ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 22

วันเดียวกันนั้น..หลังจากที่เก็บอัฐิของแม่เสร็จ สโรชาฝากแม่ไว้กับวัดนั้น เวลาคิดถึงก็จะแวะมาหาได้สะดวกหน่อย

"ฉันไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน" หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเอ่ยพูดขึ้นในขณะที่เขาขับรถมุ่งตรงไปทางบ้านของเธอ

สายตาคมมองผ่านกระจกมาดูคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นพอดี

"ถ้างั้นก็ไปอยู่บ้านผม" เพราะไม่มีโรงพยาบาลให้ไปส่งเธอแล้ว เขาก็เลยคิดว่าจะไปส่งที่บ้าน

"คุณจะพาฉันไปไว้ที่บ้านทำไม ไม่กลัวคนรักของคุณจะรู้เอาเหรอ" มีด้วยเหรอเมียแต่งเมียที่ถือครองใบทะเบียนสมรส แต่ต้องกลัวเมียนอกกฎหมายรู้ว่าเขายังคงเก็บเธอไว้

"ทำไมต้องกลัวด้วย" เพราะถึงยังไงถ้าเขากลับไปใช้ชีวิตอยู่กับมะปราง ก็คงพามะปรางเข้าบ้านไม่ได้อยู่แล้ว

รามสูรอดคิดถึงคำที่เขาเคยว่าให้พ่อไว้ไม่ได้

[ย้อนกลับไปสิบกว่าปีที่แล้ว]

"พ่อทำแบบนี้ไม่สงสารแม่บ้างหรือครับ"

"ผู้ชายเราก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ ลูกโตขึ้นมาเดี๋ยวรู้เอง"

"ผมไม่มีทางเป็นเหมือนพ่อ" วันนั้นนึกยังไงไม่รู้รามสูรโดดเรียนไปกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง แต่สิ่งที่เขาเห็น คือพ่อพาเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาเที่ยวที่ที่เขาไปเหมือนกัน

จากที่คิดว่าตัวเองเป็นลูกชายคนเดียวมาโดยตลอด ต้องได้เริ่มมีการแข่งเพื่อเป็นที่หนึ่งสำหรับพ่อ เขาไม่รู้หรอกว่าเรื่องนี้แม่รู้ไหม แต่ถ้าแม่รู้คงไม่ได้รับรู้มาจากปากของเขาแน่ เพราะรามสูรเก็บเรื่องนั้นไว้เป็นความลับมาโดยตลอด และไม่ขอรับรู้เรื่องเด็กผู้ชายคนนั้นอีก

"ฉันอยากมีที่ที่เป็นของฉัน คุณให้ได้ไหมคะ"

"ที่ที่เป็นของคุณ?"

"คุณจะเช่าบ้านหรือซื้อบ้านหลังใหม่ให้ฉันก็ได้"

จากที่กำลังขับรถอยู่เขาก็เลยเบรกเพื่อหยุดคุยกับเธอก่อน

"คุณต้องการแบบนั้นเหรอ"

"ฉันคิดว่าคุณคงไม่มีเวลามาหาฉันบ่อยๆ ถ้าพาฉันไปไว้ที่บ้านกับแม่ แม่คงถามว่าคุณไปไหน แต่ถ้าพาฉันไปบ้านของคุณ ที่บ้านของคุณก็คงถามเช่นเดียวกัน" เธอพยายามยกแม่น้ำหลายๆ สายมารวมกัน เพื่อให้มีน้ำหนัก

"คุณต้องการบ้านแบบไหน" และมันก็ได้ผลเขาก็ขี้เกียจตอบผู้ใหญ่เหมือนกัน

"ตลอดชีวิตของฉันเคยอยู่บ้านหลังใหญ่แต่มันไม่มีความสุขเลย ฉันขอแค่บ้านหลังเล็กๆ"

พอจบประโยคเขาก็พาเธอขับไปที่หมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง

ที่นี่เป็นอสังหาริมทรัพย์ที่เขาถือครองอยู่

หญิงสาวมองดูบ้านสองชั้นแต่ก็หลังไม่ใหญ่ดูกะทัดรัดดีมาก

"มันเป็นโครงการหมู่บ้านของเพื่อนผม"

"ฉันจะอยู่ที่นี่ค่ะ" ดูจากสภาพบ้านแล้วคงเพิ่งจะตกแต่งเสร็จ เขาคงยังไม่พาหญิงคนรักมาอยู่ นั่นหมายถึงว่าเธอคงจะอยู่ได้

