ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 14

ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นคนตรงหน้าเดินไปที่เตียงก่อน

ที่จริงไม่ใช่นิสัยของเขาหรอกที่จะพูดเรื่องอย่างว่าโจ่งแจ้งขนาดนี้ แต่ไม่รู้ทำไมกับเธอแล้วเขาถึงนึกสนุก เพราะเธอก็ตอบโต้ได้ทุกประโยคที่เขาพูดออกมา

ร่างระหงเอนตัวลงที่เตียงไปก่อน ถ้าเธอให้ความร่วมมือเขาอาจจะเสร็จเร็ว ที่สโรชาคิดแบบนั้นเพราะไม่อยากจะเจ็บนาน

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะตามขึ้นไปบนเตียง ก็มีเสียงข้อความดังมาจากโทรศัพท์ จริงๆ IG ของเขาคนติดตามไม่มากหรอก และคน Comment ก็ไม่ค่อยมี เพราะเขาไม่ได้ใช้รูปและฐานข้อมูลของตัวเองเพื่อสมัคร ถ้ามีข้อความขึ้นมาก็มีแค่ไม่กี่คน

หญิงสาวที่หลับตาลงค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจเธอแล้ว เขาคงกำลังสนใจข้อความที่ดังขึ้นมาเมื่อสักครู่

ดีใจด้วยนะคะ ..ข้อความนี้ถูกส่งผ่านมาจาก account ที่เขารออยู่

ชายหนุ่มทำแค่กดถูกใจข้อความ แล้วก็เดินไปใส่เสื้อผ้าที่เขาถอดออกก่อนเข้าห้องน้ำ

"?" หญิงสาวมองตามคนที่เดินไปกำลังจะเปิดประตู "คุณจะมางานแต่งไหม" เธอแค่อยากจะรู้ไว้ก่อน ว่างานแต่งของเธอจะมีเจ้าบ่าวไหม

"ทำไมถึงถามแบบนั้น"

"คุณอย่าลืมว่าในเกมของคุณยังมีฉันอีกคน" เธออยากจะบอกเขา ถ้าจะทำอะไรให้คิดถึงหน้าเธอบ้าง หรือถ้าจะไม่มางานแต่งก็ควรบอกไว้ก่อน เธอจะได้ทำตัวถูก

"งานแต่งยังคงจะมีอยู่" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ออกจากห้องไป เขาไม่รู้ว่าหญิงคนรักจะเอายังไงกันแน่ แต่ถึงแม้เธอกลับมาเขาก็ยังคงจะแต่งงาน เพราะคิดว่าแต่งได้ก็หย่าได้

ไม่นะสโรชา เธอต้องไม่อ่อนแอ เป้าหมายของเธอไม่ใช่เขาสักหน่อย หญิงสาวพร่ำบอกตัวเอง เป้าหมายของเธอคือการออกจากบ้านหลังนี้แล้วได้ไปดูแลแม่แบบใกล้ชิดก่อนที่จะจากไป

อีกสถานที่หนึ่งที่ไม่ใช่ประเทศไทย

"แกจะไม่ไปทวงของๆ แกคืนจริงเหรอวะ"

"แล้วแกคิดว่าฉันจะปล่อยไปงั้นเหรอ ถ้าฉันหาทางกลับประเทศได้ มีเหรอที่ฉันจะอยู่แบบนี้" ใช่แล้วเธอคือปรางหรือมะปราง คนที่ครองหัวใจนายรามสูร มะปรางเคยประกวดนางงาม และหนึ่งในคณะกรรมการก็คือรามสูร ทั้งสองก็เลยคบหาดูใจกันมาตั้งแต่นั้น

กว่าที่มะปรางจะก้าวขึ้นมาเป็นระดับนางงามจนได้ตำแหน่ง เธอต้องแลกมาด้วยอะไรหลายๆ อย่าง แต่นั่นมันก็คือเรื่องในอดีต ใครบ้างที่จะไม่มีอดีต

พอรู้ถึงหูของท่านพลเอก ว่าลูกชายคบหาดูใจกับคนที่ครั้งหนึ่งท่านก็เคยเรียกตัวเข้ามาพบ...

