ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 21

"ขอเช็คความดันด้วยค่ะ"

อยากจะนอนกอดแม่ต่ออีกสักคืนแต่สวรรค์ก็ไม่เป็นใจเลย พอถึงเวลานางพยาบาลก็เข้ามาทำหน้าที่

"คนไข้เป็นอะไรไปคะ?" พยาบาลรีบเข้ามาจับชีพจรดู พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็รีบออกไปตามเพื่อนเข้ามาช่วยกัน

"คนไข้เสียตั้งแต่ตอนไหนคะ" ที่ต้องถามญาติคนไข้เพราะต้องได้จดรายละเอียดการเสียชีวิต และเธอก็บอกเวลา นาที วินาทีไป เพราะหญิงสาวมองดูนาฬิกาตอนที่แม่หยุดหายใจ

อีกแค่ไม่กี่นาทีผ่านไป หลังจากที่พยาบาลเข้ามาเก็บทำความสะอาดห้องนี้

"เจ้าของห้องไปไหนครับ" พอออกจากสถานบันเทิง รามสูรก็คิดถึงคำพูดของเธอ ที่ขอให้หาเวลามาโรงพยาบาลหน่อย ถึงยังไงก็เป็นทางผ่านเขาก็เลยแวะเข้ามาดู

"คนไข้ห้องนี้เพิ่งเสียค่ะ"

"เสียหรือครับ?"

"ใช่ค่ะทางเราย้ายไปไว้ที่ห้องดับจิตแล้วค่ะ"

"แล้วห้องนั้นอยู่ไหนครับ"

พยาบาลก็เลยบอกรายละเอียดห้องดับจิตไป

สิ่งแรกที่เขาเห็นเมื่อมาถึงชั้นนี้ ก็คือหญิงสาวตัวเล็กๆ นั่งชันเข่าอยู่หน้าห้อง

ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้แล้วก็นั่งลงกับพื้นข้างๆ เธอตรงนั้น

สโรชาไม่แม้แต่จะมองดูคนที่เพิ่งนั่งลงข้างๆ ถึงแม้ไม่มองเธอก็รู้ว่าเป็นใคร และก็รู้ด้วยว่าเขาไปที่ไหนมาเพราะกลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งขนาดนี้

"กินข้าวเย็นหรือยัง" ไม่รู้ว่าจะชวนเธอคุยเรื่องไหนก่อนดี แต่ก็ไม่ได้คำตอบจากคนที่ถามเลย เขาอยากจะขอโทษที่ไม่ได้รีบมาตามคำขอของเธอ แต่ถ้าขอโทษไปก็เหมือนแก้ตัว

เวลาผ่านไป..แล้วตอนนี้ก็เริ่มเข้าช่วงรุ่งสางของวันใหม่

"ญาติคนไข้จะรับศพออกไปกี่โมงคะ"

"เดี๋ยวผมขอเช็คเรื่องศาลาก่อนนะครับ" ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินตามคนที่ถามไป

แกร็ก.. ผ่านไปอีกสักพักก็มีคนมาเปิดห้องนั้น เพื่อนำศพออกจากโรงพยาบาล

"แม่" หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนั้น "แม่คะ"

"ผมจองศาลาไว้ให้แล้วนะ" เขาเดินตามเธอเข้ามาแต่ก็ไม่มีคำตอบใดอีกนั่นแหละ

จนศพของแม่ถูกเคลื่อนย้ายออกจากโรงพยาบาลมาที่วัด

สโรชาไม่ได้แจ้งใครทั้งนั้น ทุกเรื่องรามสูรเป็นคนจัดการเองหมด และเขาคิดว่าคนที่ควรมางานศพนี้ด้วยก็คือพ่อของเธอ

พอพลโทพงศธรได้รับเรื่องจากลูกเขยก็รีบมาที่วัดนี้

"พ่อไม่รู้ว่าเรารู้เรื่องนี้ด้วย" เรื่องที่สโรชาเป็นลูกสาวของอนุภรรยาถูกปิดเป็นความลับ เพราะในสังคมรู้แค่ว่าเธอเป็นลูกสาวของผกาแก้วภรรยาเอก

"ผมรู้แล้วครับ"

"ขอบใจมากนะที่เป็นธุระให้"

"ครับ"

พอคุยกับลูกเขยเสร็จ พลโทพงศธรก็เดินเข้าไปหาลูกสาวที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าโรงศพ

"แม่ก็ป่วยมานานแล้ว เราอย่าเสียใจไปเลย"

ดวงตาอันเศร้าโศกกรอกมองไปดูใบหน้าของพ่อผู้ให้กำเนิดเล็กน้อย แล้วเธอก็หยิบธูปส่งให้ท่านโดยไม่มีคำพูดใดออกมา

จนงานศพดำเนินมาถึงช่วงค่ำที่พระต้องสวดอภิธรรม หญิงสาวก็ยังนั่งฟังพระอยู่ที่เดิม เธออยากให้แม่รับรู้ว่ายังมีเธออยู่ข้างๆ ตลอดเวลา