ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 11

{"ตอนนี้ผมยังไม่ว่าง"} พูดแค่นี้ปลายสายก็ตัดสายไป

"เขากำลังติดธุระอยู่ค่ะแม่" ถึงแม้จะรู้สึกเสียหน้ามากแค่ไหน เธอก็ต้องยิ้มไว้

"วันหลังชวนเขามาค้างที่บ้านเราสิ" นางชักจะเริ่มสงสัย ตกลงรักกันจริงหรือแค่เล่นละครตบตา

"ชวนมาค้างที่บ้านหรือคะ"

"เห็นไปค้างอ้างแรมด้วยกันที่อื่นมาแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ก็ใช่ค่ะแต่ว่า.."

"ทำไม? หรือว่าไม่ได้ไปค้างกับเขา" สายตานางเริ่มจับพิรุธ

"แต่โรสเป็นผู้หญิงนะคะแม่" ถ้าชวนเขามาค้างที่บ้านแล้วเขาจะคิดยังไง

"นิ่มนวล"

"เออ..คุณแม่คะ ก็ได้ค่ะโรสจะลองชวนดู" ถ้านางใช้เสียงแบบนี้เรียกคนสนิท นั่นหมายถึงว่าให้มาลากตัวเธอไปกักบริเวณ หญิงสาวก็เลยต้องได้แก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าไปก่อน

[ห้องประชุมที่บริษัท]

"ถ้าไม่เสร็จก็ไม่เป็นไร เดี๋ยววันแต่งงานผมจะเข้ามาดูอีกที"

"ผมว่าวันแต่งงานท่านไม่ต้องเข้ามาหรอกครับ ที่เหลือเดี๋ยวพวกผมจะจัดการกันเอง"

"ผมมาได้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องนั้นไปก่อน

หลายคนที่มองตามคิดว่าเขาคงจะรีบไปจัดการเรื่องว่าที่ภรรยาโทรมาแน่เลย

แต่ไม่ใช่หรอกเรื่องนั้นเขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำ

[สถานบันเทิง]

โต๊ะประจำที่รามสูรเคยมานั่งกับหญิงคนรัก ได้ถูกเก็บไว้ให้ถ้าเขาโทรมาจอง

เหลือเวลาอีกแค่สามวันก็จะถึงวันแต่งงานแล้ว รามสูรแค่อยากจะเห็นว่าเธอยังแคร์เขาอยู่ และมาขอร้องไม่ให้มีงานแต่งนั้นเกิดขึ้น ขอแค่เธอพูดมาเขาพร้อมที่จะยกเลิกทุกอย่าง

ชายหนุ่มถ่ายภาพสถานบันเทิงแห่งนั้นแล้วก็โพสต์ลงไอจี เผื่อว่าเธอจะเข้ามาเห็น

นั่งมองโทรศัพท์นานหลายนาทีก็ไม่มี account นั้นเข้ามาส่องเลย

จากนาทีผ่านไปเป็นชั่วโมง จนตอนนี้เขาดื่มแทบไม่หยุด

หญิงสาวที่พยายามนอนแล้วแต่นอนไม่หลับ ก็เลยนึกขึ้นได้ว่าเขามีไอจี เธอก็เลยค้นหาตามชื่อที่มองเห็นวันนั้น

"เขาไปที่นั่นอีกเหรอ" สโรชารีบลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกมาเรียกแท็กซี่ ที่จริงเธอก็มีรถส่วนตัว แต่จะใช้ได้เมื่อผกาแก้วอนุญาตเท่านั้น

สโรชาใช้เวลาไม่นานก็มาถึงสถานบันเทิงแห่งนั้น

"ปราง"

"?" คนตัวเล็กที่เพิ่งจะเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ารีบมองกลับไปด้านหลังของตัวเอง แบบสงสัยว่าเขาทักใคร "คุณเมาแล้วเหรอคะ" ปรางคงจะเป็นชื่อหญิงคนรัก ถึงขนาดได้เพ้อชื่อที่ไม่ใช่ชื่อของคนตรงหน้า นั่นหมายถึงว่าคงจะหนักแล้ว

"คุณมาหาผมเหรอ"

"ค่ะฉันเห็นคุณโพสต์ลงไอจี"

หญิงสาวก็เลยคิดถึงสิ่งที่เขาโพสต์ลง IG หรือว่าเขารอผู้หญิงคนนั้นมาหา เธอดันสอใส่เกือก ไปพาเขาออกมาก่อนงั้นเหรอ

"ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่คนรักของคุณ" เธอก็มีหัวใจมีเลือดมีเนื้อเหมือนกัน

พอได้ยินประโยคนั้นสายตาคมหรี่ขึ้นมองเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็จับร่างของเธอให้นอนลงข้างๆ

"เอ้าไอ้บ้านี่บอกให้ปล่อยไง!" เห็นสายตาตอนที่เขามองเหมือนจำได้ว่าเธอเป็นใคร แต่เห็นการกระทำแล้ว เขายังคงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่เหรอ? เพราะตอนนี้มือของเขากอดร่างเธอไว้จนขยับไม่ได้

"นายอสูรเอามือออกไปนะ!" ตอนที่เธอพยายามผลักเขาออกแต่มือนั้นกลับวางแนบลงตรงกลางระหว่างขาเรียวทั้งสองข้าง

"จริงเหรอ" เสียงนี้ดังมาจากประตู และเธอจำได้แม่นว่าเป็นเสียงของใคร หญิงสาวที่กำลังจะกรี๊ดก็เลยต้องได้ปิดปากตัวเองไว้ก่อน แม่คงรู้แล้วว่าเธอพาเขาขึ้นมานอนบนห้องนี้ "ลูกสาวคนนี้ไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังจริงๆ"

จังหวะที่เธอกำลังได้รับคำชม แต่มือของอีกฝ่ายไม่อยู่นิ่ง ล้วงเข้าไปด้านในแล้วก็ขยับนิ้วเล่นตรงเม็ดที่ไวต่อความรู้สึก

"อือ" ขาเรียวพยายามชิดเข้าหากันไม่ให้อีกฝ่ายล้วงเข้าไปได้ลึกกว่านั้น แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะตอนนี้มันได้เข้าไปหยุดอยู่ในร่องเล็ก

จมูกโด่งแนบลงที่ซอกคอระหงแล้วสูดดมกลิ่นกายของอีกฝ่าย พร้อมกับพรมจูบจนทั่วบริเวณนั้น

"ทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย" หลังจากแนบหูฟังที่ประตูอยู่ครู่หนึ่งก็ดูเหมือนว่าข้างในเงียบมาก

"อ๊อย..ซี๊ดด..คุณรามสูรขาา" จากที่กัดฟันไว้ตั้งนาน เธอก็เลยปล่อยเสียงออกมาเบาๆ

ดวงตาคมหรี่มองดูผู้หญิงที่ครวญครางออกมา นิ้วที่มันยังคาอยู่ก็เริ่มขยับเข้าออก

"อ่ะ อ่ะ อ่ะ" เสียงครางนั้นดังออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ถ้านี่มันคือกรรมเก่า เธอขอชดใช้มันให้หมดภายในชาตินี้เลยแล้วกัน ขาเรียวค่อยๆ เปิดกว้าง "โอ๊ย"

พอเห็นว่าเธอเปิดทางให้จากที่ใช้นิ้วเดียวเขาก็ส่งเข้าไปอีกนิ้วหนึ่ง..แล้วก็กระแทกรัว