ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 37

"มีอะไร" ถามออกไปโดยที่ไม่ได้รอคำตอบเลย ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน โดยมีแม่ตามมา

"ทางนี้ลูก" นางเห็นว่าลูกชายมองหาว่าห้องไหนเป็นห้องของลูกสะใภ้ ก็เลยรีบเดินนำหน้าไป "ตาหนูไปไหน?" คนเป็นย่าตกใจมากเมื่อเปิดประตูเข้ามาไม่เห็นหลานชาย

"ใครคือตาหนูครับ" รามสูรแทบเขาทรุด ขณะที่ถามเขาไม่ได้มองดูหน้าแม่เลย แต่สายตานั้นมองเข้าไปดูในห้อง ที่มีของเล่นเด็กวางกระจัดกระจายอยู่

"หนูโรสไปไหน" นางหันกลับมาถามแม่บ้าน

"คุณผู้หญิงให้พวกดิฉันเข้าไปนอน ตอนที่คุณท่านออกไปแล้วค่ะ"

"อย่าบอกนะว่าหนูโรสพารามิลออกไปจากบ้านแล้ว"

"รามิล?" แค่ชื่อเขาก็รู้แล้วว่าเธอคงโกหกเรื่องแท้งในครั้งนั้น

"รามสูรจะไปไหนลูก" คนเป็นแม่รีบเดินตามลูกชายออกมา

"ผมจะไปตามหาเธอ เธอคงไปยังไม่ไกล"

"แม่ไปด้วย" พุดตาลรีบเดินไปขึ้นรถซึ่งมีลูกชายเป็นคนขับ

"คุณแม่รู้เรื่องนี้มาโดยตลอดใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มพูดในขณะที่กำลังขับรถอยู่ สายตาของเขามองไปทุกทิศทางเผื่อว่าเห็นเธอกับลูกเดินอยู่แถวนี้

"ใช่..แม่รู้"

"แล้วทำไมคุณแม่ถึงปิดเงียบไม่บอกผมเลย" เท้าของเขาเหยียบเบรกตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้ ถ้ามีรถวิ่งตามมาคงชนแล้ว

"ใครบอกว่าแม่เงียบ เราจำได้ไหมว่าแม่เคยถามเราว่ายังไง" นางเคยถามลูกชายแล้วว่าภรรยาท้องเหรอ แต่ลูกชายก็ทำฉุนเฉียวใส่ แถมหนำซ้ำยังมาโทษพ่อกับแม่ว่าเป็นคนก่อเรื่องพวกนี้ขึ้นมาอีก

"ผมผิดเองครับ" นึกย้อนไป..ตัวเองต่างหากที่ไม่สนใจอะไรเลย ตอนที่ได้ยินเธอบอกว่าแท้งไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เสียใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

"ถ้ารู้ว่าตัวเองผิดก็รีบแก้ให้มันถูกซะสิ" มือของผู้เป็นแม่เอื้อมไปลูบศีรษะลูกชายเบาๆ เพื่อปลอบใจ

"แต่ตอนนี้เธออยู่ไหนล่ะครับ"

"เรื่องนั้นแม่ไม่รู้จริงๆ" นางโง่มากที่ไม่เอะใจอะไรเลย ถ้าไม่งั้นคงสั่งให้คนดูเธอกับลูกไม่ให้คลาดสายตา

"ผมจะไปส่งแม่ที่บ้านก่อนนะครับ"

"แล้วลูกจะไปไหน"

"ผมยังไม่รู้" ตอนนี้ทุกอย่างมืดมนไปหมด แต่ยังไงเขาต้องตามหาเธอกับลูกให้เจอให้ได้

ผู้เป็นแม่ไม่ได้พูดอะไร นางอยากให้ลูกชายพยายามด้วยตัวเองก่อน เผื่อว่าภรรยาพอจะให้อภัยได้

สายๆ ของวันเดียวกัน..

ถ้าเขาหาคนเดียวคงไม่เจอแน่ ชายหนุ่มก็เลยพึ่งนักสืบที่เพื่อนแนะนำมา

[สำนักงานนักสืบมกรา]

"สวัสดีครับ เหนือตะวันคงโทรมาหาคุณแล้ว" เหนือตะวันคือชื่อเพื่อนของรามสูร ถ้าใครรู้จักเหนือตะวันก็จะรู้ว่าพ่อของเขาเป็นรัฐมนตรี ส่วนพ่อของรามสูรเป็นท่านพลเอก ทั้งสองก็เลยพอจะรู้จักกันผ่านทางผู้ใหญ่บ้าง

"ผมก็ได้คุยกับมันแล้วครับ ว่าแต่คุณมีข้อมูลให้ผมมากกว่านี้ไหมครับ" มกราเจ้าของสำนักงานสืบแห่งนี้ มองดูรูปภาพและเอกสารคร่าวๆ ที่ลูกค้าส่งมาให้ดู

หญิงสาวก็เลยต้องได้ใช้นมผงสลับกับน้ำนมของแม่

พอป้อนนมลูกชายเสร็จเธอก็กล่อมเขานอน

"ทำไมหนูเก่งแบบนี้ครับ" ริมฝีปากบางแนบจูบลงแก้มลูกชายเบาๆ

ก๊อกแก๊กๆๆ เสียงดังมาจากบ้านข้างๆ ที่อยู่ติดกัน

"มีคนมาเช่าบ้านหลังข้างๆ แล้วเหรอ" บ้านเดิมแม่เธอไม่ได้เปลี่ยวแถมเพื่อนบ้านก็พอจะรู้จักกัน แต่บ้านหลังข้างๆ เจ้าของบ้านปล่อยไว้ให้คนเช่า สโรชานึกดีใจถ้ามีเพื่อนบ้านก็ดีน่ะสิ

พอลูกนอนหลับเธอก็ต้องได้ รีบทำความสะอาดบ้านซักผ้า และอะไรอีกหลายๆ อย่าง เหมือนชีวิตแม่ลูกอ่อนทั่วไป แต่เธอหนักหน่อยเพราะไม่มีใครช่วยดูแลลูก ถ้าแม่ยังอยู่ก็คงจะดี ได้เห็นหน้าหลานท่านคงดีใจ

คิดถึงแม่ที่ไร้น้ำตาก็ไหล มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกในขณะที่กวาดบ้านอยู่

"?" ทีแรกคิดว่าตัวเองตาฝาดเพราะเห็นหัวคนโผล่ข้ามกำแพงมานิดหนึ่ง หญิงสาวก็เลยรีบเดินไปส่องดูข้างบ้าน "สวัสดีค่ะ คุณมาเช่าบ้านหลังนี้เหรอคะ หรือว่าเป็นเจ้าของ"

"เช่า" เสียงนี้ดังขึ้นมาเพียงเบาๆ

ผู้ชายเหรอ? คงจะมาเช่าแบบครอบครัวล่ะสิ เธอคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน

"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกมานะคะ"

"อืม"

หญิงสาวพยายามจะยื่นหน้าข้ามรั้วส่องดู อยากแน่ใจว่ามากับครอบครัวจริงไหม แต่มองไปก็ไม่เห็นใครเหมือนกับว่าคนที่คุยด้วยไม่ค่อยอยากเจรจากับเธอเลย