ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 16

"เป็นอะไร" ที่จริงแล้วเขายังไม่หลับหรอก แค่นอนคิดถึง Comment ของคนที่ทำให้หัวใจหวั่นไหว

ได้ยินเสียงคนข้างๆ ถามมา สโรชาก็เลยแกล้งหลับโดยที่ยังคงมีเสียงสะอื้นอยู่

"เมื่อกี้ดูอะไร" นอกจากเขาจะยังไม่หลับแล้วยังเห็นแสงโทรศัพท์ที่เธอเพิ่งจะปิด มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอนอนร้องไห้แน่

"คุณจะทำอะไร" หญิงสาวรีบหันไปแย่งโทรศัพท์จากเขากลับมา แต่ก็ไม่ทันเพราะเขาเลื่อนดูหน้าจอแล้ว

"??" เธอแค่กดปิดหน้าจอไว้แต่ก็ยังไม่ได้ออกจากหน้าที่เข้าไปส่อง แค่เลื่อนเปิดก็เห็นว่าเธอยังคงอยู่ในหน้า IG ของเขาเอง

"ไม่มีอะไรหรอก มือฉันแค่ไปโดน"

"อย่าบอกนะว่าเธอคิดอะไรกับฉัน" ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอตั้งใจกดเข้าไปดู มือใครจะโดนแม่นขนาดนั้น และถ้าเธอไม่สนใจจะร้องไห้ทำไมเมื่อเห็น Comment ของมะปราง

"ฉันจะไปคิดอะไรกับคุณ ก็ในเมื่อเราตกลงกันไว้แล้ว"

"ไม่คิดก็ดี แต่ถ้าคิด..ก็เลิกคิดซะ" พูดจบชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไปแบบไม่หันกลับมา

ฉันมาทำอะไรตรงนี้ ฉันมาอยู่ที่นี่ทำไม ..ถึงแม้จะไม่มีเสียงสะอื้นอีกแล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถจะห้ามน้ำตาที่มันไหลลงมาได้

เธอเป็นบ้าอะไรสโรชา นั่นมันคนรักของเขานะ ..คนตัวเล็กทิ้งตัวลงนอนที่เดิมพร้อมกับดึงหมอนมาปิดหูเพื่อไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน ไม่ว่าจะเก่งมาจากไหนผู้หญิงก็จิตใจอ่อนไหวแบบนี้แทบจะทุกคน

เช้าวันต่อมา..

หญิงสาวที่ยังอยู่ในชุดแอบยืมของเขาใส่เมื่อคืนนี้ ค่อยๆ ก้าวเดินลงมาข้างล่าง

"??" คนที่นั่งอยู่ห้องโถงแปลกใจว่าเธอมาอยู่บ้านหลังนี้ได้ยังไง

"สวัสดีค่ะคุณแม่"

"เมื่อคืนนี้ไม่ยักรู้ว่ามาค้างกันที่นี่ แล้วรถตารามไปไหน" ประโยคต่อมาพุดตานหันไปถามแม่บ้านของตัวเอง

"ได้ยินยามข้างหน้าบอกว่าเมื่อคืนนี้รถของคุณรามเข้ามาจอดอยู่ไม่นานก็ออกไปค่ะ" ที่แม่บ้านไม่ได้รายงาน เพราะคิดว่าเจ้านายแค่เข้ามาเอาของแล้วก็ออกไป แต่ไม่คิดว่าจะมาทิ้งภรรยาไว้ที่บ้านหลังนี้ด้วย

"ไปตั้งแต่เมื่อคืน? โดยทิ้งเจ้าสาวหมาดๆ ไว้แบบนี้นะ"

"โรสขอตัวนะคะ" นอกจากรีบพาตัวเองออกไปจากที่นี่เธอคงทำอะไรไม่ได้ดีกว่านี้แล้ว

"หึ" พุดตานนึกขำในใจ แต่ก็ขำออกมานั่นแหละ แต่งงานวันแรกเจ้าบ่าวก็ทิ้งไว้ที่บ้านในคืนเข้าหอ แบบนี้จะไปกันรอดได้ยังไง

