยไม่พูดอะไรอีก ที่นางอยากให้ลูกสาวกลับไปอยู่บ้านกับสามี เพราะเห็นสีหน้าลูกสาวไม่สู้ดีตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว กลัวว่าทั้งสองจะแอบมีปัญหากัน

ที่จริงข้อความในไลน์เธอเห็นแค่ประโยคข้างหน้า แต่แค่นั้นก็รู้แล้วว่าผู้หญิงของเขากำลังจะกลับมา นั่นหมายถึงว่าคงใกล้วันที่เธอจะต้องปล่อยเขาเป็นอิสระ

สามวันต่อมา..

จนถึงวันนี้เขาก็ยังไม่ได้กลับมาที่โรงพยาบาล และเธอก็ไม่ได้ติดต่อไป แม้แต่ไอจีของเขาเธอก็ไม่กล้าเข้าไปส่อง

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป..

อาการของแม่เริ่มหนักขึ้น จนหมอบอกว่าถ้าภายในสามวันนี้ยังคงทรุดอยู่ ให้ญาติทำใจไว้รอเลย

ครื่นนน ครื่นนนน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ในขณะที่เขากำลังเครียดเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว ชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานหันมองไปดูว่าเป็นเบอร์ของใคร

ครื่นนน ครื่นนนน

ครั้งแรกดังจนหยุดไปเอง แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ ยังโทรเข้ามาครั้งที่สอง

{"...."} คนที่รับสายไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็ยอมกดรับ

{"คุณรามสูรคะ"}

{"ว่ามา"}