ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 46

เขาไม่ได้ขยับมือเธอออก แต่ริมฝีปากหนาแนบจูบลงมาหลังฝ่ามือเรียวของอีกฝ่ายที่ปิดปากตัวเองอยู่

แต่พอสัมผัสถึงร่างกายของเธอ ชายหนุ่มก็เลยยอมปล่อยแล้วถอยออกมา

"เรื่องงานถ้าไม่เสร็จ ก็ทำเท่าที่ไหว" ว่าแล้วคนร่างสูงก็เดินกลับไปนั่งลงเก้าอี้ ที่เขายอมปล่อยเพราะสัมผัสถึงร่างกายที่สั่นกลัวของอีกฝ่าย รามสูรก็รู้ตัวดีว่าที่ผ่านมาทำกับเธอไว้เยอะ จนเธอไม่ยอมเปิดใจและอภัยให้

เย็นวันเดียวกัน..

สโรชากับเพื่อนลงมาถึงข้างล่าง ก็มีรถตู้รอรับพาไปที่พัก เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจัดหาที่พักที่ไหนให้ ในใจอยากจะบอกรถกลับไปส่งที่บ้าน เพราะคิดถึงลูก

ใช้เวลาไม่นานเท่าไร รถตู้ก็วิ่งเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่

"อย่าบอกนะว่าเราจะพักกันที่นี่" และเป็นอีกครั้งที่ทำให้รุ่นพี่แปลกใจมาก ส่วนสโรชาก็ไม่คิดเลยว่าเขาจะให้พวกเธอมาพักในบ้านของเขาเองแบบนี้

"เชิญลงรถได้เลยครับ ห้องของทุกคนถูกจัดเตรียมไว้แล้ว"

"จะให้พวกเราพักที่นี่กันจริงเหรอคะ" เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็น

"ใช่แล้วครับ แต่ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่นะครับเป็นโซนด้านหลัง"

โซนด้านหลังที่บอกก็คือห้องที่มีไว้สำหรับรับแขก เวลาอยากเป็นส่วนตัว เพราะข้างๆ ห้องนั้นก็คือสระว่ายน้ำ

"ว๊าวว" พอเห็นที่พักเกวลินและเอวาก็ตื่นเต้นมาก ห้องที่พวกเธอพักพอเปิดประตูออกมาก็เห็นสระว่ายน้ำ "นี่มันสวรรค์ชัดๆ"

แต่สโรชาไม่ได้สนใจสิ่งพวกนี้เลย เธอแอบมองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ เผื่อว่าคุณย่าจะพาหลานมาที่นี่

"มีอะไรเหรอ" เอวาเห็นสายตาสโรชามองเข้าไปก็เลยอดมองตามไม่ได้ "อยากเป็นสะใภ้บ้านนี้จังคงเหมือนขึ้นสวรรค์"

"รู้แบบนี้พี่จะไม่รีบแต่งงานเลย" เกวลินพูดเสริมขึ้นมาอีกคน

"ฉันขอเอาของเข้าไปเก็บข้างในก่อนนะคะ"

อีกสองคนก็เลยเดินตามเอาของไปเก็บด้วย ทั้งสามพักอยู่คนละห้อง เพราะคนที่มาส่งบอกว่าให้เลือกได้เลย

พอตะวันลับขอบฟ้า สโรชาก็แอบมาที่บ้านหลังใหญ่

"ป้าคะ"

"คุณผู้หญิง? ป้าว่าแล้วคุ้นๆ" นางไม่ได้เข้าไปดูใกล้ แค่มองอยู่ห่างๆ แถมสายตาก็ไม่ค่อยดีแล้วด้วย

"โรสแค่อยากมาถามว่าคุณแม่ได้พาตาหนูมาบ้านหลังนี้ไหมคะ"

"ไม่นี่คะ แต่ถ้าท่านรู้คงรีบพามาแน่เลย"

เขาไม่ได้บอกแม่ของเขาหรอก..สโรชาได้แต่คิด พอเธอเดินออกมาข้างนอกก็เห็นว่ามีรถของใครไม่รู้วิ่งเข้ามา

ทีแรกยังคิดว่าเป็นรถของท่านพลเอกหรือเปล่า แต่พอเจ้าของรถลงมามันยิ่งทำให้เธอแปลกใจมาก เพราะไม่ใช่รถคันที่เขารักนักรักหนา