"เดี๋ยวผมจะหาคนมาดูแล"

"ฉันดูแลตัวเองได้"

"แต่คุณกำลังท้องอยู่"

หญิงสาวไม่ได้ต่อคำอะไรอีก เพราะเธอไม่คิดจะอยู่บ้านหลังนี้นานอยู่แล้ว เธอแค่ต้องการสักแห่งหนึ่งที่เป็นส่วนตัว เพื่อทำอะไรบางอย่าง

"เรื่องเสื้อผ้าเดี๋ยวผมจะให้คนจัดหามาให้"

"ขอบคุณค่ะ" ว่าแล้วเธอก็ลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นเพียงคนเดียว

รถคันหรูถอยออกจากตรงนั้นแล้วก็ไม่หันกลับมามอง เพราะเขาคิดว่าได้หาที่ให้เธออยู่ตามที่เธอต้องการแล้ว

เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า จากที่เขาบอกว่าจะให้คนหาเสื้อผ้ามาให้

ติ๊งต๊อง~

"สวัสดีค่ะ" ผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่บ้านให้กับเธอได้นำเสื้อผ้าของใช้สำหรับผู้หญิงมาพร้อมด้วยเลย "สงสัยว่าจะไม่ได้ยินเสียง"

คนที่มาก็เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป

"คุณ?!!" ของในมือที่หอบหิ้วมาหล่นลงไปกับพื้นแบบตกใจ เมื่อเห็นร่างผู้หญิงคนหนึ่งนอนมีเลือดเต็มช่วงกลางระหว่างขาอยู่ "คุณเป็นอะไรไหมคะ"

"เจ็บท้อง" หญิงสาวที่นอนอยู่ตรงบันไดขั้นสุดท้ายพยายามพยุงตัวลุกขึ้น

"ฉันจะโทรหาคุณผู้ชายก่อนนะคะ" แม่บ้านมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก

"ไม่ต้องค่ะพาฉันไปหาหมอที"

"ได้ค่ะ"

ได้ยินประโยคนี้จากปากพุดตาลนางถึงกับหันไปมองสามีที่กำลังคุยอยู่กับกลุ่มนายพลทั้งหลาย

"ฉันขอตัวก่อนนะคะ" ผกาแก้วถือโทรศัพท์ออกมาเพื่อที่จะโทรหาลูกสาว

วันต่อมา.. ที่บริษัทของรามสูร

"ใครมาขอพบนะ" ชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ เงยหน้ามองเลขาที่เพิ่งจะรายงานเสร็จ

"เห็นบอกว่าเป็นแม่ของภรรยาท่านค่ะ"

"เดี๋ยวผมลงไป" เขาก็เลยให้คนพานางไปที่ห้องรับรองแขกก่อน

ผ่านไปสักพักรามสูรก็ลงมา

"แม่โทรติดต่อน้องไม่ได้เลย" จริงๆ มันก็อยู่ในแผนการของนาง ที่จะมาแสดงความเป็นแม่ภรรยาที่บริษัทให้คนได้รู้

"ตอนเย็นผมจะพาไปเยี่ยมที่บ้านครับ"

"น้องไม่ได้อยู่บ้านของเราเหรอ"

"เธอบอกว่าอยากจะอยู่บ้านส่วนตัว ผมก็เลยพาไปอยู่บ้านที่เพิ่งซื้อใหม่"

"แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ หลังใหญ่มากเลยสิ"

"เย็นนี้คุณแม่ค่อยรอคุยกับเธอแล้วกันครับ"

เวลาผ่านเลยไปจนถึงช่วงเย็นของวันเดียวกัน ที่หมู่บ้านจัดสรร

"ออกไปตั้งแต่เมื่อเช้ายังไม่กลับ เธอไม่ได้บอกเหรอว่าไปไหน"

"ไม่ได้บอกค่ะ แล้วเธอก็ห้ามบอกคุณด้วย"

"ทำไมถึงต้องห้ามบอกผม"

"เธอไปแบบนี้เกือบทุกวันค่ะ"

"ร่างกายแข็งแรงแล้วเหรอถึงได้ออกจากบ้านแบบนั้น"

"ก็เห็นร่างกายของเธอแข็งแรงดีนี่คะ"