ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 100

ขาเรียวที่กำลังจะก้าวถึงกับหยุดชะงัก ซอยนี้มีรถผ่านด้วยเหรอ? หรือว่าจะเป็นรถลูกน้องเขา ถ้าไม่ใช่รถลูกน้อง งั้นก็คงเป็นรถของ...?

ไม่ใช่หรอกมั้ง ถ้าเป็นเขากลับมาทุกคนก็ต้องบอกเธอบ้างแหละ เพราะเห็นอยู่ว่าเธอนอนรอเขาอยู่ทุกวัน

เอวาทำเป็นไม่สนใจรถคันนั้นไปก่อน เพราะเธอก็รู้สึกเสียวสันหลังอยู่ เป็นผู้หญิงเดินมาตัวคนเดียว ถ้ามันมีอารมณ์เปลี่ยวจะทำยังไง

ยิ่งรถคันนั้นเบรกคนตัวเล็กก็รีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น

หมั่บ!

"กรี๊ดดด" เอวาตกใจกรีดร้องขึ้นมาเมื่อถูกคนในรถที่เพิ่งจะจอดคว้าร่างไว้

"ผมเอง"

"คุณ?" จากที่กำลังดิ้นรนจะหนีรีบหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู "คุณกลับมาแล้วจริงๆ เป็นคุณจริงๆ ใช่ไหม"

"โอ๊ย?" อารมณ์แบบนี้แทนที่เธอจะกอดแต่กลับ..

"ขอโทษค่ะ ฉันหยิกแรงไปเหรอ"

"คุณทำอะไร"

"ฉันคิดว่าฝันไปนี่"

"คิดว่าตัวเองฝันแล้วมาหยิกผมเนี่ยนะ"

"ถ้าหยิกตัวเองฉันก็เจ็บน่ะสิ"

ทศกัณฐ์ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะดึงร่างของเธอเข้ามากอดไว้

อึก อึก เสียงนี้ค่อยๆ ดังออกมาจากลำคอของคนที่เขากอดอยู่

"คุณร้องไห้เหรอ"

"ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีก"

"ผมไม่ตายง่ายๆ หรอก"

"คุณอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ ก็ฉันไม่รู้นี่ถามใครก็ไม่มีใครบอก"

มันเป็นความลับทางทหาร ถึงแม้ลูกน้องเขาจะรู้แต่ก็บอกไม่ได้อยู่ดี

"คุณเป็นอะไรไหม" พอตั้งสติได้เอวาก็จับร่างของเขาเช็คดูว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม

"ผมไม่เป็นอะไร..โอะ" เกือบร้องออกมาเมื่อมือเธอไปโดน..

"ฉันดีใจที่คุณไม่เป็นอะไร" ไม่เคยรู้สึกโล่งใจแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่เขาลงเรือไปเธอก็เริ่มรู้ใจตัวเองว่ารักเขามาก มันมากกว่าตอนที่บอกทุกคนว่าตัวเองรักเขา เพราะตอนนั้นเธอหลงรักแค่รูปลักษณ์ภายนอก

"ท่านครับ" เพลิงลงจากรถมาเพื่ออยากพาเขาไปที่หนึ่งก่อน

ทศกัณฐ์ส่ายหน้าเล็กน้อยไม่ให้เพลิงพูด

"ผมต้องเข้ากรมก่อน คุณกลับบ้านนะ เดี๋ยวจะมีคนเอารถมารับ คุณรอผมอยู่ที่นั่น"

"ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอคะ'

"ไม่ได้ผมจะเข้ากรม"

"ให้ฉันไปรออยู่หน้ากรมก็ได้"

เพียงไม่นานรถที่ทศกัณฐ์บอกก็มาถึง

"ไอ้ชาติมาพาเธอไป" เพลิงสั่งให้ชาติรีบพาเอวากลับไปก่อน

"คุณเสร็จงานแล้วรีบมานะคะ" หญิงสาวไม่อยากปล่อยมือจากเขาเลย

ทศกัณฐ์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ พอเจ้านายขึ้นรถเพลิงก็สั่งคนขับให้รีบกลับไปทางที่เพิ่งจะมา

"มึงมองอะไรวะ" ทศกัณฐ์ที่นั่งพิงเบาะอยู่ด้านหลัง เห็นสายตาลูกน้องมองผ่านกระจกมา

"เปล่าครับ"

ขับรถมายังไม่ออกจากซอยนั้นเลยด้วยซ้ำ ก็มีรถพยาบาลมารอรับอยู่หน้าปากซอย

สองวันผ่านไป..

เอวายังคงเฝ้ารอเขาอยู่บ้านหลังนี้ ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงคะยั้นคะยอให้คนของเขาพาออกไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอรู้ว่าเขาปลอดภัย แค่รอให้เขาเคลียร์ธุระให้เสร็จแล้วกลับมาหาเธอกับลูก

แต่ทำไมเขาไม่โทรมาบ้าง นี่ขนาดขึ้นฝั่งแล้วนะ งานอะไรจะเป็นความลับขนาดนั้นกัน

หญิงสาวเดินออกมาชะเง้อหน้ามองถนนเผื่อว่ารถของเขาจะวิ่งเข้ามา แต่ก็ไร้วี่แววอีกนั่นแหละ

สามวันผ่านไป.. เขาก็ยังคงเงียบอยู่

บ้าไปแล้วแค่เข้ากรมเนี่ยนะทำไมต้องเงียบขนาดนี้ด้วย ไม่รู้หรือไงว่ามีคนคิดถึง ว่าจะไม่งอนแล้วนะ

"คุณจะไปไหนครับ" ชาติเห็นว่าเอวาเดินออกมาจากบ้านไกลแล้ว

"ทำไมเจ้านายของคุณถึงหายเงียบไปแบบนี้ล่ะ"

"ท่านจะเงียบไปแบบนี้สักพักครับ"

"ทำไม? อย่าบอกนะว่าเขาทำผิดกฎแล้วถูกขังคุกของทหาร" เรื่องแบบนี้เธอก็พอจะรู้มาบ้าง ถ้าทหารทำผิดกฎก็จะถูกสั่งขัง แต่คุกของทหารนั้นโหดร้ายมาก "คงไม่ใช่แบบที่ฉันคิดไว้ใช่ไหม?"