ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 23

ชายหนุ่มนั่งรออยู่อีกพักใหญ่ จนเขาหมดความอดทนที่จะรอต่อ

"คุณผู้ชายจะกลับแล้วหรือคะ"

"อืม..ถ้าเธอกลับมาบอกให้โทรหาผมด้วยแล้วกัน" พอพูดจบรามสูรก็ออกมาจากบ้าน แต่ขณะที่เขาเดินมากำลังจะเปิดประตูรถก็เห็นแท็กซี่วิ่งมาจอด

"?" เขามาทำไม

"คุณมาก็ดีแล้ว วันนี้แม่ของคุณชวนไปทานข้าวที่บ้าน" เขาไม่ถามเลยสักคำว่าเธอไปไหนมา และไปไหนทุกวัน อีกเรื่องที่เขาไม่ถามก็คือเรื่องสุขภาพ หลังจากอาการแท้งแล้วเธอเป็นยังไงบ้าง

แต่ที่รามสูรไม่ถามเพราะเขาถามเอาความจากแม่บ้านแล้ว ก็เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องถามเธออีก

"คุณก็เลยมารับฉันงั้นเหรอคะ"

"ใช่"

คนตัวเล็กเดินไปเปิดประตูด้านหลังแล้วขึ้นไปนั่งแบบรู้ว่าที่ของตนเองอยู่ตรงไหน

ทั้งสองนั่งรถคันเดียวกันมาโดยไม่ได้เอ่ยพูดอะไรกันสักคำ จนมาถึงบ้านของเธอ

สโรชาต้องรีบลงจากรถกลัวว่าแม่จะออกมาเห็น ว่าเธอนั่งอยู่ด้านหลังโดยมีเขาเป็นคนขับ

"แม่ก็เลยไม่ได้ออกไปรับ"

"สวัสดีครับ" ชายหนุ่มสวัสดีทั้งพ่อและแม่ของเธอ วันไหนถ้าลูกเขยมาทานข้าวที่บ้านนางก็จะรีบแจ้งไปทางสามี แล้วสามีก็รีบกลับมารอ เหมือนมารับหน้า

"เรื่องบริษัทเป็นยังไงบ้างล่ะ"

"ช่วงนี้ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วครับ"

"เรื่องของที่เสียหายคงถูกเคลมเยอะสิ"

"โชคดีที่บริษัทผมทำประกันภัยไว้ครับ"

"ความคิดของเด็กสมัยนี้ก็ดีนะ พ่อต้องขอคำปรึกษาจากเราบ้างแล้วล่ะ" ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ สโรชาก็คิดว่าจะทำยังไงที่จะให้เนียนที่สุด

หลังทานข้าวเสร็จ..

"น่าจะค้างที่บ้านเราสักวัน แม่จะได้หายคิดถึงหน่อย"

"ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วยครับ ไว้วันหลังแล้วกัน" ข้ออ้างนี้ใช้ได้ผลทุกครั้ง ที่จริงแล้วหลังรถเขามีกระเป๋าสำรอง ใส่เสื้อผ้าไว้เผื่อไปพักหรือไปค้างที่ไหน

"ถ้างั้นก็ฝากดูแลน้องด้วยนะ"

"ครับ"

"แม่คะ" หญิงสาวเอื้อมไปกอดแม่ผู้เลี้ยงดูเธอมา และก็พูดอะไรกับท่านสองสามประโยค

"ก็ได้จ้า" ว่าแล้วนางก็เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนลูกเขยที่ขึ้นไปนั่งรอบนรถแล้ว พอไม่เห็นเธอขึ้นมาก็เลยมองกลับไปดู

"ฉันจะค้างที่บ้านกับแม่ค่ะ คุณไปเถอะ"

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบกลับเล็กน้อยโดยที่ไม่มีคำถามอะไรเลย

"ฉันจะอยู่ที่นี่หลายวันคุณไม่ต้องติดต่อมานะคะ" พูดออกไปเหมือนตัวเองสำคัญมาก ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าถึงแม้เธอจะหายไปเลยเขาก็คงไม่ติดต่อมา

ชายหนุ่มขับรถออกจากบ้านหลังใหญ่ของพ่อตา ถ้าเขามองกระจกหลังเพียงนิดเดียวก็จะเห็นว่าเธอเดินตามออกมา

"จอดด้วยค่ะ" เดินมาถึงหน้าปากซอยสโรชาก็เรียกแท็กซี่

"จะไปไหนครับคุณผู้หญิง"

"ออกรถก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันจะบอก"

รถคันนั้นวิ่งออกมาจนถึงชานเมืองกรุง หญิงสาวให้แท็กซี่ไปจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดถนนใหญ่ แต่ด้านหลังเป็นทุ่งนาของชาวบ้านที่กำลังเขียวขจี บ้านหลังที่เธออยู่มีระเบียงยื่นออกไป สามารถเห็นวิวทิวทัศน์ของทุ่งนาได้ดี

เธอติดต่อเช่าบ้านหลังนี้ผ่านทางโทรศัพท์เพราะเจ้าของบ้านทิ้งเบอร์ไว้ และเธอก็ขอเช่าเป็นเวลา 1 ปี ถ้าอยู่แล้วชอบเธอก็จะเพิ่มสัญญาเช่าอีก

ที่เธอเลือกบ้านหลังนี้เพราะถัดไปไม่ไกลก็คือโรงพยาบาลเอกชน และที่สโรชาเลือกไม่ออกนอกประเทศเพราะเธอไม่มีพาสปอร์ต ถึงแม้เธอจะถูกเลี้ยงดูมาแบบคุณหนู แต่ก็ยังไม่เคยย่างกรายออกจากประเทศไปไหนเลย ถึงแม้เธอจะอยู่ในประเทศก็คงไม่มีใครตามหา

มีพ่อก็เหมือนไม่มี เพราะมัวแต่ไปขลุกอยู่กับเมียเล็กเมียน้อย แต่ก่อนแม่ใหญ่ก็คอยตามรังควาน ช่วงหลังมานางปลงแล้ว ขอแค่ให้สามีกลับมาบ้านบ้างเพื่อไม่ให้ขายหน้าคนในสังคม

ที่หลายวันมานี้เธอหายออกจากบ้าน ก็เพราะมาหาที่อยู่ใหม่ รวมทั้งหางานทำ ในระหว่างนี้เธอคงทำงานได้อีกสักระยะ