ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 26

เย็นวันเดียวกัน..

"คุณแม่?" กลับมาถึงบ้านเช่าก็เห็นรถของแม่สามีจอดอยู่ แต่จะเรียกว่าแม่สามีก็คงไม่เชิง เพราะตอนนี้เธอกับลูกชายของท่านไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว

"แม่ให้คนเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว เผื่อดึกๆ หิว" ได้ยินว่าลูกสะใภ้ไหว้วานให้วินมอเตอร์ไซค์ซื้ออาหารเข้ามาให้ นางก็เลยจัดเตรียมไว้ให้ก่อนเลย

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองดูป้าแม่บ้าน เธอจำได้ว่าป้าคนนี้เป็นแม่บ้านที่บ้านหลังนั้น

"ช่วงนี้ป้าจะมาดูแลเราก่อน"

"คะ?"

"เชื่อใจได้ ป้าแกไม่พูดอะไรหรอก"

"แต่ป้าเป็นคนที่ดูแลคุณแม่"

"ที่บ้านยังเหลืออีกหลายคน ถ้าหนูกลัวว่าตารามจะรู้ ไม่ต้องกลัว รายนั้นไม่ได้สนใจอะไรในบ้านหรอก"

เธอไม่รู้จะขอบคุณท่านยังไง หญิงสาวพนมมือแล้วก็ไหว้ขอบพระคุณท่านอีกครั้ง

"อย่าลืมสิในท้องเราก็หลานของย่า ดูแลเขาให้ดี"

"ค่ะ" เพราะมีเขานี่แหละ เธอถึงไม่คิดจะทำร้ายตัวเองอีก แม่คงกลัวว่าเธอจะตามท่านไป ก็เลยส่งหลานตัวน้อยๆ มาให้

หลายวันต่อมา..

เรื่องงานที่บริษัทถึงแม้จะเยอะ แต่บอสและหัวหน้าก็ไม่ได้ป้อนงานให้กับสโรชามากเหมือนแต่ก่อน แถมวันไหนเธอขอลาก็อนุมัติโดยเร็ว และไม่ได้ขอให้เธอกลับมาทำงานช่วงบ่ายอีก

จนเวลาผ่านล่วงเลยมา..จากวันเป็นเดือน..จากเดือนเป็นหลายๆ เดือน และตอนนี้ท้องของเธอก็โตมากแล้ว

ที่จริงแรกๆ เพื่อนร่วมงานไม่รู้ว่าเธอท้อง แต่พอท้องโตขึ้นมาเพื่อนก็เลยถาม เธอตอบเพื่อนทีเล่นทีจริงบ้าง แบบไม่ได้ซีเรียสอะไรแล้ว เพราะถึงไม่มีสามีแต่เธอก็มีแม่สามีที่คอยดูแล เรื่องแม่ใหญ่ไม่รู้ว่าท่านจัดการยังไง นางก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับเธออีก

และบ้านหลังที่ท่านบอกว่าจะสร้างไว้ให้เพื่ออยู่สบายหน่อย ตอนนี้ก็สร้างเสร็จแล้ว มีให้ครบทุกอย่าง แม้แต่สนามเด็กเล่น ซึ่งหลานยังไม่ได้ออกมาเลย แต่คุณย่าก็จัดเตรียมไว้ให้ครบ

ส่วนคนดูแลบ้าน มีทั้งคนสวน คนขับรถ คนทำความสะอาดทั่วไปและแม่บ้านที่คอยดูแลใกล้ชิด เรื่องพวกนี้แค่นางกระดิกนิ้วก็เนรมิตทุกอย่างได้แล้ว

"แต่โรสพอจะทำงานได้อยู่นะคะ"

"ทำได้แม่ก็ไม่ให้ทำ อีกแค่เดือนกว่าเราก็จะคลอดแล้ว"

ตั้งแต่วันนั้นที่รามสูรกลับไปบ้านหลังที่ให้เธออยู่ แล้วเห็นเอกสารขอหย่า เขาก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลย จนถึงวันนี้ หญิงคนรักที่ชื่อมะปรางก็ยังไม่ได้เดินทางข้ามประเทศกลับมา เขาไม่รู้หรอกว่ามะปรางมีปัญหาอะไร เพราะถามทีไรทางนั้นก็ตอบแบบเลี่ยงๆ ตลอด

"เสี่ยจะพาปรางกลับได้จริงๆ นะคะ"

"ถ้าหนูทำตัวดี ก็ไม่มีปัญหาอะไร"

"แต่ว่าท่านพลเอก..เออ"

"จะไปกลัวอะไรกับคนแบบนั้น"

"เสี่ยก็รู้เรื่องราวของปรางดี"

"เพราะรู้ไงถึงได้ตามมา หนูเตรียมตัวเก็บกระเป๋ากลับประเทศได้เลย"

"จริงเหรอคะเสี่ย" ใบหน้างามแนบลงกับลำตัวของเสี่ยเจ้าสัวรายหนึ่งที่มีอิทธิพลมากพอตัว

"ถ้าหนูอยากได้อะไรอีกก็บอกเสี่ยมาได้เลย"

"รักเสี่ยจังเลยค่ะ" ในวงการนี้รู้ดีว่ามะปรางเคยเป็นเด็กของใครมาบ้าง แต่ทุกคนพร้อมจะทุ่มทุน ด้วยความที่มะปรางขี้อ้อน จัดให้ได้ทุกแบบที่ต้องการ

"โอ๊ยยย" เสียงผู้หญิงที่ร้องคร่ำครวญโอดโอยอยู่ในห้องคลอด นี่หรือที่เขาเรียกว่าความเจ็บปวดที่สวยงาม เธอยอมที่จะเบ่งลูกออกมาเองเพื่อเขาจะได้มีภูมิคุ้มกันเยอะกว่าการผ่าคลอด

เสี้ยววินาทีหนึ่งเธอเผลอคิดไปถึงพ่อของเด็ก ถ้าเขาอยู่ข้างๆ ก็คงจะดี แต่สโรชาก็ต้องได้รีบสลัดความคิดนั้นออกไป

"เบ่งอีกค่ะใกล้แล้ว" เสียงแพทย์และพยาบาลที่ช่วยกันทำคลอด

อืดดดดด ลมเบ่งเฮือกสุดท้ายของเธอ

อุแง้ อุแง้ เสียงเด็กตัวน้อยๆ ร้องไห้ลั่นห้อง เมื่อถูกดึงออกมาจากร่างกายของมารดา