ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 15

มือหนาล้วงลงไปหาโทรศัพท์แล้วควักมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง เธอก็รู้แหละว่าตัวเองไม่มีความสำคัญอะไรกับเขาเลย แต่นี่มันในงานแต่งและเธอก็เป็นเจ้าสาว เขาควรจะไว้หน้าเธอบ้าง

พอหยิบโทรศัพท์ออกมาชายหนุ่มก็ส่งไปให้กับคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ดวงตาที่เริ่มจะมีม่านน้ำตาออกมาบดบังความงาม ตวัดขึ้นไปมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างกายแบบขอบคุณ

"เป็นอะไร" ไม่ใช่ว่าเขาไม่สังเกต ทีแรกก็ว่าจะเลื่อนดูสักหน่อย แต่พอสัมผัสร่างกายของอีกคนได้ เขาก็เลยส่งโทรศัพท์กลับไปด้านหลัง

แต่หญิงสาวยังไม่ได้ตอบ ผู้ใหญ่ก็เรียกตัวให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าไปในงานก่อน

งานแต่งในครั้งนี้ท่านพลเอกปล่อยให้นักข่าวและเพจดังทำข่าวได้ตามสบาย ส่วนมากทางสื่อออนไลน์ก็จะเป็นการเผยแพร่สด

เวลาผ่านไป..และงานแต่งก็ผ่านพ้นไปด้วยดีเช่นกัน จนมาถึงช่วงสุดท้ายของงาน

ที่จริงเรื่องเรือนหอยังไม่ได้คุยกัน แต่ผกาแก้วจัดเตรียมที่บ้านของตัวเองไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เจ้าสาวที่คอยเดินตามหลังเจ้าบ่าวเวลาเดินไปพบปะแขกในงาน เอื้อมมือไปสะกิดแขนเสื้อเขาเบาๆ

คนตัวสูงมองต่ำลงมาดูว่าเธออยากจะคุยอะไรด้วย

"เรื่องห้องหอขอเป็นบ้านคุณได้ไหม" หญิงสาวกระซิบพูด ในงานเสียงดังมากเขาก็เลยไม่ได้ยิน ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาเล็กน้อยเพื่อให้เธอพูดใหม่อีกครั้ง

จังหวะนั้นกล้องหลายๆ ตัวของนักข่าวก็รีบเก็บภาพไว้ เพราะไม่ค่อยเห็นภาพหวานๆ ของเจ้าบ่าวเจ้าสาวเลย

"ก็เรื่องที่เราคุยกันไว้ไง เรื่องห้องหอ"

แต่คนที่ได้ยินไม่ได้มีแค่เจ้าบ่าว พุดตานแม่ของเจ้าบ่าว ที่ยืนอยู่ใกล้ลูกชายก็ได้ยินเช่นกัน สายตานางเหลือบมองดูลูกสะใภ้ป้ายแดง ช่างไม่มีความอายเหมือนแม่เอาซะเลย

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบเพราะว่าต้องได้หันกลับไปคุยกับผู้ใหญ่อีก จนถึงเวลาที่ส่งตัวเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวกลับเรือนหอ

"แม่ได้เตรียมเรือนหอไว้ให้ที่บ้านแล้ว เดี๋ยวเราไปส่งตัวกันที่บ้านเรานะ" จริงๆ ผู้ใหญ่ก็ยังไม่ได้คุยเรื่องห้องหอ เพราะต่างคนก็ไม่ได้หันหน้าเข้าหากัน แต่แม่เจ้าสาวได้จัดเตรียมรอไว้แล้ว ถ้าเจ้าบ่าวเลือกไปอยู่ที่บ้านของนางก็ถือว่าจะดีมาก

"คืนนี้ผมว่าจะไปค้างที่คอนโด คงไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ"

"ค้างคอนโดคืนแต่งงานเนี่ยนะ? เออ..ไม่มีปัญหาหรอกจ้ะ" นางคงไม่กล้าไปมีปัญหาอยู่แล้ว

"ถ้างั้นผมขอพาตัวเจ้าสาวไปเลยแล้วกันนะครับ" ชายหนุ่มเดินตรงไปที่รถของตัวเองซึ่งถูกจัดเตรียมไว้ และจังหวะที่เขาและเจ้าสาวเดินไป นักข่าวและเพจดังก็ยังคงจับภาพอยู่

