ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 101

จากที่รามสูรรู้มา น้องชายของเขาเป็นประเภทที่เจ้าชู้มาก แต่พอได้ยินความจากเอวาว่าทศกัณฐ์กลับมาถึงก็ไปหาเธอก่อน มันยิ่งทำให้คนเป็นพี่เริ่มแปลกใจ

"คุณรู้อะไรมาใช่ไหมคะ" เอวาเห็นว่าท่านประธานเงียบไป เขาต้องรู้อะไรมาแน่ "คุณพาฉันไปหาเขาหน่อยได้ไหมคะ"

"แล้วเขาบอกว่ายังไง"

"บอกให้รออยู่ที่บ้านค่ะ แต่นี่เขาหายเข้ากรมไป 3-4 วันแล้ว เขาจะถูกทำโทษอะไรไหมคะ"

"เขาให้รออยู่ที่บ้าน ก็รออยู่ที่นั่น" ทำไมรามสูรจะไม่รู้ว่าทศกัณฐ์ได้รับบาดเจ็บกลับมา ทางกองทัพก็เลยส่งตัวกลับมารักษาก่อน แต่ที่รามสูรไม่รู้คือน้องชายแวะไปหาเอวาก่อนเนี่ยนะ? ทั้งๆ ที่ตอนพี่ชายไปเยี่ยมแทบไม่ได้สติเลย..แล้วเอาแรงไหนแวะหาผู้หญิง

เอวาไม่ได้สนิทกับรามสูรขนาดนั้น ถ้าสโรชาอยู่ในห้องนี้ด้วยเธอคงจะขอร้องสโรชาให้ช่วยพูดอีกแรง หญิงสาวทำได้แค่ก้มหน้าเดินออกมา

"มีอะไรกันหรือเปล่าเอวา" เกวลินยืนรออยู่หน้าห้องเห็นว่าเอวาเดินออกมาแบบไม่ค่อยสบายใจ

"คิดถึงผัว"

"ไอ้เด็กคนนี้"

"ก็มันจริงนี่พี่ เขากลับมาแล้วหายเข้ากรมไปตั้งหลายวันแล้ว"

"เขาคงมีธุระนั่นแหละ"

"แต่เขาเป็นคนเจ้าชู้" และนี่ก็อีกเรื่องหนึ่งที่เอวาแอบคิด หรือว่าเขาไปเที่ยวกับผู้หญิงพวกนั้น มันต้องใช่แบบนี้แน่เลย

"มึงมองอะไรไอ้เพลิง"

"เธอบอกว่าท่านเจ้าชู้ครับ"

"กูได้ยินแล้ว" จากที่อมยิ้มตอนได้ยินเธอบอกว่าคิดถึงผัว แต่ประโยคต่อมาทศกัณฐ์ถึงกับมองหน้าลูกน้องที่หันมองมาเช่นกัน

พอได้ยินชาติโทรมารายงานว่าเธอหายไป ทศกัณฐ์ก็เลยแฮกข้อมูลกล้องวงจรปิดในบริษัทพี่ชาย ดูว่าเธอได้ไปที่นั่นไหม เขาก็เลยได้ยินที่เธอคุยทั้งหมดผ่านกล้อง

"ท่านทำอะไรครับ" เพลิงตกใจอยู่ดีๆ เจ้านายก็ดึงสายน้ำเกลือออก

"กูจะกลับแล้ว"

"ท่านยังกลับไม่ได้"

"อะไรของมึงอีก"

"ท่านยังกลับไม่ได้ครับ" เพลิงก็เลยเรียกคุณหมอให้เข้ามาจัดการน้ำเกลือใหม่อีกครั้ง

[หน้าบริษัท]

"คุณตามมาที่นี่ถูกได้ยังไง" เอวาลงมาก็เห็นว่าชาติจอดรถรออยู่แล้ว

"กลับครับ" ชาติถูกห้ามไม่ให้พูดอะไร เพราะเขากลัวว่าเธอจะไม่สบายใจ

"ฉันจะไปกินข้าวร้านอาหารร้านนั้น"

"ร้านไหนครับ"

"ก็ร้านที่อยู่หลังบริษัทไง"

"เดี๋ยวผมจะให้ที่บ้านเตรียมอาหารไว้ให้"

"ฉันจะไปกินตอนนี้ ถ้านายไม่พาไปฉันเดินไปเองก็ได้" อารมณ์ของคนท้องขึ้นๆ ลงๆ ถ้าได้อะไรอร่อยๆ ถูกปากอาจจะไม่คิดมากก็ได้

ชาติรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความด่วนไปที่...

"ขึ้นรถก่อนครับเดี๋ยวผมพาไป" เมียตัวเองก็ไม่ใช่ต้องได้ตามเอาใจอีก

"จะพาฉันไปแน่นะ"

"ครับผม"

เอวาก็เลยยอมขึ้นรถด้วย..แต่ทว่า..

"นายจะขับวนอะไรนักหนา"

"ผมจำซอยไม่ได้"

"ฉันก็บอกให้เลี้ยวซ้ายไง แล้วนี่เลี้ยวขวามันจะถึงไหม"

"เลี้ยวซ้ายใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมวนอีกรอบก็ได้"

ผ่านไปหลายนาทีได้ก็มาถึงร้าน..

"ถ้าเดินฉันถึงตั้งนานแล้วเนี่ย" หญิงสาวเปิดประตูลงจากรถอดไม่ได้ที่จะบ่นไปด้วย

"จะรับอะไรดีคะ"

"แบบเดิมก็ได้ค่ะ" เอวาแปลกใจทำไมคนในร้านถึงดูรีบๆ