ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 99

"ยาย" เอวาลงจากรถตุ๊กๆ ก็รีบเข้าไปหายายที่นั่งเล่นอยู่แคร่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน

"วามาไงลูก" คนเป็นยายเอื้อมไปกอดหลานสาวไว้แน่น

"คิดถึงยาย"

"ยายก็คิดถึงหนู แล้วนี่มันถึงวันหยุดแล้วเหรอ" ตามปกติแล้วหลานสาวจะกลับมาบ้านได้แค่ช่วงเทศกาลหยุดยาว ยายยังคงนับวันนับคืนรออยู่เลย

"ทางบริษัทใจดีให้กลับมาบ้านได้ค่ะ" ที่เธอต้องได้นั่งรถตุ๊กๆ เข้ามา เพราะกลัวยายตกใจ เดี๋ยวคิดว่าเป็นหนี้จนเจ้าหนี้ตามมาที่บ้าน เพราะยายเคยเป็นหนี้คนพวกนี้มาก่อน แต่ช่วงหลังก็ใช้หนี้หมดเพราะเอวาให้ยายเอาที่ดินไปกู้เงินในระบบ

ชาติและลูกน้องอีกคนก็เลยต้องได้คอยดูแลเอวาอยู่ห่างๆ

หลายวันผ่านไป,,

"หนูเปิดหาอะไรอยู่ลูก" ยายแอบสงสัยเพราะเห็นหลานสาวเปลี่ยนช่องทีวีจนลายตาไปหมดแล้ว

"ก็เปิดไปเรื่อยล่ะค่ะยาย" ว่าแล้วเอวาก็กดไปอีกช่อง เธอพยายามหาข่าวสงคราม ว่าตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว แต่สถานีโทรทัศน์ก็ไม่นำข่าวมาเล่า ทั้งๆ ที่มีเรือรบจากประเทศของตัวเองไปด้วย

"ยายลืมไปเลยว่าจะเอาใบเสร็จมาให้เรา" ว่าแล้วคนเป็นยายก็รีบลุกเดินไปเปิดกระเป๋าสำหรับเก็บเอกสารสำคัญ

"ใบเสร็จอะไรคะ" ขณะที่คุยกับยายเธอยังคงกดหาช่องไปเรื่อยๆ

"ก็ใบเสร็จที่ธนาคารส่งมาให้ ธนาคารบอกว่าถ้าว่างวันไหนให้ไปรับโฉนดที่ดินออกมาได้เลย" ยายก็เลยนำใบเสร็จที่ถูกนำส่งมาทางไปรษณีย์ให้

"ใช้หนี้หมดแล้วหรือคะยาย ทำไมเขาถึงให้ไปเอาใบที่ดินออกมาได้" หญิงสาวคิดว่ายายเป็นคนไปจ่าย..แล้วเอาเงินที่ไหนไปจ่ายล่ะ

"อ้าวยายนึกว่าเราเป็นคนจ่ายมาไม่ใช่เหรอ" เพราะทุกสิ้นปีหลานสาวต้องได้จ่ายดอกเบี้ยเอง

"ฉันเหรอ??" เห็นยอดเงินในใบเสร็จนั้นแล้ว เอวาก็รีบเดินออกมาจากบ้าน เธอมองซ้ายมองขวาหาลูกน้องของเขาที่อยู่แถวนี้

และก็ได้เห็นอะไรแว๊บๆ อยู่มุมข้างรั้วที่มีต้นกระถิน

"ออกมา"

และทันใดนั้นชาติที่แอบอยู่ก็ค่อยๆ โผล่หน้าออกมา

"เรื่องใบเสร็จนี้มันหมายความว่ายังไง"

"ผมว่าคุณรอถาม.."