สโรชาเดินออกมาหวังจะเรียกแท็กซี่ แต่บ้านเขาอยู่ในซอยลึกกว่าจะเดินออกมาที่ปากซอยได้

พอขึ้นแท็กซี่เธอก็ให้มาไปส่งที่โรงพยาบาล

"แม่ฉันล่ะคะ" เข้ามาถึงในห้องก็เจอแต่พยาบาลกำลังทำความสะอาดเตียง หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาแบบตกใจ

"เมื่อคืนนี้ท่านแน่นหน้าอกค่ะ"

"แน่นหน้าอกแล้วตอนนี้แม่อยู่ไหน"

"คุณหมอให้ไปเอกซเรย์ค่ะ"

ได้ยินแบบนั้นสโรชาก็รีบไปที่ห้องเอกซเรย์

"แม่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยทำไมต้องร้องไห้"

"ก็โรสตกใจนี่คะแม่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

ที่เธอร้องไห้เพราะอาการของแม่เริ่มรุนแรง หมอเคยบอกอาการไว้ถ้าท่านเริ่มแน่นหน้าอก นั่นคือเธอต้องเตรียมใจ เมื่อคืนนี้ที่ท่านรีบไล่กลับไปคงเพราะอาการนี้แน่เลย

"หมอจะเปลี่ยนยาให้คนไข้นะครับ อาจจะเบลอและมีอาการง่วง" คุณหมอสั่งให้คนพาคนไข้กลับไปที่ห้องและขอคุยกับญาติต่อ

"แล้วของที่เสียหายทั้งหมด.." สายตาคมมองไปดูหน้าจอโทรศัพท์ว่าใครโทรมาในเวลานี้

พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของใครเขาก็กดตัด

"เรื่องของที่เสียหาย บอกลูกค้าว่าเรายินดีชดใช้ แต่ต้องรอให้ฝ่ายผลิต.."

ครื่นนน ครื่นนนนน

จากที่ทำแค่ตัดสาย พอโทรเข้ามาอีกครั้งเขาก็ปิดเครื่องไปเลย

ว่าจะไม่เข้ามาในไอจีแล้ว แต่เธอต้องติดต่อเขาให้ได้ ถ้าคืนนี้มาค้างที่โรงพยาบาลไม่ได้ก็ขอให้เขาแวะมาแค่ให้แม่เธอเห็นหน้าก็พอ

หญิงสาวไม่รู้จะเขียน Comment ว่ายังไง สโรชาก็เลยคิดว่าถ่ายรูปเธอกับโรงพยาบาลนี่แหละเขาจะได้รู้ว่าเธออยากให้มาที่นี่

ติ้ก..

พอรามสูรเปิดเครื่องก็มีข้อความแจ้งเตือนเข้ามา

"??" เห็นแค่รูปภาพเขาก็รีบมาที่รถ แล้วขับตรงไปโรงพยาบาล

มาถึงชายหนุ่มก็ตรงขึ้นไปที่ห้องพักฟื้นของแม่เธอ

"คุณมาแล้วเหรอคะ" ใบหน้างามส่งยิ้มหวานออกมาเพื่ออยากให้แม่เห็น

"สวัสดีครับ" เขามองไปที่แม่เธอแค่แว๊บเดียว แว๊บเดียวจริงๆ เพราะสายตานั้นเหลือบมองกลับมาดูเสื้อที่เธอใส่อยู่

ความรู้สึกของเธอคิดว่าสายตานั้น เหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง สโรชาก็เลยมองลงไปดูตัวเองว่าเขาไม่พอใจอะไรกันแน่

เสื้อ? เธอยังคงอยู่ในชุดเมื่อคืนนี้ที่ยืมของเขามา จะว่ายืมก็ไม่ใช่เพราะแอบหยิบมาใส่ อย่าบอกนะว่าชุดนี้ก็เป็นของ..