ขับรถออกจากโรงแรมมาเพียงไม่นาน เธอก็ขอร้องให้เขาพาไปโรงพยาบาลก่อน

"คุณขึ้นไปข้างบนกับฉันได้ไหมคะ วันนี้วันแต่งงาน ฉันอยากพาคุณไปไหว้แม่" เธอรวบรวมความกล้าชวนเขาขึ้นไปด้วย

รามสูรก็เลยปลดเซฟตี้เบลท์ออก แล้วก็เปิดประตูลงจากรถก่อน หญิงสาวรีบลงตามไปแบบดีใจที่เขายอมทำตามสิ่งที่เธอขอ

เขายังอยู่ในชุดสูททำงานไม่ค่อยเท่าไรหรอก แต่เธอนี่สิอยู่ในชุดวิวาห์ แน่นอนว่ามันต้องเป็นเป้าสายตาของคนที่มาใช้บริการโรงพยาบาลแห่งนี้แน่

สโรชารีบซุกใบหน้าลงไปกับลำตัวของคนที่เป็นสามี เมื่อมีคนหยิบโทรศัพท์ออกมา เพราะเธอกลัวว่าเขาจะถ่ายภาพแล้วไปโพสต์ลงสื่อโซเชียล ถ้าแม่เห็นคงเป็นเรื่องแน่

ชายหนุ่มก็เลยถอดเสื้อสูทเพื่อให้เธอปิดบังใบหน้าไว้

พอประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นบนหญิงสาวก็คืนเสื้อสูทให้กับเขา

[คฤหาสน์ที่สวยหรูของท่านพลเอก]

"??" และมันก็ยิ่งทำให้เธอแปลกใจมากขึ้น ทีแรกเขาบอกว่าจะไปค้างที่คอนโด แต่ทำไมถึงพามาที่บ้าน

แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ถาม พอรถจอดสนิทเธอก็เดินตามเขาเข้าไปในบ้าน

"ห้องผมอยู่ชั้นบน ตามมาสิ" ตอนนี้คนในบ้านคงจะหลับไปหมดแล้ว เพราะทุกคนก็ได้ยินว่าเขาจะไปเข้าห้องหอที่คอนโด

ขึ้นมาถึงรามสูรขออาบน้ำก่อน เพราะกว่าเธอจะถอดเสื้อผ้าออกได้เขาคงอาบเสร็จแล้ว

ที่จริงเธอไม่ได้ถอดอะไรมากมายหรอก พอจัดการกับชุดวิวาห์เสร็จในระหว่างที่รอ เธอก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดู

แกร็ก.. สโรชายังไม่ได้อ่านข้อความที่ account นั้นพิมพ์ตัดพ้อไว้ในไอจีของเขา ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกมาก่อน

พออาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นว่าเขานอนหันหลังให้อยู่บนเตียง

เธอไม่ได้เตรียมอะไรมาด้วยก็เลยไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ สโรชาเดินไปเปิดดูตู้เสื้อผ้าของเขา เห็นอยู่ชุดหนึ่งที่เธอพอจะใส่ได้หญิงสาวก็เลยยืมมาใส่ก่อน

คนตัวเล็กเอนลงนอนข้างๆ อีกคนที่คงจะนอนหลับไปแล้ว

สโรชาข่มตานอนยังไงก็ไม่หลับ เธอก็เลยเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาเลื่อนดู ที่จริงที่นอนไม่หลับเพราะคาใจ Comment ของผู้หญิงคนนั้น

อึก อึก อุตส่าห์กั้นน้ำตาไว้ตั้งได้ตั้งนาน แต่พอเห็นข้อความที่หญิงคนรักของเขาพิมพ์ตัดพ้อไว้ ไว้แล้วเธอก็ห้ามน้ำตาไม่อยู่

ในใจความข้อความนั้นมีอยู่ว่า "ไหนคุณบอกจะไม่ให้ใครนั่งที่ที่เป็นของฉัน และเรื่องคอนโดก็เหมือนกัน" แค่นี้เธอก็รู้แล้ว ที่เขาให้เธอนั่งด้านหลังมา คงเพราะไม่อยากให้ไปนั่งทับรอยหญิงคนรัก และที่เปลี่ยนใจมาใช้บ้านของเขาเป็นห้องหอ คงด้วยเหตุผลเดียวกันนี้..