แต่เรื่องนั้นถูกปิดเป็นความลับสุดยอด แทบไม่มีใครรู้เรื่องนี้แม้กระทั่งลูกชาย

นี่แหละคือเหตุผลที่มะปรางอยู่ในประเทศไม่ได้ แถมยังบอกเรื่องนี้กับรามสูรไม่ได้ด้วย เพราะถ้าเขารู้มีเหรอที่เขาจะสนใจผู้หญิงคนเดียวกับพ่อ แต่ด้วยความมักใหญ่ใฝ่สูงมะปรางก็เลยไม่ยอมปล่อยมือไปง่ายๆ

วันต่อมา.. โรงแรมหรูที่ใช้จัดงานตอนนี้ครึกครื้นคึกคักไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย ทั้งในวงการและนอกวงการ สื่อสถานีโทรทัศน์ทุกช่องให้ความสนใจมาก

หญิงสาวที่บำรุงผิวเมื่อคืนนี้ ตอนเช้าต้องมาโรงแรมตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวแต่งสวยให้เหมาะสมกับการเป็นเจ้าสาว

"ดูทำหน้าเข้าสิ"

"คุณแม่" เธอกำลังคิดอะไรอยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนี้

"ห้ามทำหน้าบึ้งแบบนี้อีก ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องยิ้มไว้"

"ค่ะ"

"ทำไมเจ้าบ่าวยังไม่มาแต่งตัวอีก" เสียงช่างที่ประจำการรอแต่งตัวเจ้าบ่าว แต่ป่านนี้ยังไม่เห็นเข้ามาเลย

"เมื่อคืนนี้ ขัดใจอะไรพี่หรือเปล่า" นางได้ยินเสียงรถที่ลูกเขยขับออกจากบ้านไปเมื่อคืนนี้

"เปล่าค่ะ"

"อีกแค่สิบนาทีก็จะได้ฤกษ์แต่งงานแล้ว เจ้าบ่าวยังไม่มาเปลี่ยนชุดเลยค่ะ" ช่างที่รออยู่ต่างก็เริ่มวุ่นวายกัน

"ถ้าแกทำงานนี้พัง คงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น" ผกาแก้วก็เริ่มจะไม่ปลื้ม ถ้างานแต่งพังไม่รู้ว่านางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

งานพังมันเกี่ยวอะไรกับเรา ..เพราะเธอมารอตั้งแต่เช้า แทนที่จะถามลูกบ้างว่ากินข้าวหรือยัง แต่นี่ถามหาแต่เจ้าบ่าว

"ได้ฤกษ์แล้วค่ะ" คนที่คอยดูเวลาเข้ามาตามตัวเจ้าสาวที่อยู่อีกห้อง

เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ..หญิงสาวที่อยู่ในชุดวิวาห์แสนหวาน ลุกขึ้นพร้อมกับยกชายกระโปรงเล็กน้อย เพื่อเวลาเดินจะได้สะดวกหน่อย ก้าวเดินออกมาจากประตูบานใหญ่

ชายหนุ่มที่ฝ่ารถติดเพิ่งจะมาถึง และเป็นจังหวะเดียวกับประตูบานนั้นเปิดออกมา ทั้งสองมองสบตากันเหมือนถูกต้องมนต์สะกด

"เจ้าบ่าวมาแล้ว แล้วเรื่องชุดทำยังไงดี"

"คงเปลี่ยนไม่ทันแล้วล่ะ" คนที่อยู่ด้านหลังเจ้าสาวคุยกัน

เท้าแกร่งก้าวเดินเข้ามาหาผู้หญิงที่เป็นเจ้าสาวของเขาแบบช้าๆ สายตาคมละจากใบหน้างามนั้นไม่ได้เลย เพราะวันนี้เธอสวยมาก

ติ๊ก..จังหวะที่มือหนายื่นไปรับเจ้าสาวข้อความในโทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้นมาพร้อมกัน

รามสูรกำลังจะเปลี่ยนใจล้วงลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ถูกเธอหยุดไว้ด้วยการเอื้อมมือมาคล้องแขนของเขาไว้

"เข้างานกันค่ะ"

ข้อความนั้นได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจจะล้วงโทรศัพท์อีก เพราะคนที่ส่งข้อความก็กำลังดูการไลฟ์สดอยู่เช่นกัน..