ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 26

เย็นวันเดียวกัน..

"คุณแม่?" กลับมาถึงบ้านเช่าก็เห็นรถของแม่สามีจอดอยู่ แต่จะเรียกว่าแม่สามีก็คงไม่เชิง เพราะตอนนี้เธอกับลูกชายของท่านไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว

"แม่ให้คนเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว เผื่อดึกๆ หิว" ได้ยินว่าลูกสะใภ้ไหว้วานให้วินมอเตอร์ไซค์ซื้ออาหารเข้ามาให้ นางก็เลยจัดเตรียมไว้ให้ก่อนเลย

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองดูป้าแม่บ้าน เธอจำได้ว่าป้าคนนี้เป็นแม่บ้านที่บ้านหลังนั้น

"ช่วงนี้ป้าจะมาดูแลเราก่อน"

"คะ?"

"เชื่อใจได้ ป้าแกไม่พูดอะไรหรอก"

"แต่ป้าเป็นคนที่ดูแลคุณแม่"

"ที่บ้านยังเหลืออีกหลายคน ถ้าหนูกลัวว่าตารามจะรู้ ไม่ต้องกลัว รายนั้นไม่ได้สนใจอะไรในบ้านหรอก"

เธอไม่รู้จะขอบคุณท่านยังไง หญิงสาวพนมมือแล้วก็ไหว้ขอบพระคุณท่านอีกครั้ง

"อย่าลืมสิในท้องเราก็หลานของย่า ดูแลเขาให้ดี"

"ค่ะ" เพราะมีเขานี่แหละ เธอถึงไม่คิดจะทำร้ายตัวเองอีก แม่คงกลัวว่าเธอจะตามท่านไป ก็เลยส่งหลานตัวน้อยๆ มาให้

หลายวันต่อมา..

เรื่องงานที่บริษัทถึงแม้จะเยอะ แต่บอสและหัวหน้าก็ไม่ได้ป้อนงานให้กับสโรชามากเหมือนแต่ก่อน แถมวันไหนเธอขอลาก็อนุมัติโดยเร็ว และไม่ได้ขอให้เธอกลับมาทำงานช่วงบ่ายอีก

จนเวลาผ่านล่วงเลยมา..จากวันเป็นเดือน..จากเดือนเป็นหลายๆ เดือน และตอนนี้ท้องของเธอก็โตมากแล้ว

ที่จริงแรกๆ เพื่อนร่วมงานไม่รู้ว่าเธอท้อง แต่พอท้องโตขึ้นมาเพื่อนก็เลยถาม เธอตอบเพื่อนทีเล่นทีจริงบ้าง แบบไม่ได้ซีเรียสอะไรแล้ว เพราะถึงไม่มีสามีแต่เธอก็มีแม่สามีที่คอยดูแล เรื่องแม่ใหญ่ไม่รู้ว่าท่านจัดการยังไง นางก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับเธออีก

และบ้านหลังที่ท่านบอกว่าจะสร้างไว้ให้เพื่ออยู่สบายหน่อย ตอนนี้ก็สร้างเสร็จแล้ว มีให้ครบทุกอย่าง แม้แต่สนามเด็กเล่น ซึ่งหลานยังไม่ได้ออกมาเลย แต่คุณย่าก็จัดเตรียมไว้ให้ครบ

ส่วนคนดูแลบ้าน มีทั้งคนสวน คนขับรถ คนทำความสะอาดทั่วไปและแม่บ้านที่คอยดูแลใกล้ชิด เรื่องพวกนี้แค่นางกระดิกนิ้วก็เนรมิตทุกอย่างได้แล้ว

"แต่โรสพอจะทำงานได้อยู่นะคะ"

"ทำได้แม่ก็ไม่ให้ทำ อีกแค่เดือนกว่าเราก็จะคลอดแล้ว"

ตั้งแต่วันนั้นที่รามสูรกลับไปบ้านหลังที่ให้เธออยู่ แล้วเห็นเอกสารขอหย่า เขาก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลย จนถึงวันนี้ หญิงคนรักที่ชื่อมะปรางก็ยังไม่ได้เดินทางข้ามประเทศกลับมา เขาไม่รู้หรอกว่ามะปรางมีปัญหาอะไร เพราะถามทีไรทางนั้นก็ตอบแบบเลี่ยงๆ ตลอด

