ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 47

ฝนยังคงตกตลอดเวลา เพราะตอนนี้ย่างเข้าฤดูฝนแล้ว แถมยังมีข่าวว่าพายุพัดผ่าน

ที่สโรชาไม่ออกไปนอนข้างนอก เพราะกลัวลูกตื่นมาหิว หรือกลัวพ่อที่กอดลูกอยู่เผลอทับ ขนาดจะหลับยังคงเป็นกังวล แอบมองไปดูเล็กน้อยว่าลูกอึดอัดไหมที่ถูกพ่อกอด

อึบ! จังหวะที่กำลังจะเอื้อมมือไปขยับแขนเขาออกเล็กน้อย เพราะมันอยู่ตรงหน้าอกลูก แต่มือที่ค้ำยันร่างไว้ดันพลาด คนตัวเล็กก็เลยล้มลงไปทับจนคนที่หลับสนิทลืมตาขึ้น

"...." ดวงตาของทั้งสองสบกันเข้าโดยมีเธออยู่ด้านบน

สโรชาไม่รู้จะพูดอะไร อุตส่าห์ค่อยๆ ทำกลัวว่าเขาจะตื่น หญิงสาวกำลังจะยันตัวออกจากตรงนั้น แต่ถูกมืออีกฝ่ายรวบตัวไว้ก่อน

"ฉะ.. ฉันแค่จะ.." ตกใจมากจนลืมว่าตอนนี้ตัวเองถูกกอดอยู่

รามสูรไม่พูดพร่ำ ใบหน้าคมยื่นขึ้นมาหาริมฝีปากของคนที่อยู่ด้านบน

"ไม่นะคุณรามสูร" จะพูดแรงก็ไม่ได้เพราะกลัวลูกตื่น เดี๋ยวก็ตื่นมากลัวเสียงฟ้าอีก

แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจปฏิกิริยาที่เธอกำลังห้ามปรามเลย

"คุณราม!" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ ก็ถูกจับให้นอนหงายลงกับพื้นเตียง "คุณอืมม!" เธอไม่มีมือผลักเขาไว้เพราะมือถูกล็อค

ริมฝีปากหนาแนบจูบลงมาแบบห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ลิ้นสากแหย่เข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายขณะที่กำลังจะห้าม มือที่จะปกป้องตัวเองก็ไม่มี จะดิ้นแรงก็ไม่ได้เพราะกลัวทับลูกที่นอนหลับอยู่

พอเธอปล่อยให้จูบเขาก็เริ่มได้ใจ มือหนาสอดเข้าไปใต้กางเกงชุดลำลองแบบใส่แล้วสบาย

"อืออ!" ปากก็ถูกจูบ น้องสาวก็ถูกล้วง ส่วนมือก็ขยับไม่ได้

นิ้วแกร่งไม่อยู่นิ่ง พอสัมผัสถูกเนื้อในเขาก็ค่อยๆ แหย่มันเข้าไปในร่องเล็ก จนสัมผัสได้ว่าเธอก็มีความต้องการไม่ต่างกัน

ชายหนุ่มรีบกำจัดสิ่งที่บดบังและกีดขวางช่วงล่างออกอย่างเร็ว

"อื้ออ"

พอจัดการสิ่งกีดขวางท่อนล่างของเธอได้ รามสูรก็รูดซิปตัวเองลง แล้วล้วงเอาอาวุธลับออกมา

"โอ้ย อือ!" จังหวะที่เขาส่งความเป็นชายเข้าไป เผลอปล่อยจูบเล็กน้อยจนปากเธอเป็นอิสระ แต่ก็รีบปิดปากนั้นไว้อีกครั้ง

สะโพกแกร่งค่อยๆ ขยับให้เจ้าสิ่งนั้นเข้าที่ โดยไม่ได้ทำแรง มือหนาจับขาเรียวยกขึ้นข้างหนึ่งเพื่อกระแทกได้ถนัดหน่อย

"อ้าา" จังหวะที่เพิ่มความเร็วเจ้าของท่อนเอ็นก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยเสียงครางออกมาเพราะความเสียว เขาอยากจะชมในความฟิตนี้มาก แต่ก็ไม่กล้าพูด เพราะกลัวอารมณ์ที่เธอกำลังคล้อยตามจะกลับคืน

