ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 45

มือเรียวหยิบช้อนแล้วก็ตักอาหารที่อยู่ตรงหน้ามาใส่ปาก แล้วเคี้ยวเหมือนว่าเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ทานกันตามสบายเลยนะครับ" รามสูรเห็นว่าทุกคนกำลังงงกับสิ่งที่เขาพูด

"เออ..ค่ะ" ถึงแม้เพื่อนร่วมงานจะสงสัยมาก แต่ก็ต้องได้เก็บความสงสัยนั้นไว้ถามตอนที่อยู่กันตามลำพัง

สายตาคมของท่านประธานยังคงจ้องมองเธอทานอาหารแบบไม่สนใจใครอีก

จนคนที่อยู่ร่วมห้องอาหารทำอะไรไม่ถูก จะคุยกันก็ไม่กล้า เอาไปเอามาก็เลยไม่รู้รสชาติของอาหารเลยว่ามันอร่อยไหม เพราะความอยากรู้อยากเห็น

"ทะ..ท่านประธานไม่ทานอะไรหน่อยเหรอคะ" ชวนกินข้าวเที่ยงแต่เล่นมานั่งมองเฉยๆ แบบนี้เนี่ยนะ

"เห็นพวกคุณทานผมก็อิ่มแล้วครับ ต้องการอะไรเพิ่มอีกไหม" สายตานั้นมองไปดูคนที่ถามแค่เล็กน้อยแล้วก็หันกลับมามองเธออีกครั้ง

"ไม่แล้วค่ะ" จนเพื่อนอดมองมาที่สโรชาด้วยไม่ได้

ทานไปจนรู้สึกว่าตัวเองอิ่มแล้วเธอก็วางช้อนลง ..พวกเพื่อนๆ ต่างก็วางลงพร้อมกัน ใครจะกล้ากินต่อล่ะ

"อิ่มกันแล้วหรือคะ" เลขาซึ่งยืนรอรับคำสั่งเจ้านายอยู่เดินเข้ามาใกล้

"ใช่ค่ะ"

"จะมีชุดของหวานเข้ามาบริการอีกค่ะ ถ้างั้นขอเก็บตรงนี้ก่อนนะคะ"

"มีของหวานอีกเหรอ" เอวาและเกวลินกระซิบถามกัน

เพียงไม่นานพนักงานของร้านอาหารก็เข้ามาเก็บโต๊ะ เพื่อที่จะบริการของหวานต่อ

"ตามสบายเลยครับ" รามสูรเห็นว่าเพื่อนร่วมงานของเธอมองมา

"กินสิโรส" เกวลินสะกิดสโรชาเมื่อเห็นว่านั่งอยู่เฉยๆ

"โรสไม่ชอบของหวานค่ะ"

"ผมรู้ครับว่าคุณไม่ชอบของหวาน แต่จานนี้ทำมาสำหรับคุณโดยเฉพาะ" ชายหนุ่มก็เลยขยับจานที่เขาสั่งมาให้เธอเป็นพิเศษมาตรงหน้า

"แต่ฉันอิ่มแล้ว" ว่าแล้วสโรชาก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไร

เพื่อนสองคนที่กำลังตักของหวานใส่ปากต้องรีบวางช้อนลง เมื่อเห็นว่าสโรชาเดินออกไป

"พวกคุณทานต่อเลยครับ เดี๋ยวผมจะให้คุณพิมพ์อยู่เป็นเพื่อน" รามสูรพูดแค่นั้นแล้วก็รีบลุกเดินตามออกไป ทิ้งให้คนที่อยู่ในห้องได้แต่มองตาม

พอทั้งสองเดินไปจนลับสายตาแล้ว เกวลินและเอวาก็หันมองดูเลขาที่ชื่อพิมพ์

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" คนที่เป็นเลขาตอบออกไปก่อนที่จะถูกถามเลยด้วยซ้ำ

"อุ๊ยคุณ!" เดินออกมาถึงข้างนอกสโรชากำลังจะไปเรียกแท็กซี่ แต่ถูกคนที่เดินตามมาขวางไว้ก่อน "หลบไปฉันจะรีบกลับไปทำงาน"

"ผมกำลังจะพากลับไปอยู่นี่ไง"

"ฉันกลับเองได้"

"มาขึ้นรถ"

"คุณจะให้ฉันนั่งตรงไหนล่ะคะ" หญิงสาวกรอกสายตามองไปดูรถคันหรู อดไม่ได้ที่จะพูด

สายตาคมก็มองไปเช่นกัน แต่จังหวะนั้นสโรชาไม่รอที่จะคุยกับเขาต่อ เธอรีบเดินไปหาแท็กซี่คันที่ผู้โดยสารเพิ่งลงจากรถ

"ไปเลยค่ะ" หญิงสาวรีบปิดประตูล็อกรถไว้ แต่เขาก็ไม่ได้ตามมาหรอก

บ่ายโมงวันเดียวกัน..