ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 17

"ก็เมื่อคืนนี้ฉันไปค้างที่บ้านคุณ แต่ไม่มีเสื้อผ้าใส่"

"ก็เลยถือวิสาสะ เอาของคนอื่นมาใส่โดยไม่ถามก่อนงั้นเหรอ" เมื่อคืนนี้มืดมากก็เลยไม่ได้ดูว่าเธอใส่ชุดอะไรก่อนที่เขาจะออกจากห้อง

"เดี๋ยวฉันซักคืนคุณก็ได้" เธอกับเขาไม่ต่างจากคนแปลกหน้า เพราะจับพลัดจับผลูก็ได้มาแต่งงานกันเลย

มือเรียวเอื้อมไปจับแขนอีกฝ่ายไว้ก่อนที่จะเดินหนีไป เขาคงโกรธเรื่องเสื้อที่เธอเอามาใส่มากจนไม่อยากจะคุยด้วย

"ให้คุณแม่หลับก่อนค่อยกลับได้ไหมคะ" เพราะเธอแค่ขอออกมาคุยกับเขาข้างนอก

"คุณยังจะขอผมอีกเหรอ"

"ฉันขอโทษแล้วกันค่ะ เรื่องเสื้อเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปคืนให้ที่เดิม" สโรชาปล่อยมือที่รั้งอีกฝ่ายอยู่ออก เพราะแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาคงไม่อยู่ต่อ

"ไม่ต้องหรอก" เสื้อตัวนี้มันเป็นของเขาก็จริง แต่หญิงคนรักเคยใส่มัน รามสูรก็เลยเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าเป็นอย่างดี

ทำอะไรก็ไม่เข้าตาเขาสักอย่าง เหนื่อยนะกับการที่จะต้องพยายามให้ถูกใจทุกคน โดยที่ไม่มีใครมองเห็นว่าเธอพยายามแค่ไหน

บางทีสโรชายังคิดเลยว่าถ้าวันไหนแม่จากไป เธออาจจะตามแม่ไปด้วยก็ได้ เพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะอยู่ต่อไปทำไมอีกแล้ว

แกร็ก..

"แล้วคุณรามล่ะลูก" แม่ถามเมื่อเห็นว่าลูกสาวกลับเข้ามาในห้องเพียงคนเดียว

"งานเขายังไม่เสร็จค่ะแค่แวะเข้ามาหา"

"ทำไมต้องให้สามีลำบากด้วย แล้วทำไมหนูไม่ตามเขากลับไปล่ะ"

"โรสบอกแล้วไงคะว่าจะนอนเป็นเพื่อนแม่"

"หนูอย่าลืมนะลูกสามีก็สำคัญเท่ากับแม่ หนูอย่าปล่อยปละละเลย"

"ไม่หรอกค่ะคุณรามสูรเข้าใจ" โกหกเพื่อทำให้แม่สบายใจมันคงไม่บาปมากใช่ไหม ดวงตางามนั้นเศร้าลงจนเห็นได้ชัด แต่เธอต้องฝืนยิ้มออกมาเพื่อให้แม่สบายใจ

สายๆ ของวันต่อมา..

สโรชาทำตามที่พูด เธอนำเสื้อของเขาเข้าซักอบรีดเสร็จก็นำกลับมาเก็บไว้ที่เดิม

"สวัสดีค่ะคุณแม่" ด่านแรกก่อนจะเข้าบ้านเขาก็ต้องเจอแม่ของเขาก่อน

พุดตานมองลูกสะใภ้แล้วก็พยักหน้าตอบกลับเล็กน้อย ก่อนที่จะหันกลับมาสนใจความงามของเครื่องประดับที่นางนำออกมาทำความสะอาด

"โรสขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ"

ก็อยากจะรู้อยู่หรอกว่าลูกสะใภ้มาทำไม แต่ถ้าถามไปเดี๋ยวเด็กจะย้อนว่ามาไม่ได้เหรอนี่มันบ้านสามี

หญิงสาวขึ้นมาถึงบนห้องก็เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า เพื่อจะนำเสื้อตัวนั้นไปวางไว้ที่เดิม

พอเอาของของเขากลับมาคืน ถ้าลงไปตอนนี้ไม่รู้จะบอกแม่เขายังไงดี ท่านต้องถามแน่ทำไมรีบมาแล้วรีบกลับ เธอก็เลยต้องรอเวลาหน่อยแต่ระหว่างที่รอขอนอนพักเอาแรงก่อนแล้วกัน

เมื่อคืนนี้มัวแต่ดูแลแม่ไม่เป็นอันหลับเป็นอันตื่น พอหัวถึงหมอนก็นอนหลับไป

แกร็ก.. เสียงเปิดประตูนี้ไม่ใช่เสียงเปิดประตูด้านหน้าห้อง แต่เป็นประตูห้องน้ำ

เขามาตั้งแต่เมื่อไร? ตอนที่รามสูรเข้ามาเธอคงกำลังหลับสนิท แต่มารู้ตัวอีกทีตอนที่เขาอาบน้ำออกมาแล้ว

หญิงสาวก็เลยแกล้งทำเป็นหลับต่อ เพราะเขาคงยังไม่สังเกตว่าเธอลืมตาขึ้นมามองแล้ว

ชายหนุ่มที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเดินไปเอนกายลงนอนบนเตียงเดียวกัน

"??" กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ยังคงติดอยู่ลมหายใจของเขาโชยมาเข้าจมูก จนเธอแทบอยากจะอาเจียน คงไปดื่มที่เดิมมาล่ะสิ

หญิงสาวร่างระหงค่อยๆ เดินออกมาจนถึงหน้าปากซอย ..แล้วก็เรียกแท็กซี่กลับไปโรงพยาบาล

"แม่ล่ะคะ" ทุกครั้งที่มาไม่เจอแม่อยู่ในห้องมันทำให้เธอตกใจมาก

"คุณหมอพาไปเข้ายาค่ะ"

"แม่แน่นหน้าอกอีกแล้วเหรอ"

"ดูท่านจะไม่ไหวแล้วค่ะ" พยาบาลที่ดูแลอดสงสารคนที่เป็นลูกสาวไม่ได้

หญิงสาวนั่งรออยู่ในห้องด้วยความสับสนในชีวิต ขนาดเธอไม่ได้เป็นหมอยังดูออกว่าแม่คงอยู่ได้อีกไม่นาน

"แม่" คนที่พาแม่ออกไปก็ได้นำท่านกลับมาส่ง

"ร้องไห้ทำไมแม่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อึก" ขณะที่พูดนางก็รู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมา

"แม่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว นอนพักนะคะ"

"แล้วสามีของเราล่ะ"

"เขาเข้าบริษัทแล้วค่ะ"

"คืนนี้หนูกลับไปค้างที่บ้านเถอะนะ เพิ่งแต่งงานกันได้แค่สองวันเอง"

"จะค้างที่บ้านได้ยังไงล่ะคะ โรสบอกคุณรามให้มาค้างที่โรงพยาบาลด้วยแล้ว"

"จริงเหรอลูก"

"ใช่ค่ะ" นี่เธอต้องบากหน้าขอร้องให้เขามาค้างที่นี่ด้วยอีกแล้วเหรอ ..แล้วเขาจะยอมมาไหมนี่แหละคือปัญหาใหญ่เลย