ถ้าไม่เห็นกับตาว่ามีลูกแล้วเขาคงคิดว่าเธอยังคงบริสุทธิ์

"อ่ะ อ่ะ อ่ะ" เสียงครางดังตามแรงกระแทก ในห้องนี้สว่างพอที่จะเห็นใบหน้าของเธอที่มีอารมณ์คล้อยตาม ริมฝีปากบางยื่นขึ้นมาเล็กน้อยแบบลืมตัวจนอีกฝ่ายโน้มลงไปจูบ

ขณะที่จูบสะโพกของเขาก็ไม่ได้หยุดทำงาน จนสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายเริ่มเกร็ง และในร่องนั้นค่อยๆ มีน้ำเจือปนออกมา รามสูรไม่รอช้ารีบเร่งความเร็วเพื่อให้เธอถึงฝั่งก่อน

"อ้าาซี๊ดด // อื้ออ อ" ไม่รู้ว่าเสียงครางของใครเป็นของใคร จนลืมไปว่ามีลูกน้อยนอนหลับอยู่ข้างๆ

ตุ๊บ!! มือเรียวทุบอีกฝ่ายให้ถอดเจ้าสิ่งนั้นออกมาปล่อยข้างนอก เพราะเธอเห็นว่าเขาเกร็งแล้วกดแช่มันไว้

และเขาก็รีบทำตามโดยการดึงมันออกมา

"อ้าาา" น้ำที่เหลือติดค้างจากข้างในถูกรีดลงตรงหน้าท้องของคนที่นอนอยู่ด้านล่าง

"ปล่อย" มือเรียวผลักคนตัวโตกว่าออกได้อย่างง่ายดาย เพราะเขายอมปล่อยเธอแล้ว

ดวงตาคมมองตามหญิงสาวที่รีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างสิ่งที่เขาทิ้งไว้ตรงหน้าท้องออก ถ้าเธอรู้ว่าเขาเผลอปล่อยเข้าไปข้างในบางส่วนแล้วคงโวยวายน่าดู

"ขอโทษค่ะที่มาสาย" จะไม่ให้ตอบก็ไม่ได้ แต่เธอก็เลือกที่จะไม่หันหน้าไปมองขณะที่พูด เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เลขาก็คือเจ้านาย

"คุณคงกลับไปหาลูกสินะคะ แม่ลูกอ่อนก็แบบนี้แหละค่ะ"

"..." สโรชาตวัดสายตามองไปดูเขากับเลขาเล็กน้อย แบบแปลกใจว่าทำไมถึงรู้ว่าเธอเป็นแม่ลูกอ่อน

"ก็เมื่อเช้านี้ได้คุยกับคุณเกวลินค่ะ"

แต่ยังไม่ทันได้พูดกันมากกว่านั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นผู้บริหาร

"ขอตัวนะคะ" สโรชารีบเดินออกไปก่อนโดยที่ไม่สนใจเรื่องมารยาท เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงหลบทางให้ท่านประธานออกมาก่อนแล้ว

"น้องโรสอย่าทำแบบนี้อีกนะพี่ตกใจ" ทั้งเกวลินและเอวาต่างก็โล่งใจเมื่อเห็นสโรชากลับมา

"จะไปไหนก็น่าจะบอกกันก่อน"

สโรชาไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มให้เล็กน้อย

เลขาที่เดินตามมารีบถือเอกสารตามเข้าไปส่งท่านประธานในห้อง เพราะทั้งสองเพิ่งไปคุยงานกันมา

"ที่จริงไม่น่าจะให้แม่ลูกอ่อนมาทำงานให้กับเราเลย เห็นงานบริษัทเราเป็นเรื่องตลกหรือไง" พิมพ์พูดในขณะที่วางเอกสารลง

"ทำไม"

"ก็เหมือนที่เห็นนั่นแหละค่ะ เดี๋ยวก็แอบกลับไปหาลูกอีก" พิมพ์ก็เพิ่งรู้ว่าสโรชามีลูกแล้ว เมื่อวานนี้ยังไม่ค่อยชอบอยู่เลย เพราะดูเหมือนท่านประธานจะสนใจเธอมาก "เราแจ้งไปทางนั้นขอเปลี่ยนคนดีกว่าไหมคะ"

"ไม่ต้อง"