ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 22

วันเดียวกันนั้น..หลังจากที่เก็บอัฐิของแม่เสร็จ สโรชาฝากแม่ไว้กับวัดนั้น เวลาคิดถึงก็จะแวะมาหาได้สะดวกหน่อย

"ฉันไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน" หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเอ่ยพูดขึ้นในขณะที่เขาขับรถมุ่งตรงไปทางบ้านของเธอ

สายตาคมมองผ่านกระจกมาดูคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นพอดี

"ถ้างั้นก็ไปอยู่บ้านผม" เพราะไม่มีโรงพยาบาลให้ไปส่งเธอแล้ว เขาก็เลยคิดว่าจะไปส่งที่บ้าน

"คุณจะพาฉันไปไว้ที่บ้านทำไม ไม่กลัวคนรักของคุณจะรู้เอาเหรอ" มีด้วยเหรอเมียแต่งเมียที่ถือครองใบทะเบียนสมรส แต่ต้องกลัวเมียนอกกฎหมายรู้ว่าเขายังคงเก็บเธอไว้

"ทำไมต้องกลัวด้วย" เพราะถึงยังไงถ้าเขากลับไปใช้ชีวิตอยู่กับมะปราง ก็คงพามะปรางเข้าบ้านไม่ได้อยู่แล้ว

รามสูรอดคิดถึงคำที่เขาเคยว่าให้พ่อไว้ไม่ได้

[ย้อนกลับไปสิบกว่าปีที่แล้ว]

"พ่อทำแบบนี้ไม่สงสารแม่บ้างหรือครับ"

"ผู้ชายเราก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ ลูกโตขึ้นมาเดี๋ยวรู้เอง"

"ผมไม่มีทางเป็นเหมือนพ่อ" วันนั้นนึกยังไงไม่รู้รามสูรโดดเรียนไปกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง แต่สิ่งที่เขาเห็น คือพ่อพาเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาเที่ยวที่ที่เขาไปเหมือนกัน

จากที่คิดว่าตัวเองเป็นลูกชายคนเดียวมาโดยตลอด ต้องได้เริ่มมีการแข่งเพื่อเป็นที่หนึ่งสำหรับพ่อ เขาไม่รู้หรอกว่าเรื่องนี้แม่รู้ไหม แต่ถ้าแม่รู้คงไม่ได้รับรู้มาจากปากของเขาแน่ เพราะรามสูรเก็บเรื่องนั้นไว้เป็นความลับมาโดยตลอด และไม่ขอรับรู้เรื่องเด็กผู้ชายคนนั้นอีก

"ฉันอยากมีที่ที่เป็นของฉัน คุณให้ได้ไหมคะ"

"ที่ที่เป็นของคุณ?"

"คุณจะเช่าบ้านหรือซื้อบ้านหลังใหม่ให้ฉันก็ได้"

จากที่กำลังขับรถอยู่เขาก็เลยเบรกเพื่อหยุดคุยกับเธอก่อน

"คุณต้องการแบบนั้นเหรอ"

"ฉันคิดว่าคุณคงไม่มีเวลามาหาฉันบ่อยๆ ถ้าพาฉันไปไว้ที่บ้านกับแม่ แม่คงถามว่าคุณไปไหน แต่ถ้าพาฉันไปบ้านของคุณ ที่บ้านของคุณก็คงถามเช่นเดียวกัน" เธอพยายามยกแม่น้ำหลายๆ สายมารวมกัน เพื่อให้มีน้ำหนัก

"คุณต้องการบ้านแบบไหน" และมันก็ได้ผลเขาก็ขี้เกียจตอบผู้ใหญ่เหมือนกัน

"ตลอดชีวิตของฉันเคยอยู่บ้านหลังใหญ่แต่มันไม่มีความสุขเลย ฉันขอแค่บ้านหลังเล็กๆ"

พอจบประโยคเขาก็พาเธอขับไปที่หมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง

ที่นี่เป็นอสังหาริมทรัพย์ที่เขาถือครองอยู่

หญิงสาวมองดูบ้านสองชั้นแต่ก็หลังไม่ใหญ่ดูกะทัดรัดดีมาก

"มันเป็นโครงการหมู่บ้านของเพื่อนผม"

"ฉันจะอยู่ที่นี่ค่ะ" ดูจากสภาพบ้านแล้วคงเพิ่งจะตกแต่งเสร็จ เขาคงยังไม่พาหญิงคนรักมาอยู่ นั่นหมายถึงว่าเธอคงจะอยู่ได้

"เดี๋ยวผมจะหาคนมาดูแล"

"ฉันดูแลตัวเองได้"

"แต่คุณกำลังท้องอยู่"

หญิงสาวไม่ได้ต่อคำอะไรอีก เพราะเธอไม่คิดจะอยู่บ้านหลังนี้นานอยู่แล้ว เธอแค่ต้องการสักแห่งหนึ่งที่เป็นส่วนตัว เพื่อทำอะไรบางอย่าง

"เรื่องเสื้อผ้าเดี๋ยวผมจะให้คนจัดหามาให้"

"ขอบคุณค่ะ" ว่าแล้วเธอก็ลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นเพียงคนเดียว

รถคันหรูถอยออกจากตรงนั้นแล้วก็ไม่หันกลับมามอง เพราะเขาคิดว่าได้หาที่ให้เธออยู่ตามที่เธอต้องการแล้ว

เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า จากที่เขาบอกว่าจะให้คนหาเสื้อผ้ามาให้

ติ๊งต๊อง~

"สวัสดีค่ะ" ผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่บ้านให้กับเธอได้นำเสื้อผ้าของใช้สำหรับผู้หญิงมาพร้อมด้วยเลย "สงสัยว่าจะไม่ได้ยินเสียง"

คนที่มาก็เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป

"คุณ?!!" ของในมือที่หอบหิ้วมาหล่นลงไปกับพื้นแบบตกใจ เมื่อเห็นร่างผู้หญิงคนหนึ่งนอนมีเลือดเต็มช่วงกลางระหว่างขาอยู่ "คุณเป็นอะไรไหมคะ"

"เจ็บท้อง" หญิงสาวที่นอนอยู่ตรงบันไดขั้นสุดท้ายพยายามพยุงตัวลุกขึ้น

"ฉันจะโทรหาคุณผู้ชายก่อนนะคะ" แม่บ้านมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก

"ไม่ต้องค่ะพาฉันไปหาหมอที"

"ได้ค่ะ"