ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 24

[โรงพยาบาล]

มาถึงหญิงสาวก็ตรงเข้าไปที่ห้องผดุงครรภ์ ใช่แล้วลูกของเธอยังคงอยู่ และวันที่แวะร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ เธอคิดวางแผนไว้แล้วว่าจะทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากผู้ชายที่มีเจ้าของหัวใจแล้ว

เธอก็เลยขอแบ่งซื้อเลือดหมูที่ใช้ทำเป็นก๋วยเตี๋ยวเรือมา เพื่อสร้างสถานการณ์ให้น่าเชื่อถือ พอเข้าโรงพยาบาลก็บอกว่า แม่บ้านเป็นห่วงมากเกินไป เธอแค่ทำเลือดหกใส่กางเกง คุณหมอก็เลยให้กลับบ้านได้

"เมื่อสักครู่ผู้หญิงคนนั้นมาทำอะไรคะ"

"คนไหนคะ"

"หลานสาวฉันคนที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้นี้ค่ะ"

"เป็นหลานสาวเหรอคะ"

"ใช่ค่ะ"

พอนางรู้ความจริงก็รีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล เพื่อรอคนขับรถที่นางสั่งให้ตามไปว่าเธอไปทำอะไรต่อที่ไหน

"ทำงานที่นี่เหรอ"

พอคนขับรถเห็นว่าสโรชาเข้าไปที่ไหนก็รีบกลับมารับเจ้านาย แล้วพามาดูสถานที่ที่เห็นเธอเข้าไป

"ใช่ครับเป็นบริษัทเกี่ยวกับการทำบัญชี"

"ทำไมต้องมาทำงานที่แบบนี้ด้วย"

"ผมก็ไม่แน่ใจครับแต่ว่ามาทำได้เกือบเดือนแล้วครับ"

"เกือบเดือน?"

สโรชาออกจากโรงพยาบาลก็กลับมาทำงานต่อ จนถึงช่วงเย็นของวันเดียวกัน หญิงสาวออกมาจากบริษัทนั้นแล้วก็นั่งวินมอเตอร์ไซค์ เพื่อที่จะไปซื้ออาหารที่ตลาดก่อน

รถของคนที่ตามเธอก็ยังคงตามอยู่

ซื้อของที่ต้องการเสร็จ หญิงสาวก็ให้มอเตอร์ไซค์วินกลับมาส่งที่บ้าน

"ขอบคุณมากนะคะ"

"ไม่ต้องขอบคุณพี่ทุกวันหรอก เราก็จ่ายเงินพี่อยู่"

"ไม่ให้ขอบคุณแน่นะคะ"

"ขอบคุณดีแล้วจะได้น่ารัก"

"คนน่ารักยืนเฉยๆ ก็น่ารักหรอกค่ะ"

"พูดเก่งขึ้นนะเราเนี่ย" วินมอเตอร์ไซค์ก็เลยปิดประตูบ้านให้แล้วก็ขับออกไป

นางให้รถจอดรออยู่แบบนั้นจนค่ำมืดดึกดื่น แค่อยากจะดูว่า เธอทำอะไรอยู่ในบ้านหลังนี้และพักอยู่กับใคร นอกจากวินมอเตอร์ไซค์ที่มาส่งแล้วก็ไม่มีใครเข้ามาหาอีกเลย จนดึกดื่นค่อนคืน

เช้าวันต่อมา.. ที่บริษัทของลูกชาย

"คุณแม่มีอะไรครับ"

"แม่แค่อยากจะถามหาเมียเรา"

"เมียผมเหรอครับ เธออยู่บ้านของแม่เธอครับ"

"พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ"

"แม่ก็เห็นว่างานที่บริษัทผมยุ่งมาก"

"แม่ไม่ได้ถามเรื่องงาน แม่ถามเรื่องเมียของเรา"

"เธอขอไปอยู่บ้าน ผมก็เลยอนุญาตให้ไป"

"ขอไปอยู่บ้าน?"

"ใช่ครับ ร้อยวันพันปีคุณแม่ไม่เคยสนใจเรื่องนี้"

"แม่ไม่สนใจไม่แปลกหรอก แต่เราไม่สนใจนี่สิมันแปลก"

"ทำไมผมจะไม่สนใจล่ะครับ"

"เมียเราท้องเหรอ" นางเริ่มเข้าประเด็น เพราะอยากจะรู้ว่าลูกชายรู้เรื่องนี้ไหม

"คุณแม่รู้ได้ยังไง เอ่อ ขอโทษครับที่ไม่ได้เล่าให้แม่ฟัง"

"เมียเราท้องใช่ไหม"

"เธอแท้งแล้วครับ"

"แท้ง? ตั้งแต่เมื่อไร??"

