ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 37
สรุปบท บทที่ 37: ภรรยาที่(ไม่)รัก
บทที่ 37 – ตอนที่ต้องอ่านของ ภรรยาที่(ไม่)รัก
ตอนนี้ของ ภรรยาที่(ไม่)รัก โดย ชะนีติดมันส์ ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนซ์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 37 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
"มีอะไร" ถามออกไปโดยที่ไม่ได้รอคำตอบเลย ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน โดยมีแม่ตามมา
"ทางนี้ลูก" นางเห็นว่าลูกชายมองหาว่าห้องไหนเป็นห้องของลูกสะใภ้ ก็เลยรีบเดินนำหน้าไป "ตาหนูไปไหน?" คนเป็นย่าตกใจมากเมื่อเปิดประตูเข้ามาไม่เห็นหลานชาย
"ใครคือตาหนูครับ" รามสูรแทบเขาทรุด ขณะที่ถามเขาไม่ได้มองดูหน้าแม่เลย แต่สายตานั้นมองเข้าไปดูในห้อง ที่มีของเล่นเด็กวางกระจัดกระจายอยู่
"หนูโรสไปไหน" นางหันกลับมาถามแม่บ้าน
"คุณผู้หญิงให้พวกดิฉันเข้าไปนอน ตอนที่คุณท่านออกไปแล้วค่ะ"
"อย่าบอกนะว่าหนูโรสพารามิลออกไปจากบ้านแล้ว"
"รามิล?" แค่ชื่อเขาก็รู้แล้วว่าเธอคงโกหกเรื่องแท้งในครั้งนั้น
"รามสูรจะไปไหนลูก" คนเป็นแม่รีบเดินตามลูกชายออกมา
"ผมจะไปตามหาเธอ เธอคงไปยังไม่ไกล"
"แม่ไปด้วย" พุดตาลรีบเดินไปขึ้นรถซึ่งมีลูกชายเป็นคนขับ
"คุณแม่รู้เรื่องนี้มาโดยตลอดใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มพูดในขณะที่กำลังขับรถอยู่ สายตาของเขามองไปทุกทิศทางเผื่อว่าเห็นเธอกับลูกเดินอยู่แถวนี้
"ใช่..แม่รู้"
"แล้วทำไมคุณแม่ถึงปิดเงียบไม่บอกผมเลย" เท้าของเขาเหยียบเบรกตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้ ถ้ามีรถวิ่งตามมาคงชนแล้ว
"ใครบอกว่าแม่เงียบ เราจำได้ไหมว่าแม่เคยถามเราว่ายังไง" นางเคยถามลูกชายแล้วว่าภรรยาท้องเหรอ แต่ลูกชายก็ทำฉุนเฉียวใส่ แถมหนำซ้ำยังมาโทษพ่อกับแม่ว่าเป็นคนก่อเรื่องพวกนี้ขึ้นมาอีก
"ผมผิดเองครับ" นึกย้อนไป..ตัวเองต่างหากที่ไม่สนใจอะไรเลย ตอนที่ได้ยินเธอบอกว่าแท้งไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เสียใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
"ถ้ารู้ว่าตัวเองผิดก็รีบแก้ให้มันถูกซะสิ" มือของผู้เป็นแม่เอื้อมไปลูบศีรษะลูกชายเบาๆ เพื่อปลอบใจ
"แต่ตอนนี้เธออยู่ไหนล่ะครับ"
"เรื่องนั้นแม่ไม่รู้จริงๆ" นางโง่มากที่ไม่เอะใจอะไรเลย ถ้าไม่งั้นคงสั่งให้คนดูเธอกับลูกไม่ให้คลาดสายตา
"ผมจะไปส่งแม่ที่บ้านก่อนนะครับ"
"แล้วลูกจะไปไหน"
"ผมยังไม่รู้" ตอนนี้ทุกอย่างมืดมนไปหมด แต่ยังไงเขาต้องตามหาเธอกับลูกให้เจอให้ได้
ผู้เป็นแม่ไม่ได้พูดอะไร นางอยากให้ลูกชายพยายามด้วยตัวเองก่อน เผื่อว่าภรรยาพอจะให้อภัยได้
สายๆ ของวันเดียวกัน..
ถ้าเขาหาคนเดียวคงไม่เจอแน่ ชายหนุ่มก็เลยพึ่งนักสืบที่เพื่อนแนะนำมา
[สำนักงานนักสืบมกรา]
"สวัสดีครับ เหนือตะวันคงโทรมาหาคุณแล้ว" เหนือตะวันคือชื่อเพื่อนของรามสูร ถ้าใครรู้จักเหนือตะวันก็จะรู้ว่าพ่อของเขาเป็นรัฐมนตรี ส่วนพ่อของรามสูรเป็นท่านพลเอก ทั้งสองก็เลยพอจะรู้จักกันผ่านทางผู้ใหญ่บ้าง
"ผมก็ได้คุยกับมันแล้วครับ ว่าแต่คุณมีข้อมูลให้ผมมากกว่านี้ไหมครับ" มกราเจ้าของสำนักงานสืบแห่งนี้ มองดูรูปภาพและเอกสารคร่าวๆ ที่ลูกค้าส่งมาให้ดู
หญิงสาวก็เลยต้องได้ใช้นมผงสลับกับน้ำนมของแม่
พอป้อนนมลูกชายเสร็จเธอก็กล่อมเขานอน
"ทำไมหนูเก่งแบบนี้ครับ" ริมฝีปากบางแนบจูบลงแก้มลูกชายเบาๆ
ก๊อกแก๊กๆๆ เสียงดังมาจากบ้านข้างๆ ที่อยู่ติดกัน
"มีคนมาเช่าบ้านหลังข้างๆ แล้วเหรอ" บ้านเดิมแม่เธอไม่ได้เปลี่ยวแถมเพื่อนบ้านก็พอจะรู้จักกัน แต่บ้านหลังข้างๆ เจ้าของบ้านปล่อยไว้ให้คนเช่า สโรชานึกดีใจถ้ามีเพื่อนบ้านก็ดีน่ะสิ
พอลูกนอนหลับเธอก็ต้องได้ รีบทำความสะอาดบ้านซักผ้า และอะไรอีกหลายๆ อย่าง เหมือนชีวิตแม่ลูกอ่อนทั่วไป แต่เธอหนักหน่อยเพราะไม่มีใครช่วยดูแลลูก ถ้าแม่ยังอยู่ก็คงจะดี ได้เห็นหน้าหลานท่านคงดีใจ
คิดถึงแม่ที่ไร้น้ำตาก็ไหล มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกในขณะที่กวาดบ้านอยู่
"?" ทีแรกคิดว่าตัวเองตาฝาดเพราะเห็นหัวคนโผล่ข้ามกำแพงมานิดหนึ่ง หญิงสาวก็เลยรีบเดินไปส่องดูข้างบ้าน "สวัสดีค่ะ คุณมาเช่าบ้านหลังนี้เหรอคะ หรือว่าเป็นเจ้าของ"
"เช่า" เสียงนี้ดังขึ้นมาเพียงเบาๆ
ผู้ชายเหรอ? คงจะมาเช่าแบบครอบครัวล่ะสิ เธอคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน
"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกมานะคะ"
"อืม"
หญิงสาวพยายามจะยื่นหน้าข้ามรั้วส่องดู อยากแน่ใจว่ามากับครอบครัวจริงไหม แต่มองไปก็ไม่เห็นใครเหมือนกับว่าคนที่คุยด้วยไม่ค่อยอยากเจรจากับเธอเลย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ภรรยาที่(ไม่)รัก