เธอยืนมองรถอยู่ครู่หนึ่ง พอมารู้ตัวอีกทีเจ้าของรถก็เดินเข้ามาใกล้แล้ว

"เข้ามาข้างในก่อนสิ"

"ไม่ค่ะฉันแค่มาดูว่าคุณแม่มาไหม"

"ผมว่าจะมาเอาของแล้วก็จะไปที่บ้านหลังนั้น ถ้าคุณไม่สนใจอยากจะไปด้วยก็ไม่เป็นไรนะ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปในบ้าน

"บ้านหลังนั้น?" หญิงสาวคิดว่าเขาหมายถึงบ้านที่ลูกชายเธออยู่แน่เลย แต่จะให้ตามเข้าไปเธอคงไม่ตาม

สโรชายืนรออยู่พักหนึ่งรามสูรก็ออกมา

"ฉันไปด้วย" คิดถึงลูกจะแย่อยู่แล้ว

"ถ้าอยากไปก็ตามมาสิ"

สโรชาไม่รอช้ารีบเดินไปเปิดประตูด้านหลัง

"มานั่งข้างหน้า"

"ฉันจะนั่งตรงนี้" ถึงแม้มันไม่ใช่รถคันเดียวกัน แต่เธอก็ยังคิดว่าข้างๆ เขาไม่ใช่ที่ของเธอ

"ถ้างั้นก็ไม่ต้องไป"

"งื้ออออ" เสียงรามิลร้องไห้แข่งกับเสียงฟ้า

ก๊อก ก๊อก

"เปิดประตูเดี๋ยวผมจะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อน" ชายหนุ่มที่ยังนั่งอยู่ห้องโถงได้ยินเสียงลูกชายร้องไห้ และเสียงที่แม่ปลอบแต่ลูกชายไม่หยุดร้องสักทีเขาก็เลยจะเข้าไปช่วย

"ฉันไม่ได้ล็อก" พอเสียงนี้ดังขึ้นรามสูรก็รีบเปิดประตูเข้ามา

"งื้อออ" เด็กน้อยเห็นพ่อเข้ามาก็รีบเอื้อมมือไปหา

"พ่ออยู่นี่แล้วครับ เราเป็นลูกผู้ชายอย่ากลัวอะไรแบบนี้สิ"

พอได้อยู่ในอ้อมกอดของพ่อแล้วมันดูอบอุ่น เพียงไม่นานรามิลก็หยุดร้อง แถมยังค่อยๆ หลับตาลง

สโรชาเตรียมที่นอนให้กับลูก เมื่อเห็นว่าเขาหลับแล้ว

"เอาแกมาวางไว้ตรงนี้ค่ะ"

รามสูรต้องได้ทำตามถ้าไม่งั้นคงจะหน้าบึ้งมากกว่านี้แน่

พอวางลูกชายลงได้กำลังจะปล่อยมือ แต่รามิลยังเกาะมือพ่อไว้แน่น

คนร่างสูงก็เลยต้องได้เอนนอนลงไปข้างๆ ลูกชาย เพื่อกล่อมให้เขาหลับสนิทก่อน

มันเป็นภาพที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็น หญิงสาวแอบมองเล็กน้อยก่อนที่จะออกไปทำอย่างอื่น เพราะต้องได้เตรียมนมไว้เผื่อลูกตื่นมาหิว

ออกมาข้างนอกก็ไม่เห็นคุณย่ากับคนอื่น ทุกคนคงเข้านอนไปแล้ว

พอเตรียมของเสร็จสโรชาก็กลับเข้ามาในห้อง มองไปอีกทีไม่ได้หลับแค่ลูกแต่พ่อก็หลับไปด้วย

รู้แบบนี้เตรียมที่นอนให้ลูกตรงกลางก็ดี เพราะรามิลนอนชิดมุมห้อง ส่วนพ่อนอนกลาง แล้วเธอจะนอนตรงไหนล่ะ

สโรชาก็เลยเปิดไฟไว้แค่สลัว เพราะลูกชายไม่ชอบความมืด แล้วเธอก็ค่อยๆ นอนลงด้านหลังของเขา เพราะรามสูรหันไปกอดลูกชายอยู่..