รามสูรก็เลยเล่าให้แม่ฟัง ว่าเธอขอให้เขาหาบ้านให้อยู่ พออยู่ได้แค่วันเดียวเธอก็ตกบันไดแล้วแท้งลูก

"หึ" ได้ยินแบบนั้นน้ำตาแทบร่วง เกือบเดือนแล้วที่เธอหายมาอยู่ที่นี่เขายังคิดว่าเธออยู่บ้านอีกเหรอ นั่นแสดงว่าเธอไม่มีความสำคัญอะไรเลย "เราหย่ากันแล้วค่ะ"

"หย่า?" พุดตาลแค่คิดว่ามีปากเสียงกันเรื่องผู้หญิงที่ไลน์เข้ามาหาลูกชาย แต่นางไม่คิดว่าถึงขั้นหย่าร้าง

"โรสไม่รู้ว่าเขาเซ็นต์เอกสารนั้นหรือยัง แต่โรสทำเรื่องขอหย่าทิ้งไว้ให้เขาแล้วค่ะ

"เรื่องนั้นเก็บไว้ก่อน แม่อยากจะรู้อีกเรื่อง ทำไมหนูต้องมาอยู่ที่นี่"

"เรื่องนี้.."

"ทำไมแม่หนูถึงให้มาอยู่ที่แบบนี้ได้" ผกาแก้วไม่มีวันให้ลูกสาวมาอยู่ในที่แบบนี้แน่

"แม่โรสเสียแล้วค่ะ" เธอไม่จำเป็นต้องโกหกเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว ในเมื่อเธออยากจะเดินออกมาจากเรื่องวุ่นวายทั้งหมด ก็ต้องบอกให้ใครสักคนรับรู้ไว้บ้าง

"เสีย?"

"คุณผกาแก้ว เป็นแม่ใหญ่ของโรสค่ะ ส่วนแม่แท้ๆ เพิ่งจะเสียไป หลังวันแต่งงานแค่ไม่กี่วัน"

"อะไรนะ?"

"โรสไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ใหญ่หรอกค่ะ คุณพ่อรับโรสมาไว้กับแม่ใหญ่ตั้งแต่เล็ก"

"??" ในสังคมไม่มีใครรับรู้เรื่องนี้เลย "เรื่องนั้นเราค่อยคุยกันอีกที ยังมีอีกเรื่องที่แม่อยากรู้" ขณะที่พูดสายตานางมองต่ำลงไปดูท้องของอีกฝ่าย

"??" สโรชามองตามสายตานั้นลงไป หญิงสาวรีบขยับเสื้อเพื่อปิดบังหน้าท้องที่กำลังโผล่พ้นออกมาบ้างแล้ว "คุณแม่อยากรู้เรื่องอะไรคะ"

"ทำไมหนูถึงโกหกตารามว่าแท้ง"

"คุณแม่รู้เหรอคะ" สโรชาหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันตาเห็น "ไม่สิ..โรสแท้งแล้วจริงๆ ค่ะ"

"แม่ไปที่โรงพยาบาลที่เราไปฝากครรภ์มาแล้ว"

ได้ยินแค่นั้นเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวก็ดังขึ้นมาแบบห้ามมันไม่อยู่ สวรรค์ทำไมไม่เห็นใจเธอบ้างเลย แค่อยากจะอยู่กับลูกเงียบๆ ยังให้เธอไม่ได้เลย

"รู้ไหมว่าลูกรับรู้อารมณ์ของแม่ได้"

"โรสขอร้องนะคะ คุณแม่อย่าให้เขารู้เรื่องนี้ได้ไหม" มือเรียวพนมขึ้นมาไหว้ขอร้องอ้อนวอน ถ้าท่านบอกให้กราบเท้าเธอก็จะยอมทำ

"บอกเหตุผลแม่มา ถ้าเหตุผลฟังขึ้นแม่อาจจะช่วย"

"เหตุผลเหรอคะ" เธอจะกล้าบอกแม่ของเขาได้ยังไงว่าลูกของนางนิสัยไม่ดีแค่ไหน พวกเขาเป็นแม่ลูกกันจะเชื่อคำพูดเธองั้นเหรอ