ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 98

"เปิดทาง" พลเอกเรวทัตมาทันได้ยินสิ่งที่รามสูรพูด ท่านไม่คิดว่าลูกชายสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลย จะมีความเป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนี้ ท่านได้เซ็นต์อนุมัติให้ทศกัณฐ์ร่วมรบในครั้งนี้ ถ้าสั่งยกเลิกแผนการ มันอาจจะขัดต่อเจตนารมณ์ แต่ถ้ารามสูรสามารถหยุดทศกัณฐ์ได้นั่นมันก็อีกเรื่องหนึ่ง

รามสูรให้ลูกน้องจัดเตรียมเรือรออยู่แล้ว เพียงแต่เขาถูกขวางไม่ให้ลงเรือ

"ให้ฉันไปด้วยนะคะ" เอวาคิดว่าถ้าเธอตามไปคงจะช่วยพูดได้อีกแรง

"อย่าเลย รออยู่นี่ทั้งสองคน" ในขณะที่พูดเขาได้มองไปที่ภรรยาด้วย

"คุณรีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวตามไม่ทัน" สโรชาคิดว่าถ้าเธอขอไปด้วยกลัวว่ามันจะเป็นการถ่วงเวลามากกว่า

"ฝากบอสช่วยพาคุณทศกัณฐ์กลับมาให้ได้นะคะ" เอวาพูดฝากทั้งน้ำตา ใครเห็นก็อดสงสารไม่ได้ จนพุดตาลที่ยืนอยู่ใกล้เอื้อมมือมา ตบไหล่ของเธอเบาๆ

พอลงเรือได้รามสูรก็สั่งให้เรือออกจากท่า ความเร็วของเรือลำนี้แน่นอนว่ามันต้องเร็วกว่าเรือลำใหญ่แบบเรือรบแน่ และเขาก็ให้ใช้ความเร็วได้เต็มที่ ทุกคนที่ยืนอยู่บนฝั่งมองเรือลำนั้นไปจนลับสายตา

"เรากลับกันเถอะ" พุดตาลชวนลูกสะใภ้ทั้งสองคน เพราะนางถือว่าทศกัณฐ์เป็นลูกชายเหมือนกัน

"เดี๋ยวคืนนี้จะกลับไปค้างที่บ้านด้วย" พลเอกเรวทัตเอ่ยพูดขึ้นตอนที่ภรรยาเดินหันหลังให้แล้ว

"ไม่ต้องหรอกค่ะ" แต่นางตอบโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองเลย

เอวาและสโรชามองหน้ากัน เพราะดูบรรยากาศจะแปลกๆ

"ไม่อยากรอฟังข่าวลูกเหรอ" เหตุผลของพลเอกเรวทัตฟังขึ้น เพราะการที่จะรู้ข่าวลูกชายต้องผ่านทางกองทัพเท่านั้น

"บ้านหลังนั้นเป็นของคุณอยากไปเมื่อไรก็ไปสิ" ดวงตาที่แฝงไว้แต่ความเศร้ากรอกมองดูสามีเล็กน้อย ก่อนที่จะพาลูกสะใภ้ทั้งสองมาที่รถ

[บ้านพลเอกเรวทัต]

สโรชาอดมองตามสายตาของแม่สามีไม่ได้ นางมองกลับไปด้านหลังหลายครั้งแล้ว คงอยากรู้ว่าสามีจะตามมาจริงไหม

"เข้าบ้านกัน" พอรถคันหรูจอด นางก็เลยชวนทั้งสองเข้าบ้าน

"ตาหนู.." มาถึงบ้านไม่คิดว่าลูกชายจะอยู่ที่นี่

"แม่ให้คนรับมาเอง เอาไว้ที่นั่นก็กวนคุณยายไม่ได้หลับไม่ได้นอน"

"ค่ะ" สโรชาก็คิดอยู่ว่าอยากรับลูกมาด้วย แต่คุณย่าไม่ได้ทำแค่คิด ท่านจัดการทุกอย่างไวกว่าแสงซะอีก

เอวาแอบมองดูใบหน้ารามิล ถ้าเธอได้ลูกชายคงจะหน้าตาไม่แตกต่างจากนี้มาก เพราะพ่อของลูกเธอก็หน้าไม่ได้แตกต่างจากท่านประธานมากนัก

เย็นวันเดียวกัน..