"เสี่ยจะพาปรางกลับได้จริงๆ นะคะ"

"ถ้าหนูทำตัวดี ก็ไม่มีปัญหาอะไร"

"แต่ว่าท่านพลเอก..เออ"

"จะไปกลัวอะไรกับคนแบบนั้น"

"เสี่ยก็รู้เรื่องราวของปรางดี"

"เพราะรู้ไงถึงได้ตามมา หนูเตรียมตัวเก็บกระเป๋ากลับประเทศได้เลย"

"จริงเหรอคะเสี่ย" ใบหน้างามแนบลงกับลำตัวของเสี่ยเจ้าสัวรายหนึ่งที่มีอิทธิพลมากพอตัว

"ถ้าหนูอยากได้อะไรอีกก็บอกเสี่ยมาได้เลย"

"รักเสี่ยจังเลยค่ะ" ในวงการนี้รู้ดีว่ามะปรางเคยเป็นเด็กของใครมาบ้าง แต่ทุกคนพร้อมจะทุ่มทุน ด้วยความที่มะปรางขี้อ้อน จัดให้ได้ทุกแบบที่ต้องการ

"โอ๊ยยย" เสียงผู้หญิงที่ร้องคร่ำครวญโอดโอยอยู่ในห้องคลอด นี่หรือที่เขาเรียกว่าความเจ็บปวดที่สวยงาม เธอยอมที่จะเบ่งลูกออกมาเองเพื่อเขาจะได้มีภูมิคุ้มกันเยอะกว่าการผ่าคลอด

เสี้ยววินาทีหนึ่งเธอเผลอคิดไปถึงพ่อของเด็ก ถ้าเขาอยู่ข้างๆ ก็คงจะดี แต่สโรชาก็ต้องได้รีบสลัดความคิดนั้นออกไป

"เบ่งอีกค่ะใกล้แล้ว" เสียงแพทย์และพยาบาลที่ช่วยกันทำคลอด

อืดดดดด ลมเบ่งเฮือกสุดท้ายของเธอ

อุแง้ อุแง้ เสียงเด็กตัวน้อยๆ ร้องไห้ลั่นห้อง เมื่อถูกดึงออกมาจากร่างกายของมารดา

อีกสองเดือนต่อมา..

ตอนนี้หลานของคุณย่าก็คว่ำเป็นแล้ว สโรชาสังเกตใบหน้าของท่าน ช่วงหลังมานี้ ดูท่านจะไม่ค่อยมีรอยยิ้มเหมือนแต่ก่อน นอกจากเวลาหลานอ้อนท่านถึงได้ยิ้มออกมา

"นิดจ้ะ"

"คะ"

"พาน้องออกไปเล่นข้างนอกก่อนไป" นิดคือพี่เลี้ยงที่คอยช่วยป้าอีกแรง

"ค่ะ"

"คุณแม่มีอะไรก็พูดกับโรสได้นะคะ"

"แม่ละอายใจที่จะพูดเรื่องนี้กับเรา"

"คุณแม่ไม่เห็นโรสเป็นคนในครอบครัวแล้วหรือคะ"

"แต่เรื่องนี้.."

"คุณแม่พูดกับโรสได้ทุกเรื่อง อย่าเก็บเรื่องที่หนักใจไว้คนเดียวสิคะ"

"แต่มันเป็นเรื่องของตารามนะ"

"..." หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็ทำใจไว้แล้วล่ะ สิ่งที่ทำให้นางไม่สบายใจถ้าไม่ใช่เรื่องสามีก็คงลูกชาย "คุณแม่อยากให้โรสช่วยอะไรไหมคะ"

"แม่ไม่อยากให้หนูกลับไปพบวังวนแบบเดิมอีก"

"โรสพร้อมจะกลับไปถ้าคุณแม่ต้องการ"

"โรส" นางคิดไม่ผิดจริงๆ ที่เอ็นดูเด็กคนนี้ แต่นางก็ละอายใจที่จะพูด

"คุณแม่พูดมาได้เลยค่ะ อยากให้โรสช่วยอะไร" เธอพร้อมที่จะช่วยท่านทุกอย่างอยู่แล้ว