"ถ้าพวกคุณรู้ก็บอกมาเลยสิ"

ชาติก็เลยต้องได้เล่าให้ฟัง ถ้าไม่งั้นคงถูกขู่เล่นงานอีกแน่

พอได้รับฟังความจริงแล้วไม่รู้ว่าน้ำตามาจากไหนบ้าง

"เขารู้ได้ยังไง" เอวาหมายถึงว่าทศกัณฐ์รู้ได้ยังไงว่าเธอเอาที่ดินไปจำนอง เพราะลูกน้องของเขาบอกว่าเจ้านายให้จัดการเรื่องไถ่ถอน

"ผมว่ารอถามท่านดีกว่าครับ"

"ฉันจะกลับแล้ว" อยู่กับยายก็ไม่เป็นอันทำอะไรอยู่ดี แถมไม่รู้ข่าวคราวของเขาเลย ถ้าอยู่ใกล้รามสูรยังพอรู้ข่าวทางนั้นอยู่บ้าง

พอชาติได้ยินว่าภรรยาของท่านจะกลับ ก็รีบเรียกรถให้มารับ

"รถใครเหรอลูก" ยายเดินออกมาส่งหลานที่หน้าบ้าน เพราะเธอต้องได้ร่ำลายายก่อนอยู่แล้ว

"วาขอติดรถกลับกับรุ่นพี่ที่ทำงานค่ะ พอดีพวกเขาผ่านมาทางนี้.. วากลับก่อนนะยาย"

ทั้งสองกอดลากันอยู่ครู่หนึ่งเอวาก็ขึ้นรถ

พอรถวิ่งออกจากซอยไป เพื่อนบ้านก็คันปากอยากเม้าท์มาก

"ตกลงผู้ชายที่ไหน"

"คุณจะรู้ไปทำไม"

"อย่าบอกนะ?" ไม่จริงใช่ไหม คงไม่ใช่หรอกมั้ง เราจะไปสำคัญอะไรขนาดนั้น ความคิดแว๊บแรกที่เข้ามาในหัว คือร้านอาหารร้านนั้นเขาจัดฉากขึ้นมา เพราะเห็นว่าเธอแพ้อาหาร

วันต่อมา.. จากวันนั้นถึงวันนี้ก็รวมแล้ว 2 สัปดาห์ได้ ที่ทศกัณฐ์ลงเรือไป

"ฉันอยากไปบริษัท" เอวาออกมาจากห้องเพื่อบอกกับคนที่เขาให้อยู่ดูแลเธอ

"คุณจะไปทำไมครับ"

"ในเมื่อฉันถามข่าวเขาจากพวกคุณไม่ได้ ฉันก็จะไปถามจากคุณรามสูร" ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่ถามข่าวจากลูกน้องของเขาเลย แต่ถามทีไรคนของเขาก็ไม่อ้าปากบอก

"คุณไปถามจากทางนั้นก็ไม่มีใครรู้หรอก"

"แสดงว่าพวกคุณรู้ ถ้าพวกคุณรู้ก็บอกฉันมาสิ"

"ผมว่าคุณเข้าไปในห้องดีกว่า"

"ไม่! ฉันจะไปบริษัท ถ้าพวกนายกล้าแตะตัวฉันก็ลองดู" ในเมื่อพวกเขาไม่พาไปถ้างั้นเธอจะเดินออกไปเอง

เอวาเดินออกมาห่างจากตัวบ้านหลังนั้นพอสมควร แต่ก็ไม่มีใครตามมา หญิงสาวยังคงแอบมองกลับหลัง

ทำไมพวกเขาไม่ตาม ปกติเธอต่อว่ามากกว่านี้อีก พวกเขายังคงตามตลอด

แต่เธอก็ไม่คิดจะถอยกลับ ขาเรียวยังคงเดินไปข้างหน้า ..ข้างทางมีแต่ต้นไม้สูง เสียงนกดังก้องกังวาลไปทั่วพื้นที่

ทำไมพวกเขาไม่ตามมา ยิ่งเดินออกมาไกลก็น่ากลัว เราจะเอาไงต่อดี ถ้าเดินไป 2 - 3 ชั่วโมงจะถึงถนนที่มีคนสัญจรไหมเนี่ย เธอก็รู้แหละว่าถนนอยู่ไหน แต่ไม่เคยเดินก็เลยกะระยะเวลาไม่ได้

"รถใคร?" ขณะที่หันกลับมาทางที่จะกำลังจะไป ก็เห็นว่ามีรถคันหนึ่งวิ่งเข้ามา..