เอวาให้รถตู้มาส่งเกวลินที่บ้านหลังนี้ เพราะไม่อยากให้พี่นอนเหงาอยู่คนเดียว ถึงยังไงเธอก็ต้องได้รอฟังข่าวเขา

"ผู้จัดการต้องปลอดภัยกลับมา" เกวลินเอื้อมไปกุมมือเอวาเพื่อเป็นกำลังใจ

"ใช่ค่ะเขาต้องปลอดภัยกลับมาหาลูก" มือเรียวลูบท้องตัวเอง เธอไม่คิดจะปิดบังใครอีกแล้ว

ทั้งสองขอมาพักที่เรือนรับรองริมสระน้ำ เพราะเคยพักที่นี่มาก่อน พอทานข้าวเย็นร่วมกันเสร็จ พวกเธอก็เลยกลับมาที่ห้อง วันนี้เกวลินนอนเป็นเพื่อนกลัวเอวาคิดมาก

เช้าวันต่อมา..

รอทั้งคืนก็ไม่มีใครส่งข่าว จนถึงตอนเช้า เกวลินต้องได้ออกไปทำงาน ส่วนเอวายังขออยู่ฟังข่าวเขาก่อน

ผ่านไปอีกวัน..

"พี่จากยายมาเกือบปีแล้วอยากกลับไปเยี่ยมท่าน"

"ถ้างั้น.." สโรชากำลังจะบอกว่าถ้างั้นเธอจะไปส่ง แต่ถูกเอวาพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก ฝากดูแลพี่เกวลินด้วยแล้วกัน" เอวารู้ดีว่ายังไงลูกน้องของเขาก็ตามเธออยู่แล้ว และเธอก็ไม่คิดจะห้ามถ้าพวกเขาจะไปด้วย เธอไม่อยากให้เขาที่ไปทำงานเพื่อชาติห่วงหน้าพะวงหลัง แต่ถ้าจะให้นอนรออยู่แบบนี้ ขอกลับไปอยู่กับยายดีกว่า

พอเอวาออกมาก็เห็นรถลูกน้องของเขาของจอดอยู่หน้าบ้านจริงๆ

"คุณผู้หญิงจะไปไหนครับ"

"พวกคุณได้พักผ่อนกันบ้างหรือยัง" เพราะดูเหมือนทุกคนจะยังไม่ไปไหนเลย แต่ก็ไม่ได้ใส่ชุดเดิม

"พวกเราอยู่ได้ครับ" ทุกคนไม่ใช่บุคคลธรรมดา และพวกเขาถูกฝึกมาจนร่างกายแข็งแกร่ง

"ฉันจะกลับบ้านนอกหายาย"

"กลับบ้านนอก??" ชาติหันมองไปดูลูกน้องอีกคน

"พวกคุณพาฉันไปได้ไหมล่ะ"

"ดะ..ได้ครับ" เอาวะยังไงก็ต้องได้แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าก่อน

เอวานั่งด้านหลังของรถโดยมีลูกน้องของเขาเป็นคนขับและนั่งหน้าอีกคน

€£¥฿&$%# มันคือการส่งข้อความรหัสไปสู่อีกคน ที่ไม่สามารถส่งเป็นภาษาที่คนทั่วไปอ่านเข้าใจได้ เพราะพวกเขาต้องได้ส่งข้อความข้ามประเทศ และอาจจะมีศัตรูที่รอจับสัญญาณอยู่

฿¥£€$% {"ดูแลเธอให้ดี ถ้ามีอะไรสำคัญก็ส่งข่าวมาอีก"}.